คนหนุ่มสาวมักชอบไล่ตามแฟชั่น
ถ้าหากพูดถึงระดับแฟชั่น เมื่อประเทศญี่ปุ่นกับประเทศจีนเทียบกันแล้ว ไม่ได้ดีกว่ากันเท่าไร
ยังกล่าวได้อีกว่า ระดับแฟชั่นของญี่ปุ่น สูงกว่าประเทศจีน
เพราะฉะนั้นถึงได้เรียกว่าความคลั่งไคล้ในญี่ปุ่น เด็กผู้หญิงมีทรงผมสไตล์ญี่ปุ่น เล็บสไตล์ญี่ปุ่นรวมถึงการแต่งหน้าสไตล์ญี่ปุ่นและอื่นๆ
อาจกล่าวได้ว่า เด็กผู้หญิงญี่ปุ่น โดยรวมมีความเป็นแฟชั่นสูงมาก พวกเธอชอบเมืองแฟชั่นอย่างโตเกียว
แต่อิโตะ นานาโกะนั้นแตกต่างออกไป
เธอไม่ชอบอะไรที่เกี่ยวกับแฟชั่น
ตรงกันข้าม เธอกลับชอบวัฒนธรรมคลาสสิกมากกว่ามาโดยตลอด
ตัวอย่างเช่น เธอชอบศึกษาศิลปะเกี่ยวกับชา จีนโบราณ กวีนิพนธ์โบราณ หรือแม้แต่สถาปัตยกรรมและเสื้อผ้าโบราณ
เพราะฉะนั้น เมืองเกียวโตแห่งนี้ จึงเข้ากับอารมณ์ของเธอได้อย่างลงตัว
เธอเองก็รู้ว่าการแข่งขันในวันนี้ อาจกล่าวได้ว่าคงรอดกลับมาได้ยาก ถึงจะไม่สามารถทำให้เสียชีวิตได้ แต่การโชคชะตาที่ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสคงหนีไม่พ้นแน่
ดังนั้น เธอจึงมีความหวังว่าหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บ จะได้กลับไปรักษาอาการที่เมืองเกียวโต
อิโตะทาเคฮิโกะได้ยินที่เธอพูดแล้ว เขาจึงพูดออกไปอย่างไม่ลังเล และเต็มไปด้วยความรัก“ไม่มีปัญหา！พ่อจะส่งคนไปทำความสะอาดคฤหาสน์ที่เกียวโต！”
“เยี่ยมไปเลยค่ะ！”อิโตะ นานาโกะดีใจเป็นอย่างมาก แล้วพูดอย่างตื้นตัน“หนูอยากกลับไปพักที่เกียวโตสักพักมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสสักที ครั้งนี้สมปรารถนา”
พูดจบ เธอก็พูดอีกว่า“จริงด้วยค่ะโอะโต้ซัง รบกวนคุณพ่อไปบอกกับที่โรงเรียนหนูด้วยนะคะ”
“ได้！”อิโตะทาเคฮิโกะพยักหน้ารัวเร็ว“เรื่องพวกนี้ให้เป็นหน้าที่ของพ่อเถอะ หนูไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งนั้น ไปต่อสู้อย่างเข้มแข็งเถอะ！”
อิโตะ นานาโกะโค้งคำนับอีกครั้ง
……
9.20 น.
ผู้จัดงานประกาศรายชื่อของผู้เข้าแข่งขัน
รอบชิงชนะเลิศครั้งนี้ได้รับความสนใจมากเกินไปจริงๆ สถานีโทรทัศน์แห่งชาติกำลังถ่ายทอดสด มีเว็บไซต์วิดีโอนับไม่ถ้วนก็ถ่ายทอดสดทางอินเทอร์เน็ตพร้อมกัน เพราะฉะนั้น เย่เฉินไม่ได้ไปที่สนามแข่งกับฉินเอ้าเสวี่ยนด้วย แต่เขาเดินจากหลังเวทีไปนานแล้ว นั่งคนเดียวบนเบาะหลังกล้องในสนามแข่ง
เขาเชื่อว่า ตอนนี้ฉินเอ้าเสวี่ยนไม่ต้องการคำชี้แนะจากตนอีกแล้ว เพราะฉะนั้นตนเองแค่นั่งดูการแข่งขันของเธอให้จบก็พอแล้ว
ผ่านไปไม่นาน
ฉินเอ้าเสวี่ยนกับอิโตะ นานาโกะเข้าสู่เวทีจากทางเข้าทั้งสองด้านของเวที
หญิงสาวทั้งสองกล่าวได้เลยว่างดงามล้ำเลิศ ทันทีที่ปรากฏตัวบนเวที ก็มีเสียงเชียร์อย่างล้นหลาม
พอพวกเธอสองคนปรากฏตัว ก็ดึงดูดสายตาของคนทุกผู้ แต่สายตาของพวกเธอสองคน แต่สายตาของพวกเขาก็เริ่มมองหาจากด้านล่างเวที คนคนเดียวกันในกลุ่มฝูงชน
คนคนนั้น ก็คือเย่เฉิน
ตอนนี้เย่เฉินเป็นผู้ช่วยทางประสาทของฉินเอ้าเสวี่ยน เธอรู้ดีว่า ไม่มีความช่วยเหลือจากเย่เฉิน ตนเองก็ไม่สามารถมีอย่างทุกวันนี้ได้
สำหรับอิโตะ นานาโกะแล้ว ตอนนี้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยเย่เฉิน สาเหตุที่ทำให้เธอทั้งๆที่รู้ว่าจะแพ้ในนัดนี้ กระทั่งจะได้รับบาดเจ็บสาหัส เหตุผลส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะ ไม่อยากให้เย่เฉินดูถูกตนเอง
ในตอนที่ทั้งสองคนมองเห็นเย่เฉิน สายตาของทั้งคู่ ก็ไปรวมอยู่กับเย่เฉิน
ฉินเอ้าเสวี่ยนไม่อาจปกปิดสีหน้าชื่นชมและนับถือของตนเองได้ แต่ในสายตาของอิโตะ นานาโกะ กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนดุจสายน้ำ
บนสังเวียน ผู้ตัดสินพาหญิงสาวทั้งสองคนไปสู่กลางสังเวียน แล้วอธิบายกติกาของการแข่งขันให้ทั้งสองฝ่ายฟัง