ตอนที่ 1595 : เข้าถึงต่างโลก (1)
ปราณกระบี่สีแดงที่ถูกสร้างผ่านค่ายกลได้รวมพลังของจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมทั้งเจ็ด มันทรงพลังและทำลายโลกได้อย่างง่ายดาย แต่ปราณกระบี่นั้นกลับสลายไปทันทีหลังจากที่โดนแทงโดยปราณกระบี่ที่อัดแน่นรอบนิ้ว เจี้ยนเฉิน ในพริบตาปราณกระบี่นั้นก็เริ่มสลายไป
ตูม ! ต่อมาปราณกระบี่สีแดงก็ระเบิดออก การระเบิดนี่ทำให้เกิดคลื่นแสงสีแดงที่น่ากลัวกระจายไปทั่วทิศทางในรูปร่างของปราณกระบี่อันเฉียบคม คลื่นนี้กระจายไปทั่วท้องฟ้า
แค่เพียงสะบัดมือ ปราณกระบี่ขนาดใหญ่ก็อัดแน่นในมือของเจี้ยนเฉิน จากนั้นเขาก็ปัดผ่านมิติตรงหน้า การโจมตีนี้เหมือนจะธรรมดาและไม่ได้มีพลังอะไรแต่มันไม่อาจจะหยุดยั้งได้ ปราณกระบี่สีแดงจะสลายไปทุกที่ที่ปราณกระบี่ของเจี้ยนเฉินไป มันคอยปกป้องผู้คนของทวีปเทียนหยวน
ในเวลาเดียวกันจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมของทวีปเทียนหยวนก็ร่วมมือกันสร้างโล่พลังงาน พวกเขาป้องกันคลื่นกระแทกและกันคนของทั้งสี่เผ่าพันธุ์ไม่ให้บาดเจ็บ
เจี้ยนเฉินได้แต่ปกป้องพื้นที่เล็ก ๆ และไม่อาจจะหยุดปราณกระบี่ที่กระจายไปได้หมดหลังจากที่ปราณกระบี่สีแดงระเบิดออก ดังนั้นพลังงานอันน่ากลัวที่กระจายไปทั่วทุกทิศทางนั้น เขาจึงไม่อาจจะปกป้องส่วนอื่นได้ ในทิศทางอื่น ๆ มิติสั่นไหวและแตกสลายเป็นชิ้น
พื้นดินด้านล่างแตกออกก่อตัวเป็นหลุมลึก ทั้งทวีปนั้นสั่นไหว
ตอนที่คลื่นกระแทกแผ่ไปไกลถึงหมื่นกิโลเมตร มันก็ถูกหยุดไว้โดยซ่างกวนมู่เอ๋อ
แต่พื้นดินในเขตนั้นหายไปนั้นกลับกลายเป็นหลุมที่ไร้ก้น
จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมทั้งเจ็ดต่างก็หน้าซีดและเครียด พวกนั้นรีบถอยกลับ ผู้อาวุโสห้าคนถึงกับกระอักเลือด ใบหน้าของพวกเขาแสดงความตะลึงออกมา
“เป็นไปไม่ได้…” โอวหยางหยิงเว่ยและเฉียงซ่งมองไปที่เจี้ยนเฉิน พวกเขาแสดงสีหน้าเหลือเชื่อออกมา พวกเขารู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงพลังแห่งกฎที่เป็นของเส้นทางกระบี่จากการปะทะเมื่อตะกี้ พลังที่พวกเขารับรู้ได้นั้นแน่นอนว่ามากยิ่งกว่าตอนที่เจี้ยนเฉินใช้ออกมาเมื่อ 20 ปีก่อน มันอยู่ในระดับเดียวกับจิตวิญญาณราชันย์
” ทั้งความแข็งแกร่งและความเข้าใจของเจี้ยนเฉินในเส้นทางกระบี่นั้นมากกว่า 20 ปีก่อนอย่างมาก มะ…มันเป็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาไม่ใช่เพราะพลังภายนอกงั้นหรือ ? ” เฉียงซ่งพูดอะไรไม่ออก เขารู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจตอนที่ได้ข้อสรุปนี้
ความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉินนั้นทรงพลังจนน่ากลัว
พวกเขาไม่อาจมองเห็นเจี้ยนเฉินเมื่อ 20 ปีก่อนจากเจี้ยนเฉินตอนนี้ได้
” ถอย ! ” โอวหยางหยิงเว่ยตัดสินใจและสั่งการให้ถอยโดยไม่ลังเล พวกเขาจะทำเช่นไรถึงจะสู้กับเจี้ยนเฉินในตอนนี้ได้ เมื่อค่ายกลเจ็ดสังหารกลับถูกหยุดเอาไว้ได้ ?
” ไป ! กลับไปยังโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง ! ” เฉียงซ่งสั่งการออกมา เขาหนีไปยังอุโมงค์กับผู้อาวุโสทั้งห้าและ โอวหยางหยิงเว่ยด้วยสภาพน่าอดสู พยายามจะกลับไปยังโลกของตัวเองให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
“อย่าให้พวกมันหนี ! พวกมันชั่วช้า ! พวกมันจะมาอีกหากพวกมันกลับไปได้ ! ” เสี่ยวหลิงตะโกนขึ้นมาจากด้านหลัง นางนั้นไม่ชอบโอวหยางหยิงเว่ยสุดขั้วหัวใจ
ไม่ใช่แค่โอวหยางหยิงเว่ยทำให้จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมของทวีปเทียนหยวนทุกคนบาดเจ็บ แต่เขายังผ่าน้องของนาง เสี่ยวจินจนขาดครึ่ง
เจี้ยนเฉินมองไปที่ทั้งเจ็ดคนอย่างเย็นชาแต่เขาไม่ได้ไล่ตาม เขาแค่ส่ายหน้าตอนที่ได้ยินเสียงของเสี่ยวหลิงและพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องกังวล เสี่ยวหลิง ข้าจะแก้แค้นให้เจ้า แต่การต่อสู้จะไม่เกิดขึ้นในทวีปเทียนหยวน เพราะแม้ว่าข้าจะฆ่าพวกนั้น แต่ทวีปเทียนหยวนจะถูกทำลายไปด้วย”
“ท่านพี่ ในที่สุดท่านก็กลับมา ข้าคิดว่าข้าจะไม่ได้เห็นท่านอีกแล้ว” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังหมู่จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิม ไป๋เหลียนพุ่งออกมาจากหมู่ผู้คนและมายืนอยู่ข้างเจี้ยนเฉิน นางนั้นทั้งดีใจและยินดีกับการหลีกเลี่ยงภัยพิบัตินี้ได้
หลังจากที่ไป๋เหลียนออกมา โหยวเยว่, หวงหลวน, นูบิส, เซียวเทียนหยู, ฉินเซียวและคนอื่น ๆ ที่เจี้ยนเฉินรู้จักก็เดินออกมาจากหมู่ผู้คน พวกเขาต่างก็มองเจี้ยนเฉินด้วยรอยยิ้ม
ซ่างกวนเอ๋อเจี้ยน, เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยเองก็อยู่ในหมู่ผู้คน
โหยวเยว่มองไปที่ซ่างกวนมู่เอ๋ออยู่ตลอด แววตาของนางสั่นไหวพร้อมกับความรู้สึกที่ซับซ้อน นางถอนหายใจออกมาเบา ๆ ตอนนั้นไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของนางได้ มันคือความขมขื่นที่แฝงอยู่ในความดีใจ
เจี้ยนเฉินปลอบไป๋เหลียน ก่อนจะมองไปยังกลุ่มคนตรงหน้าแล้วพูดขึ้นมาด้วยท่าทีจริงจัง “โลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งนั้นแข็งแกร่งอย่างมาก แม้แต่ความแข็งแกร่งของเราตอนนี้ก็ไม่อาจจะหยุดพวกนั้นได้ง่าย ๆ นี่ไม่ต้องพูดถึงการที่พวกนั้นมีจิตวิญญาณราชันย์ที่แข็งแกร่ง ดังนั้นมู่เอ๋อกับข้าจะไปยังต่างโลกเพื่อโจมตีพวกนั้น ก่อนที่พวกนั้นจะได้เตรียมการรับมือ การต่อสู้จะอยู่ในโลกของพวกนั้น ทวีปเทียนหยวนได้แตกออกเป็นชิ้น ๆ เพราะการต่อสู้เมื่อหลายปีก่อนแล้ว ดังนั้นมันถึงเวลาที่ต่างโลกจะต้องชดใช้ ! ”
“เจี้ยนเฉิน ข้าจะไปกับเจ้าด้วย” ฮุสตันพูดขึ้นมา
“ลุงเซียว เพราะการปกป้องของพวกท่าน ทวีปเทียนหยวนจึงทนอยู่ได้จนถึงตอนนี้กว่า 20 ปี ท่านกับคนอื่น ๆปล่อยให้ข้ากับมู่เอ๋อจัดการมันเอง” เจี้ยนเฉินตอบกลับและมองฮุสตันด้วยสีหน้าอ่อนโยน เขารู้สึกซาบซึ้งกับความช่วยเหลือจากฮุสตัน แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะเพิ่มขึ้นมหาศาล แต่ฮุสตันก็คือหนึ่งในคนที่เขาเคารพมากที่สุด
“เหลนข้า เจ้าต้องระวังตัวให้มาก จิตวิญญาณราชันย์นั้นแข็งแกร่งอย่างมาก เขาสามารถสู้กับพวกขอบเขตเทพได้เมื่อ 20 ปีก่อน ใครจะไปรู้ว่าความแข็งแกร่งในตอนนี้ของเขาจะเพิ่มขึ้นหรือไม่ หากเจ้าเอาชนะเขาไม่ได้ก็อย่าฝืนตัวเอง กลับมาให้เร็วที่สุด” หยางลี่พูดขึ้นมา เขาทั้งโล่งใจและยินดี
เจี้ยนเฉินพยักหน้า เขามองไปที่ซ่างกวนเอ๋อเจี้ยนอยู่สักพัก ก่อนจะเข้าไปในอุโมงค์กับซ่างกวนมู่เอ๋อ
ตอนนี้เวลาคือสิ่งสำคัญ พวกเขาไม่อาจทอดเวลากับพวกต่างโลกได้เตรียมตัว ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะไปยังโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งให้เร็วที่สุดและทำให้พวกนั้นแปลกใจ พวกเขาไม่มีเวลาให้เสียเปล่า ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เวลาที่ดีในการป่าวประกาศฐานะของเสี่ยวเป่าในตอนนี้