ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1199 เธอขวางคนอื่น คงไม่จบหรอก
คืนนั้นเส้นหมี่รอให้แสนรักกลับมา แล้วเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง
“พี่ว่าที่เธอถามเรื่องนี้เพื่อที่จะระวังพวกเราหรือเปล่า? เพิ่งช่วยเขาให้อยู่ตำแหน่งนั้นได้ไม่นานก็เริ่มอดใจรอไม่ไหวแล้วหรอ?”
ตอนที่เส้นหมี่เล่าเรื่องนี้ก็ให้รู้สึกโกรธอยู่
นัยน์ตาของแสนรักเยือกเย็นเล็กน้อย
แต่เขาไม่ได้แสดงอาการออกมาเหมือนกับเส้นหมี่ แต่เขาแสดงเหมือนรู้อยู่แล้วว่าเรื่องพวกนี้เป็นไปตามที่เขาได้คาดการณ์ไว้
“พวกอำนาจและอิทธิพลพวกนี้ ไม่มีใครไม่ชอบหรอก ตอนนี้ยากมากนะที่เขาไม่ได้อยู่ในการควบคุมของคนพวกนั้นอีก แน่นอนล่ะว่าไม่อยากให้พี่เข้าไปขวาง ให้ภรรยาของเขามาสอดแนมเธอคือเรื่องปกติมาก”
“หื้ม?”
เส้นหมี่เบิกตากว้างทันใด “พี่หมายความว่า…..เตชินทร์ก็เป็นคนกลุ่มนั้นหรอ?”
แสนรักพยักหน้า “ถ้าไม่งั้นแล้วเธอคิดว่าเขามานั่งตำแหน่งนี้ได้หรอ? อีกอย่างตอนที่พี่ให้หลักฐานกับเขา เธอเห็นเขายั้งมือไว้หรือเปล่า?”
เส้นหมี่ “…….”
ไม่เห็นอย่างแน่นอน!
วันที่กวาดล้างเหล่านั้น อาจจะพูดได้ว่าเป็นการจัดการขั้นเด็ดขาด ไม่มีการปล่อยใครไปเลย
เส้นหมี่ไม่พูดว่าอะไร พูดไม่ออกว่าทำไมเธอเริ่มมีความกังวลใจขึ้นมาอีก ถ้าไม่ใช่คิดว่าพวกม็อกโกสามีภรรยาเพิ่งไป แล้วต้องรอพวกเขากลับมา เธออยากจะโน้มน้าวให้ผู้ชายคนนี้ไปจากที่นี่
อยากที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบ ไปจากที่นี่น่าจะดี
เวลาผ่านไปเร็วมาก เพราะใกล้จะวันส่งท้ายปีแล้ว
ไชยันต์เบิกบานใจมากเพราะวันส่งท้ายปีนี้ ตระกูลเทวเทพคึกคักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มีเจ้าเด็กสามคน แล้วก็แสนรักสองสามีภรรยา ในบ้านอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
“นายท่านวันส่งท้ายปีนี้ จะเรียกสมรมณ์วัลย์และลำธารณีณทางนั้นมามั้ยครับ”
วันนี้พ่อบ้านสินเห็นว่าเป็นวันส่งท้ายปี เช้าตรู่เขาก็เลยไปถามไชยันต์ที่ห้องหนังสือ
ถ้าเป็นเมื่อก่อน วันส่งท้ายปีก็เป็นวันรวมตัวของตระกูลเทวเทพทั้งตระกูล คนทั้งหมดจะมาที่เดอะวิวซีเพื่อมากินข้าวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
แต่ปีนี้ทางสมรมณ์วัลย์คนน้อยลงไปมาก แต่ยังครบจะเหลือก็แค่ครอบครัววัฒน์ วัฒน์ยังไม่ใช่คนของตระกูลเทวเทพทางลำธารณีณก็เหมือนกัน หลังจากที่พิมเจ้าตาย จนถึงตอนนี้ลูกชายของเธอสุกฤตยังหาตัวไม่เจอ
ตอนเช้าตรู่เดิมทีอารมณ์ของไชยันต์ยังดีๆอยู่ ได้ยินแบบนี้ก็มาเงียบขรึมลง
“ไม่ต้องเรียกแล้วกัน ปีนี้ฉลองปีใหม่ที่บ้านตัวเอง นายให้คนจัดเตรียมอาหารให้หลากหลาย แล้วก็เตรียมอั่งเป่าไว้หลายๆซอง ฉันจะให้กับเด็กๆนั่น”
“ตกลงครับคุณท่าน”
ตาสินรีบไปจัดการทันที
หนูรินจังได้วิ่งเล่นอย่างเบิกบานไปรอบสวน วันนี้เธอสวมเสื้อคลุมสีแดง ข้างบนศรีษะที่มัดแกะกลมๆ เป็นพี่ภาที่ทำให้น่ารัก
ดังนั้นพอได้วิ่ง ยังไม่ทันจะปีใหม่ คนรับใช้ที่อยู่ในบ้านอดไม่ได้ที่จะควักอั่งเปาส่งให้เธอ
“รินจังมานี่เร็ว ที่นี่มีอั่งเปานะ ซองใหญ่ซะด้วย”
“โอเคค่ะ!”
เด็กสาวที่อายุได้แปดขวบวิ่งเข้ามาเร็วอย่างลมพัด
ตอนที่เส้นหมี่จัดเตรียมอาหารออกมาจากห้องครัว เจ้าเด็กคนนี้ก็ได้แบกอั่งเปาที่ใส่กระเป๋าเล็กๆไว้
“หม่ามี๊ ดูสิ หนูได้อั่งเปามาเยอะเลย เดี๋ยวหนูกับพี่ๆรอให้แขกมา แล้วก็จะให้อั่งเปากับพวกเด็กๆของพวกเขา”
“แขก?”
เส้นหมี่ชะงัก
“วันนี้ที่บ้านพวกเราไม่มีแขกนะลูก วันนี้เป็นวันส่งท้ายปี”
“มีสิคะ มีมี๊(แม่บุญธรรม)บอกว่าวันนี้จะมีคนมาหาหนู แล้วก็จะพาเด็กมาด้วย”
รินจังพูดอย่างมั่นใจ
เส้นหมี่ “…….”
มีมี๊?
เธอหมายถึงพิมลหรอ?
เส้นหมี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะตอนนี้เธอไม่ชอบให้คนอื่นมารบกวน โดยเฉพาะอย่างยิ่งพิมลคนนี้
แต่ตอนที่จะเริ่มกินอาหาร ก็เหมือนรินจังพูดไว้เธอมาจริงๆ และครั้งนี้ที่มาเธอไม่ได้มาตัวคนเดียว แต่ยังเอาสามีของเธอมาด้วย
ขณะเดียวกันก็ยังมีอีกสองครอบครัว
“ว้าว มีมี๊มาแล้ว เจ้าลูกบอลก็มาด้วย”
เด็กน้อยไม่รู้เรื่องอะไร รินจังได้เห็นเพื่อนเล่นของตัวเองมาก็ดีใจมาก เข้าไปลากพวกเธอออกไปเล่นด้วย
มีเพียงแต่คิวคิวกับชินชินสองคนเท่านั้นที่พอเห็นฉากนี้ใบหน้าน้อยก็อึมครึมลงเมื่อลับหลังผู้ใหญ่
“ทำไมน้องรู้ว่าพวกเขาจะมา?”
“ครั้งที่แล้วพวกนายไปเที่ยวกันหรอ?”
ชินชินที่แต่ไหนแต่ไรมาพูดน้อย ถามขึ้นด้วยใบหน้านิ่ง
ได้ยินดังนั้น คิวคิวก็นิ่งไปเหมือนกัน แต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นคนที่ชอบพูดชอบจา แต่ตอนนี้เขาเห็นแล้วว่ายังมีคนใช้น้องสาวเป็นเครื่องมือต่อหน้าต่อตาเขา
เขาโกรธมาก!
คิวคิวหันหลังตามไป
ชินชินเห็นดังนั้นก็ไม่ได้ตามไป แต่เขากลับไปที่ห้องของน้องสาว ไม่นานก็เจอสมาร์ทวอชของน้องสาว แล้วถอนซอฟต์แวร์ที่อยู่ด้านใน
ในเมื่อมาแล้ว เส้นหมี่เลยทำได้แค่ทักทาย
ท่านผู้นำระดับสูง และสตรีหมายเลขหนึ่ง จะให้เพิกเฉยได้ยังไง?
“ขอโทษนะครับนายท่าน ที่มาโดยไม่ได้บอกกล่าว ผมได้ยินพิมลพูดว่าคุณลุกจากเตียงได้แล้ว เลยอยากที่จะมาหา พรุ่งนี้ผมก็จะไม่อยู่เมืองหลวงแล้ว”
เตชินทร์พูดอธิบายต่อหน้าไชยันต์