ทุกคนเห็นผู้หญิงหน้าบากมาแรงขนาดนี้ แต่ละคนตัวสั่นงันงก แต่นายหญิงใหญ่เซียวกลับดีใจมาก เพราะเห็นแค่หม่าหลันโดนตบ เธอก็รู้สึกสะใจมาก
เซียวเวยเวยเองก็รู้สึกสะใจไม่น้อย เห็นหม่าหลันโดนตบหลายทียังไม่เท่าโดนตบนี้ทีเดียว ตบเดียวทำเธอลงไปนอนกองกับพื้น มันเป็นแรงคนธรรมดาที่ไหนกัน
หม่าหลันตกใจแทบตายแล้ว!
โดนตบสำหรับเธอแล้วไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพราะสองวันมานี้เธอโดนตบน้อยซะเมื่อไหร่ เริ่มชินแล้วล่ะ
แต่ประเด็นอยู่ที่เธอไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงหน้าบากคนนี้ต้องตบเธอ
หรือว่าหล่อนเป็นคนที่แก๊งต้มตุ๋นข้ามชาติส่งมาคิดบัญชีกับเธอ?
ในตอนที่หม่าหลันตกใจกลัวอยู่นั้น จางกุ้ยเฟินพูดกับหญิงหน้าบากว่า “พี่สาว พวกเราไม่สนิทอะไรกับผู้หญิงคนนี้ พี่อยากตบหล่อน เชิญตามสบายเลย ตบจนตายก็ไม่เป็นไร แต่พวกเรายังต้องวิ่งอีกนะ พี่สาวดูสิพวกเราจะสิ่งต่อได้ไหม?”
หญิงหน้าบากแค่นเสียงหึพลางว่า “คนไม่เกี่ยวข้องไสหัวไปเลย! ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เกรงใจนะ!”
จางกุ้ยเฟินรีบโบกมือตะโกน “พี่น้อง วิ่งกับฉันไป 121 121!”
คนในห้องขังเดียวกันร้องตาม คนกว่ายี่สิบคนร้อง 121 รีบวิ่งไป
ตอนนี้เหลือแค่ผู้หญิงสามคนนั้นกับหม่าหลัน
หม่าหลันตกใจแทบสิ้นสติ โพล่งถามว่า “พี่สาว ฉันไปทำอะไรพี่หรอ พี่บอกฉันหน่อยสิ…”
หญิงหน้าบากเตะเข้าท้องหม่าหลันทันที จนเธอกุมท้องลงไปร้องโหยหวนบนพื้น
จากนั้น เธอหยิบบัตรเครดิตสีดำออกมาจากในกระเป๋ากางเกง ถามว่า “หม่าหลัน แกเงยหน้าขึ้นมาดูสิว่า ยังจำบัตรใบนี้ได้ไหม?”
หม่าหลันเงยหน้าขึ้นมา ก็ตะลึงทันที บัตรใบนี้พิเศษมาก เธอจะไม่รู้จักได้ยังไง มันเหมือนกับบัตรที่ขโมยมาจากเย่เฉินไม่มีผิด!
สามคนนี้เป็นคนแก๊งต้มตุ๋นจริงๆด้วย?!
ตอนเช้าตำรวจพึ่งบอกเธอว่ายังไม่เจอเบาะแสไม่ใช่หรือไง? ไหงตอนนี้จับสามคนนี้เข้ามาได้ล่ะ?
ผู้หญิงสามคนนี้รู้จักตัวเธอ คงมาคิดบัญชีกับเธอแน่ๆ เป็นไปได้ว่าเธอเป็นคนทำให้ทั้งสามคนนี้ต้องเข้าคุก
แย่ละคราวนี้ พวกเธอคงไม่คิดจะเอาเธอถึงตายหรอกมั้ง?
ตัวเองใกล้จะได้ออกไปอยู่แล้วเชียว ถ้าต้องมาตายเอาตอนนี้มันจะอนาถไปหน่อยไหม?
ดังนั้นเธอพูดทั้งน้ำตาน้ำมูกเกรอะว่า “ไม่รู้จักบัตรนี้จริงๆ พวกคุณจำคนผิดแล้วมั้ง?”
“จำผิด? แกล้อฉันเล่นหรือไง?”
หญิงหน้าบากคว้าดึงผมหม่าหลันกลับมา สะบัดมือตบหน้าเธอหนึ่งทีพลางว่า “แกรู้ไหมว่าทำไมพวกเราสามคนเข้ามาที่นี่? เพราะแกพาตำรวจมา ทำให้พวกเราสามคนโดนจับ ฉันจะบอกแกให้นะ พวกเราสามคนมีสิทธิ์โดนจำคุกไม่มีกำหนด เป็นเพราะแกเลย!”
หม่าหลันร้องด้วยความเจ็บปวด ร้องไห้ว่า “ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ที่จริงฉันก็โดนทำร้ายนะ ฉันไม่รู้ว่าบัตรนั่นมีเบื้องหลังมากมายขนาดนี้น่ะ…”
หญิงหน้าบากมองเธอ ตะคอกใส่อีกสองคนด้านข้างว่า “แม่งเอ๊ย ตบให้หนักเลย เอาให้ปางตาย! ยังไงมันก็ต้องอยู่ในนี้ไปสิบยี่สิบปีอยู่แล้ว ต่อไปพวกเรามาตบมันแก้แค้นทุกวัน ตบตายเมื่อไหร่ ก็เมื่อนั้นแหละ!”
——