“สถานการณ์หลังจากนั้นของหล่อน เป็นฉันทุ่มเทไปมากมายถึงสอบถามมาได้ สำหรับยังมีความรักใคร่ต่อฉันอยู่หรือไม่ ก็ไม่อาจรู้ได้เลย”
“แต่ว่า ความเป็นได้ที่จะไม่มีความรักใคร่ มากกว่า!”
“ฉันกลับอยากจะผลักทุกอย่างนี้ไปที่ตัวของนาย ความจริงมีแค่นี้ ต้วนหวูเหยียนโดนนายฆ่าตายจริง แต่ด้วยความรู้จักที่ฉันมีต่อหล่อน ต่อให้ไม่แตะต้องราชวงศ์ต้วน หล่อนก็จะฆ่าต้วนหวูหยาด้วยตัวเอง แน่นอนว่า ยังมีนาย แม้กระทั่งต้วนหยู่เยียนด้วย!”
ชั่วขณะนั้นหยางเฉินขมวดคิ้ว “ต้วนหยู่เยียนเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง มีความผิดอะไร?”
“เพราะนายเป็นคนที่ต้วนหวูหยาพามาที่ราชวงศ์ต้วน ส่วนนายก็ฆ่าลูกชายของอู่หยู่หลานแล้ว และต้วนหยู่เยียน เป็นลูกสาวของต้วนหวูหยา อู่หยู่หลานจะต้องฆ่าต้วนหยู่เยียนก่อนแน่นอน หลังทำให้ต้วนหวูหยาได้รับความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกสาวสุดที่รักไป ถึงได้ฆ่าต้วนหวูหยาทิ้ง”
กษัตริย์ต้วน กลับเป็นคนที่รู้จักอู่หยู่หลานดีมาก
หยางเฉินสีหน้าดูย่ำแย่มาก กัดฟันพูดว่า “พูดมาขนาดนี้ งั้นระหว่างอู่หยู่หลานกับผม ลิขิตมาให้ต้องตายคนหนึ่ง?”
กษัตริย์ต้วนพยักหน้าแล้ว ไม่ได้พูดต่อ สิ่งที่เขาควรพูดก็ได้พูดแล้ว อยากจะรับมืออู่หยู่หลานอย่างไร ได้เพียงดูที่ตัวหยางเฉินเองแล้ว
ทั้งสองคนเงียบงันกันไปห้านาทีเต็มๆ หยางเฉินทำลายความเงียบลงก่อน เอ่ยปากพูดว่า “ผมยังต้องอยู่เป็นเพื่อนภรรยาและลูกสาวของผมทั้งชีวิต ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคงทำได้แค่ฆ่าอู่หยู่หลานด้วยตัวเองแล้ว!”
วินาทีนี้ ทั่วตัวเขาล้วนเป็นลักษณะท่าทางโอหัง ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจ
นี่ทำให้กษัตริย์ต้วนมีภาพลวงตาบางอย่าง หยางเฉินเหมือนสามารถฆ่าอู่หยู่หลานได้จริง
แต่นึกถึงแดนด้านวิถีบู๊ของอู่หยู่หลานในปัจจุบันนี้ เขายังไม่เชื่อว่า อาศัยแค่ผู้แข็งแกร่งที่เพิ่งก้าวเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่งคนหนึ่ง จะสามารถฆ่าอู่หยู่หลานที่อยู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นสามได้
แน่นอนว่า เขาย่อมไม่พูดออกมา
ทันใดนั้น ในหัวสมองของเขามีความคิดกล้าหาญมากอันหนึ่งแวบผ่าน จ้องหยางเฉินแบบดวงตาไม่กะพริบพูดว่า “ตอนนี้ มีเพียงหลังจากนายสืบทอดตี้ชุน บางทีถึงจะมีความหวังรับมือกับอู่หยู่หลานได้”
“ในคำเล่าลือ ผู้แข็งแกร่งตี้ชุนมีมากมาย เล่าลือมาแบบนี้ ต่อให้ผู้แข็งแกร่งตี้ชุนความสามารถไม่ดีสักเท่าไร แกร่งที่สุดก็เป็นการมีอยู่ของแดนเหนือมนุษย์มั้ง?”
“ถ้าไม่มีการป้องกันของผู้แข็งแกร่งชั้นสูงของตี้ชุน นายกับต้วนหวูหยา และต้วนหยู่เยียน ต้องตายอย่างไม่น่าสงสัย!”
“แม้กระทั่งยังมีภรรยาของนาย และทุกคนที่เกี่ยวข้องกับนายด้วย จะโดนแผนสังหารโหดเหี้ยมของหล่อนกันหมด!”
หลังจากเสียงพูดของกษัตริย์ต้วนจบลง ลักษณะพลังที่ดุเดือดส่วนหนึ่ง ระเบิดออกมาจากภายในร่างกายของหยางเฉิน
“ถ้าหล่อนกล้าทำร้ายสักคนข้างกายของผม ผมจะฆ่าหล่อนทั้งบ้าน!”
หยางเฉินพูดจาด้วยเสียงขุ่นเคือง ราวกับปีศาจที่มาจากนรกขุมต่ำสุด
แม้แต่กษัตริย์ต้วน ยังรู้สึกถึงความหนาวเหน็บที่เย็นจนเสียดกระดูก
“บุญคุณความแค้นของผมกับราชวงศ์ต้วน สิ้นสุดตรงนี้!”
หลังหยางเฉินกลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิม จึงพูดด้วยเสียงทุ้ม “แน่นอนว่า ถ้าราชวงศ์ต้วนอยากจะหาเรื่องผม ผมจะต้อนรับเต็มที่ แต่ว่าครั้งหน้า ราชวงศ์ต้วนลิขิตมาให้พังพินาศ!”
“อีกอย่าง ผมจะพาต้วนหวูหยาพวกเขาไปด้วย ถ้าอู่หยู่หลานมาที่ราชวงศ์ต้วน คุณแค่บอกหล่อนไปตามจริงก็พอ มีอะไรมาลงที่ผม”
“แน่นอนว่า ถ้าคุณสามารถบอกผมก่อนว่าหล่อนจะเข้ามาราชวงศ์ต้วน ผมคงติดหนี้บุญคุณกษัตริย์ต้วนครั้งหนึ่ง!”
พูดจบ ไม่รอให้กษัตริย์ต้วนตอบสนองกลับมา เขาก็หมุนตัวจากไปแล้ว
มองภาพด้านหลังของหยางเฉินที่ค่อยห่างออกไป กษัตริย์ต้วนทำหน้าซับซ้อน ว่ากันตามเหตุผลแล้ว หยางเฉินฆ่าต้วนหวูเหยียนลูกชายของเขาแล้ว เขาควรจะมีความอาฆาตแค้นต่อหยางเฉินสุดๆ ถึงจะถูก
แต่หลังจากที่เขารับรู้ความสามารถแท้จริงของหยางเฉิน แรงอาฆาตแค้นแบบนี้ จึงหายลับถึงที่สุด
เพราะเขารู้ดีว่าอัจฉริยะด้านวิถีบู๊แบบหยางเฉินคนนี้ อนาคตยิ่งจะแกร่งขึ้นกว่าเดิม ถ้าอาศัยแค่ราชวงศ์ต้วน ชาตินี้คงไม่มีโอกาสแก้แค้น
และเดิมหยางเฉินก็คบหากันดีกับต้วนหวูหยา ต้วนหวูหยาคือลูกชายของเขา ถ้าหยางเฉินสามารถรอดชีวิตจากน้ำมือของอู่หยู่หลานได้ ต่อให้ยกบัลลังก์ให้ต้วนหวูหยา แล้วจะเป็นอย่างไร?
“คุณหยาง!”
ตอนที่หยางเฉินมาถึงตรงหน้าของต้วนหวูหยา ชั่วขณะนั้นต้วนหวูหยาทำหน้าประหม่า รีบเข้ามาทันที
หยางเฉินย่อมรู้ดีถึงความกังวลในใจของต้วนหวูหยา จึงเอ่ยปากบอก “วางใจได้ ระหว่างผมกับเขา ไม่สู้รบกันอีก!”
พูดจบ เขาเอ่ยด้วยท่าทางเคร่งขรึมอีกครั้ง “เตรียมตัวสักหน่อยครับ พาต้วนหยู่เยียนกับตู๋โยวมาด้วย ตอนนี้ตามผมออกไปจากราชวงศ์ต้วน!”
“ครับ!”
ถึงแม้ต้วนหวูหยายังไม่แน่ชัดเท่าไรว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น แต่สัมผัสได้ว่า บนหน้าหยางเฉินมีความกังวลระดับหนึ่ง
เดิมเขาก็ไม่มีอารมณ์ช่วงชิงบัลลังก์อยู่แล้ว ปัจจุบันนี้จากไป จึงไม่มีภาระทางจิตใจใดๆ
แต่ว่าตอนนี้เอง ลักษณะพลังที่น่าสยองขวัญส่วนหนึ่ง กำลังปกคลุมทั้งราชวงศ์ต้วน
“กษัตริย์ต้วน พวกนายใจกล้ากันมาก คาดไม่ถึงแม้แต่คนของราชวงศ์อู่ ยังกล้าสังหาร!”
เสียงหนึ่งที่ราวกับมาจากสวรรค์ชั้นบนสุด ร่วงลงมาจากฟ้ากะทันหัน
“ใครกัน?”
ชั่วขณะนั้นกษัตริย์ต้วนสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ เงยหน้ามองทางท้องฟ้า ตะโกนเสียงดุ
ในเวลานี้ พลังวิถีบู๊อันน่าสยองขวัญกดลงจากบนฟ้า ปกคลุมทั่วทั้งราชวงศ์ต้วน
“โครม!”
วินาทีต่อมา เสียงดังสนั่นทีหนึ่ง ภายในความอึ้งทึ่งของทุกคน วังกษัตริย์ต้วนที่เดิมก็สภาพยับเยินสุดๆ กลายเป็นซากปรักหักพังในชั่วพริบตา
ลักษณะพลังวิถีบู๊บนตัวกษัตริย์ต้วนระเบิดขึ้นชั่วขณะนั้น เห็นเพียงชุดคลุมสีเหลืองที่เขาใส่อยู่ ระเบิดกระจายแล้ว
เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่บนซากปรักหักพังของวังกษัตริย์ต้วน มุมปากยังมีรอยเลือดไหลออกมา
ไม่มีใครมองเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่ได้ยินเสียงที่เหมือนมาจากสวรรค์ชั้นบนสุด ตามมาด้วยวังกษัตริย์ต้วนพังพินาศลง กษัตริย์ต้วนได้รับบาดเจ็บ
“เสด็จพ่อ!”
ต้วนหวูหยามองเห็นฉากนี้ หลังจากอึ้งทึ่งอยู่ครู่หนึ่ง ชั่วขณะนั้นสีหน้าเปลี่ยนไปมาก ขยับเท้า พุ่งไปข้างกายของกษัตริย์ต้วนทันใด
ถึงแม้เขาจะทะเลาะกับกษัตริย์ต้วนแล้ว กลับไม่เคยไม่ยอมรับความคิดของบิดาคนนี้เลย
ปัจจุบันนี้กษัตริย์ต้วนได้รับบาดเจ็บ ในใจเขารู้สึกแย่มากเช่นกัน
หยางเฉินหรี่ตามองทางด้านหนึ่ง สีหน้าดูไม่ดีอยู่บ้าง เขาย่อมรู้ดีเป็นธรรมดาว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น
เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ของราชวงศ์อู่ โจมตีทีเดียวจนวังกษัตริย์ต้วนพังย่อยยับ และโจมตีทีเดียวจนกษัตริย์ต้วนเจ็บหนักด้วย
“ท่านเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ผู้น่าเกรงขาม กลับลงมือโหดกับผู้แข็งแกร่งที่ไม่ก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์คนหนึ่งเช่นนี้ ไม่ทำเกินไปหน่อยเหรอ?”
หยางเฉินมองทางหนึ่งของวังกษัตริย์ต้วน พูดจาด้วยเสียงเย็นชา
เมื่อสักครู่ถ้าไม่ใช่กษัตริย์ต้วนเตรียมตัวตั้งแต่แรก ต้านทานสุดกำลัง มีแต่จะเจ็บหนักกว่านี้
ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ การโจมตีเมื่อครู่ ก็ทำให้เขาแทบจะสูญเสียกำลังสู้รบไป ถ้าไม่ใช่ความตั้งอันยิ่งใหญ่ที่ค้ำยันร่างกายไว้ เกรงว่าคงล้มลงพื้นไปแล้ว
ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ทุกคนตกใจหน้าถอดสีหมด
วินาทีต่อมา เห็นเพียงผู้อาวุโสที่สวมชุดจีนโบราณคนหนึ่ง ค่อยๆ ก้าวเดินออกมา จากทิศทางที่หยางเฉินมองอยู่
แต่ละก้าวของเขาที่ร่วงลง ล้วนเหมือนกำลังที่หนักอึ้ง ร่วงลงบนไหล่ของทุกคน ผู้แข็งแกร่งที่ระดับต่ำกว่าแดนเทพเหล่านั้น คาดไม่ถึงไม่มีทางรับความกดดันวิถีบู๊ของอีกฝ่ายไว้ได้เลย สั่นเทาไปทั้งตัว
ส่วนผู้แข็งแกร่งที่มีเพียงแดนราชาขั้นต้นและขั้นกลางส่วนหนึ่ง ยิ่งอ่อนยวบไปทั้งตัว ล้มลงบนพื้น หายใจเฮือกใหญ่ๆ
“สรุปนายเป็นใครกันแน่?”
ต้วนหวูหยากัดฟันแน่น มองทางผู้อาวุโสแล้วถามขึ้น
เขาสามารถสัมผัสได้ว่า อาการบาดเจ็บของกษัตริย์ต้วนสาหัสมาก แม้กระทั่งมีความเป็นไปได้ว่าจะกระทบต่อรากฐานของวิถีบู๊ ตอนที่มองทางผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ของราชวงศ์อู่คนนั้น ยังทำท่าทางอาฆาตแค้น
“หวูหยา!”
กษัตริย์ต้วนยื่นมือ จับบนแขนของต้วนหวูหยาไว้ ทำหน้าซับซ้อน
อย่างไรเสียเขาก็นึกไม่ถึง เขายืนหยัดอยากจะฆ่าต้วนหวูหยา แต่ว่าวินาทีนี้ ต้วนหวูหยากลับไม่ได้หวาดกลัวสักนิด ที่ปรากฏตัวอยู่ด้านข้างของเขา เห็นได้ชัดว่าอยากจะคุ้มครองเขา