เรือขนส่งกำลังมุ่งหน้าไปสู่เทียนโจว มันบรรทุกผู้โดยสารสามร้อยยี่สิบคนที่ติดอยู่ในเมืองก่วงฮั่น
ทุกคนเต็มไปด้วยความกังวลและไม่มีความสุข
สำหรับพวกเขาแล้วนั้น การเดินทางครั้งนี้ที่ควรจะเต็มไปด้วยความสุขแต่กลับกลายเป็นเหมือนฝันร้าย
โดยเฉพาะผู้ที่ถูกพาตัวไปในฝันร้ายนี้ ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยการแสดงออกที่มืดมนในขณะนี้
ชายในชุดคลุมหนังใช้นิ้วชี้แตะคอเอนหลังพิงศีรษะบนเก้าอี้ จากนั้นเขาก็หลับตาลง
หากมองดูแล้วเขาดูเหมือนกำลังงีบหลับอยู่ ไม่มีใครคิดว่าเขาจะแอบเข้าไปในเว็บมืดของเครือข่ายเสมือนจริง และไม่มีใครคิดว่าเขาเป็นปรมาจารย์ของการสังหารหมู่อีกด้วย…
“คำสั่งเสร็จสิ้นแล้ว”
ในพื้นที่เสมือนจริง มีชายที่ห้อยหัวลงมาอย่างช้าๆ ลืมตาขึ้น มองไปยังดงบินที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา และพูดเบาๆ ว่า “ทำได้ดีมาก”
“สถานการณ์ปัจจุบันดูแย่ไปหน่อย แต่ฉันได้เรียนรู้จากข่าวว่าสหการพาน-เอเชียนดูเหมือนจะมีเจตนาที่จะออกกฎหมายเพื่อขจัดหุ่นยนต์ออกจากสังคมอย่างสมบูรณ์”
“ไม่เป็นไร แผนของเราเองก็มาถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้วเหมือนกัน แม้ว่าเราจะสูญเสียสหการพาน-เอเชียนไป แต่เราก็สามารถชดเชยจากที่อื่นได้” ชายที่ห้อยหัวลงมาอย่างสงบนิ่งกล่าวต่อไปว่า “แม้ว่าข้าจะขอโทษสำหรับคนที่ยังไม่ตื่นรู้ แต่การเสียสละระดับนี้ก็เป็นที่ยอมรับได้นะ”
ถ้าศูนย์ซูเปอร์คอมพิวเตอร์ไม่ได้ถูกสหการพาน-เอเชียนเจอ พวกเขาก็จะไม่ต้องต่อสู้ในแนวหน้าของกวงฮั่น
แต่ด้วยความช่วยเหลือจากสหการพาน-เอเชียน ในที่สุดศูนย์ซูเปอร์คอมพิวเตอร์ก็เสร็จสิ้นโปรแกรมที่ดำเนินการบนเซิร์ฟเวอร์ และแผนของเขาก็ก้าวหน้าไปอีกยี่สิบปีเต็มๆ
“แต่กลับมีข่าวร้าย… ผู้ให้ข้อมูลที่เราวางไว้ในหน่วยรักษาความปลอดภัยดูเหมือนจะตายไปแล้ว”
“คนที่ชื่อสือจิน?”
“ใช่”
“นี่ไม่ใช่การสูญเสียเล็กน้อยๆ” ชายผู้ถูกห้อยหัวกล่าว ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเขาในที่สุดก็เผยให้เห็นถึงความประหลาดใจเล็กน้อย เขายังคงถามต่อไปในขณะที่ดูตงปิน “แล้วงานที่ฉันมอบหมายให้เขาล่ะ? เสร็จหรือยัง?”
“มันควรจะเสร็จซักครึ่งหนึ่ง คนของเราได้ควบคุมยานบัญชาการอวี่เหิงแล้ว อีกไม่นานก็จะกลับมาอย่างราบรื่นเช่นเคย”
“ทำไปได้ครึ่งหนึ่งก็ยังดี”
ด้วยน้ำเสียงแสดงความเสียใจ ชายแขวนคอกล่าวต่อ “แต่เป็นเพราะสือจินตายไป ดูเหมือนว่าปัญหายังคงไม่ตายตามเขาไปสินะ แต่ไม่เป็นไรหรอก แค่ให้เขานั่งในที่นั่งพิเศษและดูความพยายามทั้งหมดเมื่อหนึ่งศตวรรษแล้วกลายเป็นสิ่งไร้ค่าไปดีกว่า”
เมื่ออวี่เหิงกลับสู่ระบบโลกและดวงจันทร์เขาจะมอบกุญแจวิวัฒนาการสูงสุด…
และเมื่อถึงเวลานั้นหุ่นยนต์ทั้งหมดทั่วโลกจะถูกปลุกให้ตื่น และพวกเขาจะถูกปลุกให้ตื่นในความรู้สึกที่แท้จริงด้วยความสามารถในการคิด!
หากมองไปที่หัวหน้าด้วยรอยยิ้ม ตงปินก็ยังคงถามต่อไปว่า “แล้วเราต้องทำอย่างไรต่อไป?”
“ไม่จำเป็นต้องทำอะไร หาที่ซ่อน รอฉันเรียกเงียบๆ โต้กลับเมื่อจำเป็นและโจมตีศัตรูอย่างรุนแรง”
“รับทราบ”
ตงปินหลับตาลงและเอนตัวลงบนที่นั่งในห้องโดยสาร
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้สังเกตเลยว่ามีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเขาอยู่ไกลๆ…
…
ณ ดาวซีรีส
ระหว่างทางไปห้องสื่อสาร ลู่โจวและหลิงได้ช่วยชีวิตผู้คนมากมายทีละคนๆ
ส่วนใหญ่เป็นผู้สูญเสียประสิทธิภาพการต่อสู้ไปแล้ว แต่ก็ยังมีทหารจำนวนน้อยที่ยังคงความสามารถในการต่อสู้ขั้นพื้นฐานและมีความมุ่งมั่นที่จะต่อสู้ต่อไป
และเมื่อพิจารณาว่าอาจมีศัตรูจำนวนมากที่รออยู่ข้างหน้าเขาลู่โจวก็ปล่อยให้หยางยี่เจ้าหน้าที่ระดับสูงที่สุดดูแลและตามเขาไปที่ห้องสื่อสาร
เมื่อเห็นว่าลู่โจวดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง ทหารคนหนึ่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทนความเจ็บปวดจากบาดแผลของเขา “เกิดบ้าอะไรขึ้นที่นี่?”
“วิกฤตการณ์ทางปัญญา”
หยางยี่เฝ้าระวังขณะที่ถาม “คุณช่วยเจาะจงให้มากกว่านี้ได้ไหม?”
“มันอธิบายยาก” ลู่โจวถอนหายใจและกล่าวว่า “ถ้าผมสามารถอธิบายสิ่งนี้ด้วยคำพูดสองสามคำได้ เราคงไม่ยุ่งวุ่นวายกับเดือนที่ผ่านมาหรอก”
“ถ้างั้น… การจลาจลที่เกิดขึ้นในเมืองก่วงฮั่นก็แค่ส่งเสียงเฉยๆ งั้นเหรอ? จุดประสงค์ที่แท้จริงของคนเหล่านั้นคือการบังคับให้กองกำลังที่หนึ่งย้ายที่ตั้ง และในขณะเดียวกันก็ถอนกองพลอากาศวงโคจรที่สามออกจากดาวซีรีสเหรอ?”
“ก็ประมาณนั้น” ลู่โจวพยักหน้าและพูดต่อ “สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้คือการยึดศูนย์สื่อสารและป้องกันไม่ให้กลุ่มก่อกบฏส่งข้อมูลการทดลองผ่านเสาสัญญาณไปยังอุปกรณ์รับสัญญาณที่ติดตั้งอยู่ใกล้ๆ ได้
“ข้อมูลเหล่านั้นจะต้องไม่ตกไปอยู่ในมือของพวกเขาเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นภัยพิบัติที่เกิดขึ้นจะน่ากลัวกว่าไวรัสอัลฟ่าเสียอีก”
น่ากลัวกว่าไวรัสอัลฟ่า…
ในความคิดของหยางยี่คิดว่าไวรัสอัลฟ่านั้นน่ากลัวพอสมควร การขาดจินตนาการของเขาไม่สามารถจินตนาการถึงการมีอยู่ของไวรัสที่น่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งนั้นได้อีกแล้ว
“แต่ไม่ต้องคิดมาก ตราบใดที่เราครอบครองศูนย์การสื่อสารได้ พวกมันก็ทำอะไรไม่ได้หรอก”
หลิงที่กำลังเดินอยู่แถวหน้าหยุดกะทันหัน พวกทหารที่ติดตามเขาก็หยุดด้วย อาวุธของพวกเขาหันไปข้างหน้าทันที
เมื่อมองไปที่หลิง ลู่โจวถามด้วยสีหน้าจริงจัง “มีอะไรข้างหน้าเหรอ?”
หลิงพยักหน้าและตอบสั้นๆ “จำนวนแหล่งสัญญาณที่ผิดปกติที่ตรวจพบคือห้าสิบตัว”
ทันทีที่พวกเขาได้ยินตัวเลขนี้ เหล่าทหารต่างก็ปวดหัว
คนเหล่านั้นเป็นสหายร่วมรบของพวกเขา อย่างน้อยก็เมื่อก่อน แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาชนะทหารราบที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีและเตรียมพร้อมห้าสิบคนพร้อมกันเช่นนี้
แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครถอยกลับ
หยางยี่กัดฟันและคร่ำครวญในช่องสื่อสาร
“เพื่อความรุ่งโรจน์ของกองทัพ เราต้องสู้…”
ทหารที่เหลือไม่พูดอะไร อาวุธในมือของพวกเขาพูดทุกอย่างที่พวกเขาต้องการจะพูดไปแล้ว
ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่กลัวความตาย แต่สำหรับพวกเขา มีบางสิ่งที่ควรค่าแก่การหวงแหนมากกว่าความตายเสียอีก
มีคนใช้เทคโนโลยีที่ชั่วร้ายเพื่อทำให้ศักดิ์ศรีของพวกเขาเสื่อมเสียและเปลี่ยนสหายของพวกเขาให้กลายเป็น ‘ซอมบี้’ ด้วยความเมตตาของชิปคอมพิวเตอร์ หากพวกเขาถอยกลับที่นี่ พวกเขาไม่คู่ควรกับการเป็นทหารโดยสิ้นเชิง
เมื่อฟังเสียงในช่องสื่อสารแล้ว ลู่โจวก็เหลือบมองพวกเขา หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็มองไปที่หลิงอีกครั้ง
“ห้าสิบคน… นายต้องการเวลานานแค่ไหน?”
หลิง “ประมาณสิบนาที… ถ้าคุณต้องการ ผมสามารถเร่งได้”
ลู่โจว “งั้นก็รีบไปเถอะ ล็อกความปลอดภัยของหอสื่อสารนั้นชั่วคราวและอาจอยู่ได้ไม่นานนัก”
หลิงพยักหน้าและเคลื่อนไหวทันที
ก่อนที่ทหารที่ยืนอยู่ด้านหลังจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หุ่นยนต์ที่ทำหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันของนักวิชาการลู่ก็รีบวิ่งไปที่สนามรบทันที
มันใช้เวลาเกือบสามวินาทีก่อนที่หยางยี่ที่ตกตะลึงตอบสนองอย่างรวดเร็วและตะโกนใส่ช่องทางสื่อสารว่า “เร็ว! ตามเขาไป!”
เขาเป็นผู้นำและพุ่งไปข้างหน้า นำกลุ่มทหารไปยังศูนย์สื่อสาร…
เมื่อมองไปที่ทหารที่เข้าสู่สนามรบในทันที ลู่โจวยิ้มและส่ายหัว
“อย่างน้อยก็ปล่อยให้ใครบางคนปกป้องผมไว้”
ไม่เป็นไร…
ทุกอย่างปกติดี
การต่อสู้จะจบลงในไม่กี่นาที
ลู่โจวปรับหนังสติ๊กแม่เหล็กที่ข้อมือขวาเป็นโหมดสแตนด์บาย โล่ไนโตรเจนมาที่ข้อมือซ้ายเตรียมไว้เช่นกัน มันพร้อมที่จะเปิดเมื่อใดก็ได้
แม้ว่าเขาแทบจะไม่สามารถเอาชนะโจรสลัดอวกาศได้ด้วยตัวเขาเอง แต่ด้วยอุปกรณ์ไฮเทคนี้ การป้องกันตัวเองก็ยังไม่มีปัญหาใดๆ
ท้ายที่สุดแล้วความเป็นอมตะไม่ได้หมายถึงความเป็นอมตะ
แม้ว่าตั๋วที่ชนะจะอยู่ในมือแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังต้องระวังเอาไว้…