บทที่ 685
พอนายหญิงใหญ่เซียวพูดเช่นนี้ออกไป คนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็สีหน้าเปลี่ยนกันหมด！
คนที่สีหน้าเปลี่ยนมากที่สุดก็คือ หม่าหลัน！
เธอก็รู้แผนของนายหญิงใหญ่ขึ้นมาได้ทันที！
หนอยแน่ะ ยัยแก่นี่！ร้ายกาจนักนะ！ทำเป็นมาเป็นแกล้งให้เฟอร์นิเจอร์ฟรี ที่จริงก็อยากจะเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ของเรา！
มันไม่ง่ายกว่าจะหลุดพ้นออกมาจากแก หลุดพ้นออกมาจากตระกูลเซียว แถมยังมีชีวิตดีว่าคนตระกูลเซียว สามารถกดหัวคนตระกูลเซียวได้
สุดท้ายแกกลับแบกหน้ามาขอเข้าอยู่ที่คฤหาสน์ของพวกเราด้วยงั้นหรือ?
แกก็ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองบ้างเนาะ ว่าสมควรหรือเปล่า?
เซียวฉางควนก็ไม่ใช่คนโง่ วินาทีที่แล้วยังซาบซึ้งกับจิตใจที่โอบอ้อมอารีย์ของนายหญิงใหญ่ แต่วินาทีนี้ ก็รู้ทันทีว่านายหญิงใหญ่คิดอย่างไร
เขารู้ดี ถ้าให้นายหญิงใหญ่เข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ใหม่ตนเองล่ะก็ ก็เหมือนกับเอาเสือเข้าบ้าน บ้านก็จะไม่มีวันสงบสุข ดังนั้นตนเองจะไม่ยอมตกลงเด็ดขาด
เย่เฉินก็กังวลในใจ ถ้าหากว่ายัยแก่นี่เข้ามาอยู่ด้วย แต่ละวันคงจะวุ่นวายไม่ใช่น้อย！
ไม่ใช่เพียงแค่เย่เฉินที่ตกใจ เซียวไห่หลงและเซียวเวยเวยก็ตกใจด้วยเช่นกัน！
ไม่เพียงแค่ตกใจ ในใจของพวกเขายังมีความโกรธแฝงอยู่ด้วย！
ความต้องของนายหญิงใหญ่นั้นชัดเจน นี่คือการที่กำลังประจบสอพลอบ้านของเซียวฉางควน แล้วก็ย้ายมาอยู่กับพวกเขา
ถ้าเช่นนั้น แล้วพวกตนเอง3คนจะทำอย่างไร？！
แม่ตนเองหอบเงิน15ล้านหนีไปแล้ว ตอนนี้พ่อตนเองก็ไม่มีเงินสักแดงเดียว ส่วนพวกเขาสองพี่น้องก็ไม่มีเงินเก็บเลย
ที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียว ก็คือของโบราณที่นายหญิงใหญ่เก็บสะสมไว้ ถ้าตอนนี้เธอมาเข้ากับพวกบ้านเซียวฉางควน เช่นนั้นตนเองก็จะจบเห่แน่เลยน่ะสิ？！
พอธนาคารมายึดเอาคฤหาสน์ไป คนบ้านตนเองก็คงจะต้องไปนอนตามถนนแน่นอน！
ในตอนที่พวกเขากำลังตื่นเต้นกังวลใจอยู่นั้น หม่าหลันก็พูดขึ้นมาก่อนว่า เธอมองนายหญิงใหญ่เซียวด้วยสายตาเหยีดหยาม แล้วพูดว่า “ไอหย๋า คุณแม่ก็วางแผนได้ยอดเยี่ยมดีเลยนะคะ ไล่พวกเราออกมาก่อน ตอนนี้มาเห็นคฤหาสน์ของพวกเรา ก็จะเอาเฟอร์นิเจอร์ผุๆ พังๆ มาแลกกับห้องห้องหนึ่งงั้นหรือ? แม่จะรู้ไหมว่าคฤหาสน์หลังนี้ มันราคาเท่าไร? 130ล้าน！บวกกับค่าตกแต่งภายใน ก็อาจจะ150ล้าน ห้องนอนห้องหนึ่งก็หลายสิบล้าน เฟอร์นิเจอร์ของแม่จะมีราคาเท่าไรกัน?”
ตอนนี้นายหญิงใหญ่เซียวอยากแค่จะเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้ ดังนั้น ต่อหน้าการดูถูกของหม่าหลัน เธอก็ได้แต่พูดไปนิ่งๆ ว่า “ลูกสะใภ้คนดีของแม่ เฟอร์นิเจอร์พวกนี้ แม่ให้เป็นของขวัญสินน้ำใจที่พวกแกย้ายบ้านใหม่ สินน้ำใจมันจะมานับเป็นราคาได้อย่างไรกัน?”
หม่าหลันก็รีบตอบว่า “แม่อย่ามาเล่นแง่นี้ พวกเราใช้ราคามาวัดกันเลยดีกว่า 1.2ล้านไม่ใช่หรือ? พวกเรายอมให้แม่ แต่ไม่ยอมให้แม่ย้ายเข้ามาแน่ ถ้าแม่ย้ายเข้ามา บ้านพวกเราจะมีวันสงบสุขอีกอย่างนั้นหรือ?”
เซียวฉางควนก็เหมือนจะคิดอะไรออก
ใช่น่ะสิ ถ้านายหญิงใหญ่เซียวย้ายเข้ามา ชีวิตของตนเอง ก็จะเป็นติดคุกอยู่ตลอดเวลา
ดังนั้น เขาก็รีบพูดกับนายหญิงใหญ่เซียวไปว่า “แม่ครับ ไม่ต้องให้ผมหรอก เอาเลขบัญชีแม่มา เดี๋ยวผมโอนเงินไปให้！”
นายหญิงใหญ่เซียวเห็นเซียวฉางควนไม่ติดกับดัก ก็เลยดึงหน้า แล้วถามเสียงเย็นว่า “ทำไมล่ะ? แกจะตัดสัมพันธ์กับแม่เสียให้ได้เลยใช่ไหม?”
เซียวฉางควนก็รีบตอบว่า “แม่ครับ ตัดสัมพันธ์กัน ผมไม่ได้พูดนะครับ แม่พูดเอง แต่สำหรับผมแล้ว แม่ก็ยังเป็นแม่ผมเสมอ”
“ในสายตาแกมีแม่อยู่ในนั้นด้วยหรือ?” นายหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างโมโหว่า “คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้ เอาไว้ให้แม่แค่ห้องเดียว แกก็ไม่ยอม แกยอมเห็นแม่หิวตาย หนาวตายอยู่ข้างนอก แต่ก็ไม่ยอมเลี้ยงดูแม่รึไง！หัวใจของแกถูกหมากินไปแล้วหรือไง！”
เซียวฉางควนยังไม่ทันได้พูดจา หม่าหลันก็พูดขึ้นว่า “แม่อย่ามาใช้ไม้นี้ มันไม่ได้ผลหรอก จะขายโซฟาก็ขายไป ยังจะมาเอาเปรียบพวกเราอีกหรือ? หนูจะบอกให้ ตอนนั้นตัดสัมพันธ์กันแล้ว คนที่ไล่พวกเราออกมา ก็คือตัวแม่เอง ทีตอนนี้จะมาเสียดายภายหลัง แต่พวกเราไม่เสียดายหรอก พอออกมาจากตระกูลเซียวแล้ว พวกเรามีความสุขกันจะตาย ตอนนี้แม่จะมาขอคืนดี พวกเราก็ไม่ยอมรับหรอก”