ฟู่ถิงมองเยี่ยนจ้าวเกอพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย “ดูจากสถานการณ์ในปัจจุบัน บิดาถูกปัญหาบางอย่างถ่วงแข้งถ่วงขาไว้จริงๆ มีคนไม่อยากให้บิดาของข้าเข้าร่วมพิธีเปิดสำนักของพวกท่าน แต่แม้นจะเป็นเช่นนี้ สุดท้ายเรื่องที่บิดาข้ารับปากในตอนแรกกลับทำไม่ได้ ข้าก็รู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งอยู่ดี”
เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ย “ในพิธีเปิดสำนักของพวกข้า พวกประมุขทักษิณจวงเซินมีการเผยข้อมูลบางอย่างออกมาในตอนที่สนทนากัน พวกเขาคล้ายกับมั่นใจเป็นมั่นเหมาะ ว่าจักรพรรดิแพรบิดาของท่านไม่มีทางมาเข้าร่วมพิธีเปิดสำนักของสำนักเราได้ทัน กลับเป็นจักรพรรดิเอกภพกำเนิดดูเหมือนไม่ทราบเรื่อง”
เมื่อฟู่ถิงได้ยินดังนั้น นางก็ประหลาดใจเล็กน้อย “อ้อ? สำนักข้าก่อนหน้ายังสงสัยอยู่ทีเดียว ว่าเป็นฝีมือของจักรพรรดิเอกภพกำเนิดหรือผากิเลนแห่งยอดเขาหนานเกา
“ถ้าหากข้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นเพราะเนินต้นจักรพรรดิแห่งเขาลีลาหงส์” เยี่ยนจ้าวเกอว่า
ฟู่ถิงประหลาดใจกว่าเดิม
ประมุขทักษิณจวงเซินเป็นผู้ปกครองเขตเพลิงทักษิณ หนึ่งในประมุขทั้งสิบแห่งโลกซ้อนโลกอย่างแท้จริง แต่หากบอกว่าเขามีความสามารถหน่วงเหนี่ยวจักรพรรดิแพรงามให้ไม่เห็นแม้แต่เงาหลายวันได้ เช่นนั้นก็สร้างความตื่นตระหนกให้แก่ผู้ที่ได้ฟังแล้ว
ฟู่ถิงทราบว่า เยี่ยนจ้าวเกอไม่จำเป็นต้องใส่ร้ายเนินต้นจักรพรรดิในเรื่องนี้
จวงเซินสิ้นชีวิตลงที่ทะเลหวงเจีย ต่อจากนี้เขากว่างเฉิงต้องการกวาดล้างเขตเพลิงทักษิณ เนินต้นจักรพรรดิแห่งเขาลีลาหงส์ไม่อาจต้านทานได้อยู่แล้ว
เยี่ยนจ้าวเกอไม่มีความจำเป็นต้องเล่นงานเนินต้นจักรพรรดิด้วยการเพิ่มศัตรูคู่อาฆาตเช่นยอดเขาอัศจรรย์ให้แก่พวกเขา
“ข้ากลับไม่กล้ายืนยัน แต่ข้ารู้สึกได้จากสถานการณ์ในตอนนั้น ว่าประมุขทักษิณจวงเซินคล้ายมีความเชื่อมั่นและความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม”
เขามีการคาดเดาในใจ แต่ว่ายังไม่กล้ายืนยันสาเหตุที่อยู่ด้านใน ดังนั้นจึงกล่าวอย่างคลุมเครือ แต่ก็มากพอจะทำให้ผาบัวแดงทำการตัดสินใจแล้ว
“ความจริงข้าผู้แซ่เยี่ยนคาดเดาว่า ตอนที่พวกข้าสองพ่อลูกตอบรับคำเชิญของจักรพรรดิแพรไปเป็นแขกที่ ณ สถานบำเพ็ญหลีเฮิ่นน้อย จักรพรรดิแพรกลับต้องออกเดินทางกะทันหัน ผ่านไปนานต่อจากนั้นจึงค่อยกลับมา บางทีอาจไม่ใช่ไร้ความเกี่ยวข้องกับเรื่องในตอนนี้”
เยี่ยนจ้าวเกออธิบาย “ตอนนั้นเป็นตอนที่จักรพรรดิแพรช่วยสำนักข้ากับฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ ขัดขวางจักรพรรดิเอกภพกำเนิด ทำลายแผนการของเขากับจวงทักษิณ ต่อจากนั้นไม่นาน พวกข้าสองพ่อลูกไปเยี่ยมเยือน จักรพรรดิแพรกลับเดินทางอย่างกะทันหัน ข้ารู้สึกว่าเรื่องราวไม่ได้รวบรัด”
ฟู่ถิงขมวดคิ้ว ไตร่ตรองอยู่สักพัก ในที่สุดก็เอ่ยว่า “เรื่องราวในวันนั้น หลังจากจบเรื่องแล้วข้าได้ถามบิดา แต่บิดากลับบอกว่านี่เป็นความลับ ไม่ได้บอกเหตุผลกับข้า”
ชายหนุ่มใช้นิ้วเคาะขมับของตัวเองเบาๆ “ข้าสงสัยว่าเรื่องของที่บำเพ็ญหลีเฮิ่นน้อยในตอนนั้น ความจริงแล้วเป็นโหมโรงของเรื่องในตอนนี้!”
ตั้งแต่ตอนนั้น อีกฝ่ายก็ได้วางแผนเอาไว้แล้ว การลงมือในที่บำเพ็ญหลีเฮิ่นน้อยเป็นการซักซ้อม เป็นการทดลอง อีกฝ่ายไม่ทราบว่าจะได้ผลหรือไม่ สถานการณ์จะกลายเป็นอย่างไร
หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น เนินต้นจักรพรรดิก็พอจะมีความมั่นใจ เพียงแต่ว่าประมุขทั้งสิบชุมนุมกันที่คุนหลุน จักรพรรดิเอกภพและจักรพรรดิแพรมุ่งหน้าไปยังมิติต่างแดน เรื่องราวจึงหยุดลง
จนกระทั่งจวงเซินกลับจากเขาคุนหลุนมายังเขตเพลิงทักษิณ เตรียมจะคิดบัญชีกับเยี่ยนจ้าวเกอกับเขากว่างเฉิง จึงได้นำมาปฏิบัติจริง และผลลัพธ์ทำให้เกิดสถานการณ์ในปัจจุบัน
หากแต่เยี่ยนจ้าวเกอก็สงสัยอยู่ลึก ๆ ว่าพวกจวงเซินเองเองก็ไม่ทราบว่าวิธีการของพวกเขาจะก่อให้เกิดผลลัพธ์แบบไหนกันแน่ เพียงแต่แน่ใจว่าจะต้องถ่วงเวลาจักรพรรดิแพรได้ ทำให้อีกฝ่ายไม่อาจเข้าร่วมพิธีเปิดสำนักที่เขากว่างเฉิงได้ทัน
กระนั้นจักรพรรดิแพรกลับไม่ทราบไปอยู่ที่ไหน เกรงว่านี่คงจะอยู่เหนือกว่าความคาดหมายของพวกเขาแล้ว
จักรพรรดิแพร หนึ่งในห้าจักรพรรดิแห่งโลกซ้อนโลกสูญหาย นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เป็นอันขาด
เป็นเพราะกษัตริย์เร้นลับเข้าฌาน กษัตริย์กระบี่กับกษัตริย์ดินไม่อยู่ มิฉะนั้นต่อจากนี้กษัตริย์ทั้งสามจะถูกสะกิดให้เคลื่อนไหว มาถามไถ่เรื่องราว
ฟู่ถิงพึมพำ “หรือว่าจวงทักษิณจะติดต่อกับคนอื่นให้มาช่วยเหลือ แต่แม้จะเป็นทวนพระอังคาร ก็ไม่อาจหน่วงเหนี่ยวบิดาไว้ได้ บางทีอาจจะเป็นสิ่งกีดขวางที่มีความพิเศษบางอย่างในมิติก็ได้กระมัง”
ในใจแม้จะสับสน แต่จอมยุทธ์เนินต้นจักรพรรดิก็ย้ายความสนใจไปที่ฝั่งทิศใต้
จวงเซินแม้จะสิ้นชีวิตไปแล้ว แต่เนินต้นจักรพรรดิแห่งเขาลีลาหงส์ยังอยู่ ในนี้ไม่แน่ว่าจะมีคนทราบเรื่อง
เยี่ยนจ้าวเกอรู้ว่าทั่วทั้งยอดเขาอัศจรรย์ในตอนนี้ต่างเห็นห่วงจักรพรรดิแพร ดังนั้นจึงไม่รั้งอยู่นาน บอกลาพวกฟู่ถิง
จอมยุทธ์ผาบัวแดงทั้งหมดกล่าวขอโทษอีกครั้ง แล้วค่อยส่งเยี่ยนจ้าวเกอกับหวังผู่ออกไป
ชายหนุ่มหันไปมองยอดเขาอัศจรรย์ที่เริ่มลับหายจากสายตา พึมพำในใจ ‘หากเป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์หรือประมุขในหมู่คนยังพอว่า แต่เซียนจริงแท้ที่ได้ผลักเปิดประตูเซียนแล้วสมควรไม่เป็นไรกระมัง’
เขาส่ายหน้าเบาๆ สงบจิตใจ กลับเขานครหยกบนยอดเขาเป่ยเกาพร้อมกับหวังผู่
“ศิษย์พี่หวัง มีเรื่องหนึ่งที่ต้องการให้ท่านช่วยเหลือ” เยี่ยนจ้าวเกอพูดกับหวังผู่ขณะที่เดินทาง
หวังผู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตอนที่เจ้าพูดถึงเมื่อก่อนหน้า ข้าก็รู้สึกสงสัยมาโดยตลอด บอกมาเถอะว่าเป็นเรื่องใด หากทำได้ข้าจะช่วยเจ้า หากข้าทำไม่ได้ เช่นนั้นก็ได้แต่รอท่านอาจารย์กลับมา”
เยี่ยนจ้าวเหอหัวเราะแหะๆ “ศิษย์พี่หวังท่านจะต้องทำได้แน่”
“ลองบอกมาเถอะ” หวังผู่รู้สึกสนใจ
“ท่านมองทางนั้น” เยี่ยนจ้าวเกอหยุดฝีเท้ายืนนิ่งกลางอากาศ แล้วชี้ไปยังหุบเขาแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป
หวังผู่เหลือบมอง หลังจากแยกแยะสภาพแวดล้อมรอบๆ แล้วก็กล่าวอย่างรวดเร็วว่า “เป็นหุบเขาผีเสื้อมังกร ปราณวิญญาณนับว่าเต็มเปี่ยม ทำไมหรือ เจ้าถูกใจจึงคิดจะเปิดสาขาย่อยให้แก่เขากว่างเฉิงของเจ้าหรืออย่างไร”
เขาละสายตากลับมามองเยี่ยนจ้าวเกอ “เกรงว่าต้องรอท่านอาจารย์กลับมาแล้ว”
หุบเขาผีเสื้อมังกรเป็นดินแดนไร้เจ้าของ แต่ด้วยกฎของเขาคุนหลุน มีแต่สามกษัตริย์และห้าจักรพรรดิเท่านั้นถึงจะสร้างสถานบำเพ็ญและนิวาสสถานขึ้นมาได้
ประมุขปฐวีหวังเจิ้งเฉิงอาศัยอยู่ที่ผากิเลนบนยอดเขาหนานเกา ความจริงเป็นนิวาสสถานและที่บำเพ็ญของกษัตริย์ดินซึ่งเป็นบิดาของเขา นิวาสสถานของตัวเขาอยู่ด้านนอกเขาคุนหลุน
ข้อยกเว้นเพียงหนึ่งเดียวก็คือประมุขทิศบนเฉินเฉียนหัว ตอนที่เขาเลื่อนสู่ระดับประมุขในหมู่คน สามกษัตริย์ก็ได้อนุญาตให้เขาสร้างที่อยู่บนเขาคุนหลุนเป็นกรณีพิเศษ
จะหาสถานที่ไว้ซ่อนตัวเหมือนเสวี่ยชูฉิงย่อมทำได้ และมีคนจำนวนไม่น้อยที่แอบเข้ามาฝึกฝนในเขาคุนหลุน ทว่าถ้าหากถูกพบก็จะถูกส่งตัวออกไปทันที
หวังผู่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นี่กลับไม่ใช่ที่ที่เรายึดไว้เองได้”
เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้าเล็กน้อย “ปราณวิญญาณของเขาคุนหลุนเข้มข้นเกินไป การฝึกฝนจะง่ายดายขึ้นในช่วงเวลาหนึ่ง แต่ว่าหากอาศัยอยู่ที่นี่นานวันเข้า จอมยุทธ์ส่วนใหญ่กลับรับไม่ไหว มีแต่ต้องให้ยอดฝีมือที่ได้ผลักเปิดประตูเซียนสร้างนิวาสสถาน และปรับเปลี่ยนการไหลเวียนของปราณวิญญาณที่อยู่ระหว่างฟ้าดิน คนค่อยสามารถอยู่อาศัยได้”
ตัวเยี่ยนจ้าวเกอย่อมไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ การครอบครองคัมภีร์พลิกฟ้ากับคัมภีร์นภาหยินหยางทำให้เขารับได้
มารดาของเขามีผังเหอถูครึ่งหนึ่งอยู่กับตัว ย่อมไม่ต้องเกรงกลัว
กลับเป็นประมุขทิศบนสามารถสร้างที่อยู่ในที่แห่งนี้ได้ เขาได้เพิ่มสีสันอีกเรื่องหนึ่งให้แก่ชีวิตอันเป็นตำนานของตัวเองจริงๆ
“อาจารย์อาเยี่ยนกับเจ้าเป็นสายเลือดของอาจารย์ปู่ ความสามารถและพรสวรรค์ของพวกเจ้าก็ไม่ได้ด้อยกว่าเฉินทิศบน” หวังผู่ว่า “คิดจะสร้างที่อยู่บนเขาคนหลุน แม้จะถือว่าเร็วไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ กระนั้นพวกเราไม่อาจช่วยเหลือ จำเป็นต้องให้ท่านอาจารย์ลงมือถึงจะทำสำเร็จ”
เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มเล็กน้อยพลางส่ายหน้า “ศิษย์พี่หวังเข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่เขากว่างเฉิงของข้าคิดจะสร้างที่อยู่ที่นี่ แต่ตัวข้าคิดจะใช้ที่นั่น และสิ่งที่ข้าอยากให้ท่านช่วยคืออย่าให้ผู้ใดรบกวนที่นั่นต่างหาก”
………………..