หยางเฉินมีความสามารถเพียงระดับแดนเหนือมนุษย์เท่านั้น แม้ว่าเขาจะใช้วิธีรุนแรงเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง แต่ก็ไปถึงระดับสูงสุดของแดนเหนือมนุษย์ขั้นสองอย่างทุลักทุเล
ส่วนหลงหวง ไม่รู้ว่าดอกเตอร์แบล็กใช้วิธีการใดกับเขา ในเวลานี้เขาสามารถระเบิดความสามารถระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามออกมาได้อย่างคาดไม่ถึง
หากคิดจะโจมตีหลงหวง เกรงว่าจะเป็นเรื่องยากแล้ว!
“หลงฝู ท่านกำลังรออะไรอยู่?”
ผู้ไร้นามคำรามใส่หลงฝู “หากเกิดอะไรขึ้นกับลูกศิษย์ของข้า ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!”
ดอกเตอร์แบล็กกลับหัวเราะอย่างชั่วร้าย มองไปที่หลงฝูและกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าท่านถูกผู้ไร้นามกดขี่มาช้านาน รู้สึกหดหู่ใจมานาน แต่ท่านน่าจะชัดเจนดีว่า ลำพังอาศัยกำลังแค่ท่านคนเดียว มันยากหากต้องการฆ่าผู้ไร้นาม”
“ถ้าพวกเราร่วมมือกัน หากต้องการฆ่าผู้ไร้นามมันจะง่ายดายมาก จะเลือกยังไง คงไม่จำเป็นต้องบอกท่านนะ ท่านก็รู้ใช่ไหม?”
ไม่มีใครคาดคิดว่า ดอกเตอร์แบล็กจะมาเกลี้ยกล่อมหลงฝูในสถานการณ์เช่นนี้
ตอนนี้ ผู้ไร้นามถูกควบคุมโดยดอกเตอร์แบล็ก หยางเฉินกำลังต่อสู้กับหลงหวงอย่างดุเดือด ยังไม่รู้ว่าเขาจะอดทนได้อีกนานแค่ไหน
อาจกล่าวได้ว่าในสถานการณ์เช่นนี้ หลงฝูที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าเป็นตัวแปรเพียงหนึ่งเดียว
ไม่ว่าเขาจะช่วยเหลือฝ่ายไหน อีกฝ่ายก็จะพ่ายแพ้!
สีหน้าของหลงฝูย่ำแย่จนถึงขีดสุด ภายในใจเต็มไปด้วยการต่อสู้ดิ้นรน
“หลงฝู ท่านกำลังลังเลอะไรอยู่? อย่าลืมนะว่า หยางเฉินก็เป็นวีรบุรุษที่เคยสละเลือดในกองยุทธการ หากท่านเลือกผิดแล้วทำให้เขาตายที่นี่ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงแค่ไหน ท่านก็รู้ดี!”
ผู้ไร้นามกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “พอถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่ราชวงศ์หลงเลย แม้แต่ท่านก็ยังจะถูกขึ้นแบล็คลิสต์ในจิ่วโจวด้วย!”
“หากท่านกับข้าร่วมมือกันฆ่าไอ้สารเลวนี้ มันจะเป็นคุณความดีที่ยิ่งใหญ่สำหรับท่าน”
ดอกเตอร์แบล็กเลิกคิ้วขึ้นและพูดว่า “หุบปาก!”
ทันทีที่สิ้นเสียง เขาก็รีบตรงดิ่งเข้าไปหาผู้ไร้นาม หมัดขวาของเขารวบรวมพลังอันน่าสะพรึงกลัว โจมตีใส่ผู้ไร้นาม
ผู้ไร้นามไม่กล้าเสียสมาธิ จึงกระทืบเท้ากับพื้นอย่างแรง หลีกเลี่ยงการโจมตีของดอกเตอร์แบล็ก
เขารู้สึกได้ว่า ร่างกายของดอกเตอร์แบล็กไม่มีลมปราณแห่งวิถีบู๊ แต่กำลังต่อสู้ของเขานั้นแข็งแกร่งมาก ถ้าหลงฝูต่อสู้กับดอกเตอร์แบล็ก เกรงว่าเขาจะถูกฆ่าตาย
“ปังๆๆ!”
วินาทีถัดมา การโจมตีของดอกเตอร์แบล็กเกิดขึ้นอีกครั้ง ทั้งสองก็ต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่ง
หยางเฉินก็กำลังต่อสู้กับหลงหวงซึ่งสูญเสียการควบคุมตนเอง
หลงฝูยืนนิ่ง ดิ้นรนสับสนอยู่ภายในใจ
เขายังเป็นคนของกองยุทธการเช่นกัน ตามหลักเหตุผลแล้ว เขาควรช่วยหยางเฉินและผู้ไร้นามถึงจะถูกแต่ผู้ไร้นามควบคุมเขานานเกินไป เมื่อเห็นความแข็งแกร่งของผู้ไร้นามในการต่อสู้กับดอกเตอร์แบล็ก เขาก็กลัวว่าชั่วชีวิตคงไม่มีวันเหนือกว่า
ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีหยางเฉิน ที่ไม่เพียงเป็นศิษย์ของผู้ไร้นาม แต่ยังเป็นศัตรูที่ฆ่า หลงหวงด้วย
ยังคงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะให้ไปช่วยคนที่ต้องการสังหารหลงหวง
“หลงฝู ข้ารู้ว่าท่านกังวลเรื่องอะไร เกรงว่าหลังจากร่วมมือกับข้าแล้ว หากผู้ไร้นามและหยางเฉินถูกฆ่า กองยุทธการจะไม่มีวันปล่อยท่านไป”
ดอกเตอร์แบล็กต่อสู้กับผู้ไร้นามและพูดว่า “ข้ารับปากท่านได้เลยว่า ขอเพียงฆ่าพวกเขาได้ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในราชวงศ์หลงวันนี้จะไม่ถูกเผยแพร่ออกไป”
ผู้ไร้นามโกรธ “หลงฝู ท่านคิดดีแล้วใช่ไหม!”
หลงจิ้นที่อยู่ข้างๆ ในเวลามีสีหน้าวิตกกังวล มองไปทางลุงฝูและพูดโน้มน้าว “ลุงฝู ได้โปรดอย่าไปฟังดอกเตอร์แบล็ก เขาเป็นคนเลวที่ฉาวโฉ่ไปทั่ว คำพูดของเขาไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด”
“ลุงฝู อย่าลืมว่าราชวงศ์หลงก็เป็นส่วนหนึ่งของจิ่วโจวเช่นกัน เมื่อหลายร้อยปีก่อน บรรพบุรุษของราชวงศ์หลงก็เคยหลั่งเลือดเพื่อแผ่นดินนี้ด้วย”
“นี่เป็นเหตุผลที่ราชวงศ์หลงสามารถยืนบนจุดสูงสุดของจิ่วโจวได้ ลุงฝู ห้ามทำผิดพลาดเด็ดขาด!”
หลงจิ้นในฐานะผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ ในเวลานี้ไม่มีแม้แต่โอกาสจะยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยว ทำได้เพียงพูดจาโน้มน้าวเท่านั้น
“ข้าไม่จำเป็นต้องให้เด็กรุ่นหลังมาสอนข้าทำอะไร!”
หลงฝูเลิกคิ้วขึ้น สาวเท้าพุ่งเข้าไปหาหลงหวง
“ปัง!”
ท่ามกลางความตกใจของทุกคน หลงฝูเอาฝ่ามือตบศีรษะของหลงหวง
ลมปราณที่รุนแรงของหลงหวงหายไปในทันที นัยน์ตาที่ดำขลับของเขาในเวลานี้ค่อยๆ กลับมาเป็นสีเลือด
“ลุง…ลุงฝู…”
สีหน้าของหลงหวงเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ทำได้เพียงเรียกลุงฝู แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก จากนั้นพลังชีวิตก็สลายไปอย่างสมบูรณ์
หลงหวงผู้โหดเหี้ยมไร้ความปรานี ต้องพบกับจุดจบเช่นนี้!
ส่วนการเลือกของหลงฝู ก็ทำให้ผู้ไร้นามรู้สึกโล่งใจได้ในที่สุด ที่เขาทำเช่นนี้ อย่างน้อยก็บ่งบอกได้ว่าเขาไม่ได้ทรยศต่อจิ่วโจว
“ถือว่าข้าเป็นหนี้บุญคุณท่าน!”
นานๆ ทีผู้ไร้นามจะไม่พูดคำหยาบคาย ประโยคนี้เห็นได้ชัดว่าเขาพูดกับหลงฝู
คนอื่นๆ ไม่รู้คุณค่าของน้ำใจของเขา แต่หลงฝูกลับเข้าใจดี แต่เขาก็มีความภาคภูมิใจในตัวเองเช่นกัน เขาพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “หลงฉีสูญเสียการควบคุมไปแล้ว ถึงแม้จะยังมีชีวิตอยู่ ก็มีแต่จะกลายเป็นคนบ้าผู้ก่อความวุ่นวายในจิ่วโจวเท่านั้น”
สีหน้าของดอกเตอร์แบล็กหยุดนิ่งทันที นึกไม่ถึงว่าหลงฝูจะเลือกฆ่าหลงหวง ด้วยตัวเอง
“ดี! ดีมาก!”
ดอกเตอร์แบล็กสีหน้าดุร้าย กวาดสายตาอันแข็งกร้าวมองฝูงชน พลางกล่าวอย่างเย็นชา “พวกท่านทำให้ข้าโกรธได้สำเร็จ สักวันหนึ่ง พวกท่านจะต้องชดใช้อย่างสาสม!”
“ไม่ได้การ เขากำลังจะไป รั้งเขาไว้!”
ผู้ไร้นามหน้าถอดสี พลังแห่งการต่อสู้ทั่วร่างกายพุ่งทะยานขึ้นมาในทันที พุ่งตรงเข้าไปที่ดอกเตอร์แบล็ก
นับตั้งแต่วินาทีที่หลงฝูเลือกที่จะฆ่าหลงหวง เขาก็ได้ล่วงเกินดอกเตอร์แบล็กไปแล้ว
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องสาวเท้าก้าวเข้าไปหาดอกเตอร์แบล็ก
“ลำพังแค่พวกท่าน คิดจะหยุดข้างั้นหรือ?”
ดอกเตอร์แบล็กหัวเราะเย้ยหยัน
ทันทีที่สิ้นเสียง เขาก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าหลงฝูในทันที ยกมือขึ้นเหวี่ยงหมัดออกไป
“ปัง!”
หมัดของดอกเตอร์แบล็กกระแทกเข้าที่หน้าอกของหลงฝูเสียงดังลั่น
“อ๊อก!”
หลงฝูกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ร่างกายกระเด็นออกไป
“ไอ้สารเลว!”
ผู้ไร้นามเห็นเช่นนี้ถึงกับหน้าถอดสี พลังแห่งวิถีบู๊ในร่างกายแข็งแกร่งขึ้นในทันใด โจมตีอย่างหนักหน่วง
“ปัง!”
เขาถีบออกไป ดอกเตอร์แบล็กที่เพิ่งโจมตีหลงฝูกระเด็นไปเมื่อครู่ เอาแขนทั้งสองข้างไขว้อยู่ที่หน้าอก ขาของผู้ไร้นามถีบเข้าที่ท่อนแขนของดอกเตอร์แบล็ก
ภายใต้การโจมตีอันหนักหน่วงนี้ แขนทั้งสองข้างของดอกเตอร์แบล็กก็หักทันที
สิ่งที่ทำให้ผู้คนตกใจก็คือ แขนทั้งสองข้างของดอกเตอร์แบล็กที่หักนั้น ล้วนเป็นสายไฟที่ปริแตก
“เจ้ามันไม่ใช่คน!”
ผู้ไร้นามโพล่งออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
สีหน้าของดอกเตอร์แบล็กดูมืดมนอย่างถึงขีดสุด ดวงตาเป็นประกายชั่วร้ายน่าสะพรึงกลัว จ้องเขม็งไปที่ผู้ไร้นามและกล่าวว่า “ท่านทำให้ข้าโกรธได้สำเร็จ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก ร้ายแรงมาก!”
จากนั้นเขาก็มองไปที่หยางเฉินอีกครั้งและพูดว่า “ท่านด้วย!”
ครั้งก่อนบนยอดภูเขาหนิงในหนิงโจว แขนกลถูกหยางเฉินทำลายฉีกขาด คราวนี้แขนกลทั้งสองข้างก็ถูกอาจารย์ของหยางเฉินทำลายฉีกขาดอีก
มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าต้องใช้เงินมากมายเท่าไหร่ในการสร้างแขนกลทั้งสองนี้
หลังจากประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง ร่างของผู้ไร้นามก็แว่บไปปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าดอกเตอร์แบล็ก เขายกมือขึ้นฟาดลงไป “ตายซะเถอะ!”
“ปัง!”
เสียงดังสนั่น หมัดของผู้ไร้นามกระซวกทะลุร่างของดอกเตอร์แบล็ก แขนทั้งสองข้างทะลุเข้าไปในหน้าอกจนทะลุออกจากแผ่นหลังของดอกเตอร์แบล็ก
“อ๊อก!”
ดอกเตอร์แบล็กกระอักเลือดออกมาเต็มปาก มองไปทางผู้ไร้นามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง พลังชีวิตค่อยๆ จางหายไป
“ตายได้เสียที!”
หยางเฉินเห็นดอกเตอร์แบล็กล้มลงกับพื้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ตกเป็นเป้าหมายของสัตว์ประหลาดร่างคนแบบนี้มันไม่ดีเลยสักนิด