อิโตะนานาโกะคิดไม่ถึงว่า เย่เฉินคนนั้น จะเป็นอาจารย์เย่ในสายตาของหมอเทพท่านนี้ ถึงขั้น ยังเป็น”มังกรจริงในหมู่คน”ในสายตาของเขาอีก
ญี่ปุ่นก็มีตำนานที่เกี่ยวกับมังกรมากมาย ถึงอย่างไรอารยธรรมของญี่ปุ่นก็สืบทอดจากจีนไปในตอนแรก ดังนั้นอารยธรรมของทั้งสองประเทศใกล้ชิดกันมาก
ในวัฒนธรรมของประเทศญี่ปุ่น มังกรก็เป็นสิ่งมีชีวิตระดับสูงที่สุด ตำแหน่งแทบจะเหมือนเทพทั่วไปไม่แตกต่างกัน
แต่ว่า เธอคิดไม่ถึง เพราะเหตุใดท่านอุคนนี้ ถึงได้ยกย่องวัยรุ่นคนหนึ่งว่าเป็นมังกรจริงในหมู่คน
เป็นธรรมดาว่าเธอไม่อาจจะรู้ได้ ผลกระทบที่เย่เฉินนำมาให้ซือเทียนฉี โค่นล้มความรู้ความเข้าใจหลายสิบปีของซือเทียนฉี
ด้วยวิชาทางการแพทย์ที่เย่เฉินแสดงออกมาให้เห็น รวมไปถึงความสามารถการกลั่นยาที่เหลือเชื่อ ในสายตาของซือเทียนฉีแล้ว เรียกได้ว่าก็คือเห็นได้แค่ครั้งเดียวในชีวิต มีได้แค่คนเดียวในโลก
ดังนั้น เขานับถือและเทิดทูนเย่เฉินอย่างหาใดเปรียบมาโดยตลอด
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตัวเขาเองได้ประโยชน์มากมายจากบนตัวของเย่เฉิน ยาวิเศษที่ใช้ในการรักษาบาดแผลเม็ดหนึ่ง ยาอายุวัฒนะเม็ดหนึ่ง ทำให้ชีวิตของเขาได้พลิกเปิดบทความใหม่ออกมา
บุญคุณยิ่งใหญ่แบบนี้ ชาตินี้เขามิอาจลืม และก็ยากที่จะตอบแทนบุญคุณไปตลอดชีวิต
ในเวลานี้ อิโตะนานาโกะเห็นท่าทีของซือเทียนฉีเปลี่ยนเป็นบันดาลโทสะเป็นอย่างยิ่ง เธอรีบขอร้องอย่างถ่อมตนในทันที “หมอเทพซือ ที่อาจารย์ล่วงเกินคุณเย่ก็เป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ พูดไวไม่คิด แน่นอนว่ามีความผิด แต่ความผิดไม่ถึงขั้นเช่นนี้ ดังนั้นยังไงก็ขอความกรุณาท่านจิตใจเมตตา ยื่นมือช่วยเหลือด้วยค่ะ！”
ซือเทียนฉีมือใหญ่โบกขึ้น เอ่ยด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยวอย่างหาใดเปรียบ “แม่หนู ชีวิตของข้าเรียกได้ว่าต่างก็เป็นอาจารย์เย่ที่ช่วยเอาไว้ ข้าอยู่ที่จินหลิงเปิดโรงหมอรักษาช่วยชีวิตคน ก็เพื่อตอบแทนบุญคุณของอาจารย์เย่ทั้งสิ้น ดังนั้น คนที่ล่วงเกินอาจารย์เย่ใดๆก็ตาม ต่างก็เป็นศัตรูในสายตาของข้า ข้าเห็นเจ้าพูดจาทำเรื่องเข้าใจมารยาทเป็นอย่างยิ่ง ไม่ยินดีที่จะพูดจาด้วยถ้อยคำที่รุนแรงกับเจ้า ยิ่งไม่อยากไล่เจ้าออกไป ดังนั้นยังไงก็หวังว่าตัวเจ้าจะรู้ตัวออกไปจากที่นี่ด้วยตนเอง！”
อิโตะนานาโกะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสะอึกสะอื้น “หมอเทพซือ ผู้ที่เป็นหมอมีจิตใจที่เมตตา ท่านจะเห็นความตายแต่ไม่ช่วยไม่ได้นะคะ…”
ซือเทียนฉีสองมือคารวะให้กับเธอ “ผู้ที่เป็นหมอมีจิตใจที่เมตตานั้นใช่ แต่ผู้มีบุญคุณใหญ่หลวงต้องมาก่อน ข้าก็ถามใจไม่ได้รู้สึกละอาย เจ้าไม่ต้องสิ้นเปลืองคำพูดไปมากกว่านี้อีกแล้ว กรุณากลับไปด้วยจิตสำนึกของตนเองเถอะ！”
พูดจบ เขาก็หันหน้าไปสั่งกับเฉินเสี่ยวจาว “เสี่ยวจาว ส่งแขก！”
อิโตะนานาโกะยังอยากจะขอร้องวิงวอน พยายามช่วงชิงต่อ แต่ซือเทียนฉีได้นำมือไขว้หลัง ก้าวขากว้างๆเดินไปทางห้องที่อยู่ด้านในโรงหมอแล้ว
ไม่รอให้อิโตะนานาโกะได้เอ่ยปาก เฉินเสี่ยวจาวที่อยู่ด้านข้างก็ทำท่าเชิญ เอ่ยปากว่า “คุณผู้หญิงท่านนี้ เชิญกลับเถอะค่ะ！”
อิโตะนานาโกะถอนหายใจออกมาอย่างหมดหวัง เอ่ยขึ้นด้วยความเคารพนบนอบว่า “งั้นโปรดอภัยที่ผู้น้อยมารบกวนแล้ว…”
พูดจบ ถึงได้หมุนตัวจากไปอย่างค่อนข้างที่จะเหม่อลอย
โคบายา ชิจิโร่ตั้งแต่ต้นจนจบก็ตามอยู่ที่ด้านข้าง แต่ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่ประโยคเดียว
ในสายตาของเขา จีบสาวแน่นอนว่าสำคัญ แต่ความปลอดภัยของคนสำคัญยิ่งกว่า พี่ชายแท้ๆต่างก็ถูกจัดการอยู่ที่จี้ซื่อถังแห่งนี้ เขาพูดยังไงก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามอยู่ที่นี่
ออกมาจากจี้ซื่อถังเป็นเพื่อนอิโตะนานาโกะแล้ว โคบายา ชิจิโร่เอ่ยโน้มน้าวด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า “คุณนานาโกะก็ไม่ต้องใส่ใจมากเกินไปหรอกครับ อารมณ์ของยอดฝีมือที่ตัดขาดจากโลกภายนอกแบบนี้ จะมากจะน้อยต่างก็มีความแปลกประหลาดด้วยกันทั้งนั้น พวกเรากลับไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อนก็ได้ วันหลังค่อยมาเยี่ยมเยียนถึงที่ใหม่ ประเทศจีนไม่ใช่ว่ามีเรื่องเล่าทางประวัติศาสตร์ที่มีชื่อเสียงมากที่มีชื่อว่าเยี่ยมกระท่อมสามครั้งหรอกหรอครับ? บอกว่าเล่าปี่ไปที่บ้านของจูกัดเหลียงสามครั้ง เชิญเขาออกจากภูเขา หลังจากสามครั้งเต็มๆ จูกัดเหลียงถึงได้ตอบตกลง งั้นพวกเราไม่สู้มาเยี่ยมเยียนจี้ซื่อถังสามครั้งสักครั้ง”
อิโตะนานาโกะส่ายศีรษะ เอ่ยขึ้น “เมื่อครู่นี้ฉันเห็นสายตาของหมอเทพท่านนั้น ตอนที่ท่านปฏิเสธฉัน ในใจคงจะไม่ได้หลงเหลือที่ว่างใดๆอีก ต่อให้ฉันมาสามครั้ง ถึงขั้นสามสิบครั้ง ผลลัพธ์เกรงว่าก็เหมือนกัน ตอนนี้ดูแล้วหากคิดจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ ยังไงก็ต้องเริ่มจากตัวของคุณเย่คนนั้น”
“เย่เฉิน?！”