หน้าต่างของรถเบนซ์ถูกเลื่อนลง เย่เฉินเหลือบตาไปมอง เขารู้จักคนที่ขับรถคันนี้
คนนี้ก็คือ เจี่ยงหมิงคนที่วันนี้เสนอจัดงานเลี้ยง
แต่เย่เฉินไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเขา
เจี่ยงหมิงใส่ชุดสูท และรูปร่างอ้วนนิดหน่อย เมื่อเห็นทุกคน เขาได้จอดรถ และชะโงกดูและพูดว่า: “โธ่เอ๋ย ขอโทษจริงๆนะที่ทำให้ทุกคนรอนานเลย”
ระหว่างที่พูด สีหน้าของเขาปรากฏความเย่อหยิ่ง และตั้งใจอธิบายว่า: “โธ่ เพราะรถติด เลยเสียเวลาไปหน่อย ฉันก็เลยมาสาย”
มีคนอุทานด้วยความตกใจและพูดว่า: “เจี่ยงหมิง นายขับรถเบนซ์แล้วหรือ? นายออกรถตั้งแต่เมื่อไหร่？”
เจี่ยงหมิงหัวเราะฮ่าๆ และตอบว่า: “ก็ออกรถเมื่อสองวันก่อน”
เย่เฉินเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าคนนี้ถึงอยากที่จะจัดงานเลี้ยงหนักหนา ความจริงแล้วเขาอยากที่จะโชว์รถใหม่ให้เพื่อนๆ ตอนเด็กของเขา!
ขณะนี้ มีคนถามเจี่ยงหมิงว่า: “เจี่ยงหมิง รถนี้รุ่นอะไรหรือ? คงแพงสินะ?”
เจี่ยงหมิงหัวเราะอย่างได้ใจ และทำเป็นถ่อมตัวว่า: “โอ๊ย ก็แค่รถเบนซ์E300Lเฉยๆ ไม่ใช่รถที่ดีอะไรคันนี้ก็ประมาณ5แสนหยวน”
“เฮ้ย ！！”
ทุกคนอุทานออกมาด้วยความตกใจ
มีคนบอกว่า: “อุ๊ย เจี่ยงหมิงนายเก่งมากเลยนะ พึ่งออกไปสู่สังคมไม่กี่ปี ก็สามารถซื้อรถที่แพงแบบนี้ได้แล้ว!”
“ใช่ๆ พวกเรายังนั่งรถเมล์อยู่เลย นายกลับได้ขับรถเบนซ์แล้ว บุญวาสนานี้แข่งกันไม่ได้จริงๆ！”
“คนเราแข่งกันได้ทุกอย่าง แต่บุญวาสนานี่แข่งกันไม่ได้จริงๆ！”
“โธ่เอ๋ย ก็ความหมายเดียวกันแหละ”
พูดความในใจสักประโยคนะ คนที่ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พื้นฐานแล้วเป็นคนที่ไม่มีที่พึ่งอยู่แล้ว
จุดเริ่มต้นของพวกเขาต่ำกว่าคนทั่วไปเยอะมาก ถ้าคนทั่วไปเริ่มจากศูนย์ พวกเขาอาจจะเริ่มจากติดลบก็ได้
จนถึงตอนนี้ เด็กกลุ่มที่ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่อหลายปีก่อน ส่วนมากมีเงินเดือนที่ต่ำๆมากๆ อาจจะไม่ได้มีงานที่ดีๆ ทำ และยิ่งไม่มีเงินเดือนและสวัสดิการที่ดี ฐานะทุกคนตามความจริงแล้วคือจนมาก
นอกจากเย่เฉินและเจี่ยงหมิงแล้ว เพื่อนๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคนอื่น ที่สามารถซื้อรถได้ไม่มีเลย
ทุกคนที่เห็นรถเบนซ์ของเจี่ยงหมิงแล้ว ก็เลยรู้สึกอิจฉา และยกย่อง
เจี่ยงหมิงหัวเราะอย่างได้ใจ และโบกมือ: “ก็ใช้ได้อยู่ แต่สำหรับฉันแล้ว รถคันนี้เป็นเพียงแค่เศษเงิน ไม่ได้มีค่าอะไร！”
ระหว่างที่พูด เขาเห็นเย่เฉินที่ยื่นอยู่ในกลุ่มคนเหล่านี้ สีหน้าเขาเปลี่ยนไป
ไม่คิดเลยว่า เย่เฉินเจ้าศัตรูคู่อาฆาต คนนี้กลับเร็วกว่าตัวเองหนึ่งก้าว
ตอนที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาชอบดูถูกคนอย่างเย่เฉิน และอยากที่จะสั่งสอนเย่เฉินอยู่หลายครั้ง แต่เขาสู้ไม่ได้ สุดท้ายก็ถูกเย่เฉินเอาคืนอย่างสาสม
หลายครั้งหลายคราว เย่เฉินกลายเป็นเงามืดในใจเขา ทำให้เขาไม่สามารถยอมได้
เขาคิดตลอดว่า อย่ามองว่าเย่เฉินอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าต่อสู้เก่ง แต่เมื่อเขาจะต้องเข้าสู่สังคมแล้ว เย่เฉินต้องใช้ชีวิตอย่างลำบากแน่นอน
เขาจ้องมองการแต่งกายของเย่เฉินแล้ว ในใจของเขายิ้มอย่างเยือกเย็น ทั้งเนื้อทั้งตัวของปลอมทั้งหมด เขาไม่ได้มีงานดีทำจริงๆ
แต่เมื่อเขามองไปที่เซียวซูหรันแล้ว ดวงตาเขาส่องประกาย และตื่นตะลึงทันที!
ในชีวิตจริง เขายังไม่เคยเจอผู้หญิงที่สวยแบบนี้เลย