ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1171 ใครโง่กันแน่?
คืนนี้เส้นหมี่พูดเรื่องนี้กับแสนรักอยู่ตลอด
เธอรู้สึกว่าแสงดาวไม่ค่อยปกติ เสนอให้ส่งเธอไปโรงพยาบาลตรวจดูสักหน่อย โดยเฉพาะด้านสมอง
โชคดีที่เป็นกลางคืน หลังจากปิดไฟแล้ว มืดขมุกขมัว มองไม่เห็นสีหน้าของคน ไม่งั้น แสนรักไม่รู้ว่าจะแสดงสีหน้าออกมาอย่างไรในการตอบคำถามเธอ
“เธอแค่ไม่ค่อยจะสบายใจ คุณสามารถพาเธอออกไปเดินเล่นสักหน่อย ปลดปล่อยไปบ้างก็ดีขึ้นแล้ว”
“จริงเหรอ?”
เส้นหมี่เชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง
แต่ต่อมา เธอก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เพราะว่าไม่นาน ผู้ชายคนนี้พลิกตัวขึ้นมา ล็อกตัวเธอเอาไว้อย่างเผด็จการแล้ว
“คุณภรรยา คุณดึงหูของผมต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนั้น……”
“！！！！”
ในความมืด หญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างถูกกดทับเอาไว้อย่างแน่นหนา ดวงตาสุกใสทั้งสองข้างจ้องมองจนกลมโต
ไอ้คนนี้ กลับยังกล้าพูดถึงเรื่องนี้?
ไม่พูดอะไรสักคำวิ่งไปตั้งไกลขนาดนั้น กลับมามีบาดแผลเต็มตัว ยังทำให้อกสั่นขวัญแขวน เขายังจะให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่ออีกหรือเปล่า?
เส้นหมี่ขมวดคิ้วแน่นอย่างโมโหขึ้นมาอีกครั้ง：“นั่นเป็นเพราะว่าคุณไม่เชื่อฟัง ใครให้คุณวิ่งมั่วไปทั่วล่ะ? สถานที่อันตรายแบบนั้น คุณจะไม่บอกกับฉันสักคำเลยเหรอ?”
“อืม ภรรยาผมผิดไปแล้ว”
ไอ้คนนี้รับผิดเร็วดีนะ
แต่ว่า ไม่นาน มือทั้งสองข้างของเขาก็อยู่ไม่นิ่งเริ่มลูบไล้ขึ้นมาบนร่างกายเธอขึ้นมา：“แต่ว่า สามีของคุณตอนนี้ก็ถือว่าเป็นประมุขของบ้านหลังนี้ คุณดึงหูผมเดินเข้ามา พรุ่งนี้ผมต้องไปที่ไวท์ พาเลซ แล้วถูกคนหัวเราะเยาะจะทำอย่างไร?”
“……”
“เดี๋ยวคนอื่นเห็นผมแล้วพูดว่า วสุ ได้ยินว่าคุณอยู่ที่บ้านโดนภรรยาดึงหูแล้วเหรอ?”
ในความมืด ผู้ชายคนนี้อยู่ข้างนอกนั้นผู้คนต่างเกรงขามอย่างมาก พูดไปพูดมา สุดท้ายกลับน้อยใจขึ้นมาเหมือนกับเด็กน้อยคนหนึ่ง
เส้นหมี่ถึงกับสำลัก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา
จากนั้นคืนนี้ ในห้องนอนที่ชั้นสามแห่งนี้ มีเสียงที่ดังออกมาแล้วทำให้คนหน้าแดงอยู่ตลอด ในคืนหน้าหนาว ความสุขที่บานสะพรั่งอยู่ด้านบนนี้กลับกินเวลาไปค่อนข้างนานกว่าจะหยุดพัก……
รุ่งเช้า
กว่าเส้นหมี่จะลืมตาขึ้นมา พระอาทิตย์ที่อยู่ด้านนอกก็ได้ขึ้นสูงมากแล้ว
“หม่ามี๊ คุณตื่นหรือยัง? หม่ามี๊?”
รินจังตะโกนอยู่ที่ด้านนอก
เพราะว่าวันนี้เป็นสุดสัปดาห์ คุณครูที่เชิญมาที่บ้านไม่ต้องมา จากนั้นตอนเช้าหลังจากตื่นแล้ว รินจังที่ชอบออดอ้อนคน ก็ชอบมาเล่นกับหม่ามี๊
เส้นหมี่รีบร้อนลุกขึ้นมา
“โอ๊ย——”
ปวดระบมไปทั้งร่าง ทำให้เธออดที่จะร้องออกมาไม่ได้
ไอ้คนชั่วคนนี้ เมื่อคืนไม่รู้ว่ารังแกเธออยู่นานแค่ไหน กลับทำให้เธอแม้ลงจากเตียงก็ทำไม่ได้
เส้นหมี่ทำได้เพียงใบหน้าเล็กแดงปลั่งขึ้นมาแล้วนอนไปอีกสักพัก ผ่านไปสักพัก ถึงได้คลานลุกขึ้นมาจากเตียง
“รินจัง คุณตื่นแต่เช้าเชียว?”
“ใช่ค่ะ หม่ามี๊ เพื่อนสนิทของฉันบอกว่า ศูนย์การค้าใจกลางเมืองด้านโน้นได้เปิดสวนสนุกอาณาจักรแห่งเมืองหิมะที่ใหญ่มากๆแห่งหนึ่ง พวกเราไปเที่ยวที่นั่นกันนะ”
สาวน้อยที่ผิวขาวสวยราวกับหยกยืนอยู่ที่ด้านหน้าของหม่ามี๊ นำดอกโรอุไบที่หักมาจากสวนดอกไม้ด้านล่างส่งให้หม่ามี๊ด้วย พร้อมทั้งออดอ้อนอย่างอ่อนโยน
เพื่อนสนิท?
เธอเด็กขนาดนี้มีเพื่อนสนิทแล้ว?
เส้นหมี่รู้สึกว่าประหลาดใจอย่างมาก
“ได้สิ แต่ว่าคุณต้องบอกหม่ามี๊ เพื่อนสนิทของคุณคือใคร?”
“ก็คือชิชาที่อยู่ในชั้นเรียนวาดภาพไงคะ พวกเราเล่นด้วยกันค่อนข้างดี ยังแลกเบอร์กันแล้วด้วยล่ะ พวกเราต่างโทรศัพท์และส่งข้อความหากัน ใช่แล้ว เธอยังขอเบอร์พี่ชินจังกับฉันด้วย แต่ว่าพี่ชินจังไม่ให้ฉันให้ไป”
เจ้าเด็กน้อยคนนี้ยกโทรศัพท์แบบนาฬิกาข้อมือขึ้นมา เลื่อนเพื่อนสนิทของตัวเองมาให้หม่ามี๊ดู
แต่ว่า เมื่อพูดถึงเรื่องที่พี่ชายไม่ยินยอมให้เบอร์โทรศัพท์กับเพื่อนสนิทตัวเอง ใบหน้าน้อยที่กลมป้อมของเธอ ก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง
เส้นหมี่ทั้งโมโหทั้งอย่างจะหัวเราะ
ที่แท้ ลูกของเธอโตแล้วอย่างไม่รู้ตัวเลย ต่างเริ่มมีสังคมของตัวเองแล้ว
อาณาจักรแห่งเมืองหิมะเหรอ?
ก็ได้นะ เมื่อคืนไอ้คนชั่วคนนั้นยังเสนอให้พาแสงดาวออกไปเดินเล่นข้างนอกไม่ใช่เหรอ? งั้นก็พอดี สามารถพาไปด้วยได้ พอดีหนูดาราก็ยังไม่เคยออกไปเที่ยว
เส้นหมี่ตกลงแล้ว ตอนนี้ เธอให้ลูกสาวลงไปบอกให้พวกพี่ชายเตรียมตัว เธอเองก็มายังชั้นสองแล้ว
“พี่สาว ออกไปเที่ยวกันไหม?”
“ไปไหน?”
แสงดาวนั้นตื่นแต่เช้าแล้ว กำลังดูแลลูกอยู่ในห้อง
เส้นหมี่มองดูแล้ววันนี้เธอสภาพจิตใจดูดีไม่น้อย จึงรู้สึก ภายในใจปีติขึ้นมา：“ไปศูนย์การค้าใจกลางเมือง เมื่อกี้รินจังบอกว่า มีเพื่อนนัดเธอออกไปด้วยกัน ที่นั่นมีสวนสนุกที่พึ่งจะเปิดใหม่ใหญ่มาก คุณอยากจะพาหนูดาราไปเที่ยวด้วยกันไหม? หลังจากที่เธอเกิดมา ที่บ้านก็เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ต่างไม่เคยพาเธอออกไปไหนเลย”
“โอเค”
เมื่อคำพูดในเมื่อสักครู่ของเส้นหมี่พูดจบลง ผู้หญิงคนนี้ที่กำลังอุ้มลูกหยอกล้ออยู่ก็ตกลงแล้ว
เส้นหมี่：“……”
เอาอย่างนี้ไหม? พาหน่วยรักษาความปลอดภัยไปอีกสักสองสามคน?
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เส้นหมี่โทรศัพท์หาแสนรักเข้าร่วมงานศพอยู่ที่ตระกูลจรัลพฤกษ์ด้านโน้น ได้รับความยินยอมจากเขาแล้ว หลังจากนั้นพวกเธอผู้หญิงของคนบวกกับพี่ภา จึงพาเด็กๆทั้งสี่คน เดินทางออกจากบ้านแล้ว
วันสุดสัปดาห์ลูกๆต้องการไปเที่ยว ปกติแล้วเส้นหมี่ก็จะพาไป ดังนั้น หลังจากออกมา สภาพจิตใจก็เป็นปกติดี
แต่แสงดาวเป็นครั้งแรกที่อุ้มลูกสาวออกมา ตลอดทางต่างตื่นตาตื่นใจ ลูกน้อยพึ่งจะโตได้สามเดือน เธอที่อุ้มลูกอยู่ในรถชี้วิวทิวทัศน์ที่ขับผ่านไปแนะนำนู้นแนะนำนี่ พูดไม่หยุดอย่างกับยายแก่