เย่เฉินก้าวเดินเข้าไปในแผนกอาหารและเครื่องดื่มของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง
พื้นที่อันกว้างใหญ่ วันนี้ว่างเปล่าไร้ผู้คน
พนักงานสลายตัวกันออกไปเยอะ ตามที่เฉินจื๋อข่ายบอกมา ว่าถ้าพนักงานมีมากเกินไป กลัวว่าจะทำให้เย่ฉางหมิ่นหงุดหงิด
เย่เฉินเดินผ่านบริเวณโถงด้านนอก เข้ามายังสวนดอกไม้กลางอากาศที่อยู่ตรงกลาง โต๊ะแปดสิบแปดตัวที่อยู่ในห้องโถง ณ ตอนนี้ ถูกเก็บออกไปหมดแล้ว เหลือไว้เพียงโต๊ะอาหารตะวันตกทรงประณีตที่วางอยู่ตรงกลาง
ไม่ต้องคิดก็พอจะรู้ว่า โต๊ะแปดสิบแปดตัวที่ถูกเก็บออกไป ต้องเป็นฝีมือของคุณอาแน่ๆ
เพราะฉะนั้นในใจของเขาก็ยิ่งเกิดความรู้สึกไม่ดีมากกว่าเดิม
แม้ว่าจนถึงตอนนี้เย่เฉินจะยังไม่เคยเจอคุณอาคนนี้ แต่การที่คุณอาทำอะไรใหญ่โตราวกับตัวเองมีอำนาจมากมายอย่างนี้ มันทำให้เย่เฉินเกิดความรู้สึกไม่ชอบใจ
ถึงแม้ในบัตรธนาคารของเย่เฉินตอนนี้ จะมีเงินมากถึงหกหมื่นล้าน แต่เย่เฉินก็ไม่เคยมีความคิดที่จะวางท่าโอ้อวดแบบนั้น
อาหารมื้อนี้ไม่ใช่แค่ยุ่งยาก แต่เสียทั้งแรงเสียทั้งเงิน ต่อให้เขาต้องกินบะหมี่ข้างทาง เขาก็ไม่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมตรงไหน
อีกอย่าง การที่ปิดโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงจนเหลือแค่สวนดอกไม้กลางอากาศโล่งๆเพียงเพื่ออาหารแค่มื้อเดียว มันไม่ไม่ได้ทำให้เย่เฉินรู้สึกเหนือกว่าคนอื่นตรงไหนเลย
กลับกัน มันยิ่งทำให้เขารู้สึกต่อต้านและอยากขับไล่
เย่เฉินเดินมาถึงโต๊ะตัวกลางเพียงตัวเดียวพร้อมๆกับเฉินจื๋อข่าย
เฉินจื๋อข่ายลากเก้าอี้ออกให้เขานั่ง แล้วพูดว่า “คุณชาย รบกวนคุณชายรอสักครู่นะครับ”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดว่า “ได้ นายไปทำธุระนายเถอะ ฉันจะเล่นโทรศัพท์รอเธออยู่นี่”
เฉินจื๋อข่ายเอ่ยพูดขึ้นมาว่า “คุณชาย อยากดื่มอะไรก่อนไหมครับ ผมจะให้คนเตรียมไว้ให้”
เย่เฉินเอ่ยพูดว่า “เอาแค่น้ำเปล่ามาให้ฉันก็พอแล้ว”
“ได้ครับคุณชาย”
ขณะที่เย่เฉินกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโต๊ะอย่างเบื่อหน่าย ข้อความจากอิโตะ นานาโกะก็ส่งเข้ามาพอดี “เย่เฉินซังทำอะไรอยู่?”
เมื่อเย่เฉินเห็นข้อความจากเธอ ก็ยิ้มอย่างรู้ใจ พิมพ์ตอบกลับไปว่า “กำลังออกมาทานข้าวข้างนอก คุณล่ะ?”
อิโตะ นานาโกะตอบกลับมาว่า “ฉันเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล ไปเฝ้าท่านพ่อมาน่ะ”
จากนั้น อิโตะ นานาโกะก็ตอบกลับมาอีกข้อความว่า “เย่เฉินซัง ภรรยาของคุณชอบแหวนที่คุณซื้อให้ไหม? ขนาดพอดีหรือเปล่า?”
เย่เฉินตอบกลับไปว่า “ชอบ ขอบคุณคุณที่ช่วยผมลองแหวน ขนาดพอดีเป๊ะเลย”
อิโตะ นานาโกะส่งสติกเกอร์ยิ้มตอบกลับมา แล้วพิมพ์กลับมาอีกว่า “แบบนั้นก็เยี่ยมเลย! อีกสี่วันก็จะถึงวันปีใหม่ตามปฏิทินของหัวเซี่ยแล้ว สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้านะเย่เฉินซัง！”
เย่เฉินแย้มรอยยิ้ม ปลายนิ้วกดโต้ตอบกลับไปว่า “ขอบคุณ การฟื้นฟู้ร่างกายของท่านอิโตะเป็นอย่างไรบ้าง?”
อิโตะ นานาโกะตอบกลับมาว่า “คุณหมอบอกว่ารักษาตัวอีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะ！”
“ดีแล้ว” เย่เฉินเพิ่งส่งข้อความออกไปได้ไม่ทันไร ก็มีผู้หญิงแต่งตัวหรูหราเดินเข้ามาจากบริเวณทางเข้าสวนดอกไม้กลางอากาศ
หญิงสาวอายุราวๆสี่สิบ สวมใส่เสื้อผ้าแบรนด์ชาแนลรุ่นอิมิเต็ดเอดิชั่น ไว้ผมสั้นประบ่าสีทอง ใบหน้าของเธอไม่ได้ถือว่าสวย นอกจากความเย็นชา ยังให้ความรู้สึกเลือดเย็นอีกด้วย
ผู้หญิงคนนี้ คือคุณอาของเย่เฉิน เย่ฉางหมิ่น