“เจ้านั้นเอาชีวิตคนทั้งตระกูลถังไปเดิมพัน! ที่สำคัญไปกว่านั้นมันยังเป็นการเดิมพันที่ต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน! แค่ผู้บรรลุสวรรค์คนหนึ่งนั้นเขาจะมีอะไรมาปกป้องตระกูลถังเราได้จากราชวงศ์? หึ บางทีตอนนี้เขาอาจจะหนีไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้!” ถังจินหัวร้องลั่นขึ้นมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ
นี่มันคือการเดิมพันที่ไม่มีวันชนะได้ เขานั้นรู้ดีว่าเย่หยวนแข็งแกร่งมากแต่เย่หยวนก็ยังเป็นได้แค่มดปลวกต่อหน้าราชวงศ์!
เพราะจะอย่างไรเสียในราชวงศ์นั้นก็มียอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่อยู่ไม่น้อย!
นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นกลางคนหนึ่งนั้นกลับคิดจะลอบเข้าไปในราชวังเพื่อพบเจอองค์ชายรอง มันจะเป็นอะไรไปได้นอกจากเรื่องไร้สาระ?
จะมองอย่างไรมันก็คงเป็นแค่คำอ้างของเย่หยวนเท่านั้น!
ถังหยูส่ายหัวออกมา “ไม่! เย่หยวนนั้นมิใช่คนเช่นนั้น! ตอนที่เขาออกมาจากป่าหมึกเรืองนั้นหยางเสว่เจินเพียงแค่เก็บเขาติดตามออกมาด้วยแต่ตัวเขานั้นกลับช่วยเหลือหยางเสว่เจินจนหมดสิ้นปัญหาใดๆ!”
ถังจินหัวจึงร้องตอบกลับมา “มันเพราะว่าตอนนั้นเขาแข็งแกร่งพอ! แต่เจ้าลองบอกข้ามาสิว่าเขาจะเอาอะไรไปต่อสู้กับราชวงศ์ได้?”
ถังหยูเงียบปากลงทันที!
สองพ่อลูกนี้เถียงกันมาค่อนคืนแต่กลับไม่มีฝ่ายไหนจะโน้มน้าวความเห็นของอีกคนได้
“ใครกัน?!”
วินาทีต่อมาถังหยูก็ต้องสะดุ้งขึ้นสุดตัวจนล้มลงไปนั่งกับพื้น
เป็นเวลานี้เองที่เขาได้เห็นว่ามันมีคนอีกผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่ในห้องนี้!
เมื่อลองหรี่ตาลงมองเขาก็ย่อมจะเห็นแล้วว่าอีกฝ่ายนั้นคือเย่หยวน
“ท-ท่านพี่? ท-ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” ถังหยูถามขึ้นมา
“มาได้สักพักหนึ่งแล้ว” เย่หยวนค่อยๆ ก้าวเดินออกมาจากมุมมืด
ส่วนถังจินหัวนั้นสั่นสะท้านไปทั้งร่างกายคิดว่าคำพูดก่อนหน้าของเขานั้นคงถูกเย่หยวนได้ยินจนสิ้นแล้ว
เจ้าหมอนี่มันเข้าห้องมาได้อย่างไรกัน?
หากมิใช่เพราะเย่หยวนคิดเปิดเผยตัวเองแล้ว พวกเขาทั้งสองก็คงไม่อาจจะรับรู้ถึงตัวเย่หยวนได้แน่!
ถังหยูหน้าซีดขาวลงก่อนจะร้องขึ้น “ท่านพี่ พ่อข้านั้นแค่ห่วงเรื่องความปลอดภัยของคนทั้งตระกูลทำให้พูดกล่าวคำพูดออกมาเช่นนั้น ข้า… ข้าขออภัยแทนเขาด้วย”
เพราะแม้แต่ตัวถังหยูเองก็ไม่เข้าใจเย่หยวน
เขารู้แค่ว่าเย่หยวนนั้นมิใช่คนที่จะมีเมตตาปรานีมากมาย
เพราะจะอย่างไรเรื่องของตระกูลกุ้ยมันก็เป็นเครื่องยืนยันได้ชัดเจน
เพราะฉะนั้นเขาจึงกลัวต่อเย่หยวนอย่างมาก!
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ไม่ต้องขอโทษใดๆ หรอก ข้าไม่คิดทำอะไรตระกูลถังอยู่แล้ว เอาเถอะ คืนนี้มันก็ดึกมากแล้วพวกเจ้าไปนอนกันเสียเถอะ”
พูดจบเงาร่างของเย่หยวนก็จางหายไปต่อหน้าต่อตาคนทั้งสองอีกครั้ง
สองพ่อลูกนั้นได้แต่ต้องหันมามองหน้ากันด้วยความตกตะลึง
“ข-เขาไปแล้วหรือ?” ถังจินหัวถามขึ้นมาด้วยปากสั่นๆ
ถังหยูยิ้มตอบกลับไปด้วยการส่ายหัว “ข้าจะรู้หรือ?”
ถังจินหัวนั้นได้แต่ต้องยิ้มขึ้นมาด้วยใบหน้าเหยเก “เช่นนั้น… เขาจะทำสำเร็จหรือไม่?”
ถังหยูก็ได้แต่ตอบกลับมาด้วยการส่ายหัวอีกครั้ง “ข้าว่าที่เขามาหาเราคงเพราะเรื่องนี้แหละ แต่ได้ยินคำพูดของท่านพ่อนั้นเขาจึงไม่มีอารมณ์จะบอกกล่าวเรื่องราวใดๆ แล้ว คงถือว่า… เป็นการเตือนเราด้วย”
“เมื่อกี้เขาเข้ามาได้อย่างไรกัน? ข้านั้นกลับสัมผัสไม่ได้เลย!”
“หากแม้แต่ท่านยังสัมผัสถึงได้แล้วมีหรือที่เขาจะกล้าบุกเข้าไปในราชวังด้วยตัวคนเดียว? ท่านเองก็รู้ดีว่าอาจารย์ขององค์ชายรองคือท่านผู้นั้น!”
“แต่พ่อว่าอย่างไรเขาก็พลาดแน่ๆ! เขานั้นหลบจากสายตาพวกเราได้แต่มีหรือที่จะหลบรอดจากสายของยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ได้? ไม่ต้องพูดถึงเหล่ายอดฝีมืออื่นๆ ที่เป็นองครักษ์ส่วนตัวขององค์ชายอีก!”
ถังหยูได้แต่ต้องกัดฟันแน่นเพราะตัวเขานั้นก็ไม่มั่นใจพอจะเถียงออกไปได้
จนสุดท้ายเขาจึงได้แต่ต้องถอนใจยาวออกมา “ช่างเถอะท่านพ่อ เวลานี้คิดไปมันก็ไม่ได้อะไรแล้ว รอดูพรุ่งนี้กัน!”
…
วันต่อมาก่อนที่ตะวันจะทันผุดขึ้นจากขอบฟ้ามันก็มีรถม้าคันหรูมาจอดลงตรงหน้าบ้านตระกูลถัง
หลังจากได้ยินเรื่องจากคนรับใช้ถังจินหัวและถังหยูทั้งสองคนต่างก็ต้องอ้าปากค้างรีบวิ่งออกไปรับแขก
“ถังหยูขอคารวะองค์ชายรองและอาจารย์หยุน!”
“ถังจินหัวขอคารวะองค์ชายรองและอาจารย์หยุน!” คนทั้งสองก้มหัวลงพร้อมๆ กัน
เวลานี้ใบหน้าขององค์ชายรองนั้นมันดูคล้ำเหมือนคนไม่ได้พักผ่อนแน่นอนว่าสติของเขาก็ย่อมจะไม่อยู่กันเนื้อกับตัวดี
แต่เมื่อได้เห็นคนทั้งสองก้มหัวลงตรงหน้าเขาจึงรู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมาในทรวงอกก่อนจะกล่าว “รีบๆ เงยหน้าพาข้าเข้าไปได้แล้ว! อ่า… อาจารย์หยุนนั้นอยากเจอเย่หยวน!”
ถังหยูรีบรับคำ “ขอรับ ข้าจะไปเรียกท่านพี่มาให้!”
พูดทักทายกันจบถังจินหัวก็พาแขกทั้งสองเข้ามาในห้องรับรองส่วนตัวถังหยูนั้นก็วิ่งตรงไปยังห้องเก็บตัวของเย่หยวนในทันที
วินาทีที่องค์ชายรองนั้นนั่งลงถึงพื้นเขาก็บ่นออกมาทันที “เมื่อคืนเย่หยวนมาหาข้า!”
แม้ว่าเขาจะเดาออกตั้งแต่เห็นสีหน้าขององค์ชายรองแต่ถังจินหัวก็ยังต้องอ้าปากค้างออกมาเมื่อได้ยินจริงๆ จากปากเขา
“นี่มัน… เป็นไปได้อย่างไรกัน? หรือว่า… เมื่อคืนอาจารย์หยุนจะไม่ได้อยู่ที่วังหรือ?” ถังจินหัวถามขึ้นมา
องค์ชายรองนั้นได้แต่กัดฟันร้องกลับไป “เจ้าคิดกวนประสาทข้าแล้ว? หึ ตระกูลถังเจ้ามันได้คนหนุนที่แข็งแกร่งเสียจริงๆ!”
ถังจินหัวนั้นรีบคุกเข่าลงก้มกราบทันที “องค์ชายรอง ช่วยอธิบายเรื่องราวด้วยเถอะ ข้าน้อยนั้น… ไม่รู้เรื่องจริงๆ!”
องค์ชายรองนั้นต้องหรี่ตาลงอย่างตกตะลึงเมื่อได้เห็นท่าทางของถังจินหัว
เพราะมันเหมือนว่าอีกฝ่ายไม่ได้รู้เรื่องราวจริงๆ มิใช่ท่าทางของคนที่จะเย้ยหยันเขา
“ช่างเถอะๆ! ลุกขึ้น! สมุนไพรที่ใช้หลอมโอสถฟื้นฟูเทพนั้นข้าได้บอกให้คนเอาตามมาส่งให้ทีหลังแล้ว! แต่ที่ข้ามาแต่เช้าในวันนี้ก็เพราะว่าอาจารย์หยุนท่านอยากจะเจอหน้าเย่หยวน!” องค์ชายรองกล่าวขึ้นมา
พูดไปยังไม่ทันขาดคำถังหยูก็วิ่งกลับมาถึงด้วยใบหน้าเหยเก
หากให้พูดตรงๆ แล้วแม้จะเป็นตอนนี้เขาก็ยังไม่กล้าเสียมารยาทต่อองค์ชายรองให้มากมาย
แต่มันมิใช่เขาที่จะเป็นคนตัดสินเรื่องนั้นแล้ว!
“องค์ชาย ท่านพี่ข้าบอกว่า… ให้ท่านอาจารย์หยุนไปหาเขาที่ห้องเอง!” ถังหยูกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าเหยเก
การให้ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ไปพบนักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยนั้นมันช่างดูโอหังยิ่ง!
แต่เขานั้นไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!
คำพูดของเย่หยวนนั้นเขาไม่กล้าที่จะขัด
แต่เขานั้นรู้ตั้งแต่แรกเห็นองค์ชายรองแล้วว่าตัวเย่หยวนนั้นคงทำได้สำเร็จจริงๆ เมื่อคืน!
เพียงแค่ว่าเขาก็ยังไม่อาจจะเข้าใจว่าทำไมมันถึงได้กลายเป็นเช่นนั้นไป
วินาทีที่องค์ชายรองได้ยินนั้นเขาก็แทบจะปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
แต่เวลานี้มันเป็นหลู่หยุนที่ยังคงมีจิตใจสงบและห้ามองค์ชายรองไว้ก่อนจะหันมาหาถังหยู “นำทางไป!”
ถังหยูถอนใจยาวก่อนจะเดินนำหลู่หยุนออกมาจนถึงที่พักของเย่หยวน
“ท่านพี่!”
“เข้ามา!”
ถังหยูเปิดประตูเข้าไปนำหลู่หยุน
ภายในห้องใหญ่นั้นมันมีแสงสลัวๆ จุดอยู่ไม่สว่างมากมาย
“ท่านพี่?” หลังเข้ามาถึงถังหยูก็ต้องหรี่ตาลงเพราะเย่หยวนกลับไม่ได้อยู่ในห้องนี้!
หลู่หยุนนั้นเบิกตากว้างก่อนจะเดินวนรอบห้องไปหนึ่งรอบแต่ก็ไม่อาจหาร่องรอยของเย่หยวนได้
แต่เสียงที่ตอบรับนั้นมันดังขึ้นมาจากในห้องนี้จริงๆ!
“ช่างเป็นวิชาการปกปิดที่สมบูรณ์แบบนัก ดูท่ายูถางมันจะไม่ได้โม้แล้ว! เจ้าเดินไปมาต่อหน้าเฒ่าผู้นี้แต่เฒ่าผู้นี้กลับไม่รู้สึกถึงตัวตนของเจ้าเลย!” หลู่หยุนนั้นกล่าวออกมา
ในวินาทีต่อมานั้นเองบนที่นั่งกลางห้องมันก็ปรากฏร่างของเย่หยวนขึ้นมาจากความว่างเปล่า
เมื่อถังหยูได้เห็นเช่นนั้นเขาก็ต้องเบิกตาค้าง
เป็นเวลานี้เองที่เขาได้รู้ว่าตัวหลู่หยุนเองก็อยู่ด้วยเมื่อคืน!
แต่เขานั้นกลับไม่อาจสัมผัสถึงเย่หยวนได้เลย!
ที่สำคัญไปกว่านั้นคำพูดของหลู่หยุนก่อนหน้านี้มันย่อมจะหมายความว่าเย่หยวนนั้นเดินผ่านหน้าตัวเขาไปด้วย
แต่หลู่หยุนเองก็ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย
วิชาการปกปิดในระดับนี้มันย่อมจะเหนือล้ำกว่าที่เขาเคยได้ยินมาสิ้น!
หากเย่หยวนนั้นคิดสังหารองค์ชายรองจริงๆ แล้วต่อให้จะมียอดฝีมืออยู่สักกี่คนมันก็คงไร้ประโยชน์!
ได้เห็นเย่หยวนเผยร่างออกมาเช่นนั้นหยู่หยุนก็หรี่ตาลงกล่าว “ช่างเป็นกฎแห่งห้วงมิติที่น่ากลัวนัก! เด็กน้อย เจ้าสามารถใช้กฎแห่งห้วงมิติได้อย่างเก่งกาจเหนือธรรมชาติไปไกล! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้าถึงได้หยิ่งยโสนัก!”
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “มันมิใช่ว่าข้าหยิ่งยโส ข้าแค่อยากจะบอกเจ้าว่าข้านั้นปกป้องตระกูลถังอยู่! หากองค์ชายรองนั้นคิดอะไรไม่ดีขึ้นมาแล้วสักวันเขาอาจจะหายตัวไปจากราชวัง แน่นอนว่าหากเจ้าไม่ระวังตัว บางทีสักวันหนึ่งเจ้าเอง… ก็อาจจะหายไปด้วย!”
..