บทที่ 2088
“ถึงเวลา ฉันจะจ่ายเงินชดเชยให้กับครอบครัวของเหยื่อทั้งสามและได้รับการอภัยจากพวกเขา ศาลจะต้องตัดสินลดโทษให้พวกเราสอง
คนพ่อลูกตามตุลยพินิจอย่างแน่นอน!”
“ก็แค่จ่ายเงินชดเชยให้เขาคนละยี่สิบสามสิบล้านให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ได้จริงๆก็ชดเชยครอบครัวละห้าสิบล้าน! ชดเชยจนสมาชิกใน
ครอบครัวของพวกเขาฝันจนสามารถหัวเราะตื่นด้ ถึงเวลานั้นพวกเขาจะต้องออกหนังสือให้อภัยและช่วยพวกเราสองคนพ่อลูกขอความเมตตา
ต่อศาล”
ในใจของคุณท่านซ่งก็รู้ติว่า ตอนนี้เนื่องจากว่าไม่ใช่สังคมศักดินาแล้ว และกฎครอบครัวในสมัยศักดินา ตอนนี้คงจะใช้ไม่ได้อย่าง
แน่นอน
ดังนั้น เขาก็ไม่สามารถอยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ก็ให้คนเอาซ่งเทียนหมิงกับซ่งหรงวี่ไปฆ่าทิ้งจริงๆ
ยิ่งไปกว่านั้น ถอยหนึ่งหมื่นก้าวมาพูด
ต่อให้กฎหมายใช้ไม่ได้ คุณท่านซ่งก็ทำไม่ลงคอจริงๆ
เขาเกลียดพ่อลูกคู่นี้จริงๆ
แต่ เลือดบนตัวของพ่อลูกคู่นี้ ก็เป็นสายเลือดของตระกูลซ่ง
เดิมทิสมาชิกในครอบครัวของตระกูลก็ไม่ได้เจริญรุ่งเรือง หากตัวเองฆ่าพวกเขาจริงๆ ยังไม่ต้องพูดว่าตัวเองไม่ใจแข็งพอ หลังจากที่ตาย
ก็ไม่มีหน้าไปเผชิญกับบรรพบุรุษ
อันที่จริงแล้ว พ่อแม่ทุกคนในโลกนี้ล้วนเป็นแบบนี้
แม้ว่าจะรู้ว่าลูกของตัวเองเป็นหมาปโหดร้ายตัวหนึ่ง ก็อดไม่ได้ที่จะเฉือนเนื้อตัวเองมาให้มันกิน
แล้วจะฆ่าเขาด้วยตัวเองลงคอได้อย่างไร?
ในใจของคุณท่านซ่งส์บสนอย่างไม่มีอะไรเยบด้ ในช่วงเวลาหนึ่ง เขาถึงขนาดคิตว่าก็ส่งตัวของสองคนนี้ ให้ก้บอำนาจตลาการให้รู้
แล้วให้รู้รอดไปเลย ให้อำนาจตุลาการตัดสินจำคุกพวกเขาถึงสิบปีหรือยี่สิบปี ถึงขนาดไม่มีกำหนดก็ได้ ก็นับว่าเป็นกำจัดความชั่วร้ายให้
ประซาชนแล้ว
แต่ทว่า เขาก็คิดถึงเย่เฉินในทันที
เขาแอบคิดในใจว่า: “ครั้งนี้ อาจารย์เย่เห็นแก่หน้าซ่งหวั่นถึงทั้งหมด ถึงได้ลงมือ”
“ถ้าหากฉันทำผลของการจัดการเรื่องนี้ ไม่สามารถทำให้อาจารย์ยพีงพอใจได้ นั่นก็เทียบเท่ากับว่าฉันทำให้อาจารย์เยขุนเคืองใจไม่ใช่
เหรอ?!”
เมื่อคิตถึงเรื่องนี้ เขาก็หันหน้ามองไปทางเย่เฉินในทันที และสองมือประสานคารวะด้วยความเคารพเป็นอย่างมากว่า: “อาจารย์เย่ ตระกูล
ซ่งมีมารผจญสองตันี้ ดีนะที่คุณต้านทานคลื่นคลั่งได้ ไม่อย่างนั้นผมซ่งจี๋โม่และซ่งหวั่นถึงหลานสาวของผม คงจะตายไร้ที่ฝังแล้ว และวันนี้
มารผจญสองตัวนี้ก็อยู่ที่นี่ จะฆ่าจะแกง ทั้งหมดฟังอาจารย์เย่คำเดียว!!”
มื่อซ่งเทียนหมิงได้ยินคำนี้ รีบกัมกราบคำนับให้กับเเฉิน และร้องห้พูดว่า: “อาจารย์เ คุณได้โปรดเข้าใจด้วย ส่งตัวพวกเราสองพ่อลูก
ให้กับอำนาจตุลาการเถอะ!”
ซ่งหรงรี่ก็ร้องให้อย่างขมชื่นและวิงวอนว่า: “อาจารย์เย พวกเราสองพอลูกไม่คุ้มค่าที่คุณจะเสียเวลาด้วย คุณก็ส่งตัวพวกเราให้กับ
อำนาจตุลาการให้กฎหมายมาลงโทษพวกเรา …”.
ในใจของซ่งหรงวี่ก็เข้าใจแล้ว แม้ว่าถูกจำคุกจะทรมาน แต่ตราบใดที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ก็ดีที่สุดแล้ว
ถึงเวลา ตัวเองและพ่อยังสามารถใช้งินมากเล็กน้อยเคลียร์ส้นสาย ได้รับการดูแลพิเศษอยู่ในคุกบ้าง แบบนี้ ซึวิตก็ไม่ได้ลำบากเกิน
ไป….
ในเวลานี้เย่เฉินยิ้มอย่างเฉยเมย มองไปทางซ่งหวั่นถึง และพูดว่า: “หวั่นถึง คุณว่ายังไง?”