ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1172 แต่ว่า……ผมชอบคุณจริงๆ
เส้นหมี่ที่ขับรถอยู่ด้านหน้า อดที่จะรู้สึกขำไม่ได้
“พี่สาว เธอยังเล็กขนาดนี้ ฟังไม่รู้เรื่องหรอก”
“คุณรู้ได้อย่างไรว่าเธอฟังไม่เข้าใจ? เธอดีใจขนาดนี้ คุณดูสิดวงตาของเธอมองออกไปด้านนอกตลอดเวลา”
เดิมทีแล้วแสงดาวไม่ได้สนใจเธอ พูดคุยกับลูกน้อยของตัวเองต่อแล้ว
เส้นหมี่ไม่รู้จะทำไงแล้ว
ดีที่ว่า ศูนย์การค้ากลางเมืองกำลังจะไปถึงแล้ว
เส้นหมี่ลงจากรถไปแล้ว ให้พี่ภาพาเจ้าแฝดทั้งสามเข้าไปเล่นในสวนสนุกก่อน ทว่าเธอจะอยู่เป็นเพื่อนผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังคนนี้ คนหนึ่งถือนมผง แพมเพิร์ส น้ำ เป็นต้น อีกคนหนึ่งเข็นรถเข็นของทารกเดินเข้าห้างสรรพสินค้าไป
“แสงดาว คุณมาแล้ว?”
คาดไม่ถึงว่า ทั้งสองพึ่งจะเดินมาถึงประตูทางเข้าห้างสรรพสินค้า มองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมแว่นตา วิ่งเหนื่อยหอบเข้ามา
แสงดาวหยุดลงแล้ว
ทว่าเส้นหมี่ หลังจากเห็นคนคนนี้ ก็ตะลึงงัน
วาริช?
เขามาได้อย่างไร?
“คุณชายวาริช คุณ……ยังไม่กลับไปอีกเหรอ?”
“ยังครับ หลายวันมานี้ผมยังคงเป็นห่วงเธออยู่ตลอด ก็เลยยังไม่กลับ แต่ว่า เรด พาวิเลี่ยนบ้านของพวกเธอด้านโน้น ขวางเอาไว้ไม่ให้เข้าไป ผมไม่รู้จะทำยังไง จึงทำได้เพียงเฝ้ามองอยู่เรื่อยๆ เมื่อคืนได้ยินว่าเธอวิ่งมาที่บ้านของพวกคุณกลางดึก ผมตกใจเป็นอย่างมาก ผมเฝ้าอยู่ที่นั่นของพวกคุณทั้งคืนเลย”
วาริชรู้สึกเขินอย่างมาก
แม้แต่ในตอนที่เส้นหมี่ถามเขา เขาไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีอะไร แต่เมื่อพูดคุยกันแล้ว ทำให้คนอื่นรู้สึกว่ากำลังหวาดระแวงและดูตื่นเต้นอย่างมาก
ยังเฝ้าอยู่ที่ด้านนอกของเดอะวิวซีทั้งคืน?
เส้นหมี่ตกใจเป็นอย่างมาก
ทว่าแสงดาวได้ฟังแล้ว ในสถานการณ์ที่สามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า ใบหน้าที่ขาวสะอาดแสดงความไม่พอใจอย่างมาก
“คุณกำลังทำอะไรอยู่? ไม่ใช่ว่าฉันให้คุณกลับประเทศYไปแล้วเหรอ? ต่อไปนี้เรื่องแบบนี้ อย่าให้ฉันต้องได้ยินอีก”ใบหน้าของเธออึมครึมลงทั้งใบ เตรียมเข็นลูกเข้าไปด้านใน
นานมากแล้วที่วาริชไม่ได้เจอเธอท่าทางมีต่อเขาก็เป็นแบบนี้แล้ว
ทันใดนั้น เขายืนอยู่ที่นั่นใบหน้าที่ใสสะอาดเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขายืนอยู่ที่นั่นมองแผ่นหลังของเธอ ยิ่งไม่รู้ว่าจะต้องรับมืออย่างไรแล้ว
เส้นหมี่：“……”
ในที่สุดก็รู้สึกว่าทนไม่ไหวเล็กน้อย เธอเดินเข้ามา：“คุณชายวาริช คุณกลับไปเถอะนะ พี่สาวของฉันเธอ……คุณอย่าได้เอาใจมาปักเอาไว้ที่เธอเลย บนโลกใบนี้มีผู้หญิงอีกตั้งมากมาย คุณสามารถหาได้อีกคน”
คำพูดของเส้นหมี่ พูดอย่างตรงไปตรงมา
แต่ผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้ได้ยินแล้ว กลับเงยหน้าขึ้นมาทันใดแล้ว
“ทำไมเหรอ?”เขาถาม
“ตอนนี้เธอ……พ่อของลูกจะไม่อยู่แล้ว ผมยินดีที่จะดูแลเธอ ผมจะถือว่าเด็กคนนี้เป็นลูกแท้ๆของตัวเอง ผมสามารถรับรองกับพวกคุณได้ ครั้งนี้ พ่อแม่ของผมจะไม่เข้ามายุ่งอีกแล้ว ผมรับรองว่าจะดูแลพวกเธอแม่ลูกอย่างดี”
เขาพูดออกมาอย่างตื้นตัน วินาทีนี้ ดวงตาที่อยู่หลังแว่นอันนั้น ก็แดงและชื้นขึ้นมาแล้ว
ทันใดนั้นเส้นหมี่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้ว
เกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ ความจริงแล้วเธอไม่ได้สงสัยในความจริงใจที่มีต่อแสงดาวสักนิด เพราะว่าก่อนหน้านี้เขาก็ทำแบบนี้มาตลอด เขาอยู่บนเกาะแห่งนั้นเป็นเพื่อนเธอเป็นครึ่งปีกว่า ยังตัดสินใจว่าจะแต่งงานกับเธอ
ในตอนนั้นแสงดาว หมดหนทางแล้วจริงๆ
แต่ว่า……
เส้นหมี่กำลังอยากจะหาข้ออ้าง คาดไม่ถึงว่า ทันใดนั้นแสงดาวก็เดินกลับมาอีกครั้งแล้ว
“ฉันคุยกับเขาเอง คุณช่วยฉันดูลูกหน่อยแป๊บหนึ่ง”เธอส่งตัวลูกสาวเข้ามาในอ้อมกอดของเส้นหมี่โดยตรง ดวงตาทั้งสองที่เย็นชา มองไปที่ผู้ชายคนนี้แล้วยื่นมือออกไป
เส้นหมี่：“……”
รวมทั้งวาริช หลังจากได้เห็นฉากนี้แล้ว ก็เงยหน้าขึ้นมามองผู้หญิงคนนี้ที่เดินกลับมาอีกครั้งแล้วยืนตระหง่านอยู่ตรงขั้นทางเดิน สีหน้าซีดขาว
นั่นเป็นความรู้สึกแบบไหนกันนะ?
ความจริงแล้ว เหมือนกับนักโทษที่รอมานาน ในที่สุดก็ถึงเวลาตัดสินแล้วประมาณนั้น
วาริชถูกพาตัวเข้าไปในร้านกาแฟแห่งหนึ่งอย่างมึนงง พึ่งจะนั่งลง ผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาคนนี้ ก็หยิบกุญแจสีทองอร่ามดอกหนึ่งออกมาจากร่างกาย
“คุณ……นี่หมายความว่าอย่างไร?”
เขาเงยหน้าขึ้นมา เหมือนกับได้รับความสบประมาทอย่างรุนแรง！
แต่แสงดาวโบกมือไปมา แสดงออกมาว่าให้ใจเย็นก่อน
“คุณฟังฉันพูดก่อน ความจริงใจที่คุณมีต่อฉัน ฉันรู้ดี แต่ว่า ทั้งชีวิตนี้ของฉัน แต่งงานกับม็อกโกแล้ว ต่อให้ฉันยังมีชีวิตอยู่ก็เป็นคนของเขา ตายแล้วก็เป็นผีของเขา ฉันไม่มีทางแต่งงานเป็นครั้งที่สอง ดังนั้น ในบัตรใบนี้ ถือว่าเป็นสิ่งชดเชยสำหรับการที่คุณดูแลฉันที่ท้องหนูดาราตอนอยู่บนเกาะ มันไม่ใช่เงิน เป็นเพียงโฉนดบ้านหลังหนึ่งที่ฉันจัดการเอาไว้ที่ประเทศYด้านโน้น พวกคุณทั้งครอบครัวพึ่งจะไปถึงที่นั่น น่าจะลำบากพอสมควร น่าจะต้องการสิ่งนี้”
น้ำเสียงของแสงดาวสงบมาก
เธอไม่ได้หลบเลี่ยงความรักที่ผู้ชายคนนี้มีต่อเธอ แต่พูดกับเขาออกมาโดยตรง ในสิ่งที่ตัวเองเลือกแล้วทั้งชีวิตนี้
พูดจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ ช่างน่ายกย่องจริงๆ！
เพราะว่า เธอไม่ทำให้ยืดเยื้อ สลัดออกไปอย่างไร้เยื่อใย
ขอบตาของวาริชแดงขึ้นมาอีกครั้งแล้ว เขาก้มหน้าลง ผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง วินาทีนี้กลับ น้ำตาเปาะแปะลงมาบนแว่นตาของเขา ในระยะไกลต่างยังได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของเขา
“แต่ว่า ผม……ชอบคุณชอบคุณจริงๆ”
“……”
ในตอนสุดท้ายที่แสงดาวกำลังจะออกไป ได้ยินคนคนนี้ที่อยู่ด้านหลังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าหนึ่งประโยค