บทที่ 2110
ถึงเวลานั้น เกิดต่งรั่งหลินยืนกรานที่จะนั่งข้างตัวเอง ถ้าอย่างนั้นตัวเองจะทำยังไง?
ดั่งนั้น ไม่ว่ายังไงก็ตาม ห้ามรับปากคำขอของเธออย่างเด็ดขาด
ในเวลานี้ ต่งรั่งหลินก็ลืมเรื่องตั๋วไปหมดแล้ว และพูดกับเชียวชูหรันว่า: “ชูหรัน ตอนบ่ายไปช้อปปิ้งด้วยกันมั้ย?”
เซียวชูหร้นมองไปที่เย่เฉินแวบหนึ่ง และกระซิบที่ข้างหูเธอว่า: “รั่งหลิน ฉันไม่ไปช้อปปิ้งดีกว่า อีกสองวันก็ต้องทำงานแล้ว เย่เฉินก็ออก
ไปหลายวันเพิ่งกลับมา ฉันอยากใช้เวลาอยู่กับเขาที่บ้านมากกว่า”
ในใจของต่งรั่งหลินก็ตกใจอย่างฉับพลัน
เธอมองออกว่า ตอนที่เซียวชูหรันพูดคำนี้ ท่าทางมาจากใจทั้งนั้น
สิ่งนี้ทำให้ต่รั่งหลินตระหนักว่า เชียวชูหร้นที่อ่อนไหวต่อความรู้สึกมโดยตลอด เป็นไปได้ว่าตกหลุมหลงรักเย่เฉินอย่างแท้จริงแล้ว
สิ่งนี้ทำให้ในใจของเธอเสียใจเป็นอย่างมาก
เมื่อก่อนนี้เธอคิดว่า เซียวชูหรันเพียงแค่ภายใต้แรงกดดันของคุณปู่ ถึงได้แต่งงานกับเย่เฉิน พูดจากความรู้สึก เธอไม่ได้รักเย่เฉินอย่าง
แน่นอน
แบบนั้น ตัวเองก็สามารถแย่งได้อย่างรู้สึกสงบและสบายใจ
แต่ทว่า ถ้าหากเพื่อนคนนี้ของตัวเองหลงรักเย่เฉินจริงๆ พวกเขาสองคนก็จะสุขสมในความรักไม่ใช่เหรอ?
ถ้าเป็นแบบนี้ ตัวเองก็กลายเป็นมือที่สามแย่งความรัก เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างผิดศีลธรรมจริงๆ
ในขณะนี้ ต่งรั่งหลินเคยคิดว่าจะเลิกตามจีบเย่เฉินหรือเปล่า
ถ้าเลิกตามจีบเย่เฉิน เธอก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องอยู่เมืองจินหลิงต่อไปแล้ว
ท้ายที่สุด ประธานของตี้เหากรุ๊ปจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ปรากฏตัว ครอบครัวของต่งรั่งหลิน ก็ลัมเลิกความคิดที่จะให้เธอใช้เส้นสายนี้แล้ว
ครั้งนี้ต่งรั่งหลินกลับไปฉลองตรุษจีน คนในตระกูลต่หวังว่าเธอจะสามารถพอที่จะลาอกจากงานในตี้หากรุ๊ปและกลับไปก้าวหน้าที่
เย่นจิง
แต่ต่งรั่งหลินเพราะไม่ยอมที่จะละทิ้งเย่เฉิน ดั่งนั้นไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมลาออก
แต่ในขณะนี้ ภายในใจของต่งรั่งหลินเกิดการสั่นคลอนเล็กน้อย
ในช่วงเวลาหนึ่ง เธอถึงขนาดรู้สึกว่า ตัวเองออกจากเมืองจินหลิงดีกว่า กลับไปก้าวหน้าดีๆที่เย่นจิง
แบบนี้ ไม่เพียงสามารถรักษาความสัมพันธ์เพื่อนรักระหว่างตัวเองกับเชียวชูหนไว้ได้ ยังไม่เสียเวลาในอาชีพกับความรู้สึกของตัวเอง
ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าเธอจะทุ่มเทความพยายามให้กับเย่เฉินมากแค่ไหน ก็ยากที่จะได้รับผลตอบแทนที่เธอต้องการกลับมา สุดท้ายแล้วมี
ความเป็นได้สูงว่าจะคว้าน้ำเหล่ว
แต่ทว่า เมื่อคิดถึงว่เเฉินเคยช่วยชีวิตตัวเองมามากมายในอดีตในใจของต่งรั่งหลินมีความรักอย่างแรงกล้า และก็ไม่สามารถยับยั้งได้
ด้วยซ้ำ
เธอรู้สึกว่า ถ้าตัวเองละทิ้งเย่เฉิน ตลอดชีวิตนี้อาจจะหาผู้ชายที่ทำให้ตัวเองใจเต้นไม่ได้
หลังจากที่คิดเรื่องนี้ ต่งรั่งหลินตัดสินใจว่า: “ฉันจะอยู่ในเมืองจินหลิง ต่อสู้ต่อไป!”
“ถ้าหากเย่เฉินยินดียอมรับฉัน แม้ว่าฉันจะถูกผู้คนในโลกนี้รังเกียจ ก็ไม่มีทางลังเลแม้แต่น้อย!”
“แต่ทว่า ถ้าหากวันไหนชูหรันตั้งท้องจริงๆ งั้นฉันก็ถอนตัวออกไปอย่างสมบูรณ์ กลับไปที่เย่นจิงโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย และไม่เจอเย่เฉิ
นอีกเลย!”