ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1409 น้อยใจ
[งค์หญิงรองเชียนหยวน : คุณปู่ คุณพ่อคุณแม่คะ หนูบอกข่าวดีกับคุณเรื่องหนึ่งค่ะ สามีเขาไม่ต้องสะกดจิตแล้ว ใกล้จะแข็งแรงเป็นปรกติแล้วล่ะค่ะ]
[ท่านแม่ : จริงเหรอลูก? งั้นก็เยี่ยมไปเลย จะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่กันลูก? พวกเราต้องเข้าไปเยี่ยมหน่อยไหม?]
[ท่านพ่อ: ยังจะไปกันอีกเหรอ?]
[ท่านผู้นำ : ……]
เด็กสาวคนนี้ หลังจากที่เห็นกลุ่มตระกูลหิรัญชากรุ๊ปแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะสร้างกลุ่มหนึ่ง ในตระกูลเชียนหยวนของพวกเขาด้วยเช่นกัน
แต่ว่า นี่เป็นบัญชีโซเชียลในบ้านเกิดของพวกเขา ไม่ใช่วีแชทในประเทศ
เห็นว่าคุณพ่อโกรธแล้ว เชียนหยวนล๋ายเย่จึงรีบส่งข้อความไป
[องค์หญิงรองเชียนหยวน : ได้ค่ะ คุณพ่อ พวกเรายินดีต้อนรับพวกคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ]
[ท่านพ่อ : ไม่ไป เมื่อไม่นานมานี้แม่ของลูก พาพี่สาวของลูกไปทำเสียหน้าซะใหญ่โตขนาดนี้อยู่ที่นั้นน่ะ พ่อไม่มีหน้าจะไปอีกแล้ว]
[คุณปู่ : ใช่ อย่าลืมสิเพราะว่าเรื่องนี้ ชิกะยังแต่งไปตระกูลเทนคาแล้วด้วย]
ชายวัยกลางคนๆนี้ ได้รับจริยธรรมของตระกูลอย่างลึกซึ้ง ไม่มีหน้าจะไปเยี่ยมลูกเขยคนนี้ เมื่อเอ่ยถึงเรื่องครั้งก่อนนั้น
คุณนายเชียนหยวนมองอยู่ข้างๆ ก็ไม่กล้าพูดเช่นกัน
ประเทศนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ หากอยู่ในตระกูลของสามี ผู้ชายไม่อนุญาต ผู้หญิงก็ไม่อาจฝ่าฝืนได้
ดังนั้นสุดท้าย เชียนหยวนล๋ายเย่ก็ทำได้เพียงเม้มปากไปครู่หนึ่ง ปิดบัญชีโซเชียลนี้อย่างเศร้าใจนิดหน่อย
คณาธิปเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเด็กสาวคนนี้อารมณ์ไม่ดี ในตอนกลางคืน
“ล๋ายเย่? เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?
เขาออกมาจากในห้องผู้ป่วย เห็นเธอนั่งอยู่คนเดียวบนม้านั่งตรงทางเดินตัวนั้น เห็นๆอยู่ว่าเเต่ก่อนชอบตามตอแยไม่ยอมห่างกายจากเขาไปไหนขนาดนั้นแท้ๆ แต่นี่กลับมาหลบอยู่ตรงนี้ไม่เข้าไป
หน้าผากที่ละเอียดและสวยงามของเขาขมวดไปครู่หนึ่ง
“หะ? ที่รัก ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่นั่งพักตรงนี้สักครู่น่ะ”
เด็กสาวได้ยินเสียงของเขาแล้ว จึงรีบเก็บโทรศัพท์ที่กำลังเปิดไว้ หลังจากนั้นก็รีบยืนขึ้นมา
ที่จริงแล้วเธอกำลังคุยกับแม่อยู่
คุณนายเชียนหยวนนั้น ท้ายที่สุดก็ยังรักและเอ็นดูลูกสาวเหมือนเดิม หลังจากที่รู้ว่าเธอเชิญคนในครอบครัว คุณพ่อและคุณปู่ก็ปฏิเสธอย่างเฉียบขาด ทำให้เธอเสียใจมาก ดังนั้นก็เลยมาปลอบเธอเป็นการส่วนตัว
แต่ว่า การปลอบนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญเท่าไหร่นัก เมื่อแม่เอ่ยถึงสถานการณ์ที่น่าเวทนาของลูกสาวคนโตที่อยู่ตระกูลเทนคาในตอนนี้ ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่เพิ่มขึ้น
เพราะว่าเชียนหยวน ชิกะแต่งไปตระกูลนั้น ไม่ว่าเธอจะมีชีวิตอย่างไร ก็ยังมีป้ายตีตราของตระกูลเชียนหยวนติดอยู่ที่ตัวเธออยู่
และในตอนนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะทำเรื่องที่เกินเลยไปมากมายขนาดนั้นก็ตาม แต่ตอนที่เธอออกเรือน ตระกูลเชียนหยวนเพื่อที่จะทำให้เธอยังมีเกียรติอยู่บ้าง จึงให้สินเดิมไปไม่น้อยเช่นกัน
แต่ ช่วงเวลานี้ เชียนหยวน ชิกะคนนี้ กลับไม่อยากพูดคุยมากขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ ที่รัก ฉันเพิ่งโทรหาแม่น่ะคะ”
เชียนหยวนล๋ายเย่พูดโกหก ไม่อยากบอกผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า ถึงเรื่องที่น่าเสียหน้าเหล่านั้น
คณาธิป : “……”
มองตาโตที่ยังแดงคู่นั้นของเด็กสาวคนนี้อย่างเงียบๆ ท้ายที่สุด เธอก็ยังไม่พูดอะไรเหมือนเดิม หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองคนก็กลับไปที่ห้องผู้ป่วย
เงียบสงบมาทั้งคืน
วันรุ่งขึ้น
หลังจากที่คณาธิปตื่น ภายใต้การแจ้งเตือนจากพยาบาลพิเศษ ถึงได้รู้ว่าเด็กสาวนั่นออกไปแต่เช้าตรู่แล้ว
“คุณธิปคะ ภรรยาตัวน้อยของคุณ ออกไปแต่เช้าตรู่แล้วล่ะคะ ไม่รู้ว่าใช่ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวน้ำร้อนให้คุณอีกแล้วหรือปล่าว”
พยาบาลพิเศษยังพูดหยอกล้อ
เพราะว่าเด็กสาวคนนี้ พอเช้าตรู่ก็ลุกไปซื้อของอร่อยๆให้สามี จึงโดนคำพูดหยอกล้อของพวกเขาอยู่หลายครั้งจริงๆ
ยัยเด็กนี่ ช่างเป็นที่รักใคร่ของผู้คนจริงๆ
หลังจากที่คณาธิปได้ยิน ก็ไม่ได้คิดมากเช่นกัน นอกจากมุมปากยิ้มหวานแล้ว ตัวเขาเองก็ไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าบ้วนปาก
เดิมทีคิดว่าจะไปซื้ออาหารเช้าให้เขาจริงๆ ภายในครึ่งชั่วโมงก็ต้องกลับมาแน่ๆ แต่ว่าวันนี้เขารออยู่ในห้องผู้ป่วยเกือบจะหนึ่งชั่งโมงแล้ว ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ
ยัยเด็กนี่ ไปไหนแล้วนะ?
ในที่สุดเขาก็หมดความอดทนเสียที จึงหยิบโทรศัพท์แล้วโทรออก
กลับพบว่า โทรศัพท์เพิ่งจะโทรติด ที่ปลายสุดของทางเดิน เงาร่างเล็กและบอบบางสวมชุดสีม่วงอมชมพูคนหนึ่งวิ่งหอบเเฮ่กๆกลับมาแล้ว
“ที่รัก ฉันอยู่นี่ค่ะ ฉัน……ฉันกลับมาแล้ว”
เธอไม่สนใจหมอและพยาบาลที่อยู่โดยรอบ ตะโกนเรียกเขาอย่างเสียงดังและนุ่มนวลไปด้วย พร้อมกับหิ้วของที่อยู่ในมือวิ่งมาอย่างเร่งรีบไปด้วย
คณาธิป : “……”
รอจนกระทั่งเธอมาถึงข้างกายของตัวเอง เเววตาของเขาถึงจะจ้องไปทางของที่อยู่ในมือ
“เธอไปไหนมา”
“ฉัน……ฉันไปซื้ออาหารเช้าให้ที่รักไงค่ะ พี่ดูสิ ครั้งก่อนพี่บอกว่าบัวลอยหมักสุราอร่อย แต่ว่า คนเยอะมาก ที่รัก ฉันรอคิวนานมากเลยนะ”
เธอเชิดหน้าแดงก่ำขึ้นมาตรงหน้าเขา ในดวงตาสีดำขลับทั้งใหญ่ทั้งกลมคู่นั้น กลับเปี่ยมล้นด้วยรอยยิ้มที่เอาอกเอาใจ
คณาธิปอ้าปากไปครู่หนึ่ง
อยากจะพูดอะไร แต่สุดท้าย ภายใต้แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวังของเด็กสาวคนนี้ ก็เลยรับของที่ถือในมือเธอไว้
“เอาล่ะ เข้าไปทานกันเถอะ”
“อืม โอเคค่ะ”
ทิ้งพวกหมอและพยาบาลที่โดนอวดความรักต่อหน้าคนโสดกองอยู่ด้านนอก
คุณธิปนี่ ช่างมีวาสนาดีจริงๆ ที่แต่งงานกับภรรยาที่ดีพร้อมขนาดนี้
คั่นโฆษณาตอนหนึ่ง หลังจากนั้น คณาธิปก็เพียงแค่กำชับเด็กสาวคนนี้ว่า เรื่องซื้ออาหารเช้านี่ ต่อไปอย่าไปไกลขนาดนั้นแล้วนะ โรงอาหารของโรงพยาบาลก็ทานได้เหมือนกัน
เชียนหยวนล๋ายเย่ก็รับปากอย่างว่านอนสอนง่าย
ภายในสองวัน ก็ไม่มีเรื่องอะไร
แต่สองวันหลังต่อมา คณาธิปพบว่าเธอหายตัวไปอย่างแปลกประหลาดใจยากอธิบายได้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ เมื่อตอนที่เขาลงจากแผนกผู้ป่วยในตามหาเธอ นึกไม่ถึงว่ากำลังแอบเช็ดน้ำตาใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งในสวนดอกไม้ของโรงพยาบาล