เย่เฉินรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่นุ่มนวลและเย็นชาจากริมฝีปากของนานาโกะเป็นอันดับแรก จากนั้นก็รู้สึกขมขื่นเล็กน้อยในปากของเขา
เขารู้ดีอยู่ในใจว่า นี่คือรสชาติแห่งน้ำตาของนานาโกะ
ในขณะนี้ เขารู้สึกไม่เต็มใจ และก็ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ริมฝีปากของทั้งสองก็แยกจากกัน อิโตะ นานาโกะ เงยหน้าขึ้น มองเย่เฉินด้วยดวงตาที่เป็นสีแดง สำลักและพูดว่า “เย่เฉินซัง อย่าลืมฉันไปเลยนะ………”
เย่เฉินพยักหน้าอย่างจริงจัง “ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ลืมอย่างแน่นอน!”
อิโตะ นานาโกะ พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “หากมีสิ่งใดที่ต้องการความช่วยเหลือจากฉันในอนาคต ได้โปรดเย่เฉินซังจะต้องบอกฉันด้วยนะคะ!”
เย่เฉินพยักหน้า “โอเค คุณก็เช่นกัน!”
อิโตะ นานาโกะ ถึงฉีกน้ำตาของเธอเป็นรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นเย่เฉินซังก็รีบไปเถอะ ถ้าเกิดล่าช้าต่อไปคุณก็จะขึ้นเครื่องบินไม่ทันเวลาแล้ว!”
เย่เฉินมองมาที่เธอ และอย่างอ่อนโยนว่า “นานาโกะ ไว้เจอกันใหม่ในภายหลัง”
“อืม ไว้เจอกันใหม่เย่เฉินซัง!”
เย่เฉินหันกลับหลังไปในครั้งนี้ และก็ไม่ได้หันกลับมาอีกเลย
เขาไม่อยากเป็นเหมือนเมื่อกี้นี้ ตอนที่หันกลับมามอง ก็จะเห็น อิโตะ นานาโกะ ที่กำลังร้องไห้น้ำตาไหล
ดังนั้น จึงแข็งใจไปเลยทีเดียว และก้าวเข้าสู่ช่องทางการตรวจสอบความปลอดภัย
ผู้โดยสารโดยรอบ เห็น อิโตะ นานาโกะ ที่สวยงามเย้ายวนใจ กำลังใช้มือปิดใบหน้าของเธออยู่ที่จุดตรวจรักษาความปลอดภัย ด้วยน้ำตาคลอเบ้า และจ้องมองไปที่เงาร่างของเย่เฉินโดยไม่กะพริบตาจนกว่าจะหายตัวไป ในหัวใจก็พอจะสั่นไหวอยู่บ้าง
ผู้ชายส่วนใหญ่ ต่างก็รู้สึกอิจฉาชายคนที่เพิ่งหายตัวไปจากช่องตรวจความปลอดภัยในตอนเมื่อกี้นี้
“ไอ้คนคนนั้นมีคุณสมบัติอะไร ที่จะสามารถมีผู้หญิงสวยๆ แบบนี้คนหนึ่งมองดูเขาและร้องไห้น้ำตาไหลไปด้วยความหลงใหลแบบนั้น!”
“ประเด็นคือ…….เขาไม่ได้หันกลับมาอีกเลย! นี่มันมากเกินไปแล้วหรือเปล่า!”
“ถ้าเป็นผม จะต้องหันกลับมารักษาผู้หญิงคนนั้นไว้ และบอกเธอว่าผมจะไม่จากเธอไปตลอดกาล!”
อิโตะ นานาโกะ เข้าหูแต่ไม่สนใจกับทุกสิ่งในรอบกายของเธอ
เป็นเวลานานหลังจากที่เย่เฉินหายตัวไป เธอก็ยังคงจมอยู่กับความรู้สึกที่ปล่อยวางไม่ได้อย่างถอนตัวไปขึ้น
จนถึง โทรศัพท์มือถือของเธอมีเสียงดังขึ้นมา
โทรศัพท์เชื่อมต่อแล้ว ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมา “คุณหนู ฉันมาถึงที่ทางเข้าสนามบินแล้ว คุณอยู่ที่ไหน?”
อิโตะ นานาโกะ เช็ดน้ำตาของเธออย่างเร่งรีบ และพูดว่า “คุณรอสักครู่ ฉันจะรีบมา!”
หลังจากพูดจบ เธอก็รีบมองเข้าไปในจุดตรวจรักษาความปลอดภัยอีกครั้ง และหลังแน่ใจว่าจะมองไม่เห็นเงาร่างของเย่เฉินแล้ว เธอถึงหันหลังและออกจากสนามบินอย่างไม่เต็มใจ
นอกสนามบินในเวลานี้ รถโรลส์รอยซ์สีดำสามคันก็ได้จอดรอเรียงติดกันอยู่แล้ว
อิโตะ นานาโกะ เพิ่งเดินออกจากประตูสนามบิน ที่นั่งข้างคนขับของรถโรลส์รอยซ์คันที่อยู่ตรงกลางมีหญิงสาวเดินลงมาคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาทักทายเธอด้วยความเคารพว่า “คุณหนูอยู่ที่นี่!”
อิโตะ นานาโกะ พยักหน้าเบาๆ แต่ยังไม่ได้เดินไปตรงหน้า คนคนนั้นก็ได้เปิดประตูแถวหลังไว้ให้เธอแล้ว
หลังจากที่ อิโตะ นานาโกะ ขึ้นไปนั่งในรถ เธอถึงปิดประตูและกลับไปที่นั่งข้างคนขับ
หลังจากขึ้นรถ อิโตะ นานาโกะ ก็อดไม่ได้ที่จะถามเธอว่า “คาวาน่า คุณได้ซื้อแหวนที่ฉันต้องการมาให้ฉันหรือยัง?”
“ซื้อมาได้แล้ว!” ผู้หญิงที่ถูกเรียกชื่อว่าคาวาน่า ซึ่งมีชื่อเต็มว่า คาวาน่า เรย์ เป็นผู้ช่วยอาวุโสคนหนึ่งของตระกูลอิโตะ ในเวลานี้เธอก็ได้ยื่นกล่องเครื่องประดับทิฟฟานี่ที่สวยงามมาจากที่นั่งข้างคนขับให้ทันที
อิโตะ นานาโกะ รับกล่องเครื่องประดับมาอย่างตื่นเต้น และแกะกล่องออกมาอย่างระมัดระวัง
ตอนที่เธอเปิดกล่องออกมา เธอก็พบว่าในกล่องเครื่องประดับ มีแหวนเพชรแบบเดียวกับวงที่เย่เฉินเคยให้ตัวเองลองใส่นอนอยู่อย่างเงียบๆ