“ไม่มีทางใช่ไหม? แจก! โอสถฟื้นฟูเทพนั้นมันกลับถูกแจกไปง่ายๆ เช่นนั้น!”
“บ้าอะไรกัน! เขากลับเอามาแจก แทนที่จะเอาไปให้เซี่ยหัว! เลือดเย็นจริงๆ!”
“เย่หยวนทำเช่นนี้จะถูกหรือ! ถังหยูนั้นยังนั่งแขนขาดอยู่ตรงนั้นเลย แต่เขานั้นกลับเอาโอสถฟื้นฟูเทพไปแจกให้คนอื่น!”
…
การกระทำของเย่หยวนนี้มันย่อมจะทำให้เกิดเสียงวิจารณ์
แน่นอนว่าคนที่ไม่พอใจที่สุดมันย่อมจะเป็นคนฝั่งตระกูลถังเอง
ตัวถังจินหัวนั้นต้องขมวดคิ้วแน่นมองดูอย่างไม่พอใจ
เขานั้นหลอมโอสถฟื้นฟูเทพขึ้นมาได้แต่กลับไม่เอาให้ถังหยู เขาย่อมจะไม่อยากยอมรับ
ตระกูลถังนั้นต้องแบกรับความเสี่ยงมากมายเท่าใดเพื่อเย่หยวน แต่สุดท้ายกลับเอาไปแจกใครก็ไม่รู้
คนที่ได้โอสถฟื้นฟูเทพไปนั้นรับก้มลงขอบคุณเย่หยวนอย่างซาบซึ้ง
เขานั้นกลัวว่าจะมีใครมาแย่งชิงไปจึงรีบกลืนมันลงคอไปทันที
ในเวลานั้นเองที่จักรพรรดิได้พาตัวองค์ชายรองเดินลงมาจากชั้นสอง
ด้านหลังของพวกเขานั้นมันไม่มีเงาร่างขององค์ชายใหญ่อยู่แล้ว
ดูท่าเขาก็คงไม่อาจแบกหน้าลงมาเช่นกัน!
ตัวองค์ชายรองนั้นยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างไม่อาจจะปิดบังได้
จักรพรรดินั้นหันไปมองหลินหลานพร้อมถอนหายใจยาว
เพราะเขานั้นก็ไม่นึกฝันว่าสหายผู้นี้กลับจะมาพลาดท่าลงเช่นกัน
แต่พันธะวิญญาณดั้งเดิมมันได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว หากเขาไม่ยอมทำตามตัวหลินหลานจะต้องเป็นฝ่ายตายตกลงแน่
จักรพรรดินั้นเดินมาหยุดลงตรงหน้าเย่หยวนก่อนจะกล่าว “ในเมื่อแพ้ชนะตัดสินกันแล้ว เราก็จะขอมอบตำแหน่งราชครูให้แก่เจ้า!”
เย่หยวนยกมือขึ้นมาโบกปัด “ฝ่าบาทอย่าเพิ่งรีบร้อนไป วันนี้มันเป็นโอกาสใหญ่โต ข้าเห็นว่ารอบๆ นี้มันมีผู้ที่แขนขาขาดอยู่มากมาย ในเมื่อเย่ผู้นี้จะขึ้นเป็นราชครูแล้ว ข้าก็ย่อมจะต้องช่วยแบ่งเบาภาระฝ่าบาทด้วย ทำไมไม่ให้เย่ผู้นี้หลอมโอสถสวรรค์แจกจ่ายให้แก่ผู้คนเล่า? ฝ่าบาทคิดว่าอย่างไร?”
จักรพรรดิจึงได้ถามขึ้นมา “เจ้าก็มีสภาพขนาดนี้แล้วจะยังหลอมไหวหรือ?”
ในมุมมองของเขานั้นโอสถฟื้นฟูเทพนี้มันย่อมจะเกิดขึ้นมาได้เพราะความบังเอิญสิ้น
แต่สัญญาย่อมเป็นสัญญา
หากมันพูดออกมาแล้วมันก็สัญญาณที่ไม่อาจถอนคืนได้
โอสถสวรรค์เม็ดเดียวนี้ทำเย่หยวนแทบตายลง
หากให้หลอมอีกเม็ด เขาจะทำไหวหรือ?
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ข้าคิดว่าท่านอดีตราชครูนั้นอาจจะยังไม่ยอมรับมากมายนัก ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วข้าก็จะทำให้เขายอมรับหมดใจเอง! ฝ่าบาทช่วยหาสมุนไพรสวรรค์มาหน่อยจะได้หรือไม่? เหล่าทหารที่แขนขาขาดนี้เย่ผู้นี้จะช่วยเหลือรักษาให้เอง”
ทหารที่รับใช้ราชวงศ์นั้นมันมีหลายต่อหลายคนที่เคยบาดเจ็บจนเสียแขนขาไป
แต่เย่หยวนนั้นกลับคิดรักษาให้แก่พวกเขา
ที่สำคัญไปกว่านั้นเขายังคิดทำให้ฟรีๆ!
ไม่ว่าจะอย่างไรนี่มันก็ถือเป็นของขวัญใหญ่แก่องค์จักรพรรดิ
จักรพรรดิเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะหันไปสั่ง “ยูถาง เจ้าไปสั่งคนให้จัดการมาหน่อย!”
องค์ชายรองนั้นยิ้มกว้างรับคำ!
เซี่ยหัวนั้นหัวเราะเย้ยขึ้นมา “มันหลอมเม็ดเดียวยังแทบตาย! ข้าว่ามันแค่จะกวนประสาทฝ่าบาทเท่านั้นแหละ!”
สายตาที่เขาจ้องมองเย่หยวนนั้นมันเปี่ยมไปด้วยความแค้น!
การกระทำของเย่หยวนนั้นมันทำให้เขาเสียสิ้นศักดิ์ศรีใด
เย่หยวนนั้นเอาโอสถสวรรค์ไปแจกให้ทหารคนหนึ่งแทนที่จะขายให้เขา!
เย่หยวนหันกลับไปมองเขาด้วยรอยยิ้ม “หากข้าเป็นเจ้า ข้าคงจะหุบปากลงไปแล้ว! เจ้าต้องจำให้ขึ้นใจนะว่าตอนนี้อาจารย์ของเจ้ามิใช่ราชครูแล้วแต่เป็นข้าคนนี้! ชีวิตของเจ้านั้น แค่ข้าสั่งคำเดียวมันก็คงดับสิ้นลง!”
เซี่ยหัวสั่นสะท้านไปทั้งกายก่อนจะหุบปากลงทันที
ไม่นานนักองค์ชายรองก็ได้นำเอาสมุนไพรสวรรค์กองใหญ่กลับมา
ท้องพระคลังนั้นมันยิ่งใหญ่เกินกว่าจะเอาโกดังตระกูลถังไปเทียบเคียงได้
ในเวลานี้เย่หยวนเองก็พักจนเต็มที่และเริ่มลงมือหลอมโอสถสวรรค์อย่างไม่รอช้าใดๆ
คนทั้งหลายนั้นคิดว่าเย่หยวนคงจะเหนื่อยอ่อนเหมือนครั้งก่อนหน้า ต้องล้มลงเพราะความเหนื่อย
แต่พวกเขากลับคาดเดาผิด!
เพราะครั้งนี้เย่หยวนหลอมได้ราบรื่นกว่าเดิมมาก
แม้ว่ามันจะยังดูลำบากไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้ดูเหนื่อยอ่อนเหมือนก่อนหน้านี้
เรื่องนี้ทำให้คนทั้งหลายต้องอ้าปากค้างขึ้น!
“นี่มัน… เกิดอะไรขึ้นกันแน่? หรือว่าก่อนหน้านี้เขาแค่แกล้งทำ?”
“ไม่ใช่มั้ง! ทำท่าเหนื่อยอ่อนขนาดนั้นต่อให้จะแกล้งทำ แล้วเขาจะทำให้ได้อะไรขึ้นมา?”
“ข้าว่านะ หรือว่าการหลอมครั้งก่อนนั้นมันจะเป็นการหลอมโอสถฟื้นฟูเทพครั้งแรกของเขาจริง? เพราะว่าตอนนี้เขาเริ่มมีประสบการณ์แล้วมันจึงทำได้ราบรื่นกว่าก่อนหน้า!”
…
ได้เห็นเช่นนั้นคนทั้งหลายต่างก็ยิ่งต้องจ้องมองดูอย่างใกล้ชิด
หากให้พูดตรงๆ แล้วพวกเขาย่อมจะไม่มีใครเชื่ออะไรเย่หยวนแม้แต่อย่างเดียว
ใช้เวลาห้าปีหลอมโอสถสวรรค์ระดับพื้นฐานแล้วจะก้าวขึ้นมาหลอมโอสถฟื้นฟูเทพได้เลย?
หากทำเช่นนั้นได้จริงนักหลอมโอสถสวรรค์มันก็คงไม่มีค่าใดแล้ว!
เย่หยวนนั้นต้องใช้วิธีการบางอย่างหลอกลวงสายข่าวและฝึกฝนโอสถสวรรค์ชั้นสูงอย่างลับๆ แน่!
แต่สีหน้าของหลินหลานที่ได้เห็นมันกลับยิ่งซีดขาว
เพราะเขานั้นได้เห็นอย่างชัดเจนว่าเย่หยวนกำลังหลอมได้อย่างราบรื่นขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ
แม้ว่าการหลอมรอบก่อนหน้ามันจะเป็นตัวอย่างให้ได้เรียนรู้แต่มันก็ไม่มีทางใดเลยที่จะพัฒนาได้อย่างราบรื่นเช่นนี้
ทั้งยังเรื่องที่ปราณเทวะของเขานั้นไม่พอที่จะสร้างโอสถสวรรค์นี้ขึ้นมาอีก
แต่ตอนนี้เย่หยวนกลับกำลังดึงพลังปราณเทวะและผสานกับทักษะวิชาของตัวเองได้อย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น
เรื่องนี้แสดงถึงอะไร?
มันแสดงถึงว่าเย่หยวนกำลังพัฒนาขึ้น!
เพียงแค่ว่าความเร็วนี้มันบ้าคลั่งจนเกินจินตนาการ!
หากจะพัฒนาให้ได้มากขนาดนี้ตัวเขาคงต้องทุ่มเวลาไปกว่าสิบปีแน่!
หรือว่าครั้งก่อนนั้นจะเป็นครั้งแรกที่เย่หยวนหลอมโอสถฟื้นฟูเทพจริงๆ?
หลอมครั้งแรกก็ทำสำเร็จได้เลยอย่างนั้นหรือ?
มันจะบ้าเกินไปไหม?!
หลินหลานนั้นไม่อาจจะสรรหาคำใดมาอธิบายความรู้สึกที่เกิดขึ้นในจิตใจได้เลย
พรสวรรค์ด้านการโอสถของคนผู้หนึ่งมันจะเหนือล้ำได้ถึงปานนี้เลยหรือ?
ไม่ ไม่มีทาง!
หลินหลานได้แต่คิดแล้วก็สงสัยพยายามหาว่าจุดต่างที่แท้จริงมันคืออะไรกันแน่
แต่วินาทีต่อมาเขาก็ต้องสั่นสะท้านไปทั้งร่างคิดถึงความเป็นไปได้หนึ่งขึ้นมา
โอสถสวรรค์ระดับพื้นฐาน!
หรือว่ามันจะมีอะไรแอบแฝงอยู่ในโอสถสวรรค์พื้นฐานทั้งหลายนั้น?
หรือว่าหากฝึกโอสถสวรรค์พื้นฐานจนชำนาญแล้วจะสามารถหลอมโอสถฟื้นฟูเทพได้จริง?
“หลอม!”
เย่หยวนร้องกล่าวขึ้นมาก่อนจะเผยให้เห็นโอสถฟื้นฟูเทพอีกเม็ดหนึ่ง!
แต่ครั้งนี้คุณภาพของมันกลับเหนือล้ำกว่าครั้งก่อน!
ทหารคนที่สองที่ได้รับมันไปนั้นรีบกลืนมันลงไปทันที
จากนั้นเย่หยวนก็ค่อยๆ หลอมโอสถเม็ดต่อๆ ไป
เม็ดแล้วเม็ดเล่า แต่ทุกๆ เม็ดมันยิ่งทำให้คนทั้งหลายแทบลืมหายใจ!
เพราะว่าความเร็วในการพัฒนาของเย่หยวนนั้นมันรวดเร็วจนเกินไป!
องค์ชายรองนั้นสั่นให้คนนำเอาศิลามารดาก่อเมฆามาเพื่อจะวัดระดับคุณภาพของโอสถสวรรค์แต่ละเม็ดที่เย่หยวนหลอมขึ้นมาได้
ตั้งแต่ตอนแรกที่เป็นระดับสองขั้นต่ำจนกลายเป็นระดับสามขั้นสูงจนกลายเป็นระดับสี่ขั้นสูงจนก้าวขึ้นไปถึงระดับหกขั้นสูงได้ในที่สุด!
คุณภาพของโอสถฟื้นฟูเทพนี้มันเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด!
เหล่าทหารทั้งหลายที่ได้กินโอสถเม็ดแรกๆ ไปได้แต่ต้องร่ำร้องอย่างเสียดาย
เพราะยิ่งเป็นโอสถฟื้นฟูเทพคุณภาพสูงแขนขาที่งอกกลับออกมานั้นมันก็จะยิ่งเชื่อมต่อกับร่างกายได้ดี
“จะบ้าเกินไปแล้ว! ความเร็วในการพัฒนาเช่นนี้มันก็มีได้ด้วยหรือ?”
“ให้ตายสิ ข้าเพิ่งจะเคยได้ยินว่ามีคนหลอมโอสถฟื้นฟูเทพเช่นนี้ได้ด้วย!”
“ราชครูนั้นอ่อนแอราวทารกเลยหากเทียบกับเย่หยวน! สมแล้วที่การเดิมพันนี้ราชครูจะแพ้พ่ายลง!”
…
ท่ามกลางเสียงร้องทั้งหลายนั้น เวลานี้คนทั้งหลายแทบจะก้มลงกราบเท้าของเย่หยวนด้วยซ้ำไป
การพัฒนาเช่นนี้มันไม่มีทางจะปลอมแปลงได้
บางทีสักครั้งสองครั้งอาจจะยังแยกไม่ออก แต่ยิ่งได้เห็นต่อหน้ามากเข้ามันก็ยิ่งชัดเจนขึ้นในทุกครั้ง!
ส่วนตัวจักรพรรดินั้นเบิกตากว้างด้วยดวงตาเจิดจรัส!
ความตกตะลึงที่เย่หยวนทำนี้มันเหนือล้ำเกินกว่าที่เขาจะคาดฝัน เขานั้นรู้สึกเหมือนได้สุดยอดสมบัติล้ำค่ามาครองไว้
ความรู้สึกเสียดายหลินหลานก่อนนั้นมันได้หายไปหมดสิ้นไม่เหลือร่องรอย!
หลินหลานนั้นเป็นได้แค่เศษฝุ่นต่อหน้าเย่หยวน!
“หลอม!”
โอสถฟื้นฟูเทพอีกเม็ดหนึ่งถูกหลอมขึ้นมาก่อนที่เย่หยวนจะโยนมันไปให้ถังหยูพร้อมกล่าว “ของดีมันต้องเก็บไว้ให้คนของข้า!”