ทันทีที่ได้ยินคำพูดของหลิงฮัน สมาชิกตระกูลติงทุกคนก็หวาดกลัวจนหัวใจแทบหยุดเต้น
บ้าไปแล้ว! เจ้าไม่รู้ไงว่าชายชราผู้นั้นเป็นใคร?
ต่อหน้านิรันดร์ระดับโลกียนิพพาน เจ้ากล้าพูดจาเช่นนั้นได้อย่างไร?
แต่เมื่อเห็นว่าหานลู่ไม่ได้แสดงท่าทีเกี้ยวกราดอะไร ติงซงก็รีบกล่าวออกมา “โปรดผู้อาวุโสอย่าถือสารุ่นเยาว์ผู้โง่เขลาของตระกูลข้า! เขาเป็นเพียงกบก้นบ่อที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”
เนื่องจากวันนี้เป็นพิธีรับหลิงฮันเข้าสู่ตระกูล ติงซงจึงกล่าวออกไปว่าหลิงฮันเป็นสมาชิกของตระกูลติงตามจิตใต้สำนึก
หานลู่กวาดสายตามอง แม้ใบหน้าของเขาจะปรากฏร่องรอยของความโกรธอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา ต่อให้ตระกูลติงจะไม่นับเป็นอันใดได้ในสายตาของเขา แต่ตระกูลติงก็ยังอยู่ภายใต้อำนาจของตระกูลฟู่ หากเขาสังหารใครมั่วซั่วอาจจะกลายเป็นการหักหน้าตระกูลฟูได้
แต่ก็แน่นอนว่าหากเขาจะสังหารจริงๆก็ย่อมทำได้ ใครใช้ให้หลิงฮันกล้าพูดจาเหยียดหยามนิรันดร์สี่นิพพานเช่นเขากันล่ะ?
แต่ทว่า สิ่งที่อยู่ในหัวหานลู่ในตอนนี้มีเพียงความต้องการที่จะสังหารสุนัขตัวดำที่กล้ามากัดก้นเขา!
แต่พูดก็พูดแล้ว เจ้าสุนัขตัวดำเองก็น่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก มันสามารถกัดก้นของนิรันดร์สี่นิพพานได้แถมยังหนีพ้นอีกด้วย
“พวกท่านจะไปยอมง่ายๆได้อย่างไร?” ใบหน้าของหลิงฮันแสดงออกถึงความชอบธรรม “พวกท่านก็เห็นไม่ใช่รึว่าผู้อาวุโสหู่ถูกเขาตบหน้าจนได้รับบาดเจ็บสาหัส? ที่นี่คือวิหารบรรพบุรุษตระกูลติงอันศักดิ์สิทธิ์ของพวกเรา หากเฒ่าชรานั่นลงมือวิวาทที่นี่นั่นหมายถึงเขาไม่เห็นตระกูลของเราอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย หากเราไม่ลงโทษเขาให้เข็ดหลาบ ตระกูลติงจะยังมีหน้าไปพบใครได้อีก?”
ติงซง ติงซานและติงหู่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียว การกระทำของเจ้ากำลังพาตระกูลติงไปสู่ความพินาศ!
ใบหน้าของหานลู่เผยให้เห็นถึงความเกรี้ยวกราดอย่างไม่ปิดบังอีกต่อไป มดปลวกตัวจ้อยระดับสร้างสรรพสิ่งกล้าดูถูกเขางั้นรึ? ช่างรนหาที่ตาย
“ใช่แล้ว เป็นเจ้า!” จู่ๆรุ่นเยาว์ที่หานลู่จับอยู่ในมือก็เปิดปากพูด เขาจดจ้องมายังหลิงฮันด้วยใบหน้าที่เกรี้ยวกราดอย่างถึงที่สุด
รุ่นเยาว์ที่ว่าคือหานฉี หลังจากที่กายหยาบถูกบดขยี้ไม่เหลือซาก ด้วยวิธีการลึกลับบางอย่างก็ได้ทำให้เขาได้รับร่างใหม่ที่มีรูปลักษณ์เหมือนกับร่างก่อนไม่มีผิดเพี้ยน
สมกับเป็นขุมอำนาจระดับขอบเขตตำหนักอมตะ
หลิงฮันจ้องมองไปยังหานฉีและกล่าว “ผู้ใหญ่กำลังพูดกันอยู่ เด็กเช่นเจ้าหุบปากไป! เฒ่าชราบัดซบ เจ้าจงคุกเข่าขออภัยผู้อาวุโสตระกูลข้าเดี๋ยวนี้!”
หานลู่มองไปยังหานฉีและกล่าว “ฉีเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” สถานะของหานฉีนั้นสูงส่งเป็นอย่างมาก อีกฝ่ายเป็นถึงบุตรของประมุขตระกูลหาน
ร่างของหานฉีสั่นสะท้านด้วยความโกรธ เวลาผ่านมาหลายปีในที่สุดเขาก็หาตัวคนร้ายพบ! เขากล่าวพูดคุยกับหานลู่ผ่านสัมผัสสวรรค์ด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม
หานลู่ที่รับรู้เรื่องราวแล้วก็รู้สึกเกรี้ยวกราดขึ้นมาเช่นกัน
เจ้าพวกตระกูลติง! ไหนพวกเจ้าบอกว่าคนร้ายที่สังหารหานฉีในโลกบรรพกาลไม่มีความเกี่ยวข้องอันใดกับพวกเจ้ากัน? ถ้าเช่นนั้นแล้วรุ่นเยาว์ตรงหน้านี่ล่ะเป็นใคร! พวกเจ้าช่างกล้านักที่โกหกข้าหลายต่อหลายครั้งว่าตระกูลพวกเจ้าไม่มีคนร้ายอยู่จนข้าเกือบหลงเชื่อ
หานลู่พยายามระงับสีหน้าให้สงบนิ่งเหมือนปกติและหันไปกล่าวกับพวกตงซวนทั้งสามคน “รุ่นเยาว์ผู้นั้นเป็นคนของตระกูลเจ้า?”
“เขาเป็นรุ่นเยาว์ของตระกูลอันต่ำต้อยของพวกข้าเอง” ติงซงตอบกลับอย่างนอบน้อมไปโดยไม่รู้เลยว่าตนเองกำลังเทน้ำมันใส่กองเพลิง
ฮึ่ม พวกเจ้ายอมรับแล้วสินะ!
“ตระกูลติง พวกเจ้าช่างหาญกล้า!” หานลู่คำรามออกมา คลื่นเสียงอันทรงพลังของเขาแผ่กังวานไปทั่วทิศทาง
มาถึงจุดนี้เขาก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าตระกูลฟู่แล้ว ตระกูลติงเป็นฝ่ายบดขยี้กายหยาบของสมาชิกตระกูลหานที่เป็นถึงขุมอำนาจสามดาว ต่อให้เขาแก้แค้นโดยการลบตระกูลติงให้หายไปตระกูลฟู่ย่อมไม่กล่าวโทษ
‘ครืน ครืน ครืน ครืน’ คลื่นกระแทกที่เกิดจากพลังเสียงของนิรันดร์ระดับสี่นิพพานได้ส่งผลให้วิหารบรรพบุรุษถูกทำลายไปกว่าหนึ่งในสามส่วน รุ่นเยาว์ตระกูลติงมากมายกระอักโลหิตออกมา บ้างก็บาดเจ็บสาหัส บ้างก็เสียชีวิต
“ผู้อาวุโสหาน!” พวกติงซานทั้งสามคนคำรามเสียงดัง การที่อีกฝ่ายทำเช่นนี้กับตระกูลติงนับว่าเกินไป
“ฮึ่ม วันนี้ข้าจะบดขยี้ตระกูลติงของพวกเจ้า!” หานลู่กระหน่ำลงมืออย่างโหดเหี้ยม แต่การโจมตีทั้งหมดของเขานั้นไม่ได้เพ่งเล็งไปยังหลิงฮันเลยแม้แต่ครั้งเดียว เนื่องจากหลิงฮันเป็นคนร้ายที่ต้องจับกลับไปรับโทษที่เมืองเก้าสันติ
หลิงฮันเผยสีหน้ามีความสุข การแสดงถูกดำเนินมานานแสนนาน ในที่สุดฉากที่ตื่นเต้นเร้าใจก็มาถึงเสียที
พวกติงซานทั้งสามคนลงมือตอบโต้ แต่ต่อหน้านิรันดร์ระดับสี่นิพพาน พวกเขาจะทำอะไรได้?
คราวนี้ตระกูลติงได้พบเจอกับหายนะที่แท้จริงแล้ว
ที่สำคัญคือที่นี่คือวิหารบรรพบุรุษของตระกูลติงซึ่งเก็บรักษาศพและแผ่นจารึกความทรงจำของเหล่าบรรพบุรุษเอาไว้ เมื่อถูกหานลู่กระหน่ำโจมตี ทั้งศพและแผ่นความทรงจำย่อมถูกบดขยี้ไม่เหลือแม้แต่เศษซาก
ตระกูลติงตกอยู่ในสภาวะที่ทั้งโศกเศร้าแล้วเกรี้ยวกราด หานลู่นั้นโหดเหี้ยมเกินไป ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะลงมือแม้กระทั่งกับแผ่นจารึกความทรงจำของบรรพบุรุษพวกเขา แถมทุกครั้งที่หานลู่ลงมือจะต้องมีสมาชิกตระกูลติงที่ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิต!
คนที่พวกเขารังเกียจที่สุดย่อมไม่พ้นหลิงฮัน หากไม่ใช่เพราะคำพูดของหลิงฮันล่ะก็ มีรึที่หานลู่จะโมโหขนาดนี้? ไม่แปลกที่ตระกูลติงจะคิดว่าความเกรี้ยวกราดของหานลู่นั้นมาจากคำพูดยั่วยุของหลิงฮัน พวกเขาไม่มีทางคาดเดาได้แน่นอนเรื่องนี้จะมีเหตุผลลึกๆซ่อนอยู่อีก
ติงหู่รีบลงมือปลดปล่อยการโจมตีเข้าใส่หลิงฮัน
เขาต้องการจัดการรุ่นเยาว์ผู้นี้เพื่อเป็นการแสดงคำขอโทษต่อตระกูลหาน
ทุกอย่างเป็นความผิดของหลิงฮันและตระกูลติงเป็นผู้บริสุทธิ์! เพราะไม่ว่าอย่างไรหลิงฮันก็ยังไม่ได้สักการะบรรพบุรุษของพวกเขา จึงยังไม่ถือว่าเป็นสมาชิกตระกูลติงอย่างเป็นทางการ
“เจ้าตัวบัดซบ ข้าคิดไว้อยู่แล้วว่าหากเจ้าอยู่ด้วยย่อมไม่มีสิ่งดีๆเกิดขึ้น!” ดวงตาของติงหู่เปลี่ยนเป็นแดงฉาน วิธีการเดียวที่จะทำให้ตระกูลหานยกโทษให้พวกเขาได้ มีเพียงแต่ต้องสังหารหลิงฮันเท่านั้น
หากรู้ว่าเรื่องนี้ถูกหลิงฮันวางแผนเอาไว้แต่แรกแล้วล่ะก็ ไม่รู้ว่าติงหู่จะรู้สึกอย่างไร
หลิงฮันยิ้มและกล่าว “เข้ามา ข้ารอให้เจ้าลงมืออยู่นานแล้ว!”
ตูม!
การโจมตีของติงหู่กระแทกใส่ร่างของหลิงฮันจนลอยกระเด็น แต่ที่น่าตกตะลึงก็คือร่างของหลิงฮันนั้นไม่ถูกบดขยี้เป็นเศษซากแต่ยังคงสภาพเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กายหยาบของเขาในตอนนี้ทรงพลังเป็นอย่างมาก ด้วยพลังของนิรันดร์ระดับโลกียนิพพานไม่มีทางสังหารเขาได้ วิธีเดียวที่จะสังหารเขาในระดับโลกียนิพพานคือต้องค่อยๆใช้อำนาจแห่งกฎเกณฑ์หล่อหลอมกายหยาบของเขาอย่างช้าๆ
ฮึ่ม ยังจะเล่นละครกันต่ออีกรึ!
หานลู่มองดูพร้อมกับแสยะยิ้ม นิรันดร์ระดับโลกียนิพพานนั้นสามารถสังหารจอมยุทธระดับสร้างสรรพสิ่งได้อย่างง่ายดาย แต่การโจมตีของเจ้ากลับไม่สามารถทำให้เจ้าหนูนั่นกระอักโลหิตเลยแม้หยดเดียว ช่างแสดงละคนได้อ่อนหัดนัก
“พี่ชายหาน ท่านล้ำเส้นเกินไปแล้ว!” ติงเหยาหลงปรากฏตัวในที่สุด
หากเขาไม่โผล่มาในตอนนี้ ตระกูลติงคงพังทลายไม่เหลือซาก