ลูกน้องที่อยู่ในประเทศญี่ปุ่นของเฉินจื๋อข่าย ได้จองโรงแรมที่ดีที่สุดในนาโงยะให้พวกเขาไว้แล้ว
เย่เฉินก็ยังรู้สึกได้ว่านินจาสี่คนนั้นยังคงสะกดรอยตามตัวเองอยู่ตลอด และพวกเขาก็ตามมาถึงโรงแรมแห่งนี้
หลังจากที่เย่เฉินและคนอื่นๆเช็กอินเข้าพักที่โรงแรมแล้ว หัวหน้านินจาสี่คนนี้ที่ชื่อฟูจิบายาชิมาสะ ได้พานินจาที่เหลืออีกสามคนมาที่แผนกต้อนรับของโรงแรม
พวกเขาจองห้องพักสี่ห้องบนชั้นเดียวกันกับเย่เฉิน
พวกเขาฉลาดมากๆในการจองห้องพักสี่ห้องที่แตกต่างกัน และสี่ห้องนี้มีสองห้องอยู่ติดกับลิฟต์สองตัว และอีกสองห้องอยู่ติดกับบันไดหนีไฟที่อยู่ปลายทางทั้งสองด้าน
ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่เกิดแผ่นดินไหวบ่อย ทำให้การออกแบบอาคารต่างๆของพวกเขา ต้องพิจารณาบันไดหนีไฟเป็นพิเศษ
มันหายากมากๆ ที่ในหนึ่งอาคารจะมีบันไดหนีไฟถึงสองที่
เหตุผลที่พวกเขาต้องจองห้องในลักษณะแบบนี้ เพราะพวกเข้าต้องการควบคุมและรับรู้การเคลื่อนไหวทุกย่างก้าวของเย่เฉิน เพื่อให้พวกเขาสามารถจับตาดูเย่เฉินได้อย่างง่ายดาย
ทำไมพวกเขาถึงไม่จองห้องพักที่อยู่ใกล้ๆกับเย่เฉิน เพราะห้องส่วนใหญ่ที่อยู่ในบริเวณใกล้ๆกับห้องของเย่เฉิน ถูกลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายจองไปหมดแล้ว
เย่เฉินพักผ่อนอยู่ในห้องได้ไม่นาน ก็รู้สึกได้ว่านินจาสี่คนนี้กำลังเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และรู้สึกได้ว่าพวกเขาได้เข้าพักในห้องที่อยู่ชั้นเดียวกับตัวเอง ทำให้เย่เฉินมีแผนการในใจทันที
คืนนี้ เขาอยากจะลองต่อสู้กับนินจาญี่ปุ่นพวกนี้ ดูว่าพวกเขามีความสามารถมากน้อยแค่ไหน
ช่วงอาหารค่ำ ลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายได้พาทุกคนไปทานข้าวปลาไหลที่โด่งดังที่สุดในท้องถิ่น ในร้านอาหารที่มีชื่อเสียงที่สุดในนาโงยะ
หลังจากทานอาหารเสร็จ หงห้าแนะนำให้ทุกคนไปเที่ยวที่ซากาเอะของนาโงยะด้วยกัน เย่เฉินจงใจพูดว่า:”พวกคุณไปเถอะ ฉันอยากออกไปเดินเล่นคนเดียว”
หงห้ารีบพูดทันที:”อาจารย์เย่ พวกเราไม่ค่อยคุ้นเคยกับสถานที่นี้ คุณอย่าออกไปไหนคนเดียวเลย หรือไม่คุณก็บอกมาเลยว่าคุณอยากจะไปไหน พวกเราทุกคนไปเป็นเพื่อนคุณ”
เฉินจื๋อข่ายก็พยักหน้าทันที:”ใช่ครับ อาจารย์เย่ พวกเราทุกคนไปด้วยกันจะดีกว่า!”
เย่เฉินโบกมือและพูด:”ในนาโงยะไม่มีใครรู้จักฉัน พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วง และฉันก็มีความสามารถและปกป้องตัวเองได้ เรื่องนี้พวกคุณไม่ต้องกังวล”
เมื่อเฉินจื๋อข่ายได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็รู้ได้ทันทีว่าเย่เฉินไม่ต้องการให้พวกเขาไปด้วย ดังนั้นเขาก็เลยพูดด้วยความสุภาพ:”อาจารย์เย่ คุณก็อย่าไปไหนไกลๆละ ถ้าคุณต้องการอะไร ก็โทรศัพท์มาหาพวกเราได้ตลอด!”
เย่เฉินพยักหน้า:”โอเค พวกคุณไปเที่ยวกันเถอะ”
เมื่อพูดจบ เย่เฉินก็เดินจากไปเพียงคนเดียว
ในขณะนี้ ในรถยนต์คันหนึ่งที่จอดอยู่ถนนฝั่งตรงข้าม ศิษย์น้องของฟูจิบายาชิมาสะได้ถามเขาว่า:”ศิษย์พี่ พวกเราจะสะกดรอยตามเขาไปไหม?”
ฟูจิบายาชิมาสะหัวเราะอย่างเย็นชาและพูด:”เขาได้เช็กอินเข้าพักที่โรงแรมแล้ว เขาต้องกลับไปที่โรงแรมอย่างแน่นอน ไม่หนีไหนหรอก”
ศิษย์น้องอีกคนก็ถามทันที:”ศิษย์พี่ ความหมายของศิษย์พี่คือไม่ต้องสะกดรอยตามเขาแล้วใช่ไหม?”
ฟูจิบายาชิมาสะเอ่ยปากพูด:”ยังไงก็ต้องสะกดรอยตามเขาไป เพราะฉันเคยรับปากคุณทากาฮาชิ จะไม่ยอมปล่อยให้เขาละสายตาหรือหนีไปได้ ถ้างั้นก็ให้น้องสี่ไปติดตามเขา น้องรองกับน้องสามกลับไปโรงแรมพร้อมกับฉัน อาศัยจังหวะที่พวกเขายังไม่ได้กลับมาที่โรงแรม พวกเราแอบเข้าไปในห้องของพวกเขาและใส่เครื่องดักฟัง”
มีชายอายุสามสิบกว่าๆที่นั่งอยู่ด้านหลังรถยนต์พูดออกมาทันที:”ได้ครับศิษย์พี่ ฉันจะสะกดรอยตามเขาเอง!”
ฟูจิบายาชิมาสะตอบตกลงและพูดว่า:”คุณสะกดรอยตามเขาอยู่ไกลๆก็พอ แต่อย่าให้เขาละสายตาเด็ดขาด ถ้ามีเหตุการณ์อะไรผิดปกติก็รีบโทรหาฉันทันที เข้าใจไหม?”
“เข้าใจแล้ว ศิษย์พี่!”