เมื่อถังหยูได้ยินเช่นนั้นขนของเขาก็ลุกชันไปทั้งร่าง
เขานั้นกลัวว่าหลู่หยุนจะสังหารพวกเขาทั้งสองลงด้วยความเดือดดาล
แต่ว่าหลู่หยุนนั้นไม่ทำ
เขานั้นไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเคืองอย่างที่ถังหยูออกมาแม้แต่น้อยด้วยซ้ำ
“เจ้าไม่ต้องกังวลไป มีเฒ่าคนนี้อยู่ด้วยแล้วย่อมจะไม่มีใครกล้าแตะต้องตระกูลถัง!” หลู่หยุนตอบกลับไป
ถังหยูนั้นต้องอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อ
นี่มันคืออาจารย์หยุน!
แม้แต่ตัวฝ่าบาทเองก็ยังต้องไว้หน้าเขาไม่น้อย!
ในอาณาจักรตะวันออกนี้หากเขาคิดกระทืบเท้าลงแล้ว ทั้งอาณาจักรมันต้องสั่นสะเทือน
แต่เวลานี้เขากลับมาให้คำสัญญาเช่นนี้แก่เย่หยวน!
ที่สำคัญไปกว่านั้นความหมายในคำพูดของเขานั้นมันคือ เขาต้องการจะออกตัวปกป้องตระกูลถัง!
ถังหยูนั้นแทบจะไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เจ้าต้องการอะไรเล่า?”
หลู่หยุนส่ายหัวออกมา “ข้าไม่ต้องการอะไรมากมาย แค่ขอให้องค์ชายรองนั้นยังร่วมงานกับตระกูลถังได้ต่อไปในวันหน้า!”
เย่หยวนพยักหน้ารับ “ย่อมได้!”
ได้ยินคำตอบรับของเย่หยวนหลู่หยุนก็ยิ้มขึ้นมาอย่างพึงพอใจ “สหายหนุ่มเย่ หากวันหน้าเจ้ามีเวลาว่างก็แวะไปหาเฒ่าคนนี้ในราชวังได้! เฒ่าคนนี้เดินทางมาทั่วยุทธภพและพอจะรู้เรื่องของดินแดนสวรรค์ตะวันเที่ยงไม่น้อย”
เย่หยวนเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มตอบกลับไป “ผู้อาวุโสหลู่โปรดวางใจ เย่จะไปหาท่านแน่นอน”
หลู่หยุนพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม
ปากของถังหยูนั้นมันอ้าค้างตั้งแต่ต้นจนจบ
เขานั้นตกตะลึงกับการสนทนาของคนทั้งสองนี้อย่างมาก!
คนทั้งสามนั้นต่างฉลาดหลักแหลมสิ้น
หลู่หยุนและเย่หยวนนั้นพูดกล่าวกันไม่กี่คำแต่แท้จริงมันคือการเจรจาต่อรอง!
อย่างแรกเลยคือหลู่หยุนนั้นประกาศออกมาว่าจะไม่มีใครกล้าแตะต้องตระกูลถัง
ความหมายของคำพูดนั้นมันคือหลู่หยุนพร้อมที่จะสนับสนุนดูแลตระกูลถังอย่างเต็มที่
มิใช่องค์ชายรองแต่เป็นตัวเขา หลู่หยุน!
มันเป็นสองนามที่แตกต่างกันสิ้นเชิง!
องค์ชายรองนั้นมีตำแหน่งสูงล้ำแต่ต่อหน้ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่อย่างหลู่หยุนแล้วมันย่อมจะไร้ค่าใด!
หากมีเขาเป็นผู้ปกป้องแล้วต่อให้ฝ่าบาทจะคิดแตะต้องตระกูลถังมันก็คงมิใช่เรื่องง่ายดาย
นี่มันคือเบี้ยต่อรองชิ้นโต!
แต่ทางเย่หยวนก็ได้ถามกลับไปว่าหลู่หยุนต้องการอะไร
หลู่หยุนนั้นไม่ต้องการอะไรมากมาย ขอแค่ให้ตระกูลถังยังร่วมมือกับองค์ชายรองต่อไป
มันคือการร่วมมือ!
มิใช่ข้าทาส!
มิใช่บริวารใด!
หรือก็คือมันจะเป็นการเพิ่มสถานะของตระกูลถังให้ขึ้นไปเทียบเคียงกับสถานะขององค์ชายรองได้
ถังหยูนั้นมิใช่คนโง่ เขาย่อมจะเข้าใจว่าตระกูลถังไม่มีคุณสมบัติใดๆ จะก้าวขึ้นไปถึงจุดนั้นได้
แล้วนั้นใครเล่า?
เย่หยวน!
แท้จริงก่อนหน้านี้ตัวหลู่หยุนเองก็เคยคิดจะยื่นข้อเสนอให้เย่หยวนช่วยเหลือองค์ชายรองและร่วมมือกัน
แต่หลู่หยุนนั้นได้เข้าใจว่าด้วยศักดิ์ศรีของเย่หยวนแล้วเขาคงไม่มีทางยอมตกลงแน่
แต่เขาจะตกลงหรือไม่มันก็ไม่เกี่ยวกัน
ตราบเท่าที่ตระกูลถังตกลงแล้ว เย่หยวนจะยังไม่ลงมือหากมันถึงเวลาสำคัญอีกหรือ?
แน่นอนว่าเย่หยวนเองก็ไม่ได้โง่ถึงขั้นจะมองเรื่องนี้ไม่ออก เขารู้ดีว่าหลู่หยุนต้องการอะไร
แต่เย่หยวนก็ยังรับคำไป
เป็นตอนนั้นเองที่หลู่หยุนรู้สึกโล่งอกขึ้นมา
จนสุดท้ายเขาถึงขั้นเชิญเย่หยวนไปที่ราชวังเพื่อพูดคุยกันเป็นสัญญาณว่าเขายอมรับเย่หยวนเป็นพวกพ้องแล้ว
ตั้งแต่ต้นจนจบนั้นหลู่หยุนต้องการแค่จะเชิญเย่หยวนมาเป็นพวกเท่านั้น!
หรือจะบอกว่าเขานั้นยอมลดตำแหน่งของตนเองลงมาเพื่อหาผู้ช่วยองค์ชายรองก็คงไม่ผิด!
“ท-ท่านพี่!” ถังหยูกล่าวขึ้นมาโดยที่สติยังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เขานั้นเข้าใจแล้วว่าตนเองเดิมพันได้ถูกข้าง!
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ข้านั้นแยกความแค้นและบุญคุณออกจากกันอย่างชัดเจน นี่คือสิ่งที่ตระกูลถังเจ้าสมควรได้รับแล้ว”
ถังหยูก้มหัวลงติดพื้นก่อนจะยกมือขึ้นมาคารวะเย่หยวน “ท่านพี่ ท่านนั้นจะเป็นพี่ชายของถังหยูผู้นี้ตลอดไป!”
การเรียกว่า ‘ท่านพี่’ นั้นทีแรกสุดคือเพราะเขาถูกบังคับ
จากนั้นเขาก็เริ่มเรียกเพราะจะเอาใจเย่หยวน
แต่เวลานี้คำว่าท่านพี่ที่ออกมาจากปากของเขา มันได้ออกมาจากหัวใจของเขาจริงๆ
จากวันนี้ไปตระกูลถังจะไม่มีคำว่าตกต่ำ มันจะมีแต่คำว่าพัฒนาล้ำขึ้นไปเป็นตระกูลที่ใหญ่โตที่สุดในเมืองจักรพรรดินี้!
…
“อาจารย์หยุน ทำไมกันเล่า?” บนรถม้าขากลับนั้นองค์ชายรองอดถามขึ้นมาไม่ได้
หลู่หยุนนั้นกล่าวขึ้น “เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมเหล่าคนในสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดต่างไม่ยอมรับเหล่าผู้บรรลุสวรรค์?”
องค์ชายรองนั้นผงะไปหลังได้ยินแต่ก็ตอบกลับมาอย่างดูถูก “จะทำไมอีกเล่า? มดปลวกจากภพเบื้องล่างนั้นมันกลับกล้ามาแย่งชิงความเป็นใหญ่บนสวรรค์! พวกมันนั้นไม่มีความเข้ากันได้กับอะไร เป็นเครื่องหมายชัดเจนว่าพวกมันนั้นถูกสวรรค์ทอดทิ้ง มีหรือที่เราจะยังยอมรับพวกมัน?”
แต่หลู่หยุนนั้นกลับยิ้มตอบมาพร้อมส่ายหัว “ที่เจ้าพูดมานั้นมันก็แค่ความคิดของคนทั่วๆ ไป แต่ข้าไม่คิดเช่นนั้น! เฒ่าผู้นี้รู้สึกว่าพวกเรานั้นต่างกำลังเกรงกลัวเหล่าผู้บรรลุสวรรค์กันต่างหาก!”
องค์ชายรองนั้นผงะไปก่อนจะหัวเราะขึ้นมา “อาจารย์หยุน ท่านคงเข้าใจผิดแล้ว? พวกเรา? เกรงกลัวพวกมัน? อย่างเย่หยวนนั้นมันต้องใช้เวลาถึงสิบแปดปีกว่าที่จะหลอมสมุนไพรสวรรค์ขึ้นมาได้สักอย่างหนึ่ง มันจะยังมีอะไรให้พวกเขาเกรงกลัวอีก?”
หลู่หยุนพยักหน้าขึ้นมา “เจ้าพูดถูก พวกเขานั้นเกิดมาต่ำกว่าพวกเราอย่างเห็นได้ชัด แต่มันก็เพราะเช่นนั้นแหละพวกเขาถึงได้เปรียบกว่าพวกเรา! เจ้านั้นรู้แค่ว่าดินแดนสวรรค์ห้าแสงมันอยู่รอดท่ามกลางดินแดนสวรรค์ทั้งหลายได้แต่เจ้าเคยคิดหรือไม่เล่าว่าทำไมดินแดนสวรรค์ห้าแสงมันถึงอยู่อยู่รอดท่ามกลางการแก่งแย่งของสวรรค์ทั้งสามสิบสามได้?”
องค์ชายรองนั้นผงะไปทันทีที่ได้ยิน เขานั้นไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยในชีวิต
หลู่หยุนนั้นหันมาตอบ “เพราะว่าพวกเขานั้นแข็งแกร่ง!”
องค์ชายรองนั้นอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ “แข็งแกร่ง? อาจารย์หยุน ข้ายอมรับนะว่าเย่หยวนมันเป็นสัตว์ประหลาด! แต่ผู้บรรลุสวรรค์คนอื่นก็ใช่ว่าจะเก่งอย่างมันเสียหน่อย!”
หลู่หยุนส่ายหัวตอบกลับมา “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว! ผู้บรรลุสวรรค์ที่เจ้าเคยเห็นนั้นมันอ่อนแอเพราะว่าพวกเขาเพิ่งจะบรรลุขึ้นมาถึงจึงยังไม่อาจปรับตัวกับสภาพของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดได้และในเวลานี้แหละที่จะเป็นช่วงที่พวกมันอ่อนแอที่สุด แต่ว่าหลังผ่านช่วงเวลานี้ไปได้แล้วกำลังของพวกเขานั้นจะพัฒนาอย่างบ้าคลั่ง! การก้าวขึ้นมาถึงชั้นบรรยากาศสวรรค์ได้จากภพเบื้องล่างนั้น พวกเขาแต่ละคนย่อมจะต้องก้าวเหยียบหัวผู้คนมานับไม่ถ้วนแล้ว! นิสัย พรสวรรค์และทักษะความคิดด้านต่างๆ ของพวกเขานั้นต่างเป็นหนึ่งในล้านๆ! ตราบเท่าที่พวกเขาได้มีโอกาสพวกเขาก็จะก้าวล้ำฟ้าดินไปได้ในเวลาชั่วพริบตา!”
“ก่อนนั้นตอนที่เฒ่าคนนี้ยังเดินทางท่องยุทธภพอยู่ข้าเคยไปมาหลายต่อหลายดินแดน ครั้งหนึ่งเคยได้เห็นนักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นกลางอิสระผู้บรรลุสวรรค์นั้นต่อสู้กับนักยุทธระดับเดียวกันแบบห้าต่อหนึ่งมากับตา ทั้งเขาคนนั้นยังสังหารอีกฝ่ายไปสามคนและทำร้ายอีกสองคนจนบาดเจ็บสาหัส! เฒ่าคนนี้เองก็เคยได้เห็นผู้บรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นปลายไปท้าทายกับยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นสุดและกลับเอาชนะอีกฝ่ายลงได้! นี่นับแค่เรื่องที่ข้าได้เห็นเอง ยังมีเรื่องเล่าอีกมากมายจนเกินกว่าจะเอามาเล่าได้หมดสิ้น! เพราะฉะนั้นเจ้าเองก็น่าจะเข้าใจใช่หรือไม่ว่าเหล่าคนที่เดินทางไปจนถึงดินแดนสวรรค์ห้าแสงนั้นมันจะต้องแข็งแกร่งปานใด?”
มุมปากขององค์ชายรองนั้นกระตุกขึ้นทันทีที่ได้ยิน
ดูท่าแล้วเขาย่อมจะไม่เคยได้ยินได้ฟังเรื่องราวน่ากลัวเช่นนี้มาก่อน
จะอย่างไรอาณาจักรตะวันออกนั้นมันก็แค่ส่วนเล็กๆ ส่วนหนึ่งของดินแดนสวรรค์ สิ่งที่เขาเคยได้พบได้เห็นมันย่อมจะน้อยนิดเกินกว่าที่เขาจะรับได้
“อาจารย์หยุนจะบอกว่าเย่หยวนนั้นได้ก้าวผ่านช่วงเวลาแรกมาแล้วหรือ? ใช่! เขานั้นแข็งแกร่งอย่างแท้จริง! เขานั้นจัดการได้แม้แต่เหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นปลาย!” องค์ชายรองกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าเข้าใจพร้อมนึกย้อนไปถึงตอนที่เย่หยวนจัดการจ่าวยูและเจียงจูลงด้วยกระบวนท่าเดียว
แต่ว่าหลู่หยุนนั้นกลับส่ายหัวออกมาอีกครั้ง “เจ้าเข้าใจผิดอีกแล้ว! มันมิใช่ว่าเย่หยวนนั้นผ่านช่วงเวลายากลำบากมาแล้วแต่มันเป็นเพราะเขานั้นแข็งแกร่งอย่างมากแม้จะเอาไปเทียบกับเหล่าผู้บรรลุสวรรค์ทั้งหลายด้วยกันเอง! การบรรลุกฎแห่งห้วงมิตินั้นมิใช่เรื่องน่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวของเขาคือการใช้งานมันออกมาต่างหาก! เขานั้นคือมังกรอย่างแท้จริง อาณาจักรตะวันออกน้อยๆ เรานี้ย่อมจะกักขังเขาไว้ไม่ได้แน่! ด้วยความช่วยเหลือของเขานั้น โอกาสที่เจ้าจะเอาชนะพี่ของเจ้ามันก็จะมากขึ้นอย่างมหาศาล!”
องค์ชายรองนั้นต้องสั่นสะท้านไปทั้งร่างเป็นเวลานี้เองที่เขาได้เข้าใจถึงแผนการเบื้องหลังการกระทำของหลู่หยุน!
………