มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 1380
“แต่ว่าข้าต้องการได้รับวิชาอาถรรพณ์ในตอนนี้เสียก่อน เพราะว่าหากเจ้าเข่นฆ่ากับซือถูเจิ้งเจี้ยนแล้วพลาดตายขึ้นมา เช่นนั้นพวกเราจะไม่เป็นการเสียแรงเปล่าหรือ?”
ยู่หวูฉิวความคิดรอบคอบ จ้องมองไปยังหลัวซิวพร้อมเอ่ย “เจ้าก็ไม่ต้องกังวลไปว่าหากข้าได้รับวิชาอาถรรพณ์แล้วจะไม่ช่วยเจ้า ข้ายู่หวูฉิวฝึกตนนับแสนปีเป็นจ้าวนภา ความจริงใจมมากน้อยก็ยังมีอยู่บ้าง หากเจ้าไม่วางใจ ข้าสามารถสาบานต่อใจกลางแห่งวิถียุทธ์ได้”
สิ่งที่เรียกว่าใจกลางแห่งวิถียุทธ์ ก็คือรากฐานแห่งนักยุทธ์ เส้นทางการฝึกยุทธ์ รากฐานเป็นสิ่งที่สำคัญมาก เกี่ยวพันกันถึงแดนจิต
ทรยศต่อรากฐาน แดนจิตมีส่วนชำรุด ก็จะเป็นการง่ายที่จะมีจิตมารปรากฏขึ้นระหว่างที่ฝึกตน จากนั้นเมื่อถึงเวลาก็จะหมกมุ่นจนเสียสติ ไม่ได้พบกับจุดจบที่ดี
ดังนั้นสำหรับรากฐานแห่งวิถียุทธ์ของตน นักยุทธ์ส่วนมากต่างก็ให้ความสำคัญเป็นที่หนึ่ง
“ข้าเชื่อท่าน”
หลัวซิวพลิกมือหยิบม้วนหยกออกมาม้วนหนึ่ง นำสามขั้นแรกของพลังแปรเสวียนเทียนสลักลงไปบนม้วนหยก จากนั้นก็ส่งมอบม้วนหยกให้กับยู่หวูฉิว
ถึงแม้ว่าจะยังไม่ตัดความเป็นไปได้ที่อีกฝ่ายอาจจะหลอกลวงเขา แต่ผู้แข็งแกร่งอย่างยู่หวูฉิวเช่นนี้ต่างก็มีความหยิ่งในศักดิ์ศรีเป็นของตนเอง โดยปกติหากเป็นเรื่องที่รับปากแล้วก็จะต้องทำให้ได้ จะไม่ดูหมิ่นตนเองด้วยการทำเรื่องหลอกลวงเช่นนั้น มันขัดกับรากฐานแห่งวิถียุทธ์ของเขา
อนัตตาไม่สิ้นพื้นที่กว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุด อนัตตาไม่สิ้นของพิภพต่ำ มันเป็นเรื่องง่ายที่จะอยู่ในนั้นแม้จะเป็นถึงเทพมารก็ตาม
แต่อนัตตาไม่สิ้นของพิภพกลาง กลับอันตรายยิ่งกว่า กฎโซนก็ซับซ้อนวุ่นวายมากกว่า เทพฟ้าหากไม่มีเส้นทางที่ชัดเจน ต่างก็มีโอกาสอย่างมากที่จะหลงทาง
โลกาอสูรฟ้าและโลกเสวียนเทียนนับว่าเป็นพิภพกลางที่ใกล้กันที่สุด อีกทั้งโลกพิภพทั้งสองนี้ต่างเป็นโลกพิภพอยู่ภายใต้ชื่อของซือถูเจิ้งเจี้ยน เพราะว่าเขารู้ถึงตำแหน่งของโลกพิภพทั้งสองมากที่สุด
เขานำเทพฟ้าทั้งแปดให้ตามเขาลงมาจากโลกาชั้นฟ้า ข้ามภพอนัตตาไม่สิ้น มายังโลกเสวียนเทียน มายังสำนักเซียนไร้เจตสิก
“คารวะท่านราชาเทพ”
จ้าวนภาไร้เจตสิกพร้อมกับผู้อาวุโสไท่ซ่างหลายคนของสำนักเซียนยืนอยู่ในห้องโถงด้วยความเคารพ ภายในตำหนัก บัลลังก์ที่เดิมเป็นของเจ้าแห่งสำนักเซียน ในเวลานี้ผู้ที่นั่งอยู่กับเป็นซือถูเจิ้งเจี้ยน
สายตาเย็นชากวาดตามองเทพฟ้าสิบกว่าคนที่ก้มคำนับอยู่กับพื้น ความรู้สึกของความยิ่งใหญ่คือความรู้สึกที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติในใจของซือถูเจิ้งเจี้ยน
หวนคิดถึงวันคืนเก่า ๆ เนิ่นนานมาไร้ที่สิ้นสุด เขาเคยเป็นราชาเทพแห่งเผ่าปีศาจ แต่ในสมัยของเขา ราชาเทพไม่ได้มีสถานะแต่อย่างใด ถึงแม้จะอยู่ท่ามกลางแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูง ก็เป็นเพียงแค่ศิษย์ธรรมดาทั่วไปเท่านั้น
จนกระทั่งต่อมาเขาได้รับกมลโลกามาชิ้นหนึ่ง ในเวลาที่หมดอายุขัย ใช้ผลการฝึกตนทั้งหมด แปรเปลี่ยนเป็นโลกพิภพ
อาศัยร่างของซือถูเจิ้งเจี้ยนกำเนิดขึ้นอีกครั้ง เขาชื่นชอบความรู้สึกของการมีชีวิตอยู่บนโลกเป็นอย่างมาก ในเวลาเดียวกันก็ยังมีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่อยู่ด้วย
เขาหวังว่าเขาจะมีชีวิตที่ยืนยาวขึ้นในชาตินี้ ให้ดีที่สุดคือสามารถบรรลุกฎเกณฑ์แห่งราชาเทพ ฝึกตนถึงมกุฎเทพ หรือแดนที่สูงขึ้น
ทั้งที่รู้ว่าความหวังนั้นช่างเบาบาง แต่ถึงแม้จะล้มเหลว เขายังมีตราชีวีดั้งเดิมที่ผสานรวมอยู่ในกมลโลกาแห่งโลกาอสูรฟ้า ยังคงมีโอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่ได้อีก
แต่ว่า เส้นทางสำหรับถอยหลังของเขา กลับถูกคนคนหนึ่งตัดขาดเสียแล้ว!
เมื่อคิดถึงจุดนี้ สีหน้าของซือถูเจิ้งเจี้ยนก็เผยความชั่วร้ายออกมา เขายกมือขึ้นโบก แสงสีดำเกี่ยวพันกันเป็นม่านแสง กลายเป็นภาพของคนผู้หนึ่ง
“พวกเจ้ารู้จักคนผู้นี้ที่อยู่ภายในโลกเสวียนเทียนหรือไม่?”
ซือถูเจิ้งเจี้ยนพูดเสียงนิ่งเรียบ เขาใช้พลังเทพแปรสภาพออกมาเป็นร่างคน แน่นอนว่ามันคือรูปร่างของหลัวซิว
จ้าวนภาไร้เจตสิกและผู้อาวุโสไท่ซ่างหลายคนค่อย ๆ พากันเหลือบตาขึ้นมอง
“นี่คือ……”