ตอนที่เย่เฉินอายุแปดขวบถึงสิบแปดปี เขาอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กนี้ตลอด เขามีความรู้สึกดีๆ อยู่ที่นี้มากมาย
เพียงแค่ก่อนหน้านี้เขาจนและใช้ชีวิตอย่างยากลำบากไม่มีหน้ากลับมาที่นี่
ตอนนี้ตัวเขาเองก็มีเงินหน่อยแล้ว ไปดูว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้ยังต้องการอะไรอีกมั้ย ถึงเวลาตัวเขาเองจะได้ช่วยเหลือได้
เขาก็เลยพยักหน้าตกลงและพูดว่า: “งั้นเราเข้าไปดูกันเถอะ”
หลี่เสี่ยวเฟินดีใจมาก เธอดึงแขนของเย่เฉิน แล้วเธอก็พาเขาเข้าไป
เย่เฉินทำได้เพียงแค่ให้ยอมเธอ และเย่เฉินก็ได้จับมือของภรรยาของตัวเองเซียวซูหรันไว้แน่น
เซียวซูหรันใจเต้นเร็วขึ้น แต่ก็ให้ยอมให้เขาจูงมือเธอเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็ก
สถานเลี้ยงเด็กจินหลิงก่อสร้างตั้งแต่ศตวรรษที่แล้ว ผ่านการใช้งานมาแล้วหลายสิบปี สิ่งก่อสร้างที่นี่ส่วนมากเป็นตึกอิฐที่เตี้ย และมีอายุหลายสิบปี
เย่เฉินมองดูภายในแล้วรู้สึกว่าไม่ได้ต่างไปจากตอนที่ตัวเองยังอยู่ที่นี่มากนัก เขาก็เลยถามหลี่เสี่ยวเฟินว่า: “หลายปีที่ผ่านมาสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้ไม่ได้ขยายหรือตกแต่งใหม่หรือ?”
หลี่เสี่ยวเฟินตอบว่า: “จริงๆ ก็อยากจะขยายนะ แต่ช่วงนี้งบของสถานเลี้ยงเด็กไม่พอ แล้วเด็กที่มาอยู่ที่นี้ก็เพิ่มขึ้นจากเดิมมากขึ้น ผู้อำนวยการกับป้าหลี่คิดว่า เอาเงินไปดูแลเด็กๆดีกว่า สำหรับการขยายสถานเลี้ยงเด็ก ก็ค่อยว่ากันทีหลัง”
เย่เฉินมองไปที่บันไดลื่น ไม้กระดานหก เก้าอี้หมุนที่ขึ้นสนิม เขารู้สึกคุ้นเคยและรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เครื่องเล่นพวกนี้เขาเล่นมาตั้งแต่เด็ก ก็แสดงว่าเครื่องเล่นพวกนี้มีอายุไม่น้อยกว่ายี่สิบปีแล้ว
น้องๆรุ่นหลังเหล่านี้ก็ได้เล่นเพียงเครื่องเล่นที่จำกัดและเก่านี้
ในใจของเย่เฉินรู้สึกโทษตัวเองนิดหน่อย ก่อนที่ถังซื่อไห่จะหาเขาเจอ เขาเป็นห่วงสุขภาพของป้าหลี่มาก คิดทุกวิถีทางที่จะรักษาป้าหลี่ และหลังจากที่เจอถังซื่อไห่แล้ว ช่วงเวลานี้เขาคิดทุกวิถีทางเพื่อจะเรียกเกียรติภูมิของตัวเองกลับคืนมา
แต่ช่วงเวลานั้นตัวเองกลับไม่คิดที่จะบริจาคให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้ เพื่อให้เด็กๆเหล่านี้มีชีวิตความเป็นอยู่และสิ่งแวดล้อมที่ดีขึ้นช่างไม่น่าให้อภัยจริงๆ!
เมื่อนึกถึงตอนนี้ เย่เฉินเตรียมที่จะบริจาคเงินหลายสิบล้านให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เพื่อให้ทำการปรับปรุงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าให้ใหม่ขึ้นและติดตั้งเครื่องเล่นที่
ดีที่สุด และสร้างสถานที่เรียนที่ดีที่สุด และซื้ออุปกรณ์การเรียนที่ดีที่สุด
เขาจะซื้อพวกคอมพิวเตอร์ ไอแพด มาให้เด็กๆเหล่านี้
เซียวซูหรันไม่รู้เลยว่า ความรู้สึกของเย่เฉินในตอนนี้สับสนมากและโทษตัวเอง เธอได้สังเกตสิ่งแวดล้อมที่นี่ ถึงเธอจะมาที่นี่เป็นครั้งแรก แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าที่นี้มีความอบอุ่นอยู่
อบอุ่นก็เพราะว่าสามีของเธอเคยโตที่นี่มั้ง
ความจริงแล้ว เซียวซูหรันไม่เคยถือว่าเย่เฉินเป็นสามีตามสัญญาความตกลงเลย แต่เธอถือว่าเย่เฉินเป็นสามีที่แท้จริงและถูกกฎหมาย