ตอนที่ 2885 อัจฉริยะมักจะโดดเดี่ยวเสมอ
เหมยเหมยหวาดกลัวจนแทบสติหลุด ลี่เมิ่งเฉินหัวเราะอย่างได้ใจแต่ก็ไม่นานนักเพราะถูกเหยียนหมิงซุ่นเปิดโปงเสียก่อนจึงถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ
เหยียนหมิงซุ่นถามตรง ๆ “นายก็เข้าไปในโลกคู่ขนานได้ใช่ไหม?”
“แน่นอน ตอนฉันยังเด็กเคยไปในโลกคู่ขนานนั่น แถมได้เรียนรู้อะไรตั้งมากมาย” สีหน้าของลี่เมิ่งเฉินกำลังหวนนึกถึงอดีต
ตอนเขายังเด็กก็อยู่ในสภาพเดียวกับเสี่ยวจูเช่นกันที่นอนไม่เคยอิ่มสักวัน ทว่าเขาไม่ได้โชคดีเหมือนเสี่ยวจูที่มีพ่อแม่รักเขาและครอบครัวที่รักเขาขนาดนอนได้โดยไม่ต้องกังวลถึงสิ่งใด ไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนมาทำร้ายคุณลับหลังหรือเปล่า
ดังนั้นเขาจึงหนีออกจากบ้านตั้งแต่ยังเด็กหลบไปกบดานอยู่บนเนินเขาที่แห้งแล้งไม่มีใครอาศัยอยู่ให้ผืนฟ้าเป็นดั่งผ้าห่ม พื้นดินเป็นดั่งเตียงนอน ใช้ต้นหญ้าและน้ำเติมพลัง เอาสัตว์ร้ายและแมลงมีพิษเป็นผู้พิทักษ์ของเขา
มีชีวิตแบบนี้จนอายุได้สิบขวบ เขาโตและแข็งแกร่งมากพอที่จะไม่เกรงกลัวใครในครอบครัวทั้งนั้น ดังนั้นเขาจึงกลับบ้านและเริ่มต้นชีวิตใหม่
และด้วยเหตุนี้…เมื่อเขาเห็นชีวิตของเสี่ยวจูที่อยู่อย่างสุขสบายจึงอดไม่ได้ที่จะอิจฉาขึ้นมา…
“แล้วนายเริ่มใช้ชีวิตแบบปกติเมื่อไหร่ล่ะ?” เหมยเหมยถามอย่างเป็นห่วง
หากนอนแล้วสามารถเรียนรู้ไปด้วยได้ถือเป็นสิ่งที่ดีแต่คงนอนแบบนี้ทุกวันไม่ได้ อย่างไรเสียก็ต้องใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปด้วย!
“ยิ่งอายุมากขึ้นเวลานอนก็จะค่อย ๆลดลง ช่วงสิบปีแรกไม่ต้องไปสนใจเขา แค่พยายามรักษาการออกกำลังกายให้ได้วันละ 1-2 ชั่วโมงก็เพียงพอแล้ว” ลี่เมิ่งเฉินกล่าวเพิ่มอีกหนึ่งชั่วโมงด้วยเจตนาร้ายกาจ
เหยียนหมิงซุ่นและเหมยเหมยต่างน้อมรับคำสอนอย่างเชื่อฟัง ทั้งยังมองเจตนาร้ายของลี่เมิ่งเฉินไม่ออกเลยด้วยซ้ำ
ในใจของเหมยเหมยเพิ่มเวลาออกกำลังกายของเสี่ยวจูเป็นสองชั่วโมง เธอมักจะเลือกสิ่งที่ส่งผลดีต่อสุขภาพของลูกชายมากกว่าอยู่เสมอ ฉะนั้นหากใช้คำว่า 1-2 ชั่วโมง…แน่นอนว่าต้องเป็นสองชั่วโมงโดยไม่ต้องคิดเลย
“ทำไมลูกชายคนโตของฉันก็เห็นโลกคู่ขนานได้เหมือนกันแต่กลับไม่ได้อยากนอนตลอดเวลาล่ะ?” เหมยเหมยถามขึ้นด้วยความสงสัย
ลี่เมิ่งเฉินมองสองพี่น้องเน่าเน่าแล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า “เขาเข้าไปในโลกคู่ขนานไม่ได้ จนถึงทุกวันนี้มีน้อยคนนักที่จะสามารถเข้าไปในโลกคู่ขนานได้
เขาเคยศึกษายอดอัจฉริยะที่สร้างยุคสมัยตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันโดยมองข้ามคนที่ประสบความสำเร็จทั่วไป แต่มุ่งเน้นไปที่ไอน์สไตน์ นักทฤษฎีและนิโคลัส นักวิทยาศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่สองคนนี้
เขาไม่เคยเจอสองคนนี้มาก่อนแต่สัญชาตญาณบอกเขาว่าต้องเป็นคนประเภทเดียวกันแน่ โดยเฉพาะนิโคลัสบิดาแห่งกระแสไฟฟ้าสลับที่ถูกดูหมิ่นดูแคลนมาโดยตลอด ได้รับฉายาว่าอัจฉริยะที่น่าหวาดกลัวของมนุษย์ต่างดาว จนถึงปัจจุบันตำรวจ FBI ของสหรัฐอเมริกายังระบุว่าต้นฉบับงานวิจัยของเขาเป็นความลับสุดยอด
นิโคลัสเคยกล่าวว่า “ฉันสามารถแยกโลกออกได้ แต่ฉันจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด”
คนที่อยู่ในสมัยนั้นต่างนึกว่าเขาพูดเรื่องเพ้อเจ้อ แต่การระเบิดที่ตุงกุสคาในรัสเซียในปี 1908 พิสูจน์ว่านิโคลัสไม่ได้ล้อเล่น เขามีความสามารถในการทำลายล้างโลกได้จริง ๆ
ดังนั้นคนในยุคปัจจุบันควรขอบคุณนิโคลัสสำหรับความเมตตาของเขาที่มีต่อโลกใบนี้ มิเช่นนั้นประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติคงสิ้นสุดลง
เหยียนหมิงซุ่นพอจะเข้าใจในความหมายของลี่เมิ่งเฉิน คนที่สามารถเข้าไปในโลกคู่ขนานได้คงจะมีไอคิวที่น่าหวาดกลัวมากทีเดียว แม้ว่าเน่าเน่าจะฉลาดมากแต่ก็ยังไม่ถึงจุดที่น่าทึ่งนัก ดังนั้นเขาจึงแค่มองเห็นแต่ไม่สามารถเข้าไปได้
แต่เขากลับคิดว่าเน่าเน่ายังจะมีความสุขมากกว่า
ในบางครั้งมองเห็นอนาคตที่ไกลออกไปอาจไม่ใช่เรื่องดี อัจฉริยะมักจะโดดเดี่ยวเสมอ
ในฐานะที่เป็นพ่อ เขาแค่หวังว่าลูกชายจะมีความสุข ส่วนจะเป็นอัจฉริยะหรือไม่นั้นไม่สำคัญ
หลังจากเข้าใจเรื่องราวทุกอย่างแล้วเหยียนหมิงซุ่นก็รู้สึกเบาใจแล้วหันไปมองลี่เมิ่งเฉิน เจ้าหมอนี่หายหน้าหายตาไปหกปีไม่รู้ไปทำอะไรมาบ้าง!
“ช่วงหกปีมานี้นายไปอยู่ไหนมา?” เหยียนหมิงซุ่นถามด้วยความสงสัย
ลี่เมิ่งเฉินยิ้มตาหยีเอ่ย “จีบสาว!”
……………………………………….
ตอนที่ 2886 คุณชายเก้า
“พรวด”
เหมยเหมยกลั้นไว้ไม่อยู่จึงพ่นน้ำออกมา อย่างแรกเธอให้เล่อเล่อและเน่าเน่ากลับห้องไปนอนเพราะเรื่องจีบสาว ไม่เหมาะให้เด็กฟัง
สองพี่น้องออกจากห้องหนังสือแล้วตรงไปห้องของเสี่ยวจู เสี่ยวจูกำลังหลับสบายนอนกรนส่งเสียงคร่อกฟี้
เล่อเล่อบีบจมูกเสี่ยวจูแน่นเพื่อปลุกให้เขาตื่น เสี่ยวจูมองไปที่สองพี่น้องอย่างเหนื่อยหน่าย จะให้เขานอนดี ๆไม่ได้หรือไง?
แต่คำพูดของเน่าเน่าทำให้เขาตื่นและโกรธจัดในทันที
“คนเลวบอกกับแม่ว่านายต้องเดินสองชั่วโมงทุกวัน…” เน่าเน่าแอบมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นอยู่บ้างน้องชายเกลียดการเดินเป็นที่สุด ถ้าเดินสองชั่วโมงจะต้องร้องไห้แน่ ๆ
“เลวมาก!” เสี่ยวจูกัดฟันกรอด
เล่อเล่อแค่นเสียง “จะต้องหาวิธีจัดการคนเลวนี่ อยู่ดี ๆกล้าคิดจะมาเจาะเลือดของเสวี่ยเสวี่ย”
เน่าเน่าไม่ชอบใช้สมองมากที่สุด เขาแค่ชอบลงมือเท่านั้น เขาจึงมองพี่สาวและน้องชายอย่างตั้งใจเพื่อรอฟังคำสั่ง
เล่อเล่อคิดเพียงครู่เดียวก็เอ่ยว่า “วางยาระบายแล้วให้มันอยู่ห้องน้ำไปเลย”
เสี่ยวจูพยักหน้า “ดี!”
เดิมทีเขาก็คิดจะใช้วิธีนี้จัดการคนเลวนั่น แต่ทว่า… ‘คนเลว’ นี่ก็ยากที่จะรับมือเช่นกัน ยาระบายต้องทำขึ้นเป็นพิเศษ ไม่เช่นนั้น ‘คนเลว’ คงไม่หลงกลง่าย ๆแน่
ลี่เมิ่งเฉินที่อยู่ในห้องหนังสืออดไม่ได้ที่จะหนาวสะท้านเฮือก เขาลูบแขนไปมาแต่ก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น เพราะคนที่จะทำร้ายเขาได้บนโลกใบนี้เกรงว่ายังไม่เกิดด้วยซ้ำ!
หลังจากเหมยเหมยไล่สองพี่น้องเล่อเล่อออกจากห้องแล้วก็มาแอบฟังต่อ “นายหาแฟนได้แล้วเหรอ?”
ลี่เมิ่งเฉินเอ่ยอย่างได้ใจ “ตอนนี้เป็นคุณนายลี่ และยังตั้งท้องแล้วด้วย”
ถ้าไม่ใช่เพราะยาวิเศษกระตุ้นความสนใจเขา เขาคงไม่อยากทิ้งภรรยามาหรอก!
เหมยเหมยถามอย่างประหลาดใจ “คนที่นายรักแต่งงานกับคนอื่นแล้ว นายยังมีความสุขได้อีกเหรอ?”
เธอมั่นใจว่าชื่อที่ลี่เมิ่งเฉินเอ่ยออกมาไม่ได้หมายถึงแซ่ลี่ แต่หมายความว่าผู้หญิงที่เขาชอบแต่งงานกับผู้ชายอื่นและตั้งท้องแล้วด้วย แต่ทำไมยังยิ้มออกมาได้?
หรือเพราะว่าเสียใจมากเกินไปเลยเพี้ยนไปแล้ว?
ตอนเหยียนหมิงซุ่นฟังลี่เมิงเฉินพูดว่า ‘คุณนายลี่’ กลับขมวดคิ้วแน่นพลันนึกถึงตระกูลหนึ่งขึ้นมา
นี่เป็นตระกูลที่แม้แต่เฮ่อเหลียนชิงและหนิงเฉินเซวียนยังไม่กล้าหาเรื่องด้วยซึ่งเป็นตระกูลในตำนาน
“นายคือคุณชายคนที่เท่าไร?” เหยียนหมิงซุ่นถามขึ้น
ผู้ที่มีชื่อเสียงของตระกูลลี่คือคุณชายแปดและคุณชายเก้า ว่ากันว่ามีเพียงคุณชายสองท่านนี้เท่านั้นที่เป็นทายาทสายตรงของตระกูล ส่วนคุณชายที่เหลือของตระกูลล้วนเกิดจากชู้ทั้งนั้น
แต่ทว่าแม้ชายพวกนี้จะเจ้าชู้แต่กลับรับผิดชอบเรื่องลูก ๆได้ดีมาก ไม่ว่าจะเกิดเป็นหญิงหรือชาย ไม่ว่าใครจะให้กำเนิด ขอแค่คลอดออกมาแล้วก็จะพากลับบ้านทุกคน นี่จึงเป็นสาเหตุที่ตระกูลลี่มีคุณชายที่เป็นลูกครึ่งอยู่หลายคนปนเปกันไป
แต่ไม่รู้ว่าลี่เมิ่งเฉินเป็นคุณชายท่านไหน เหยียนหมิงซุ่นพลันเข้าใจทุกอย่างในทันที ลี่และลี่[1]…เจ้าหมอนี่ใช้คำพ้องเสียง!
ลี่เมิ่งเฉินพึงพอใจกับปฏิกิริยาของเหยียนหมิงซุ่นมากแล้วกระแอมเบา ๆเอ่ย “เก้า”
เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เป็นคุณชายเก้าเหรอ? เป็นคนบ้าที่คนกล่าวถึงกันในตำนาน?
ตามตำนานเล่าว่าคุณชายเก้าเป็นบ้า คุณชายแปดพิการ
แม้ว่าลี่เมิ่งเฉินจะดูเหมือนคนไม่ค่อยปกติแต่ก็ไม่ถึงขั้นเป็นบ้า เรื่องในตำนานล้วนไร้สาระทั้งนั้น
“ฉันเองที่จงใจปล่อยข่าวนั้นออกไป” รอยยิ้มของลี่เมิ่งเฉินลึกล้ำยากจะหยั่งถึง
เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยเสียงขาดห้วง “หรือว่าคุณชายแปด?”
“แน่สิ…คุณชายแปดก็ไม่ได้พิการ” รอยยิ้มของลี่เมิ่งเฉินยิ่งดูลึกลับ
ราวกับว่าเขาเป็นผู้ชมที่ยืนอยู่ห่าง ๆเพื่อชื่นชมละครที่เขาทั้งเล่นเองและกำกับเอง ทั้งยังมองดูเหล่ามนุษย์ปุถุชนทุกคนที่อยู่ในนั้นด้วย…
ตอนนี้เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกเช่นนี้ เขารู้สึกว่าในสายตาของลี่เมิ่งเฉินเขาก็เป็นแค่คนโง่คนหนึ่งเท่านั้นเอง
……………………………………….
[1] ออกเสียงเหมือนกันแต่คนละแซ่