ตอนที่ 2431 มีของดีมากมาย
โรงเรียนอนุบาลถูกก่อตั้งขึ้นพร้อมกับชุมชนบ้านจัดสรรแห่งนี้โดยผู้ลงทุนคือเซียวเซียง กลุ่มเป้าหมายหลักก็คือเด็กที่อาศัยอยู่ในชุมชนแห่งนี้ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา มีเท่าไหร่ก็เท่านั้น
แน่นอนว่าทรัพยากรด้านบุคลากรก็ต้องตามให้ทันซึ่งเป็นระบบสองภาษาสำเนียงอังกฤษตามมาตรฐาน คุณครูล้วนเป็นนักศึกษาจบปริญญาตรีสาขาการสอนปฐมวัยเช่นเดียวกับคุณครูสาขาต่างประเทศด้วย ใช่ว่าจะจับชาวต่างชาติคนไหนก็ได้มาเป็นคุณครู
แนวคิดการสอนก็เป็นไปตามมาตรฐานการสอนล่าสุดของนานาชาติ อบรมปลูกฝังตามมาตรฐานโรงเรียนดังระดับโลก
คำขวัญของโรงเรียนอนุบาลคือ–
ขอแค่เข้ามาเรียนโรงเรียนอนุบาลเรา ไอวีลีกฮาเวิร์ดเคมบริดจ์ไม่ใช่แค่ฝัน!
ถึงจะดูเกินจริงไปหน่อยแต่โรงเรียนอนุบาลแห่งนี้มีทรัพยากรด้านบุคลากรและสภาพแวดล้อมที่ดีจริง ๆ เพิ่งเปิดทำการไม่ถึงสามปีก็ดึงดูดความสนใจจากเศรษฐีไม่น้อย เพื่อให้ลูกได้เข้าเรียนที่นี่จึงมีเศรษฐีมากมายมาซื้อบ้านในเขตชุนชมของพวกเหมยเหมยโดยเฉพาะเลยนะ!
เหมยเหมยทำกระเป๋าขนาดเล็กสวยงามใบหนึ่งเองกับมือโดยใช้ผ้าใบเป็นฐานกระเป๋า ข้างบนยังปักดอกไม้งดงามที่ดูประณีตกว่ากระเป๋าที่ซื้อตามท้องตลาดเสียอีก แต่–
“ไม่เอาดอกไม้…จะเอาเสวี่ยเอ๋อร์!” เล่อเล่อไม่พอใจมาก ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ยอมสะพายกระเป๋าใบใหม่
กระต่ายน้อยต่างหากที่ชอบดอกไม้ ดอกไม้ที่กินไม่ได้ เธอไม่ชอบหรอก
“ดอกไม้สวยจะตาย เด็กผู้หญิงก็ต้องชอบพวกดอกไม้ใบหญ้าสิ ดีจะตาย!” เหมยเหมยพร่ำสอน
“คุณแม่โกหก คุณพ่อบอกว่าหนูไม่ต้องชอบดอกไม้ก็ได้ พ่อซื้อของดี ๆให้หนูอีกเยอะเลย!”
เล่อเล่อมือเท้าสะเอวตอบกลับไปอย่างมั่นใจ
เหมยเหมยกัดฟันกรอดเค้นรอยยิ้มถาม “พ่อให้ของดีอะไรกับลูกเหรอ? ทำไมแม่ไม่รู้ล่ะ?”
เล่อเล่อเกาศีรษะ คุณพ่อไม่ได้ห้ามให้คุณแม่ดูใช่ไหมนะ?
เหมือนจะไม่หรือเปล่านะ?
“อยู่ตรงนี้นะ…หนูไปหยิบมาก่อน!”
เล่อเล่อวิ่งเหยาะ ๆกลับไปเอาของดีในห้องเธอมาก่อนจะอุ้มหีบไม้ขนาดใหญ่ที่บังท่อนบนของเธอจนมิด เดินเซไปเซมาจนเหมยเหมยสะดุ้งตัวโยน “แม่ช่วยเอง ระวังทำร่วงใส่เท้านะ!”
“หนูจัดการเอง…พ่อบอกว่าเรื่องของตัวเองต้องทำเอง!”
เล่อเล่อปฏิเสธเสียงกร้าว เธอแรงเยอะขนาดนี้ เจ้าอ้วนที่อ้วนที่สุดในชุมชนเธอใช้แค่มือเดียวก็ผลักล้มแล้ว!
เหมยเหมยได้แต่ช่วยประคองอย่างระอา เจ้าตัวเล็กแรงเยอะกว่าเธอจริงและสามารถยกของที่หนักกว่าตัวเธอได้ด้วยซ้ำไป มีครั้งหนึ่งดูการ์ตูนแล้วโมโห เจ้าตัวเล็กเผลอปล่อยหมัดไปจนหน้าจอโทรทัศน์แตกด้วยอารมณ์โกรธชั่ววูบ จริง ๆเลย…
ส่วนในชีวิตประจำวันวีรกรรมที่พังโต๊ะเอยเก้าอี้เอยโต๊ะเตี้ยเอย…แทบนับไม่ถ้วน!
หลังเล่อเล่อวางหีบลง ไม่รู้ว่าเสวี่ยเอ๋อร์คาบกุญแจมาจากไหนด้วยท่าทีระมัดระวัง เหมยเหมยมุมปากกระตุก ไม่รู้ว่าแอบซ่อนของดีอะไรไว้นะ
“แกร๊ก!”
เมื่อฝาหีบเปิดออกก็มีแสงวิบวับประกายออกมา เหมยเหมยรู้สึกแสบตาจึงรีบปิดม่านหน้าต่าง ทีนี้ถึงได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของของดีเหล่านั้น เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกอยู่กลางอกที่คายออกมาก็ไม่ได้แต่จะกลืนลงไปก็ไม่ได้เช่นกัน
ตอนนี้เธออยากซ้อมเหยียนหมิงซุ่นแรง ๆสักยก!
ในหีบมีปลอกกระสุนสีเหลือง มีดสั้นคมมันวาวหลายเล่มที่ดูท่าทางคมไม่น้อยเรียงรายเต็มไปหมด รวมถึงลูกดอกปาเป้าทังสเตนที่คมไม่แพ้กัน หนังสติ๊กหนึ่งอันและลูกแก้วทังสเตนวิบวับอีกกองหนึ่ง…
ของเล่นประเภทตุ๊กตาที่เด็กชอบกันไม่มีเลยสักอย่างเดียว!
“ของพวกนี้คุณพ่อเป็นคนให้ลูกหมดเลยเหรอ?” เหมยเหมยข่มอารมณ์โกรธไว้ เธอต้องถามให้รู้เรื่อง จะเข้าใจเหยียนหมิงซุ่นผิดไปไม่ได้
“อื้ม คุณพ่อให้เองเลย” เล่อเล่อทำหน้าภูมิใจ ของดีของเธอมีเยอะที่สุดในเขตชุนชมเชียวนะ เพื่อนคนอื่น ๆมองกันตาเป็นมันเลย!
“เล่อเล่อชอบมากเลยเหรอ?”
“อื้ม สนุกมากเลย พ่อพาหนูไปล่าสัตว์บนเขาด้วย หนูใช้หนังสติ๊กยิงได้หนูนาตั้งหลายตัว แล้วก็ย่างกินกับคุณพ่อ อร่อยมากเลย!”
เล่อเล่อว่าไปก็น้ำลายไหลไป เนื้อหนูนาอร่อยมากเลยละ!
“ไปล่าสัตว์บนเขาด้วยเหรอ?” เหมยเหมยเอ่ยเสียงสูงขึ้นกว่าเดิม
………………………
ตอนที่ 2432 หน้าไหว้หลังหลอก
“ใช่แล้ว พ่อยังบอกอีกว่าอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะพาหนูไปล่าหมูแล้วย่างเนื้อกิน…ว๊าย…”
เล่อเล่อรีบเอามือปิดปาก ดวงตากลมโตกลอกไปมาไม่กล้ามองเหมยเหมยที่กำลังทำหน้าบึ้งตึง
คุณพ่อเคยบอกไว้ว่าห้ามให้คุณแม่รู้เรื่องการล่าสัตว์บนเขาเด็ดขาด เธอลืมไปได้อย่างไรกันนะ?
“อืม…อืม…หนูหิวแล้ว…คุณย่าทวด…เล่อเล่อหิวแล้ว…”
เล่อเล่อเอามือลูบท้องแล้วใช้แผนแกล้งหิวตบตาวิ่งเข้าไปหาตัวช่วยอย่างคุณย่าหยางแทน โดยปกติคุณย่าหยางมักตอบสนองความต้องการของเหลนสาวอยู่แล้วจึงจูงมือเล่อเล่อไปหาของอร่อย ๆในครัวทันที
เหมยเหมยโมโหจนหลุดขำออกมา หน็อยแน่เหยียนหมิงซุ่น กล้าทำตัวหน้าไหว้หลังหลอกงั้นเหรอ!
ต่อหน้าเธอรับปากว่าจะให้ความร่วมมือเธอในการปลูกฝังเล่อเล่อให้เป็นสาวน้อยอัจฉริยะช่ำชองทั้งการเล่นฉินหมากรุกและวาดรูปเป็นเขียนพู่กันจีนเป็นอย่างดี แต่ลับหลังเธอกลับพาเล่อเล่อข้ามเขาล่าสัตว์ ถึงขั้นย่างหนูกิน…
มีอย่างที่ไหน!
เหมยเหมยมองหีบที่ถูกเล่อเล่อวางทิ้งไว้ก็หัวเราะเสียงเย็นชาขึ้นมาทีหนึ่ง สิ่งเหล่านี้ก็คือหลักฐานมัดตัว เธอต้องเก็บให้ดี
เธอก้มตัวลงยกหีบขึ้นมาแต่เพิ่งยกขึ้นมาเอวก็แทบเคล็ด น้ำหนักของหีบไม่เบาเลย อย่างน้อยก็หนักเกือบสิบห้ากิโลกรัมได้ เธอเห็นว่าชั้นล่างสุดในหีบมีลูกแก้วทังสเตนอีกกองหนึ่งถูกปูไว้เป็นชั้นหนา มิน่าถึงได้หนักขนาดนี้!
ขณะมื้อเย็นคุณย่าหยางส่งสายตาให้เหยียนหมิงซุ่นไม่หยุดเพื่อให้เขาระมัดระวังตัวหน่อย
เหยียนหมิงซุ่นเลิกคิ้ว นับตั้งแต่ก้าวขาเข้าบ้านมาเขาก็มองไปทางเหมยเหมยที่ทำหน้าถมึงทึงตลอดเวลาแวบหนึ่ง ไม่เข้าใจว่าเธอโกรธอะไรอีก?
“วันนี้เล่อเล่อทำให้เธอโมโหอีกแล้วเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นหลงคิดว่าตัวการคือลูกสาวโดยปริยาย
เหมยเหมยถลึงตาใส่เขาแวบหนึ่ง “เล่อเล่อเชื่อฟังดี เพียงแต่ถ้าไม่มีคนพาเธอเดินไปทางผิด ๆ ไม่รู้จะเป็นเด็กดีแค่ไหน!”
ลูกสาวแสนดีของเธอถูกเหยียนหมิงซุ่นเลี้ยงเสียคนไปหมดแล้ว!
เหยียนหมิงซุ่นลูบจมูกปอย ๆแล้วมองไปทางลูกสาวที่กำลังงุดหน้าทานข้าว เพียงแต่เล่อเล่อที่มีพิรุธในใจจะกล้าเงยหน้าเสียที่ไหนกัน เอาแต่ตักข้าวเข้าปากไม่หยุดแล้วยังจงใจพูดเสียงดังว่า “น่องไก่วันนี้อร่อยจัง…”
“อร่อยก็ทานอีกชิ้นนะ!” คุณปู่เหยียนฉีกยิ้มกว้างคีบน่องไก่ชิ้นโตให้เหลนสาว ต่อหน้าเล่อเล่อคุณปู่สลัดความเคร่งขรึมและเข้มงวดออกจากตัวไปนานแล้ว
หว่างคิ้วกระตุก เหมยเหมยชำเลืองมองเหนียงสามชั้นของเล่อเล่อแวบหนึ่งก็กลืนประโยคที่ว่า ‘ทานน้อย ๆหน่อย’ ลงคอไป
ไม่ว่าอย่างไรจะปล่อยให้ลูกสาวหิวไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ให้เธอทานอย่างมีความสุขไปเถอะ!
แต่ต่อให้อ้วนก็ต้องมีกล้ามเนื้อไม่ใช่มีแต่ไขมันหรือเปล่า?
เหยียนหมิงซุ่นโกรธจึงคีบถั่วลิสงเม็ดหนึ่งดีดใส่ขาเล่อเล่อจากใต้โต๊ะ กล้าไม่สนใจเขางั้นเหรอ ดีดใส่ทีหนึ่งแล้วดูสิว่ายังกล้าแสร้งเป็นใบ้อีกไหม
เล่อเล่อครางฮึมในลำคอแล้วรีบใช้มือตะครุบถั่วลิสงไว้ใต้ฝ่ามืออย่างรวดเร็ว ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็หยิบใส่ปากไม่ยอมเงยหน้าสักที
เธอไม่โง่หรอกนะ!
อย่างไรเสียเธอไม่รู้อะไรทั้งนั้น!
ฮึ่ม…
เหยียนหมิงซุ่นอัดอั้นตันใจ ช่วงนี้เจ้าตัวเล็กมีไหวพริบดีขึ้นเรื่อย ๆ น่าปวดใจเหลือเกิน…
“คุณปู่ทวด คุณย่าทวด คุณพ่อ คุณแม่…หนูอิ่มแล้ว!”
เล่อเล่อที่จัดการข้าวไปสามถ้วยกับน่องไก่อีกหกชิ้นยื่นมือดันถ้วยเปล่าออกไป แล้วใช้หลังมือเช็ดปากที่เลอะคราบน้ำมัน กระโดดลงเก้าอี้วิ่งกลับเข้าห้องตัวเองไป เดี๋ยวคุณแม่ต้องว่าคุณพ่อแหง เธอไม่อยู่ให้พลอยโดนหางเลขไปด้วยหรอกนะ
“เล่อเล่อ!” เหมยเหมยเน้นเสียงเข้ม สีหน้าถมึงทึงมากขึ้นเรื่อย ๆ
“รู้แล้ว!”
เล่อเล่อวิ่งกลับมาแต่โดยดี พลางล้วงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ามาเช็ดปากให้สะอาดแล้วค่อยพับผ้าเช็ดหน้าเก็บใส่กระเป๋าดังเดิม จากนั้นถึงมองเหมยเหมยด้วยสายตาออดอ้อน
“ไปเถอะ!” ในที่สุดเหมยเหมยก็ยอม เล่อเล่อวิ่งปลีกตัวไปอย่างมีความสุขโดยมองข้ามเหยียนหมิงซุ่นที่ยังนั่งปวดใจอยู่ด้านหลังอย่างสิ้นเชิง
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่ พี่เข้ามากับฉันที” เหมยเหมยพูดเสียงนิ่ง
เหยียนหมิงซุ่น ‘…รู้สึกใจหวิวแปลก ๆแฮะ’
……………………….