ตอนที่ 1898 คุณชายฉิวออกโรง
คนที่คาบต่างหูไว้ก็คือคุณชายฉิว ก่อนหน้านั้นมันซุกตัวนอนหลับอยู่ในเสื้อคลุมตัวนอกของเหมยเหมยจึงไม่มีใครสังเกตเห็น เมื่อครู่เหมยเหมยปลุกฉิวฉิวตื่นแล้วให้มันออกโรง จากนั้นมันก็คาบเอาต่างหูกลับมาได้อย่างง่ายดาย
ทุกคนมองไปทางฉิวฉิวที่ฟุบอยู่บนขอบหน้าต่างด้วยความตกใจและแปลกใจที่มีกระรอกน้อยแสนน่ารักเช่นนี้โผล่มาได้ มันมุดเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรกันนะ?
ช่วงนี้ฉิวฉิวกินดีอยู่ดีหลับสบาย ขนขึ้นปุกปุยทั้งตัว หากมองไกล ๆดูคล้ายลูกบอลยังไงอย่างนั้น ชวนให้ใคร ๆต่างหลงรักโดยเฉพาะพวกผู้หญิง พอเห็นฉิวฉิวน่ารักสัญชาตญาณของความเป็นแม่ก็แผ่ซ่านออกมา ไม่กล้าหายใจแรงเพราะกลัวจะทำให้กระรอกน้อยตกใจ
แต่อู่เยวี่ยมองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าเป็นฉิวฉิว นัยน์ตาปล่อยแสงอันเยือกเย็นออกมา เพราะสัตว์เดรัจฉานน้อยนี้เลยทำให้เธอมีกลิ่นตัวเหม็นคละคลุ้งไปทั้งร่างกายจนถูกคนหัวเราะเยาะเย้ย ฝันร้ายของเธอเริ่มต้นจากตรงนั้นและไม่จบไม่สิ้นมาโดยตลอด!
สัตว์เดรัจฉาน น่ารังเกียจเหมือนกับเจ้าของมันไม่มีผิด!
“มีกระรอกเข้ามาได้อย่างไร? พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่? รีบไปจับกระรอกตัวนี้มาสิ!” อู่เยวี่ยตะโกนเสียงเข้ม
พนักงานโรงแรมไหนเลยจะกล้าอยู่เฉย หยิบทั้งกระบองทั้งคีมหนีบจนมือไม้พัลวันกันยุ่งเหยิงไปหมดเพื่อเตรียมจับตัวฉิวฉิว เหมยเหมยลุกขึ้นตะโกน “ใครกล้าจับ? กระรอกตัวนี้เป็นลูกรักของฉัน ถอยออกไปเลยนะ!”
พนักงานมองหน้ากันอย่างพร้อมเพียง เข้าไปก็ไม่ได้ ถอยออกมาก็ไม่ได้ สรุปเขาต้องฟังใครกันแน่เนี่ย?
“ถอยออกไป!” เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงเย็นชา ผู้จัดการโรงแรมแอบส่งสายตาให้คนด้านล่างอย่างเงียบ ๆ ทุกคนจึงต่างถอยออกมา
คุณชายหมิงออกปากเอง พวกเขาจะกล้าขัดได้อย่างไรเล่า?
ต่อให้ผู้หญิงเก่งแค่ไหนแต่สุดท้ายก็ต้องพึ่งพาผู้ชายที่คอยอยู่ด้านหลังเพื่อจะได้ยืนหยัดอย่างมั่นคง ในเมื่อมีคุณชายหมิงอยู่ก็ต้องฟังคำสั่งของคุณชายหมิงเป็นธรรมดา
เหมยเหมยกวักมือเรียกฉิวฉิว ฉิวฉิวจึงกลับมาพร้อมกับต่างหูในปากแล้วมุดเข้าไปในอ้อมอกของเหมยเหมย วางตุ้มหูบนมือหมยเหมยเหมือนถวายสมบัติล้ำค่า ดวงตาสีดำกลอกไปมาอย่างชาญฉลาด
อู่เยวี่ยพูดอย่างโมโหว่า “คุณหนูจ้าวหรือว่าคิดจะทำผิดข้อตกลง?”
“จะเป็นไปได้อย่างไรเล่า? ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีเงินเท่าคุณชายเช่อแต่ต่างหูคู่นี้ก็ไม่ได้เข้าตาฉันมากขนาดนั้น ในเมื่อบริจาคไปแล้วแน่นอนว่าฉันจะไม่รับกลับคืนมาอีก ฉิวฉิวของฉันก็แค่แยกไม่ออกว่าต่างหูคู่นี้ไม่ใช่ของฉันแล้ว คิดไปว่าฉันทำต่างหูตกเลยเก็บกลับมาคืนฉันก็เท่านั้นเอง!”
เหมยเหมยหยิบช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋าหักเป็นชิ้น ๆแล้วป้อนฉิวฉิว พูดเสียงอ่อนโยนว่า “ฉิวฉิวเด็กดี ตอนนี้ต่างหูคู่นี้เป็นของคุณนายเฮ่อเหลียนไม่ใช่ของพี่สาว อีกเดี๋ยวไม่ต้องเก็บกลับมาแล้วนะ!”
ฉิวฉิวสะบัดหางเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ ท่าทางของเจ้าโง่น้อยนี่ไม่ต้องให้พูดเลยว่าน่ารักขนาดไหน อุ้งเท้าอ้วนกลับแอบชูขึ้นสามนิ้ว ซึ่งความหมายก็คือต้องให้ช็อกโกแลตมันสามชิ้นถึงจะตอบตกลง
ถ้าไม่อย่างนั้นมันก็ไม่ทำ!
เหมยเหมยแอบหยิกก้นฉิวฉิวเบา ๆ แต่ใบหน้ากลับยิ้มแย้มเหมือนดอกไม้บาน พร้อมคืนต่างหูให้พนักงาน “รบกวนคุณไปทิ้งมันอีกครั้งแล้วกันนะคะ!”
อู่เยวี่ยปวดใจ และปวดท้องน้อยมากขึ้นกว่าเดิม
เมื่อครู่เธอตัดสินใจแน่วแน่ที่จะทิ้งต่างหูแต่ตอนนี้เธอกลับต้องตัดใจทำมันอีกครั้ง มันเจ็บปวดจนเธอหายใจไม่ออก อู่เยวี่ยจึงหันหน้าหนี หากไม่เห็นก็คงไม่ต้องหงุดหงิดใจแล้ว
พนักงานหยิบต่างหูไปที่หน้าต่างอีกครั้ง พอเปิดหน้าต่างแล้วโยนมันลงไป ทุกคนก็เห็นแสงสีขาวอีกครั้ง เพราะ ——
คุณชายฉิวที่น่ารักกลับมาอีกครั้งพร้อมปากที่คาบต่างหูมาด้วย จากนั้นก็วางลงบนมือของเหมยเหมยราวกับเป็นสิ่งของล้ำค่า…แล้วก็โยนทิ้งอีก…แล้วก็เก็บเอากลับมาใหม่…
ทำซ้ำแบบนี้อยู่อีกสี่ห้ารอบ หัวใจของอู่เยวี่ยเจ็บปวดจนชาไปหมดแล้ว แต่พอเธอเห็นฉิวฉิวคาบเก็บต่างหูกลับมาอีกครั้ง หัวใจของเธอก็เจ็บปวดอย่างสาหัส
เงินหนึ่งล้านไม่ใช่จำนวนน้อย ๆเลยนะ!
“จ้าวเหมย เธอต้องการจะทำอะไรกันแน่?” อู่เยวี่ยตะคอกด้วยความโมโห
…………………………………………………………
ตอนที่ 1899 ถลำลึกเกินไป
เหมยเหมยมองอู่เยวี่ยด้วยสีหน้าไร้เดียงสา ยกมือขึ้นมาอย่างจนใจแล้วพูดว่า “ฉันก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ฉันพูดภาษากระรอกไม่เป็น เธอพอจะมีวิธีไหมล่ะ?”
อู่เยวี่ยโมโหจนแทบกระอักเลือด พูดอย่างโมโหว่า “สัตว์เลี้ยงของเธอเองยังไม่ฟังเธอเลย แล้วฉันจะมีวิธีอื่นได้ไงล่ะ?”
“โอ๊ย ฉิวฉิวไม่ต้องคาบเก็บกลับมาอีกแล้วนะ เด็กดีกินช็อคโกแลตอยู่ตรงนี้นะ…” เหมยเหมยหักช็อคโกแลตอีกชิ้นให้ฉิวฉิว คืนต่างหูให้กับพนักงานที่ทำงานหนักพร้อมยิ้มอย่างรู้สึกผิด พูดเบา ๆว่า “ลำบากคุณแย่เลย!”
พนักงานรีบส่ายศีรษะเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ลำบากเลย แต่อันที่จริงเขาลำบากและเหนื่อยใจเหลือเกิน
ทิ้งของราคาหนึ่งล้านไปตั้งสี่ห้ารอบ สติของเขาแทบจะแตกกระเจิงอยู่แล้ว!
ทุกคนหันไปจ้องที่มือพนักงานอย่างเคร่งเครียดแล้วก็หันไปมองฉิวฉิว แอบสงสัยในใจว่าคราวนี้มันจะคาบเก็บกลับมาอีกไหม…สาม สอง หนึ่ง…โยนต่างหูลงไป จากนั้นก็มีแสงสีขาวขึ้นมา…
อู่เยวี่ยโมโหจนหน้าซีดขาว ตวาดด้วยเสียงแหลมสูงว่า “จ้าวเหมย นี่เธอกำลังจงใจป่วนงานอยู่ใช่ไหม?”
ฉิวฉิวปีนขึ้นมาจากหน้าต่าง ในปากว่างเปล่า…ไม่ได้คาบอะไรกลับมาทั้งนั้น!
ทุกคนต่างถอนหายใจด้วยความผิดหวัง หนึ่งล้านละลายไปกับน้ำเสียแล้ว!
อู่เยวี่ยยิ่งรู้สึกผิดหวัง เดิมทีเธอยังวางแผนว่าหากครั้งนี้เจ้าสัตว์เดรัจฉานน้อยตัวนี้คาบเก็บกลับมาอีก เธอก็จะฉวยโอกาสทำเป็นเหมือนว่าจะกลับไปหาที่ทิ้งซะ ส่วนเธอจะโยนทิ้งหรือไม่นั้นใครจะไปรู้ได้ล่ะ?
ถึงแม้ว่าต่างหูคู่นี้จะไม่สมกับราคาหนึ่งล้านแต่ก็คงขายได้หลายแสนอยู่ ถึงอย่างไรเธอก็พอจะได้เงินคืนมาบ้าง!
แต่ตอนนี้——
“ต่างหูล่ะ?” อู่เยวี่ยอดถามเสียงแหลมไม่ได้ คนอื่น ๆก็ถามอย่างสงสัยเช่นกัน ทำไมครั้งนี้เจ้ากระรอกน้อยถึงไม่คาบกลับมาแล้วล่ะ?
ฉิวฉิวกระโดดอยู่สองสามที จากนั้นก็รีบวิ่งมุดเข้าอ้อมแขนของเหมยเหมย สะบัดหางปิดหน้าของมันแล้วก็หลับไป
“ฉิวฉิวของฉันเหนื่อยแล้ว มันขี้เกียจจะขยับแล้ว” เหมยเหมยลูบขนของมันเบา ๆแล้วกล่าวอธิบาย
อู่เยวี่ยโมโหจนหน้าแทบยู่เข้ามารวมกันแล้ว “เหนื่อยแล้วงั้นเหรอ? ก่อนหน้านี้วิ่งเป็นลิงเป็นค่างอยู่เลยไม่ใช่หรือไง?”
“ก็แค่ออกกำลังกายมากเกินไปจนเหนื่อย คุณนายเฮ่อเหลียนกำลังโทษฉิวฉิวที่ไม่ได้คาบต่างหูกลับมางั้นสิ? ไม่ใช่ว่าคุณรังเกียจต่างหูเพราะมันสกปรกถึงอยากจะทิ้งมันหรอกเหรอ? หรือตอนนี้เกิดเสียดายขึ้นมาแล้ว?” เหมยเหมยมองอู่เยวี่ยที่มีสีหน้าดูไม่ได้ด้วยรอยยิ้ม
ท่าทางของเธอในตอนนี้ แม้แต่คนโง่ยังมองออกว่าในใจคิดอะไรอยู่ คงปวดใจกับเงินหนึ่งล้านละมั้ง!
อู่เยวี่ยหัวเราะแห้ง ๆอยู่หลายที “ใช่สิ ฉันรังเกียจที่ต่างหูสกปรก ขนาดจะแตะต้องฉันยังไม่อยากตะต้องมันเลย โยนทิ้งไปซะก็ดี!”
“คุณชายเช่อช่างร่ำรวยเสียจริง ๆ เงินเป็นล้านบอกจะทิ้งก็ทิ้ง ขนาดฉันที่เพิ่งโยนกำไลเส้นละสามแสนทิ้งไปยังปวดใจอยู่เลย โชคดีที่ฉิวฉิวของฉันคาบเก็บกลับมาคืนให้ แม้ว่าตัวเองจะไม่ได้ใส่แต่เอาให้คนอื่นไปก็ดีไม่หยอก!”
จู่ ๆเหมยเหมยก็หยิบสร้อยข้อมือคาร์เทียร์ที่พนักงานโยนทิ้งไปก่อนหน้านี้ออกมา ไม่รู้ว่าฉิวฉิวคาบกลับมาคืนตั้งแต่เมื่อไร สายตาของทุกคนแทบจะถลนออกมาอยู่แล้ว
พระเจ้า กระรอกน้อยตัวนี้ช่างฉลาดแสนรู้เกินไปแล้ว!
เหมยเหมยเอาสร้อยข้อมือขึ้นมาส่องไฟแล้วหันไปฉีกยิ้มสดใสให้อู่เยวี่ย จากนั้นก็ใส่สร้อยข้อมือลงในกระเป๋า
เวลานี้แม้แต่คนโง่ก็ยังมองออกว่าเหมยเหมยเล่นละครตบตามาตั้งแต่เริ่มการประมูล และพวกเขาทั้งหมดก็อยู่ในบทนั้นด้วย คุณนายเฮ่อเหลียนถลำลึกเกินไปจนโดนจ้าวเหมยหลอกถลุงเงินหายไปตั้งหนึ่งล้านแต่กลับไม่ได้อะไรเลย!
ปราดเปรื่องจริง ๆ!
อู่เยวี่ยแค่นเสียงด้วยความแค้น อาการปวดท้องน้อยรุนแรงขึ้น ใบหน้าก็เปลี่ยนจากสีเขียวคล้ำเป็นสีดำแล้วกลายเป็นสีขาวซีดอีกครั้ง เห็นแล้วรู้สึกคันยุบยิบใจเหลือเกิน!
“จ้าวเหมย ฉัน…ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
อู่เยวี่ยไม่สามารถยืนหยัดรอให้งานประมูลสิ้นสุดลงได้อีกต่อไปแล้ว เธอปล่อยให้ผู้หญิงสองคนที่มากับเธอประคองเธอเดินออกไป ตอนเดินผ่านเหมยเหมยเธอทนไม่ไหวจึงทิ้งท้ายไว้อีกหนึ่งประโยค
เหมยเหมยพิงเก้าอี้อย่างเหนื่อยหน่าย ในอ้อมแขนอุ้มฉิวฉิวไว้ ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “คุณนายเฮ่อเหลียนค่อย ๆเดินนะ ระวังลูกในท้องด้วย อย่าโมโหจนรกหลุดพรวดออกมาล่ะ”
อู่เยวี่ยแค่นเสียงพร้อมถลึงตาใส่เธออย่างเคียดแค้น แล้วถึงประคองท้องเดินจากไป
…………………………………………………………..