“หลงจื่อเป็นหมู!”
“หลงจื่อเป็นหมู!”
“หลงจื่อเป็นหมู!”
…
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงดังสนั่นฟ้าดินนี้มันก้องไปทั่วทั้งปราการมังกรพิรุณอย่างไม่มีขาดสาย
หลงจื่อนั้นเป็นคนใหญ่โตมีอำนาจมากมายในปราการมังกรพิรุณนี้ ตัวเขามากอำนาจจนทำให้หลงซีเยว่กลายเป็นได้แค่หัวโขน
มันไม่เคยมีใครคิดจะไปท้าทายอำนาจของเขาผู้นี้มาก่อน
หลงห่าวนั้นจึงทำตัวอวดดีโอหังปานนั้นได้
แต่ในเวลานี้ผู้อาวุโสพิทักษ์หลงจื่อกลับต้องมาทำเรื่องเช่นนี้ มันย่อมจะเป็นความอับอายไปชั่วชีวิต
เหล่ามังกรทั้งหลายในปราการนั้นต่างแสดงสีหน้าหนักใจออกมา พวกเขาต้องกลั้นขำแทบขาดใจ พยายามจะทำตัวให้เป็นปกติเหมือนเสียงนี้เป็นแค่เสียงนกเสียงกา
จักรพรรดิเทพสวรรค์นั้นมีสายตากว้างไกลเฉียบคมปานใด? พวกเขานั้นจึงหวาดกลัวว่าจบเรื่องแล้วผู้อาวุโสหลงจื่อจะมาคิดบัญชี
“ภาพนี้มันสวยงามอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ! ข้าไม่นึกเลยว่ามันจะมีวันหนึ่งที่มีคนมาทำให้ผู้อาวุโสหลงจื่อทำเรื่องอะไรเช่นนี้ได้ วันนี้มันกลับเกิดขึ้นมาจริงๆ”
“เย่หยวนคนนี้เองก็เก่งกาจเหลือเกิน! เข้าถ้ำเนตรมังกรที่ว่าเป็นแดนไร้หวังแต่นอกจากจะกลับออกมาได้อย่างปลอดภัยแล้ว ตัวเขายังบรรลุขึ้นอาณาจักรเทพสวรรค์พร้อมนำตรามังกรสวรรค์ติดตัวกลับออกมา กลายเป็นทายาทมังกรสวรรค์ไป!”
“ในปราการมังกรพิรุณนี้ผู้อาวุโสพิทักษ์หลงจื่อนั้นเป็นผู้ยิ่งใหญ่ปิดฟ้าดินได้ด้วยฝ่ามือ เย่หยวนทำการเช่นนี้มันเหมือนตบหน้าเขา ผู้อาวุโสหลงจื่อคงไม่ยอมจบเรื่องง่ายๆ แน่”
“ไม่หรอก ด้วยตำแหน่งของทายาทมังกรสวรรค์แล้ว ตัวเย่หยวนนั้นเหมือนดั่งได้โอสถอมตะไว้ในมือ ผู้อาวุโสหลงจื่อจะกล้าทำอะไรเขาได้?”
…
เหล่ามังกรทั้งหลายพูดคุยกันอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่ามันจะมีใครมาแอบฟัง แต่เรื่องราวทั้งหลายนี้มันได้สร้างความตกตะลึงให้พวกเขาอย่างใหญ่หลวง
จักรพรรดิเทพสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่นั้นกลับออกมากล่าวว่าตนเป็นหมูถึงหมื่นครั้งต่อหน้าผู้คน
จากมังกร กลายเป็นหมู
ภาพนี้มันแปลกประหลาดอย่างมาก
ที่บนยอดหอนั้นสายตาของหลงจื่อไม่เคยละไปจากเย่หยวน
หากสายตานั้นฆ่าสังหารคนได้ เย่หยวนคงได้ตายไปนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
เพียงแค่ว่าตัวหลงจื่อเองก็เข้าใจดีว่าเวลานี้ตัวเขาไม่อาจจะทำอะไรต่อเย่หยวนได้อีกต่อไป
หลงซีเยว่นั้นก็รู้สึกสะใจอย่างมาก ตัวนางนั้นหลายปีมานี้ถูกหลงจื่อกดหัวแย่งชิงอำนาจมาตลอด การกระทำนี้ของเย่หยวนมันย่อมจะเหมือนเป็นการช่วยสะสางแค้นให้ตัวนางด้วย
หลงซีเยว่นั้นเดินมาหาเย่หยวนพร้อมถามขึ้นด้วยสายตาคาดหวัง “เย่หยวน เจ้า…ท่านออกมาจากถ้ำเนตรมังกรนี้ ท่านได้…”
เย่หยวนพยักหน้ารับ “หลงเสี่ยวฉุนนั้นตามข้าออกมาด้วย อีกไม่นานคงมาถึงแล้ว”
พูดไปยังไม่ทันขาดคำมันก็ปรากฏหลายเงาร่างเดินเข้ามาหากลุ่มคนจากเส้นขอบฟ้า แน่นอนว่ามันย่อมจะนำมาด้วยสาวน้อยผู้มีเขางอกบนหัว มันจะเป็นใครไปได้นอกจากหลงเสี่ยวฉุนแล้ว
“ท่านแม่!” หลงเสี่ยวฉุนร้องขึ้น
หลงซีเยว่มองดูสาวน้อยคนนั้นด้วยใบหน้าโล่งใจแต่ไม่นานสีหน้าของนางมันก็เปลี่ยนกลายเป็นความดุดัน “เจ้ายังรู้กลับมาอีกหรือ? กลับมาแล้วเจ้าจงไปเก็บตัวพันปี หากยังไม่บรรลุอาณาจักรเทพสวรรค์สองดาวก็จงอย่าได้ออกมาอีก!”
หลงเสี่ยวฉุนแลบลิ้นออกมาพร้อมกล่าวสวน “ท่านแม่ อย่าเพิ่งโกรธเคืองไป! อ่า นั่นมันหลงจื่อมิใช่หรือ? หลงจื่อ…เป็นหมู! ฮ่าๆๆๆๆ…เจ้าเฒ่านี่มันแก่จนสมองเลอะเลือนแล้วหรือ? ถึงมายืนด่าตัวเองเช่นนี้?”
หลงเสี่ยวฉุนนั้นกำลังคิดจะพูดบอกแม่ของตนแต่ความสนใจของนางมันกลับต้องถูกเสียงของหลงจื่อดึงดูดไปสิ้น
เสียงของหลงจื่อที่พูดกล่าวอยู่นี้มันสุดแสนดังลั่น ต่อให้หลงเสี่ยวฉุนจะไม่ได้เงี่ยหูฟังนางเองก็ย่อมจะได้ยิน
ทีแรกนางนั้นไม่ได้คิดสนใจว่าเป็นเสียงใคร แต่พอฟังไปฟังมาแล้วนี้มันเสียงตัวหลงจื่อเองมิใช่หรือ?
เจ้าหมอนี่มันมาด่าตัวเองเพื่อประโยชน์ใด?
หลงจื่อนั้นย่อมจะได้ยินเสียงหัวเราะลั่นของหลงเสี่ยวฉุนมาแต่ไกลและนั่นมันทำให้ใบหน้ามืดดำของเขาเปลี่ยนกลายเป็นม่วงทันที
คนอื่นๆ พูดคุยกระซิบกระซาบ มันไม่มีใครกล้ามาหัวเราะลั่นเช่นนี้
แต่หลงเสี่ยวฉุนนั้นไม่ได้คิดสนใจ ตัวนางหัวเราะลั่นออกมาอย่างไม่กลัว
หัวเราะอย่างสะใจ!
แม้ว่าตัวเขาจะโกรธแต่หลงจื่อเองก็ตกใจไม่น้อยด้วยเช่นกัน เหตุใดหลงเสี่ยวฉุนจึงออกมาได้ด้วยเล่า?
ถ้ำเนตรมังกรมันกลายเป็นสถานที่เข้าง่ายออกง่ายปานนี้ได้อย่างไร?
“ฮ่าๆๆ…เจ้าเฒ่านี่มันเสียสติแล้วหรือ? ถึงได้มายืนด่าตัวเองเช่นนี้!” ที่ด้านข้างหลงซุนเองก็หัวเราะตามขึ้นมา
“ได้เห็นเจ้าเฒ่านี้แล้วพี่เทียนคนนี้เองก็เริ่มจะมั่นใจขึ้นมาได้แล้ว! เพราะแม้คนโง่เง่าเช่นนี้ยังบ่มเพาะถึงอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์ได้ ตัวพี่เทียนคนนี้เองก็ย่อมจะบรรลุขึ้นไปได้เช่นกัน!” หลงจ้าวเทียนหัวเราะขึ้นตาม
“หึ พี่ซุนนี้เก่งกาจกว่าเจ้ามาก ข้าย่อมจะขึ้นไปถึงอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์ได้ก่อนแล้ว!” หลงซุนพูดขัด
“ดูเจ้าเถอะ เจ้าเองมันก็ไม่ได้สติดีไปกว่าเจ้าเฒ่านี่มากนัก! ต่อให้เจ้าจะบรรลุอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์ได้จริงก็คงเก่งกว่ามันไม่มากหรอก” หลงจ้าวเทียนบอก
“ฮ่าๆ…” แม้ว่าเย่หยวนจะเป็นคนนิ่งปานใด เมื่อได้ยินการตบมุขไปมาของคนทั้งสองนี้เขาก็อดหัวเราะขึ้นไม่ได้
แต่เมื่อเย่หยวนได้เห็นสีหน้าของหลงจื่อนั้นตัวเขาก็ยิ่งพอใจมากขึ้นไปกว่าเก่า
เจ้าสองคนนี้มันเริ่มทำประโยชน์ได้เสียที
คนทั้งสองพูดขัดกันไปขัดกันมาจนทำให้ใบหน้าของหลงจื่อเปลี่ยนจากดำเป็นแดงด้วยความโกรธ เส้นเลือดบนหน้าของเขาปูดบวมจนเวลานี้มันแทบจะระเบิดออก
ปัง!
คลื่นพลังรุนแรงกดสวรรค์ประทับลงยังปราการมังกรพิรุณทั้งหมดทั้งสิ้น
“เจ้าโง่พวกนี้มันมาจากไหนกัน? กล้ามาพูดจาไร้สาระต่อหน้าจักรพรรดิผู้นี้? จักรพรรดิผู้นี้จะฆ่าสังหารพวกมันลง!”
หลงจื่อนั้นตะโกนร้องออกมาอย่างโกรธเคือง เมื่อจักรพรรดิเทพสวรรค์โกรธมันย่อมจะกลายเป็นความรุนแรงที่หนักหน่วง
“พระเจ้า! ท่านเย่ช่วยเราด้วย!” คนทั้งสองนั้นวิ่งเข้าไปหลบหลังเย่หยวนทันที
ในจิตใจของคนทั้งสองนั้นเย่หยวนได้กลายเป็นดั่งเทพเจ้าไปแล้ว
พลังประหลาดที่เย่หยวนแสดงออกมาในถ้ำเนตรมังกรนั้นมันมากเกินพอที่จะทำให้พวกเขาก้มลงกราบติดดิน
แม้ว่าหลงจื่อจะเป็นจักรพรรดิเทพสวรรค์ แต่ตัวเขาก็คงยังเป็นแค่ผู้คน เพราะฉะนั้นคนทั้งสองนี้จึงไม่กลัวที่จะว่าใดๆ
เย่หยวนหรี่ตาลงมองพร้อมกล่าวขึ้น “หลงจื่อ เจ้าจะทำอะไร?”
หลงจื่อต้องหยุดมือลงทันที ฝ่ามือนั้นค้างอยู่กลางอากาศอย่างไม่อาจจะตบลงได้อีก
เมื่อหลงซุนเห็นว่าหลงจื่อหยุดมือลงจริงๆ ตัวเขาก็ยิ่งกล้าหนักไปกว่าเก่าโผล่หัวออกมาจากด้านหลังเย่หยวน “เจ้าด่าว่าตัวเองแล้วกลับมาว่าคนอื่นโง่ นี่เจ้ามีสมองอยู่บ้างหรือเปล่า? เจ้าฟังคำพูดข้าให้ดี ข้านี่คือซุนน้อยภายใต้การดูแลของท่านเย่!”
หลงจ้าวเทียนเองก็ยื่นหัวออกมาตาม “ข้าเทียนน้อยภายใต้การดูแลของท่านเย่! เจ้าเฒ่าโง่ เจ้าจำไว้เถอะ! ข้านี้จะก้าวข้ามเจ้าให้ดูในสักวัน!”
หลงจื่อนั้นเลือดขึ้นหน้า!
ต่อให้ตัวเขาจะเป็นจักรพรรดิเทพสวรรค์ เขาก็ยังรู้สึกแทบหายใจไม่ทันเพราะเลือดที่ไหลไปเลี้ยงใบหน้าแดงก่ำนี้
“หลงจื่อ มันผ่านไปแค่สองร้อยครั้ง ยังเหลืออีกแปดพันแปดร้อยครั้ง เจ้าจะให้มันดังรำคาญหูคนไปถึงไหน?” เย่หยวนบอก
หลงจื่อต้องกัดฟันแน่น “เจ้าจำไว้ให้ดีเถอะ! หลงจื่อเป็นหมู!”
“หลงจื่อเป็นหมู!”
“หลงจื่อเป็นหมู!”
หลงจื่อนั้นได้แต่ต้องร้องด่าตนเองต่อไป
หลงเสี่ยวฉุนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ต้องหันมาถามอย่างมึนงง “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
หลงซีเยว่นั้นแสดงท่าทางหนักใจออกมา “นังเด็กคนนี้ เจ้ามันไม่เคยคิดจะเรียนรู้คำสั่งคำสอนใดๆ ถึงขั้นไม่รู้จักตรามังกรสวรรค์ไปได้!”
หลงเสี่ยวฉุนหันไปมองดูเย่หยวนอย่างตื่นตกใจ “ท่านพูดถึงเขาหรือ?”
หลงซีเยว่ต้องกล่าวตะคอกออกมาทันทีที่ได้ยิน “โอหัง! นังเด็กคนนี้นับวันยิ่งไร้มารยาท เจ้ากล้าไปเรียกท่านทายาทมังกรสวรรค์ห้วนๆ เช่นนั้นได้อย่างไร?”
หลงเสี่ยวฉุนเองก็หัวเราะลั่นออกมาเมื่อได้ยิน “ท่านแม่ ท่านนั่นแหละไม่ต้องไปเคารพเขามากมาย หากวัดกันที่รุ่นอาวุโสแล้วเขาต้องเรียกท่านว่าย่าทวดเสียด้วยซ้ำ!”
หลงซีเยว่ตะโกนกลับมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ “นังเด็กคนนี้ เจ้า…เจ้าคิดจะให้แม่ต้องโกรธจนอกแตกตายแล้วหรือ?”
พูดไปนางก็ยกมือขึ้นมาจะตีหลงเสี่ยวฉุนแต่เย่หยวนกลับเข้ามาห้ามไว้ก่อน
“ท่านเจ้ามังกรโปรดรอก่อน! ที่เสี่ยวฉุนว่ามานั้น…มันถูกต้องแล้ว” เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
หลงซีเยว่ที่ได้ยินก็ต้องผงะไป ไม่เข้าใจว่าเย่หยวนกล่าวพูดเรื่องใด
เย่หยวนถอนหายใจยาวก่อนจะกล่าวขึ้นอีกครั้ง “ท่านเจ้ามังกรนั้นมีพี่ชายนามหลงฉินหรือไม่?”
หลงซีเยว่ต้องเบิกตากว้างกล่าวขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ “ท่าน…ท่านคือทายาทของพี่ใหญ่เช่นนั้นหรือ?”
……………………