“เจ้ากลับไปบอกหัวหน้าเจ้าว่าวันหน้าสองฐานเราให้แยกกันต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเกี่ยวรุกรานกันอีกและอย่าได้คิดทดสอบความอดทนของข้า ไม่เช่นนั้นแล้วผลลัพธ์ที่ตามมามันไม่จบแค่กลายเป็นหัวหมูแน่!” เย่หยวนบอกแก่หลงจ้าวเทียนผู้มีสภาพใบหน้าไม่ต่างจากหัวหมู
“อ้า อ่า อ้า อ่า…”
หลงจ้าวเทียนนั้นจ้องมองดูชายตรงหน้านี้อย่างตื่นตะลึงและหวาดกลัว พยายามคิดจะเปิดปากขึ้นแต่ก็ไม่อาจจะสามารถพูดกล่าวเป็นคำออกมาได้เพราะว่าใบหน้าของเขามันบวมปูดจนไม่อาจออกเสียงพูด ได้แต่ร้องออกมาไม่เป็นภาษาคน
“ฮ่า ๆ ๆ …หลงจ้าวเทียน สภาพของเจ้านี้มันดูอย่างไรก็เป็นหัวหมูแท้ ๆ! ดูท่าแล้ววันหน้าข้าคงต้องเรียกเจ้าว่าเทียนหัวหมูเสียแล้ว! เจ้าคิดว่าท่านเย่นั้นเป็นใคร? คิดมาหาเรื่องเขามันก็ไม่ต่างจากเดินเข้ามาให้ถูกผู้คนรังแก!”
เมื่อเห็นสภาพเวลานี้ของหลงจ้าวเทียน หลงซุนก็หัวเราะลั่นขึ้นอย่างสะใจ
เขาและหลงจ้าวเทียนนั้นมีฝีมือพอเทียบเคียงกันได้ ทำให้ต่างฝ่ายต่างก็ไม่อาจจะทำอันตรายใด ๆ ให้แก่กันได้
แต่ทางฐานของหลงจ้าวเทียนนั้นกลับมียอดฝีมือมากกว่าพวกเขา
คนทั้งสองนี้ปะทะกันมาแทบตลอดยี่สิบปีและตัวเขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบเสมอมา วันนี้ได้เห็นสภาพสุดน่าสมเพชของอีกฝ่ายมีหรือที่หลงซุนจะไม่สะใจ?
นอกเหนือไปจากหลงซุนแล้ว พวกคนทั้งหลายในค่ายของหลงซุนก็ต่างตื่นตะลึงกับแทบทั้งสิ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลงฉุน
พวกเขาทั้งหลายนั้นเข้าใจดีถึงฝีมือของหลงจ้าวเทียนผู้นี้ แต่ละคนต่างรู้ดีว่าแท้จริงแล้วมันเก่งกาจกว่าหลงซุนไประดับหนึ่งเสียด้วยซ้ำ
แต่ตัวเขานั้นกลับกลายเป็นดั่งเด็กน้อยต่อหน้าเย่หยวน ไม่มีกำลังใด ๆ จะขัดขืนต่อสู้กลับได้แม้แต่น้อย
เดิมทีนั้นพวกเขาทั้งหลายย่อมจะยังดูถูกเย่หยวนอยู่ในใจบ้าง แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งหลายต่างรู้สึกโล่งอกที่ไม่ได้แสดงออกมามากมาย
ที่แท้แล้วนายท่านผู้นี้กลับเก่งกาจอย่างที่ได้ยินมาจริง!
“ยังไม่ไปอีก? หรือพวกเจ้าทั้งหลายเองก็อยากจะเป็นหัวหมูไปด้วย?”
เย่หยวนหรี่ตาลงมองลูกน้องทั้งหลายของหลงจ้าวเทียน ทำให้อีกฝ่ายถึงกับตัวสั่นไปตาม ๆ กันต้องรีบเข้ามาประคองตัวหลงจ้าวเทียนพุ่งทะยานหายไป
“นายท่านเก่งกาจนัก!”
หลังจากพวกหลงจ้าวเทียนจากไปก็เกิดเสียงโห่ร้องดังขึ้นไม่ขาดสาย
ครั้งก่อนตอนที่พวกหลงซุนไม่อยู่พวกเขาทั้งหลายนี้ถูกรังแกจนชอกช้ำ วันนี้เมื่อเย่หยวนได้เอาคืนให้ พวกเขาทั้งหลายย่อมจะรู้สึกตื้นตันใจ
…
หลงจ้าวเทียนได้ค่อย ๆ ประคองหัวที่บวมเป็นหมูของตนกลับมาถึงฐาน
เมื่อได้เห็นหัวหน้าของตนหลงจ้าวเทียนก็รีบร้องฟ้องขึ้นมาทั้งน้ำตา “หัวหน้า! หัวหน้า! ท่านต้องไปทวงความยุติธรรมให้ข้านะ!”
เผ่ามังกรนั้นมีร่างกายแข็งแกร่งการฟื้นตัวสูงล้ำทำให้เวลานี้หัวของหลงจ้าวเทียนมันเริ่มหายบวมลงและกลับมาพูดภาษาคนได้อีกครั้ง
เมื่อคนผู้นั้นได้เห็นหลงจ้าวเทียนนางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่นขึ้นมา
“ฮ่า ๆ ๆ …หลงจ้าวเทียน ไม่ได้เจอกันไม่นานเจ้ากลับไปฝึกวิชาแปลงกายเป็นหมูมาหรือ? แถมยังดูมีจะฝึกฝนมาหนักหน่วงไม่น้อยเสียด้วย”
นางนั้นเป็นเด็กสาวผู้มีเขางอกขึ้นบนหัว หากเย่หยวนมาอยู่ตรงนี้เขาคงต้องเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง
เพราะนางนั้นมิใช่ใครที่ไหน มันคือหลงเสี่ยวฉุนที่ตามติดเย่หยวนเข้ามานั้นเอง
หลังจากหลงเสี่ยวฉุนเข้ามาถึงถ้ำเนตรมังกรนางก็ได้ออกตามหาเย่หยวนอย่างไม่ลดละ แต่ถ้ำเนตรมังกรนั้นมันมีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล นางนั้นไม่อาจจะรู้ได้เลยว่าต้องไปเริ่มต้นที่ใด
และไม่นานก่อนหน้านี้หลงเสี่ยวฉุนก็ได้บังเอิญมาเจอกับฐานของพวกหลงเสี่ยวฉุนและเข้ามาใช้กำลังข่มพวกเขาจนสิ้น
หลงเสี่ยวฉุนนั้นมีนิสัยขี้เล่นชอบแกล้งคนเป็นธรรมชาตินางจึงคิดว่าการได้เป็นหัวหน้าคนทั้งหลายนี้คงสนุกไปเบาและเริ่มวางตัวเป็นหัวหน้าพวกเขาอย่างสนุกสนาน
แต่ถึงจะบอกว่าทำแล้วสนุก แต่เป้าหมายที่แท้จริงของนางนั้นก็คือจะให้เหล่าคนเผ่ามังกรทั้งหลายนี้เป็นกำลังช่วยในการตามหาตัวเย่หยวน
เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียไม่ว่านางนั้นจะเก่งกาจปานใดแต่เรื่องการหาคนนั้น ยิ่งมีคนช่วยหามากมันก็ยิ่งจะให้ผลลัพธ์ที่ดีกว่า
หลงจ้าวเทียนรายงานออกมาด้วยใบหน้าขมขื่น “ห-หัวหน้า…ข้า…ข้ากลายมามีสภาพเช่นนี้มันเป็นเพราะว่าไปทำเรื่องราวตามที่ท่านสั่งมา!”
หลงเสี่ยวฉุนหัวเราะขึ้นพร้อมถาม “ใจเย็นก่อน ใครกันเล่าที่มันเล่นงามเจ้าเสียอ่วมเช่นนี้? ข้าจะไปจัดการมันให้มีสภาพไม่ต่างจากเจ้าเอง! พูดมา ๆ! มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? เจ้าโม้อวดข้าอยู่ทุกวันมิใช่หรือว่าภายใต้ระดับหกนี้ตัวเองเก่งกาจปานใด?”
หลงจ้าวเทียนที่ได้ยินจึงเบิกตากว้างขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจ “หัวหน้า มันมิใช่ว่าข้าหลงจ้าวเทียนนี้ไม่มีปัญญาทำได้ เพียงแค่ว่าเจ้าพวกหลงซุนมันเองก็ได้ไปเจอยอดฝีมือมาจากที่ใดไม่ทราบ ตัวมันผู้นั้นเก่งกาจมหาศาลข้าไม่อาจต้านทานได้แม้แต่น้อย!”
“โอ้? เจ้าเองก็มีฝีมือถึงระดับหกขั้นสุดแล้ว หรือว่าทางนั้นเองก็จะมีเทพสวรรค์เช่นกัน?” หลงเสี่ยวฉุนถามขึ้น
หลงจ้าวเทียนตอบกลับมาอย่างอับอาย “มิใช่! หัวหน้าของพวกมันนั้นเป็นมนุษย์ที่มีพลังบ่มเพาะแค่อาณาจักรเทพถ่องแท้แปดดาว แต่ฝีมือของมันนั้นกลับเหนือล้ำฟ้าดิน ข้าไม่อาจจะต้านทานใด ๆ มันได้แม้แต่น้อย! โชคยังดีที่มันไม่ได้คิดฆ่าสังหารผู้คน ไม่เช่นนั้นเทียนน้อยนี้คงไม่อาจกลับมารายงานให้หัวหน้าได้แล้ว”
“มนุษย์? เทพถ่องแท้แปดดาวเสียด้วย? หรือว่า…จะเป็นเขา? แต่เดี๋ยวนะ มันก็ผ่านมาแค่ปีเดียวนี้มีหรือที่เขาจะบรรลุขึ้นมาได้? ที่สำคัญไปกว่านั้นพื้นที่ในนี้มันก็ไม่เหมาะสมกับการบ่มเพาะใด ๆ เลยด้วย หรือว่ามันจะมีมนุษย์คนอื่นเข้ามาในที่แห่งนี้ด้วย?” หลงเสี่ยวฉุนขมวดคิ้วแน่น
เพราะตอนที่เย่หยวนเข้ามาในถ้ำเนตรมังกรนี้ตัวเขายังเป็นแค่เทพถ่องแท้เจ็ดดาวขั้นต้น
หลังจากเวลาผ่านไปได้แค่ปีกว่า ๆ หากให้คิดแล้วมันคงไม่มีทางจะบรรลุขึ้นอาณาจักรเทพถ่องแท้แปดดาวไปแน่
ถ้ำเนตรมังกรนี้มันมีพลังวิญญาณแสนเบาบาง ที่สำคัญมันยังเจือปนมากับคลื่นพลังชั่วร้ายมหาศาล ความเร็วในการบ่มเพาะใด ๆ มันย่อมจะช้าเชื่องลงมาก มันเหมือนดั่งเป็นการหาเส้นไหมในกองฟาง กว่าที่จะได้พลังงานวิญญาณออกมาแต่ละน้อยมันช่างแสนยากเย็น
หากคิดตามสามัญสำนึกการบ่มเพาะในนี้นับสิบปีมันย่อมจะเทียบกับการบ่มเพาะภายนอกแค่ปีเดียว
ภายใต้สถานการณ์เช่นนั้นมีหรือที่เย่หยวนจะบรรลุขึ้นอาณาจักรเทพถ่องแท้แปดดาวไปได้ด้วยเวลาแค่ปีกว่านี้?
เรื่องราวเช่นนั้นมันคงเหนือโลกเกินไป
แต่สุดท้ายคำพูดของหลงจ้าวเทียนนี้มันก็ยังทำให้หลงเสี่ยวฉุนสนใจไม่น้อย
นางจึงคิดจะลงไปจัดการด้วยตัวเองดู
“ไป นำทางข้าไปหาคนผู้นี้!” หลงเสี่ยวฉุนร้องสั่ง
หลงจ้าวเทียนยิ้มร่าออกมาทันทีที่ได้ยิน “หึ เมื่อหัวหน้าออกหน้าเช่นนี้แล้วเจ้าพวกโง่ทั้งหลายนั้นมันคงได้ตายอย่างไรที่กลบฝัง! หัวหน้า ท่านต้องทวงคืนความยุติธรรมให้ข้า ทุบหัวเจ้าบ้านั่นให้กลายเป็นหัวหมูเช่นเดียวกับข้าด้วย!”
หลงเสี่ยวฉุนนั้นยิ้มรับอย่างองอาจ “วางใจเถอะ เจ้านั้นคือลูกน้องข้า การตบหน้าเจ้ามันก็เหมือนการตบหน้าข้า ข้าจะช่วงตบหัวเจ้าหมอนั่นให้กลายเป็นหัวหมูเอง!”
…
ไม่นานนักพวกหลงจ้าวเทียนทั้งหลายก็ได้พาหลงเสี่ยวฉุนกลับมายังฐานของหลงซุน
ที่ด้านนอกฐานนั้นหลงจ้าวเทียนได้ร้องตะโกนขึ้น “เจ้าเด็กมนุษย์! หัวหน้าข้ามาแล้ว เจ้ารีบ ๆ ออกมาตายเสียเถอะ!”
หลงซุนที่ได้ยินจึงรีบพุ่งตัวออกมารับหน้าก่อนใครเพื่อน เมื่อได้เห็นหลงจ้าวเทียนเขาก็หัวเราะลั่นออกมา “เทียนหัวหมู เจ้าถูกตบจนหน้าบวมเป็นหมูไป เจ้าลืมเรื่องนั้นไปแล้วหรือ?”
หลงจ้าวเทียนที่ได้ยินก็ยิ้มตอบกลับมา “นี่คือหัวหน้าพวกข้า ยอดอัจฉริยะแห่งเผ่ามังกร ท่านเสี่ยวฉุน! ให้หัวหน้าพวกเจ้าออกมาสิ ท่านเสี่ยวฉุนจะจัดการตบหัวมันให้บวมเป็นหมูเอง!”
หลงซุนที่ได้ยินจึงหันไปมองหลงเสี่ยวฉุนอย่างแปลกประหลาดใจ
เจ้าหมอนี่มันได้ผู้ช่วยเป็นเทพสวรรค์จริง ๆ!
ที่สำคัญไปกว่านั้นเทพสวรรค์ผู้นี้ยังดูอายุน้อยและเป็นสาวงาม!
หลงเสี่ยวฉุนนั้นขึ้นมาถึงอาณาจักรเทพสวรรค์ได้ด้วยอายุเพียงเท่านี้ ยอดคนเช่นนี้ต้องไปทำเรื่องใดจึงถูกโยนลงถ้ำเนตรมังกรมาได้?
“ไป ไปเชิญหัวหน้าท่านออกมา!” หลงซุนหันไปสั่งหลงชิงที่ด้านข้างตัว
หลงจ้าวเทียนนั้นยิ้มเย้ยขึ้นมา “หลงซุน เจ้าคงไม่คิดว่าเทพถ่องแท้แปดดาวเจ้าจะจัดการเทพสวรรค์ได้หรอกใช่หรือไม่? เมื่อท่านเสี่ยวฉุนลงมือแล้วหัวหน้าของเจ้ามันคงได้แหลกสลายลงแน่! พ่อเจ้าก็บอกไปแล้วว่าให้ยอมแพ้แต่โดยดี แต่พวกเจ้ามันกลับไม่ฟัง วันนี้ข้าจะให้พวกเจ้าได้กลายเป็นหัวหมูให้สิ้น! ใช่แล้ว ที่ข้าพูดนี้รวมไปถึงหัวหน้าของเจ้าผู้นั้นด้วย!”
“เจ้าบอกว่าจะทำให้หัวใครกลายเป็นหัวหมูอีกแล้วนะ? ดูท่าเจ้านี่มันจะความจำสั้นไม่เบา!” เย่หยวนเดินออกมาด้วยท่าทางสุดแสนสบาย
เมื่อได้เห็นเย่หยวนหลงเสี่ยวฉุนก็ต้องเบิกตากว้างด้วยใบหน้าโล่งอกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก
เมื่อเย่หยวนหันไปเห็นหลงเสี่ยวฉุน ตัวเขาก็ถึงกับต้องผงะ
เขาเองก็ไม่นึกไม่ฝันว่าหลงเสี่ยวฉุนนั้นจะตามเขาลงมายังที่แห่งนี้ด้วย
เด็กคนนี้มันเข้ามาในถ้ำเนตรมังกรด้วยเหตุใด?
หลงจ้าวเทียนนั้นไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกตินั้นแม้แต่น้อยและยังกล่าวขึ้นมาอย่างโอหัง “ฮ่า ๆ ๆ …หัวใครกลายเป็นหัวหมู? แน่นอนว่ามันต้องเป็นหัวเจ้า! เจ้าเทพถ่องแท้แปดดาวผู้หนึ่งกลับกล้ามาทำตัวโอหังอวดดี! วันนี้แหละข้าจะให้เจ้าได้รู้ถึงผลการกระทำของตนเอง!”
ปัง!
หมัดหนัก ๆ หมัดหนึ่งพุ่งลงยังใบหน้าของตัวเขาจนร่างนั้นลอยลิ่ว
และคนที่ต่อยหมัดนี้ออกมาใส่หน้าหลงจ้าวเทียนนั้นมันก็มิใช่ใครอื่นนอกจากตัวหลงเสี่ยวฉุนเอง
……………….