หลังจากดูดซับเพลิงสุริยะบรรพกาลเข้าไปในโลกของตัวเองแล้ว หลิงตู้ฉิงก็มุ่งหน้าไปดูดซับเศษเสี้ยวเต๋าอันถัดไปทันที
ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีเศษเสี้ยวเต๋าถูกทิ้งร้างไว้อยู่มากมาย แต่ส่วนใหญ่หลิงตู้ฉิงไม่สามารถดูดกลืนมันเข้าไปในโลกของเขาได้ เพราะมันชิ้นใหญ่เกินไป ด้วยความแข็งแกร่งของเขาตอนนี้ดูดกลืนได้แต่เฉพาะชิ้นเล็ก ๆ ที่มีอำนาจไม่เกินตัวเขามากนัก
หลังจากผ่านไปหลายปี หลิงตู้ฉิงได้ดูดกลืนสิ่งต่าง ๆ เข้าไปในโลกของเขามากมาย ซึ่งแน่นนอนว่ายิ่งเขาทำให้โลกของตัวเองสมบูรณ์มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้ระดับการบ่มเพาะของเขาสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ มากเท่านั้นจนท้ายที่สุดเขาก็ทะลวงระดับไปยังขอบเขตจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์
เมื่อหลิงตู้ฉิงทะลวงระดับได้สำเร็จ เขาหยิบไข่หินขึ้นมาคุยด้วยทันที “เอาล่ะ ตอนนี้ข้ามั่นใจแล้วว่าข้าน่าจะแข็งแกร่งพอ เจ้ารีบบอกมาเร็วว่าสมบัติที่เจ้าเคยพูดถึงมันอยู่ตรงไหนกันแน่ ตอนนี้มีเหลือเวลาอีกไม่ถึง 1,000 ปีแล้วที่แม่น้ำมหาดาราจะปิดลง”
ไข่หินตอบกลับด้วยน้ำเสียงจนใจ “ข้าอยู่ในสภาพแบบนี้ข้าจะไปหาสมบัตินั่นเจอได้ยังไง? แล้วสภาพแวดล้อมของที่นี่ก็เปลี่ยนไปจนข้าจำไม่ได้ว่าพวกเราอยู่ที่ไหนกันแน่ เวลาแค่นี้ข้าหามันให้เจ้าไม่เจอหรอก!”
หลิงตู้ฉิงขมวคิ้วทันที “เจ้าคิดจะเล่นตลกกับข้างั้นเหรอ? ข้าบอกเอาไว้เลยว่าถ้าเจ้ายังคงเล่นตลกอยู่แบบนี้ข้าจะทิ้งเจ้าเอาไว้ที่นี่ให้ตายไปกับโลกใบนี้!”
ไข่หินสั่นอย่างรุนแรงทันที และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก “เจ้าอย่าทิ้งข้าไว้ที่นี่นะ!”
เมื่อในอดีตมันไม่ง่ายเลยกว่าที่มันจะหนีไปจากที่นี่ได้ ดังนั้นเมื่อมันได้ยินว่าหลิงตู้ฉิจะทิ้งมันเอาไว้ที่นี่มันจึงรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก
“ข้ายังไม่อยากตายเร็วขนาดนั้น โปรดเมตตาให้ข้าอยู่กับเจ้าต่อไปเถอะ!” ไข่หินอ้อนวอน
หลิงตู้ฉิงพ่นลมหายใจ “ในเมื่อเจ้าอยากจะรอดก็เลิกเล่นตลกกับข้าสักที และช่วยข้าหาสมบัตินั่นให้เจอโดยเร็วที่สุด ไม่งั้นข้ารับประกันเลยว่าข้าปล่อยให้เจ้าตายอยู่ที่นี่แน่นอน!”
“แต่สภาพของข้าในตอนนี้ช่วยเจ้าหาไม่ได้จริง ๆ!” ไข่หินเอ่นขึ้นด้วยน้ำเสียงจนใจ
หลิงตู้ฉิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเย้ยหยัน “เจ้าอาจจะหลอกคนอื่นได้ แต่เจ้าหลอกข้าไม่ได้! ข้ารู้ว่าจริง ๆ แล้วเจ้าออกจากไข่ได้ แต่ถ้าหากเจ้าออกมาเจ้าจะต้องจ่ายราคาอย่างมหาศาล เอาล่ะจงเลือกมาว่าจะช่วยข้าหรือจะตายไปพร้อม ๆ กับโลกนี้!”
ไข่หินเงียบไปพักใหญ่ จากนั้นท้ายที่สุดมันก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจนใจ “ข้ายอมช่วยเจ้าก็ได้ แต่เจ้าจะต้องตอบแทนให้ข้าพอ ๆ กับที่ข้าเสียไป รวมไปถึงเจ้าต้องช่วยให้เผ่าพันธุ์ของข้าดำรงอยู่สืบไป”
“ข้ายอมรับข้อตกลงของเจ้า!” หลิงตู้ฉิงพยักหน้า
ไข่หินถอนหายใจ จากนั้นเปลือกไข่ก็เริ่มมีรอยร้าวมากขึ้นเรื่อย ๆ จนท้ายที่สุดไข่ก็แตกออก และแสงสีเหลืองทองก็พวยพุ่งปกคลุมไปทั่วบริเวณ
หลังจากแสงสีทองจางหายไป ร่างที่หลิงตู้ฉิงอยากจะรู้มานานว่าคือตัวอะไรก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา อย่างไรก็ตามร่างที่ปรากฏขึ้นตรงหน้านี้ไม่มีร่างกายของเผ่าใด ๆ สามารถเทียบเทียมได้เลย มันเป็นร่างคล้ายมนุษย์ที่มีมัดกล้ามดูสมส่วนสมบูรณ์แบบไร้ที่ติและยิ่งไปกว่านั้นร่างของมันสูงถึง 2,000 เมตรแถมยังปล่อยกลิ่นอายที่ดูราวกับไม่มีวันถูกทำลายได้ออกมาอย่างต่อเนื่อง
หลิงตู้ฉิงพยักหน้า “นี่เหรอร่างจริงของเจ้า?”
“ถูกต้อง ข้าคือเผ่ายักษ์สวรรค์ที่อยู่มาตั้งแต่บรรพกาล เป็นเผ่าเทพที่แข็งแกร่งที่สุดในมวลหมู่เทพ แต่เมื่อโลกนี้ล่มสลายเผ่าของข้าก็คือกลุ่มแรกที่ได้รับผลกระทบ ซึ่งมันทำให้ข้าจำเป็นต้องยอมสละร่างกายที่แท้จริงเพื่อหนีออกไปจากโลกนี้จนเหลือแต่ดวงวิญญาณแบบที่เจ้าเห็น ซึ่งในท้ายที่สุดสิ่งที่ข้าไม่คาดฝันที่สุดก็คือข้าตกไปอยู่ในมือของเจ้า!” ยักษ์สวรรค์ตอบกลับ
“เอาล่ะหยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ช่วยข้าตามหาสมบัติเดี๋ยวนี้!” หลิงตู้ฉิงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ารำคาญ
ยักษ์สวรรค์หัวเราะ “เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องกังวล ในเมื่อข้าเผยร่างออกมาแบบนี้แล้วข้าหาสมบัตินั่นเจอแน่นอน แต่ข้าเห็นว่าตั้งแต่ที่เจ้าเข้ามาในโลกใบนี้ เจ้าเอาแต่เก็บเต๋าและพลังกฎต่าง ๆ ของโลกใบนี้เข้าไปในใส่ในโลกของเจ้า ข้าคิดว่าข้าจะช่วยเจ้าในเรื่องนั้นก่อนจะดีกว่า”
หลิงตู้ฉิงพ่นลมหายใจ “ข้าไม่จำเป็นต้องให้เจ้าช่วยเรื่องโลกของข้า ข้ามีแผนของข้าเอง เอาล่ะตอนนี้เจ้าพาข้าไปหาสมบัติสักที”
ยักษ์สวรรค์หัวเราะ “ต่อให้ตอนนี้เจ้าปฏิเสธ แต่ข้าแน่ใจว่าอีกไม่นานเจ้าจะต้องตอบตกลงแน่นอน เอาล่ะเจ้าตามข้ามา!”
ยักษ์สวรรค์ให้หลิงตู้ฉิงเข้ามาอยู่ในอุ้งมือของมัน จากนั้นมันก็บินพาหลิงตู้ฉิงไปยังจุดหมาย
ในระหว่างทางพวกเขาทั้งคู่ได้พบเจอกับผู้เชี่ยวชาญขอบเขตจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์คนอื่น ๆ อยู่บ้างหรือในบางครั้งพวกเขาก็เจอผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเทวะราชาเลยด้วยซ้ำ ซึ่งมีผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเทวะราชาผู้หนึ่งพยายามจะเข้ามาก่อกวนพวกเขาเหมือนกัน แต่สุดท้ายทุกอย่างก็จบด้วยการที่ยักษ์สวรรค์ชกหมัดเข้าใส่จนผู้เชี่ยวชาญผู้นั้นลอยหายไปจนลับสายตา
หลังจากบินอยู่เป็นเวลานาน ในที่สุดพวกเขาก็บินไปถึงจุดที่มันอ้างว้างไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่เลยนอกจากความมืดมิด
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่ารอบ ๆ กายมันจะมีแต่ความมืดมิดไม่มีแสงใด ๆ หลงเหลืออยู่ แต่หลิงตู้ฉิงก็ยังคงสัมผัสได้ว่าในความมืดมิดนี้มันยังคงมีพลังบางอย่างที่ไหลเวียนเกื้อหนุนอยู่ ถึงแม้ว่าพลังนั้นใกล้จะมอดดับลงแล้วก็ตามที
“เจ้าคงไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ล่ะสิใช่ไหม?” ยักษ์สวรรค์หัวเราะ “สถานที่แห่งนี้มันเวิ้งว้างมากกว่าสถานที่ที่พวกเจ้าเรียกว่ามิติอะไรนั่นอีกจริงไหม?”
หลิงตู้ฉิงยิ้ม “เจ้าเคยออกจากโลกไปบ้างรึเปล่า? ที่ข้านอกนั่นมันมีสถานที่ที่มีแต่ความว่างเปล่าแท้จริงดำรงอยู่ มันไม่มีเต๋า กฎ หรือพลังงานใด ๆ ดำรงอยู่เลย”
คำพูดของหลิงตู้ฉิงทำให้ยักษ์สวรรค์ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่
“สาเหตุที่ร่างกายของข้าถูกทำลายมันเป็นเพราะว่าข้าเดินทางผ่านช่องทางมิติของจักรวาล ซึ่งถ้าหากข้าไม่แข็งแกร่งพอและเส้นทางมันไม่ได้ยาวเท่าไหร่ ป่านนี้ข้าคงตายไปนานแล้ว จากที่เจ้าพูดเมื่อครู่แสดงว่าเจ้าเคยออกไปข้างนอกแล้วงั้นเหรอ?”
หลิงตู้ฉิงพยักหน้า “ถูกต้องข้าเคยออกไปข้างนอกมาก่อน!”
ยักษ์สวรรค์อึ้งอยู่สักพัก จากนั้นเขาไม่พูดอะไรต่อ เขาพาหลิงตู้ฉิงบินลึกเข้าไปในพื้นที่ที่มีแต่ความมืดมิดต่อไป