การที่อวี๋เหวินปิงบอกให้หยางเฉินคุกเข่าลง ทำให้สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
แม้แต่เย่หลินและหลิวเหล่าก้วยก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย พวกเขานึกไม่ถึงว่าคนที่ยังไม่เข้าสู่แดนเทพชั้นต้น กล้าที่จะให้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์อย่างแท้จริงคุกเข่าให้ตนเอง
“หยางเฉิน อย่า!”
อวี๋เหวินเกาหยางคำรามด้วยความโกรธ ดวงตากลายเป็นสีแดง และคำรามว่า “อวี๋เหวินปิง แกมันเป็นสัตว์เดรัจฉาน แม้ว่าพ่อจะต้องตาย ก็จะไม่ให้โอกาสแกใช้พ่อเพื่อข่มขู่หยางเฉิน”
หลังจากกล่าวจบ เขาไม่รู้ว่าเอาพลังมาจากไหน เขากระแทกร่างกายของอวี๋เหวินปิงออกไป แล้วใช้ศีรษะกระแทกไปที่กำแพงภูเขา
สำหรับเขาแล้ว หยางเฉินเป็นลูกชายของเขา แต่เขาคิดไม่ถึงว่าตนเองจะกลายเป็นภาระของหยางเฉิน ซึ่งทำให้เขาไม่สามารถยอมรับสิ่งนั้นได้ เพื่อปกป้องตนเองแล้วทำให้หยางเฉินตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต
“พ่อ!”
หยางเฉินคำราม ร่างของเขากลายเป็นเงาสายฟ้า พุ่งไปที่อวี๋เหวินเกาหยาง
“ตายเสียเถอะ!”
เย่หลินที่เตรียมพร้อมที่จะโจมตีหยางเฉินตลอดเวลา ขณะที่หยางเฉินพุ่งเข้าไป และเตรียมจะไปช่วยอวี๋เหวินเกาหยาง เขาใช้เท้ากระแทกบนพื้นอย่างแรง แล้วร่างกายของเขาพุ่งเข้าไปทางด้านหลังของหยางเฉินเร็วราวกับลูกศร
“ฆ่า!”
หลิวเหล่าก้วยไม่พลาดโอกาสดีนี้เช่นกัน เขาพุ่งเข้าไปโจมตีหยางเฉินอย่างรุนแรง
หลังจากซ่งจั่วและซ่งโหย่วได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าตอนนี้พลังของพวกเขาจะยังไม่ฟื้นเต็มที่ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาไม่สามารถยืนนิ่งได้ สองพี่น้องไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาพุ่งเข้าไปหาหลิวเหล่าก้วยและเย่หลินพร้อมกัน
“คุณหยาง ระวังตัว!”
สองพี่น้องเตือนพร้อมกัน
เพียงแต่ตอนนี้หยางเฉินจดจ่ออยู่กับการช่วยอวี๋เหวินเกาหยาง เขาไม่รู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่อยู่ข้างหลัง และไม่มีเวลาที่จะตอบโต้
ตอนนี้ อวี๋เหวินเกาหยางได้พุ่งไปที่กำแพงภูเขา และศีรษะของเขากำลังกระแทกไปที่กำแพงภูเขาแล้ว
เขาไม่กล้าผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย ทำได้เพียงพุ่งเข้าไปหาอวี๋เหวินเกาหยางอย่างรวดเร็ว
เมื่ออวี๋เหวินปิงเห็นอวี๋เหวินเกาหยางกระแทกตนเองออกไป แล้วพุ่งไปที่กำแพงภูเขา ทำให้เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ถึงแม้การกระทำของอวี๋เหวินเกาหยางจะทำให้เขารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างไรอวี๋เหวินเกาหยางก็เป็นพ่อของตนเอง ถึงแม้เขาจะมีเจตนาฆ่าที่แรงกล้าต่ออวี๋เหวินเกาหยางแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ฆ่าอวี๋เหวินเกาหยางจริง ๆ
เพียงแต่เขาคิดที่จะใช้อวี๋เหวินเกาหยางข่มขู่หยางเฉินเท่านั้น ขอเพียงหยางเฉินตาย เขาก็จะสามารถดำรงตำแหน่งผู้นำตระกูลอวี๋เหวินได้
แต่เขาไม่เคยคิดว่าอวี๋เหวินเกาหยางยอมฆ่าตัวตายมากกว่าที่จะทำให้หยางเฉินต้องเดือดร้อน
เมื่อเห็นว่าศีรษะของอวี๋เหวินเกาหยางเข้าใกล้กำแพงภูเขามากขึ้นเรื่อย ๆ และหยางเฉินกำลังจะไปถึงตัวอวี๋เหวินเกาหยางแล้ว เขาตะโกนว่า “พ่อ อย่า! อย่า!”
“ปัง!”
“ปัง!”
และขณะนี้ การโจมตีอย่างรุนแรงจากสองทิศทาง กระแทกทางด้านหลังของหยางเฉินทันที
หยางเฉินไม่มีการป้องกันใด ๆ ร่างกายของเขากระเด็นออกไปทันทีเหมือนว่าวที่เชือกขาด
หลิวเหล่าก้วยและเย่หลิน สองผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า โจมตีหยางเฉินด้วยพลังรุนแรงที่สุดพร้อมกัน
ไม่ต้องกล่าวถึงว่าหยางเฉินเจ็บสาหัสอยู่แล้ว ถึงแม้เขาจะอยู่ในสถานะที่ร่างกายปกติ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะสามารถต้านทานการโจมตีครั้งใหญ่เช่นนี้ได้
“ปัง!”
วินาทีต่อมา ศีรษะของอวี๋เหวินเกาหยางกระแทกกับกำแพงภูเขาอย่างแรง ทิ้งรอยเลือดที่น่าตกใจไว้บนกำแพงภูเขา
และร่างของหยางเฉินก็ตกลงบนพื้นอย่างแรง และตอนนี้เขาอยู่ห่างจากอวี๋เหวินเกาหยางสิบกว่าเมตร
“ไม่!”
หยางเฉินคำรามด้วยความเจ็บปวด นอนอยู่บนพื้น มองศีรษะของอวี๋เหวินเกาหยางที่เต็มไปด้วยเลือด และมีเลือดไหลออกจากปากมากมาย
อวี๋เหวินเกาหยางยังไม่ตายทันที ดวงตายังมีแววอยู่เล็กน้อย ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่หยางเฉิน
หยางเฉินมองเห็นความกังวลจากดวงตาของเขา ยังมีความรู้สึกผิดและการตำหนิตนเอง
เขาขยับปากราวกับว่าต้องการจะพูดอะไร แต่มีเลือดไหลออกมามากมาย ทำให้เขาไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้
แต่จากการขยับปาก หยางเฉินเข้าใจสิ่งที่อวี๋เหวินเกาหยางกำลังจะพูด
“ขอโทษด้วย!”
ในที่สุด หลังจากอวี๋เหวินเกาหยางกล่าวสามคำนี้ออกมา เขาหลับตาลงอย่างช้า ๆ และเสียชีวิต
อวี๋เหวินปิงที่อยู่ด้านข้าง ตกตะลึงอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงแค่พริบตาเดียว และเขารู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่
พ่อคนนั้นที่เข้มงวดกับเขาตั้งแต่เด็ก ตายไปแล้ว?
“พ่อ! พ่อ! พ่อ! ตื่นสิ ตื่นสิ!”
เมื่อเห็นอวี๋เหวินเกาหยางหลับตาลง หยางเฉินเสียสติอย่างสมบูรณ์ และน้ำตาไหลลงมาอย่างต่อเนื่องราวกับน้ำป่าไหลหลาก
เขาคลานไปอยู่ข้างกายอวี๋เหวินเกาหยาง และพยายามกอดอวี๋เหวินเกาหยางไว้ในอ้อมแขนของตนเอง
ถึงแม้เขาจะร้องเสียงดังขนาดไหน แต่อวี๋เหวินเกาหยางก็ตายไปแล้ว และไม่สามารถตอบสนองใด ๆ ได้
“อ๊าก……”
หยางเฉินคำรามขึ้นไปบนท้องฟ้า ราวกับจะระบายความโกรธในใจออกมาทั้งหมด
เดิมท้องฟ้านั้นแจ่มใส แต่ทันใดนั้นเมฆดำปกคลุมท้องฟ้าไปทั่ว
สายฟ้าฟาดลงมาท่ามกลางหมู่เมฆสีดำหนาทึบ
“เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง!”
เสียงฟ้าร้องดังสนั่นไปทั่วเมืองเยี่ยนตู
ไม่นานฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก
หยางเฉินคุกเข่าอยู่บนพื้น กอดร่างกายของอวี๋เหวินเกาหยางไว้ในอ้อมแขนโดยไม่พูดอะไรสักคำ ดวงตาของเขาจ้องอยู่บนใบหน้าที่ใจดีของอวี๋เหวินเกาหยาง
ความทรงจำในอดีตค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในสมองของหยางเฉิน
เขาเติบโตขึ้นมาในตระกูลอวี๋เหวิน และไม่รู้ว่าผู้ชายน่าเกรงขามคนนั้นไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของตนเอง
ตั้งแต่เด็ก พ่อเข้มงวดกับเขามาก กระทั่งตีและดุเขา และเมื่อเวลาผ่านไป ความรู้สึกของพ่อที่มีต่อเขาดูเหมือนจะเบาบางลง กระทั่งเขาไม่ได้เห็นหน้าพ่อเป็นเวลาหลายเดือน
จนกระทั่งวันหนึ่ง พ่อขับไล่เขาและแม่ออกจากไปตระกูลอวี๋เหวินและเมืองเยี่ยนตู เมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดเติบโตอยู่ในหัวใจของหยางเฉินเรื่อย ๆ
แม่บอกหยางเฉินเสมอว่าอย่าโกรธแค้นพ่อ วันหนึ่งลูกจะรู้ว่าเขานั้นรักลูก
จนกระทั่งแม่เสียชีวิต ยังกำชับหยางเฉินว่าอย่าโกรธแค้นอวี๋เหวินเกาหยาง ถึงแม้หยางเฉินจะไม่รู้ความจริง แต่ก็รับปากทั้งน้ำตา
แม้กระทั่งตอนที่เขามาจากชายแดนเหนือ เขายังคงโกรธแค้นพ่อของเขาอยู่ จนกระทั่งเกือบจะทำลายตระกูลอวี๋เหวินแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาได้รู้ความจริงว่าตนเองไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของอวี๋เหวินเกาหยาง
และตอนนั้น ที่อวี๋เหวินเกาหยางขับไล่พวกเขาสองแม่ลูกออกไปจากตระกูลอวี๋เหวิน แม้กระทั่งออกไปจากเมืองเยี่ยนตู ไม่ใช่เพราะว่าเขาใจร้ายกับพวกเขาสองแม่ลูก แต่เพื่อปกป้องพวกเขา เพราะถ้าพวกเขาสองแม่ลูกอยู่ในเมืองเยี่ยนตู จะมีแต่ความหายนะเท่านั้น
จนถึงขณะนี้ หยางเฉินถึงเข้าใจว่าทำไมก่อนแม่เสียชีวิต กำชับเขาว่าอย่าโกรธแค้นอวี๋เหวินเกาหยาง
ที่แท้อวี๋เหวินเกาหยางไม่ได้ติดค้างพวกเขาสองแม่ลูกเลย กลับกันพวกเขาสองแม่ลูกเป็นฝ่ายติดค้างอวี๋เหวินเกาหยางมากมาย
ความทรงจำในสมองราวกับภาพยนตร์ที่ฉายอย่างต่อเนื่อง
เมื่อเห็นว่าขมับของอวี๋เหวินเกาหยางกลายเป็นขาวซีด หยางเฉินรู้สึกเจ็บปวดเหมือนมีมีดทิ่มแทงหัวใจ แล้วความโกรธก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ฝนที่ตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง ราวกับจะดับความโกรธของหยางเฉิน
เย่หลินและหลิวเหล่าก้วยสบตากัน รูม่านตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจ เพราะฝนที่ตกลงมาอย่างกะทันหันนั้นมันหนักมาก
สิ่งนี้ทำให้พวกเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดูเหมือนว่าทั้งหมดนี้จะเกี่ยวข้องกับหยางเฉิน
แม้ว่าจะเป็นเพียงการคาดเดา แต่ก็ทำให้พวกเขาตกตะลึงเป็นอย่างมาก
“อ๊าก……”
หยางเฉินคำรามเสียงดังสนั่น
ผมสีดำของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาว ซึ่งเป็นความเร็วที่สามารถเห็นด้วยตาเปล่า และรูม่านตาสีดำของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด
พลังบูโดบนที่น่าตกใจได้ระเบิดออกมาจากร่างกายของเขา
“บูม บูม บูม!”
เสียงคำรามของเขา ดูเหมือนจะทำให้ภูเขาเยี่ยนซานสั่นสะเทือน ก้อนหินที่อยู่ข้างเขาถูกทำลายทันที และเกิดความเสียหายอย่างรุนแรง
“แย่แล้ว! พลังบูโดบนร่างกายของเขาพุ่งทะยานขึ้นเรื่อย ๆ!”
หลิวเหล่าก้วยอุทานออกมาทันที มองหยางเฉินด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ และตะโกนใส่เย่หลิน “ลงมือ! ลงมือโจมตีด้วยพลังทั้งหมด! มิเช่นนั้น พวกเราจะตายอยู่ที่นี่!”