ตอนที่ 2613 แบไต๋
เหมยเหมยคร้านจะสนใจยายแก่ปีศาจเลยอุ้มเป่ารื่อน่าฉุดแขนฉีฉีเก๋อให้ขึ้นไปชั้นบน
“ฉันพาเป่ารื่อน่าลงไปเดินเล่น เพิ่งถึงชั้นล่างยายแก่ปีศาจก็มาแย่งไป ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรด้วย…”
ฉีฉีเก๋อยังกลัวไม่หาย โชคดีที่ยายแก่ปีศาจมือไม้ไม่คล่องแคล่ว ถ้าเปลี่ยนเป็นฉางชิงซานวันนี้เธอต้องปกป้องลูกไว้ไม่ได้แน่
“ไม่เป็นไรแล้ว หลังจากนี้อย่าพาลูกออกจากบ้านคนเดียว ถ้าไม่ไหวจริง ๆก็จ้างพี่เลี้ยงร่างบึกบึนมาคนหนึ่ง” เหมยเหมยบอก
ดูท่าทางสองแม่ลูกฉางชิงซานคงรอต่อไม่ไหวแล้ว แม้แต่วิธีต่ำช้าอย่างการมาแย่งเด็กยังเอาออกมาใช้ แล้วยังมีเรื่องไหนที่พวกเขาไม่กล้าทำอีก!
“เป่ารื่อน่าเป็นคนตระกูลฉางของเรา คืนมานะ เธอมันแค่คนนอก มีสิทธิ์อะไรพาคนตระกูลฉางของเราไป…”
มีเสียงของยายแก่ปีศาจแว่วมาจากด้านหลัง ที่แท้ยายแก่ปีศาจตามมานี่เอง
ฉีฉีเก๋อขวางอยู่หน้าเป่ารื่อน่าแล้วพูดด้วยเสียงโกรธเคือง “เป่ารื่อน่าเป็นลูกของฉัน ใครก็ไม่มีสิทธิ์พาเธอไป เธอมันไม่คู่ควร ให้ฉางชิงซานมาคุยกับฉันเอง!”
“ชิงซานของฉันงานยุ่งจะตาย เรื่องเล็กแบบนี้เขาไม่มีเวลามาสนใจหรอก เธอสำเหนียกหน่อยส่งตัวเด็กมาให้ฉัน ฉันจะให้ชิงซานให้เงินเธอเยอะหน่อยเห็นแก่ที่เธอเชื่อฟังคำสั่ง ไม่อย่างนั้น…หึ…”
เหมยเหมยใจกระตุกวูบ กำลังเครียดนอนไม่หลับอยู่พอดี แต่ยายแก่ปีศาจดันหลุดพูดออกมาเองซะได้
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? ฉางชิงซานคิดจะหย่าเหรอ?” เหมยเหมยจงใจถาม
“คนตระกูลฉางเราไม่เลี้ยงคนไม่เอาไหน ขนาดไข่ยังฟักออกมาไม่ได้ ชิงซานเลี้ยงเธอมาสามปีก็ถือว่าทำดีที่สุดแล้ว เจียมตัวหน่อยแล้วไสหัวออกไปเองซะ ทิ้งเด็กไว้ให้ฉัน…”
ยายแก่ปีศาจเอ่ยอย่างได้ใจพลางใช้ดวงตาเรียวรีจ้องเป่ารื่อน่าอย่างดุดัน หวานหว่านพูดไม่ผิด นังแพศยาฉีฉีเก๋อเห็นความสำคัญของลูกที่สุด ถ้าเอาลูกมาขู่ฉีฉีเก๋อต้องยอมหย่าแต่โดยดีแน่ ๆ
เธอไม่อยากให้หลานชายเป็นเด็กกำพร้าหรอกนะ รีบหย่ากับนังแพศยาแล้วให้ลูกชายไปแต่งงานกับหวานหว่านดีกว่า เช่นนี้เธอก็จะได้อุ้มหลานชายสักที!
ฉีฉีเก๋อเพิ่งจะคิดตอบรับให้จบ ๆไป แต่อยู่ดี ๆก็นึกถึงคำเตือนของเหมยเหมยเลยแค่นเสียงกล่าว “คิดจะหย่าเหรอ? อย่าแม้แต่จะฝัน!”
“นังแพศยาหน้าไม่อาย ไข่ยังฟักออกมาไม่ได้ จองที่แล้วไม่ขี้[1] รู้แต่สร้างความเดือดร้อนให้ลูกชายฉัน…” ยายแก่ปีศาจตะโกนด่าปาว ๆด้วยถ้อยคำหยาบคาย
เหมยเหมยโทรสายตรงหาฉางชิงซานพร้อมคำด่าหยาบคาบของยายแก่ปีศาจแว่วไปถึงปลายสายของฉางชิงซาน
“ฉางชิงซาน ถ้านายคิดจะหย่าก็มาคุยเอง อย่าส่งตัวแม่ที่ทำตัวน่าอับอายขายหน้าแบบนี้มา หล่อนไม่ขายขี้หน้า แต่ฉีฉีเก๋อยังอยากรักษาหน้าไว้อยู่นะ!” เหมยเหมยประชด
ฉางชิงซานพูดกับยายแก่ปีศาจไม่กี่ประโยค ยายแก่ปีศาจก็เดินจากไปแต่โดยดี
“อย่ากังวลไป พวกเขาแย่งเด็กไปไม่ได้หรอก!” เหมยเหมยยังปลอบฉีฉีเก๋อที่ตัวสั่นไม่หาย
“ฉันไม่กลัว….ใครกล้าแย่งลูกฉันฉันก็จะสู้จนถึงที่สุด…ทำไมเขาถึงหน้าไม่อายได้ขนาดนี้…เมื่อก่อนฉันตาบอดจริง ๆ…”
ฉีฉีเก๋อทั้งกลัวทั้งโกรธ ยิ่งกว่านั้นคือเสียใจภายหลัง!
เหมยเหมยถอนหายใจ ผู้ชายกลัวอยู่ผิดสายงาน ผู้หญิงกลัวการแต่งผิดคน…โชคดีที่ฉีฉีเก๋อยังมีทางเลือกอื่น!
ฉางชิงซานรีบเดินทางมาหาภายในวันนั้นโดยมีทั้งเหมยเหมยกับเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนอยู่ด้วยทั้งคู่ เขาเอ่ยปากขอโทษก่อนบอกว่าเขาไม่รู้ความอะไรด้วย ส่วนจะจริงหรือโกหกนั้นก็ไม่อาจรู้ได้
“ฉีฉีเก๋อ เรามาถึงจุดนี้ได้ล้วนเป็นสิ่งที่เราไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็เสียใจมากจริง ๆ…” ฉางชิงซานพูดเสียงนิ่ง เขาไม่กล้ามองฉีฉีเก๋อเลยได้แต่หลุบตาต่ำ
“พูดมาตรง ๆ อย่ามาอ้อมค้อมกับฉัน!” ฉีฉีเก๋อเอ่ยเสียงเย็น
ฉางชิงซานลังเลเพียงครู่ก็ถอนหายใจ “เราหย่ากันเถอะ ฉันขอแค่เป่ารื่อน่า บ้านกับรถแล้วก็เงินในบัญชีให้เธอหมดเลย!”
[1] เป็นคำสแลงจีนที่สื่อถึงคนที่จับจองสิทธิ์หรือพื้นที่ใดแต่ไม่ทำอะไร ทำให้คนอื่นเสียโอกาสไปด้วย
……………………..
ตอนที่ 2614 แบไต๋
ฉีฉีเก๋อสีหน้าเปลี่ยนไปพลางตวาดเสียงสูงกลับ “เป็นไปไม่ได้ เป่ารื่อน่าเป็นของฉัน ฉันเสี่ยงชีวิตแทบตายกว่าจะคลอดเธอได้ สามปีมานี้ก็มีแต่ฉันที่เลี้ยงดูเธออยู่คนเดียว นายกับแม่ของนายไม่ช่วยออกแรงสักนิด ฉางชิงซาน นายมีสิทธิ์อะไรมาแย่งเป่ารื่อน่ากับฉันเหรอ?”
ฉางชิงซานหน้านิ่งดูถูกฉีฉีเก๋อที่ทำท่าเหมือนหญิงปากร้ายแบบนี้อย่างมาก หวานหว่านอ่อนโยนช่างเอาใจใส่ ทุกครั้งที่พาไปออกงานบรรดาเพื่อน ๆต่างก็อิจฉากันทั้งนั้น
แต่ฉีฉีเก๋อกลับพาไปออกงานสังคมด้วยไม่ได้ พูดจาไม่รู้จักกาลเทศะแต่งตัวเหมือนป้าแก่ ๆ ซื้อกับข้าวตามท้องตลาด พาออกไปมีแต่ทำเขาขายหน้า
เหมือนตอนนี้ที่เริ่มตำหนิเขากับแม่อีกแล้ว ผู้ชายทำงานนอกบ้านผู้หญิงทำงานในบ้าน เขาทำงานอย่างเหนื่อยยากทุกวันมีเวลาเลี้ยงดูลูกเสียที่ไหน ฉีฉีเก๋อทั้งไม่ทำงานและไม่ต้องหาเงิน หรือว่าจะให้เลี้ยงลูกหน่อยก็ไม่ได้งั้นหรือ?
“ฉีฉีเก๋อ เธอต้องมีเหตุผลหน่อย ฉันไม่ไปทำงานหาเงินแล้วจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงเธอกับลูก? แล้วก็แม่ของฉัน ท่านแก่แล้วสุขภาพไม่ดี ทำไมเธอชอบคิดเล็กคิดน้อยกับท่านนักล่ะ?
ทำไมจิตใจเธอคับแคบลงเรื่อย ๆแบบนี้? ใจดำใจร้าย ต่างอะไรกับผู้หญิงไร้การศึกษาในชนบท?”
ฉางชิงซานพูดออกมาเรื่อย ๆด้วยเสียงราบเรียบ แต่ถ้อยคำวาจากลับเหมือนมีดทิ่มแทงใจฉีฉีเก๋อครั้งแล้วครั้งเล่าจนเลือดสดไหลริน
“ฉันก็ออกไปทำงานได้เหมือนกัน แต่นายเลี้ยงลูกได้ไหมล่ะ? แล้วก็แม่ของนาย นอกจากจะทำตัวเหมือนไม้ปั่นขี้คอยป่วนไปทั่วแล้วทำอะไรได้อีกบ้าง?” ฉีฉีเก๋อตะคอกใส่
ฉางชิงซานปั้นหน้าตึงตวาดเสียงดุดัน “คนนั้นคือแม่ของฉันนะ ช่วยให้เกียรติด้วย มารยาทของเธอล่ะ?”
“มารยาทเหรอ? ฮ่า ๆ…ฉางชิงซาน มารยาทของฉันถูกคนตระกูลฉางของพวกนายกลืนกินไปหมดแล้ว…”
ฉีฉีเก๋อหัวเราะเสียงดังที่ทำเอาคนฟังรู้สึกสลดใจ เธอหยุดหัวเราะมองชายตรงหน้าอย่างเย็นชา ผู้ชายที่เธอเคยรักสุดหัวใจถึงขั้นยอมตายได้
ตอนนี้กลับเหมือนคนแปลกหน้า!
นับจากนี้ก็เป็นเพียงคนข้างทาง ไม่สิ เป็นศัตรู!
“ฉางชิงซาน ฉันจะบอกให้นะ เป่ารื่อน่าเทียบเท่ากับชีวิตของฉัน ถ้านายกล้าแย่งเป่ารื่อน่ากับฉันก็เท่ากับพรากชีวิตฉันไปด้วย ฉันจะฆ่านายอย่างแน่นอน!”
ฉีฉีเก๋อพูดเน้นทีละคำ แม้เสียงไม่ดังมากแต่กลับแฝงด้วยความอาฆาตจนฉางชิงซานตัวสะท้านเฮือก
ตอนนี้เขาชักเริ่มเสียใจที่บีบคั้นฉีฉีเก๋อถึงขนาดนี้ ความจริงเขายังไงก็ได้เพราะเขารู้ว่าฉีฉีเก๋อไม่มีทางเลี้ยงดูลูกสาวได้แย่แน่นอน
อีกอย่างเดิมทีเขาก็ตัดสินใจจะทิ้งเงินไว้ให้ฉีฉีเก๋อกับลูกสาวมากหน่อยในเมื่อเป็นผู้หญิงที่เขาเคยรัก แถมยังเป็นลูกสาวแท้ ๆของเขาด้วย
แต่พ่อแม่ของเขากลับไม่เห็นด้วยบอกว่าเป่ารื่อน่าเป็นหลานสาวตระกูลฉาง จะปล่อยให้ไปอยู่กับคนนอกได้อย่างไร ต้องพาตัวกลับมาให้ได้
ส่วนเรื่องเงินประเด็นหลักคือแม่ของเขาไม่เห็นด้วย บอกว่าเงินที่บ้านเป็นเงินที่เขาอุตส่าห์ทำงานมาอย่างยากลำบาก ทำไมต้องให้คนนอกได้เปรียบกัน?
เงินเหล่านี้ควรเหลือไว้ให้ลูกชายของเขา ถ้าเกิดฉีฉีเก๋อหอบเงินพวกนี้ไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น ถ้าอย่างนั้นเขาก็เสียเปรียบแย่สิ?
พอยายแก่ปีศาจพูดเช่นนี้ฉางชิงซานก็ยิ่งไม่สบายใจ พอนึกถึงว่าฉีฉีเก๋อจะพาลูกสาวของเขากับเงินของเขาไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น อนาคตเป่ารื่อน่าจะเรียกผู้ชายคนอื่นว่าพ่อ แล้วผู้ชายคนนั้นยังใช้เงินที่เขาทำงานหามาอีก…
ครั้นคิดถึงเรื่องพวกนี้ฉางชิงซานก็รู้สึกแย่เหลือเกิน ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่พอใจ
ไม่ว่าจะเงินหรือลูกสาวเขาต้องเอากลับมาทั้งหมด อย่างมากอนาคตฉีฉีเก๋อก็แค่ต้องย่ำแย่หน่อย พอถึงตอนนั้นเขาค่อยให้เงินชดเชยจำนวนหนึ่ง ขอเพียงเธอเจียมตัวใช้ชีวิตคนเดียว เขาไม่ถือสาอะไรหากต้องเลี้ยงดูเพิ่มอีกหนึ่งคนหรอก
………………