ตอนที่ 2435 สงบไปหนึ่งสัปดาห์
เหยียนหมิงซุ่นปลอบเหมยเหมยอยู่ทั้งคืนด้วยถ้อยคำวาจาหวานปานน้ำผึ้งรวมถึงกิจกรรมในร่มผ้า…จนในที่สุดเหมยเหมยก็ได้ทำการสำนึกผิดอย่างลึกซึ้งแล้ว
เธอคิดว่าตัวเองใจร้อนเกินไปจริง ๆ เหยียนหมิงซุ่นพูดถูก เล่อเล่อชอบอะไรก็ให้เรียนอันนั้น ขอแค่ไม่ทำเรื่องเลวร้าย รักจะทำอะไรก็ให้ทำอันนั้นไปเถอะ
อย่างไรเสียเธอก็มีเงินตั้งมากมาย ต่อให้เล่อเล่อไม่เป็นการเป็นงานจริง ๆก็ไม่ได้ขาดแคลนเงินใช้ทั้งชีวิต!
ปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปแล้วกัน!
วันรุ่งขึ้นเหมยเหมยตัดเอาลายดอกไม้บนกระเป๋าออกแล้วปักเป็นเสวี่ยเอ๋อร์ฉบับการ์ตูนใหม่อย่างน่ารัก เล่อเล่อชอบมากแต่เสวี่ยเอ๋อร์กลับไม่พอใจสักเท่าไร
น่าเกลียดชะมัดยาก ไม่เหลือเค้าโครงดูดีอันเดิมของเขาเลย
ไม่นานก็ถึงเดือนกันยายน วันแรกของการเปิดเทอมเหมยเหมยไปส่งเล่อเล่อที่โรงเรียนด้วยตัวเอง โรงเรียนอนุบาลอยู่ไม่ไกลจากเขตชุมชนมากนักแค่เดินทางห้านาทีก็ถึง
“เล่อเล่อ แม่บอกลูกแล้วนะว่าอยู่โรงเรียนอย่ารังแกเพื่อน ๆ เราต้องรักเพื่อน ๆ เคารพคุณครู เข้าใจไหมคะ?” เหมยเหมยเอ่ยเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เธอไม่กลัวเล่อเล่อถูกรังแกเพราะไม่มีเด็กคนไหนจะสามารถรังแกเล่อเล่อได้
เธอกลัวก็แค่เล่อเล่อจะเผลอไปรังแกเด็กคนอื่นเข้ามากกว่า
“อื้ม แม่วางใจได้”
เล่อเล่อพยักหน้าอย่างดีและคาดหวังกับชีวิตการเรียนอย่างมาก
วันนี้เธอสวมกระโปรงเจ้าหญิงสีชมพู เหมยเหมยมัดจุกสองข้างน่ารักให้เธอ แม้เจ้าตัวเล็กจะทำหน้าจริงจังไปบ้างแต่ก็น่ารักมากอยู่ดี ทั้งกลมทั้งน่ารัก ใครเห็นก็อยากบีบพวงแก้มนั้นสักที
หน้าประตูห้องเรียนเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนที่เพิ่งเปิดเทอมใหม่ซึ่งล้วนแต่มีผู้ปกครองมาส่ง กริ่งเข้าเรียนดังสนั่น เด็กหลายคนร้องไห้สะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ
ขณะเดียวกันยังมีคนเป็นพ่อเป็นแม่หลายคนที่ร้องไห้ตามจนน้ำมูกน้ำตาไหลพราก มีผู้ชายคนหนึ่งแสดงท่าทางเกินจริง เขากอดลูกสาวไว้ไม่ยอมปล่อยแถมยังพูดไม่หยุดว่าไม่เรียนแล้วให้พากลับบ้านไป โชคดีที่ภรรยาเขามีสติอยู่บ้างจึงกระชากเขาไว้แล้วว่าอย่าทำตัวอับอายขายหน้า
“คุณแม่…โฮ…อย่าไป…”
“คุณแม่…ไม่เรียน…โฮ…”
……
ภาพนี้เหมือนตำนานเรื่องยอดหญิงเมิ่งเจียงหนีว์ร้องไห้ทลายกำแพงเมืองจีนก็ไม่ปาน จริง ๆเลย…
เหมยเหมยก้มหน้ามองลูกสาวตัวเองแวบหนึ่ง เล่อเล่อย่นคิ้วนึกดูแคลนเจ้าคนขี้แยพวกนี้ ไม่ล้มไม่เจ็บตัวตรงไหนแล้วร้องไห้ทำไม?
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว!”
เล่อเล่อสูดลมเข้าปอดแล้วตะโกนออกไปเสียงดัง นกกระจอกตัวน้อยที่กำลังร้องไห้อย่างรื่นเริงใจตรงระเบียงหน้าต่างสะดุ้งจนร่วงตกลงไป
ทุกคน…เงียบกริบ…
รวมถึงผู้ปกครองกับคุณครูที่หันมามองสองแม่ลูกเหมยเหมยอย่างพร้อมเพรียง
ลูกบ้านใครกันเนี่ยพ่อแม่ต้องเป็นนักร้องแน่เลย เสียงดีจริง ๆ!
เหมยเหมยกลับรู้สึกอายจนนึกอยากเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีไปเสีย แต่ไม่มีตรงไหนให้เธอได้มุดเลยจึงทำได้เพียงเค้นรอยยิ้มออกมา
“มีแต่พวกอ่อนแอเท่านั้นถึงชอบร้องไห้ ใครร้องไห้คนนั้นคือคนอ่อนแอ” ถึงเล่อเล่ออายุยังน้อยแต่กลับพูดชัดถ้อยชัดคำคล่องแคล่วกว่าเด็กวัยสี่ห้าขวบเสียอีก
เด็กคนอื่น ๆได้ยินดังนั้นก็รีบปาดน้ำตา ถึงตัวยังกระตุกเพราะแรงสะอื้นแต่ก็หยุดร้องไห้ได้สักที
พวกเขาไม่อยากเป็นคนอ่อนแอหรอกนะ
บรรดาผู้ปกครองและคุณครูต่างโล่งอกไปที สงบลงสักทีนะ
เหมยเหมยเองก็โล่งอกพลางยัดเล่อเล่อเข้าไปในห้องเรียนแล้วรีบชิ่งหนี
ชีวิตในรั้วโรงเรียนของเล่อเล่อมีความสุขอย่างมาก ปรับตัวได้ดี ยิ้มไปโรงเรียนทุกวันทำเอาเหมยเหมยรู้สึกปวดใจเหลือเกิน
เจ้าเด็กไร้หัวใจ หลายวันมานี้เธอทั้งกินไม่ได้นอนไม่หลับมักรู้สึกเหมือนขาดบางอย่างไป แต่เธอกลับตรงกันข้าม ใช้ชีวิตได้มีความสุขอิ่มหนำสำราญใจไม่มีท่าทีเหมือนเด็กคนอื่นที่จะคิดถึงคุณแม่เลยสักนิด
แต่ก็ทำให้เหมยเหมยโล่งใจไปที ขอแค่ไม่ก่อเรื่องก็พอ!
แต่…หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์…
เหมยเหมยได้รับสายจากคุณครูประจำชั้น “คุณมีเวลามาโรงเรียนหน่อยไหมคะ? เหยียนเล่อเล่อกระชากแขนคนอื่นจนข้อเคลื่อน…”
……………………
ตอนที่ 2436 คนที่ข้อเคลื่อนไม่ใช่เด็ก
เหมยเหมยใจเต้นรัวขึ้นมาฉับพลัน เป็นอย่างที่กลัวไว้เลยจริง ๆ เพิ่งพูดไปหยก ๆว่าสงบไปได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว!
สุดท้ายก็เกิดเรื่องจนได้!
“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆที่ทำให้คุณครูต้องเดือดร้อน!” เหมยเหมยกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ
“ทางนี้ไม่เป็นไรค่ะ ประเด็นคือผู้ปกครองอีกฝ่ายไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก คุณมาน่าจะดีกว่า!”
เหมยเหมยวางสายแล้วคว้ากระเป๋าเดินออกไปข้างนอก คุณย่าหยางถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น เหมยเหมยถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เหลนรักของคุณย่ากระชากแขนเพื่อนจนข้อเคลื่อนค่ะ”
คุณย่าหยางถอนหายใจ “งั้นเธอก็ไปขอโทษเขาดี ๆละกัน ค่าใช้จ่ายอะไรที่เราควรออกก็ต้องออกนะ!”
“แน่นอนค่ะ ไม่งั้นหนูจะทำอย่างไรได้อีก เจ้าปีศาจน้อยตัวนี้เกิดมาเพื่อทวงหนี้ชัด ๆ ไว้กลับมาจะให้พ่อของเธอสั่งสอนสักที!”
เหมยเหมยโกรธจนปวดศีรษะ วัน ๆเอาแต่เล่นซนจนวุ่นวายไปหมด ไม่รู้ว่าเธอก่อเรื่องจนคนเป็นแม่อย่างเธอต้องไปตามเช็ดตามล้างกี่ครั้งกันแล้ว
ไม่นานก็เดินทางมาถึงโรงเรียนอนุบาล เหมยเหมยเลือกตรงไปยังห้องพักครูเลย เล่อเล่อกับเด็กนักเรียนชายตัวอ้วนเป็นลูกบอลคนหนึ่งยืนเรียงกัน รวมถึงมีผู้ใหญ่ชายหนึ่งคนหญิงหนึ่งคนอยู่ด้วย ผู้ชายท่าทางอายุสามสิบสี่สิบปี ส่วนผู้หญิงดูอายุยังน้อยมากเพิ่งจะยี่สิบต้น ๆ หน้าตาสะสวยแต่สีหน้าดูย่ำแย่มาก
“ต้องขอโทษด้วยค่ะ แต่พาเด็กไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า ค่ารักษาพยาบาลเดี๋ยวฉันจ่ายเอง” เหมยเหมยเอ่ยขอโทษทันทีที่ย่างเข้าห้องไป เธอหลงคิดว่าคนที่ข้อเคลื่อนคือเจ้าอ้วนน้อยแล้วยังรู้สึกว่าเจ้าอ้วนน้อยคนนี้เข้มแข็งดีจริง ข้อเคลื่อนแล้วยังสงบลงได้ขนาดนี้!
“คุณแม่ของเล่อเล่อ คนที่ข้อเคลื่อนคือคุณแม่ท่านนี้ค่ะ…” คุณครูมองหญิงสาวที่ปั้นหน้าเขียวปั๊ดแวบหนึ่งอย่างลำบากใจ
เรื่องนี้เธอก็สับสนเช่นกัน ทำไมผู้ใหญ่คนหนึ่งยังสู้แรงเด็กคนหนึ่งไม่ไหวกันล่ะ?
“โอ๊ย…เจ็บจัง…ที่รัก แขนของฉันแทบจะหักอยู่แล้ว…” เสียงโอดครวญของผู้หญิงดังขึ้นเรื่อย ๆ เหมยเหมยถึงสังเกตเห็นว่าแขนขวาของผู้หญิงคนนี้ถูกผู้ชายยกอยู่ตลอดเวลา หน้าผากเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเม็ดโต
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” เหมยเหมยรู้สึกเหนือคาดมาก
ทำไมคนเจ็บตัวถึงเป็นผู้ใหญ่ล่ะ?
“วันนี้วันเกิดลูกชายฉัน ฉันอุตส่าห์มารับลูกชายไปฉลองวันเกิดแต่จู่ ๆลูกสาวคุณกลับมากระชากแขนฉันจนข้อเคลื่อนโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ฉันยังอยากถามคุณเลยว่าเกิดอะไรขึ้น โอ๊ย…”
หญิงสาวอายุน้อยดูท่าทางอ่อนโยนเรียบร้อยกล่าว ชายข้างกายเธอก็พูดขึ้นว่า “เรื่องนี้จะจบง่าย ๆไม่ได้ ผมจะเรียกทนายฟ้องพวกคุณโทษฐานผู้ปกครองบกพร่องด้านการดูแล!”
“คุณแม่คะ เธอเป็นผู้หญิงไม่ดี เธอจะทำร้ายเทาเทา!” เล่อเล่อชี้ไปที่หญิงสาวแล้วตะโกน
เหมยเหมยตกใจจนขมวดคิ้วแน่น ลูกสาวของเธอไม่เคยโกหกและไม่เคยลงมือทำร้ายใครก่อน ท่าทางเรื่องนี้จะมีเงื่อนงำ!
“นี่คือนามบัตรทนายของฉันค่ะ หากมีเรื่องอะไรพวกคุณก็ไปคุยกับทนายฉันโดยตรงได้เลย ฉันรอต้อนรับเสมอ!” เหมยเหมยหยิบเอานามบัตรหนึ่งใบจากกระเป๋าออกมา ฟังจากเหยียนหมิงซุ่นมาเห็นบอกว่าเป็นทนายชื่อดังในเมืองหลวงซึ่งเรื่องว่าความแพ้เป็นศูนย์
“คุณสั่งสอนลูกอย่างไรกัน? เด็กทำผิดคุณไม่ตำหนิสั่งสอนแต่กลับให้ท้ายงั้นเหรอ?” หญิงสาวอดกลั้นต่อความเจ็บปวดแล้วเอ่ยท้วงด้วยเสียงที่สูงขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ไม่พอใจกับท่าทีของเหมยเหมยอย่างมาก
“ลูกสาวของฉันไม่เคยโกหก เธอบอกว่าคุณเป็นผู้หญิงไม่ดี เธอบอกว่าคุณคิดจะทำร้าย…” เหมยเหมยจำชื่อเด็กผู้ชายไม่ได้ เล่อเล่อจึงกระชากเด็กชายตัวอ้วนข้างกายเธอมาแล้วพูดเสียงดัง “แม่ เขาชื่อเทาเทา!”
เหมยเหมยถลึงตาใส่ลูกสาวแวบหนึ่ง วัน ๆเอาแต่ก่อปัญหา แต่ปัญหาภายในต้องจัดการกันเอง ตอนนี้ร่วมมือกันจัดการปัญหาภายนอกก่อน
“ลูกสาวฉันบอกว่าคุณเป็นผู้หญิงไม่ดี งั้นคุณก็ต้องทำอย่างนั้นแน่นอน ว่ากันว่าเสือดุร้ายยังไม่กินลูกตัวเองเลย คนเป็นแม่อย่างคุณใจดำอำมหิตเกินไปแล้วหรือเปล่า!” เหมยเหมยเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากพลางนึกว่าหญิงสาวคนนี้คงตีลูก เพราะหญิงสาวคนนี้พูดจาไม่น่าฟังเท่าไรจึงทำให้เธอเอ่ยด้วยวาจาไม่น่าฟังเช่นกัน
“แม่ คุณน้าคนนี้คือแม่เลี้ยง แม่ก็บอกนี่คะว่าแม่เลี้ยงเหมือนหมาป่า ร้ายกาจมากเลย!” เล่อเล่อโบกมือไปมาด้วยท่าทางเกินจริง
หญิงสาวสีหน้าแย่มาก หน้าตาถมึงทึงยิ่งกว่าเดิม
……………………