ซูจือเฟยรับผลักประตูเข้าไป
พอเข้ามาได้ เขาก็รีบล็อกประตู หลังจากนั้นก็มองไปที่ซูจือหยู
เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเธอไม่มีอะไรผิดปกติ ถึงได้พูดอย่างยิ้มๆว่า“จือหยู ทำไมจู่ๆเธอถึงจะจัดงานแถลงข่าวล่ะ？”
ซูจือหยูพูดอย่างจริงจังว่า“ครั้งก่อนที่อุโมงค์เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้น คนทั่วทั้งประเทศต่างสนใจเรื่องความปลอดภัยของฉันกับแม่ ฉันคิดว่าจะต้องอธิบายสักหน่อย เพื่อให้คนที่เป็นห่วงเราสบายใจ”
“อ๋อ……”ซูจือเฟยพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดอย่างยิ้มๆว่า“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง！เธอพูดถูก หลังจากที่เธอกับแม่เกิดเรื่อง คนทั่วทั้งประเทศก็สนใจเรื่องความปลอดภัยของพวกเธอมาก！”
“อีกทั้ง ยังมีคนจำนวนมากออกไปค้นหาเบาะแสที่มีมูลค่า กระทั่งบนอินเทอร์เน็ตยังมีคนจับกลุ่มวิเคราะห์มากมาย ทุกคนระดมสมอง วิเคราะห์ถึงเบาะแสที่เกี่ยวข้อง กระตือรือร้นมากจริงๆ！”
“เราต้องให้พวกเขารู้จริงๆนั่นแหละ ข่าวที่แม่กับเธอกลับมาอย่างปลอดภัย！”
“ใช่แล้ว”ซูจือหยูพยักหน้า แล้วแสร้งทำเป็นถามว่า“จริงด้วยค่ะพี่ พี่ยุ่งกับงานที่สเตเดียมไม่ใช่หรอคะ？เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ ถึงทำให้พี่ต้องวิ่งกลับมา？”
ซูจือเฟยหัวเราะ แล้วพูดว่า“โธ่！ฉันเป็นห่วงเธอไง กลัวว่าเธอจะตื่นเต้นเกี่ยวกับงานแถลงข่าว เลยกลับมาดูเธอหน่อยน่ะ”
ซูจือหยูพูดเสียงเบาๆ“พี่คะ ขอบคุณนะคะ！”
“เป็นพี่น้องกัน เกรงใจทำไม”
ซูจือเฟยลูบหัวของซูจือหยูเบาๆ แล้วพูดว่า“อ่อจริงด้วย การแถลงข่าววันนี้ เธอเตรียมอะไรไว้บ้างอ่ะ？”
ซูจือหยูพูดอย่างไม่ตั้งใจ“อันที่จริงก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรจะพูดเยอะหรอกค่ะ ฉันสรุปแล้ว โดยรวมมีเนื้อหาอยู่สามจุด”
“จุดแรกต้องบอกกับทุกคนว่า ฉันกับแม่กลับมาอย่างปลอดภัย ให้ทุกคนสบายใจได้”
“จุดที่สองอยากจะบอกกับทุกคนว่า เราถูกผู้มีพระคุณลึกลับช่วยชีวิตไว้ ในขณะเดียวกันเขายังให้การรักษาระดับสูงแก่เรา ด้านหนึ่งถือว่าเป็นการอาศัยโอกาสนี้ขอบคุณเขา อีกด้านก็เพราะอยากลบความสงสัยของชาวเน็ต ฉันเดาว่าจะต้องมีคนอยากรู้กันแน่ๆว่าเรารอดชีวิตจากอุบัติเหตุร้ายแรงขนาดนั้นได้ยังไง”
“สำหรับจุดที่สาม ก็คืออยากจะบอกกับถึงทัศนคติของฉันที่มีต่อเรื่องนี้ เนื่องจากคนทั่วทั้งประเทศรู้ดีว่า เรื่องนี้เป็นฝีมือของตระกูลซู กระทั่งรู้ว่านี่เป็นฝีมือของคุณปู่ ฉันอยากจะแถลงข่าว ให้เขาออกมาขอโทษ และเข้ามอบตัวกับตำรวจด้วยตัวเอง เนื่องจากเขาทำผิดฐานพยายามฆ่า”
ซูจือเฟยที่ได้ยินอย่างนั้น ก็ถึงกับประหม่าขึ้นมาในทันที แล้วโพล่งออกไปว่า“จือหยู สองจุดแรกไม่มีอะไรหรอก แต่จุดที่สาม มันเกินไปหน่อยไหม？”
“เกินไป？”ซูจือหยูถามพี่ชายกลับไปว่า“เขาลงมือทำร้ายแม่อย่างโหดเหี้ยม เกือบจะทำให้เราสองแม่ลูกตาย！ฉันแค่บอกว่าเขาออกมาขอโทษ และรับโทษทางกฎหมาย นี่ถือว่าทำเกินไปงั้นหรอ？ถ้าอย่างงั้นการกระทำที่ผ่านมาของเขาคืออะไร？โหดเหี้ยมอำมหิต ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานงั้นหรอ？”
ซูจือเฟยใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า“จือหยู เธอก็น่าจะรู้ดี ถึงยังไงเขาก็เป็นปู่ของเธอกับฉัน อีกทั้ง ในบรรดาน้องๆ เขารักเธอที่สุด！เธอดูชื่อที่เขาตั้งให้พวกเราสิ แต่ละคนมีใครบ้างที่เขาไม่ได้ตั้งความหวัง？มีแต่เธอคนเดียว เขาอยากให้เธอมีความสุข เรื่องอื่นไม่มีอะไรสำคัญเลย……”
ซูจือหยูมองไปที่ซูจือเฟย ภายในใจของเธอผิดหวังเหลือเกิน
ตอนนี้ เธอสามารถยืนยันได้แล้วว่า พี่ชายของตนเอง ความจริงแล้วยืนอยู่ข้างฆาตกรอย่างปู่ของเธอ
แต่ทว่า เธอไม่ได้แสดงสีหน้าผิดหวังของตัวเองออกไป แต่พยักหน้า แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า“พี่คะ ที่พี่พูดมาหนูยอมรับ แต่เกิดเป็นมนุษย์ทำอะไรก็ตาม จะต้องยุติธรรมและเที่ยงธรรม！”
“ดังนั้น หลายๆอย่างจะต้องทำเหมือนจัดของ หนึ่งชิ้นเป็นหนึ่งชิ้น หนึ่งเรื่องต่อหนึ่งเรื่อง！”
“ไม่ใช่เพียงเพราะว่าเมื่อก่อนเขาทำดีกับฉันมาก แล้วฉันจะสามารถให้อภัยเขากับเรื่องจริงที่เขาฆ่าแม่ของฉัน！”