เมื่อเห็นไหม้เฉิงซินจู่ๆก็แตกคอกัน ซวนเฟิงเหนียนโกรธเกินกว่าจะเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ได้เลย
เขาชี้ไปที่ไหม้เฉิงซิน พูดกัดฟันด่าทอว่า : “รู้อยู่ตั้งนานแล้วว่าไอ้แก่อย่างแกร้ายกาจเช่นนี้ ครั้งก่อนที่สุสานเขาเฟิ่งหวง ฉันควรจะฆ่าแกและเหลนชายของแกให้ตาย！”
ไหม้เฉิงซินพูดอย่างเยือกเย็นว่า : “ซวนเฟิงเหนียน ทั้งชีวิตนี้ของแกฆ่าคนมานับไม่ถ้วน แม้ว่าจะเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่อยู่ระดับล่างสุดแกก็ไม่ปล่อยไป ตอนนี้ยังมีหน้ามาพูดว่ากูร้ายกาจ！ฉันว่าต่อให้แกตายไปก็ไม่สำนึกผิดเลยจริงๆ！”
พูดแล้ว เขาก็หันหน้าไปมองเย่เฉิน เอามือทั้งสองประสานกันแล้วยกขึ้นในระดับหน้าอก พูดอย่างอ่อนน้อมว่า : “คุณชายเย่ คนๆนี้ทำความชั่วไว้มากมาย ถึงตายก็ยังไม่สาสมกับปาปกรรม วันนี้หากคุณไม่มีปัญหาอะไรก็ฆ่ามันทิ้งได้เลย ก็เป็นการกำจัดคนชั่วร้ายให้กับผู้คนแล้ว！”
ซวนเฟิงเหนียนหวาดกลัว เห็นท่าทางที่โหดเหี้ยมของเย่เฉิน ในใจก็เกิดความกลัวแล้วจริงๆ
ทั้งชีวิตของเขาฝึกวิชาพิษกู่มาอย่างยากลำบาก อาศัยหนอนกู่ดวงชะตาที่โหดเหี้ยมตัวนี้ ไม่รู้ว่าจัดการยอดฝีมือแห่งยุทธภพไปกว่าเท่าไหร่แล้ว
เมื่อก่อน แม้ว่าจะเป็นยอดฝีมือชั้นนำเหล่านั้น แม้ว่าจะเป็นที่มีพละกำลังที่โดดเด่น เผชิญหน้ากับหนอนกู่ดวงชะตาของตัวเอง ก็ไม่สามารถที่จะต้านทานได้เลย
แต่ว่า เหมือนกับเย่เฉิน ตบฉาดหนึ่งก็สามารถทำให้หนอนกู่ดวงชะตาล้มลงไปอยู่กับพื้นได้ เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น
เพราะงั้นจึงเห็นได้ว่า พละกำลังของเย่เฉินลึกซึ้งเกินกว่าจะคาดเดาได้
อีกอย่าง วิธีการโจมตีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของซวนเฟิงเหนียนก็คือหนอนกู่ดวงชะตา เมื่อหนอนกู่ดวงชะตาสูญเสียพละกำลังในการโจมตี เขาก็เหมือนกับงูพิษที่ถูกถอนฟัน ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเย่เฉิน
ดังนั้น เขามองไปที่เย่เฉิน พูดขอร้องอ้อนวอนอย่างขมขื่นว่า ： “คุณชายเย่ ได้โปรดยกโทษให้กับข้าน้อยที่มีตาหามีแววไม่ด้วย ถ้าหากฉันรู้ว่าคุณมีความสามารถที่สุดยอดเช่นนี้ ต่อให้ฉันมีความกล้ามากแค่ไหน ฉันก็ไม่กล้าที่จะเป็นศัตรูกับคุณแน่นอน！”
เย่เฉินยิ้มอย่างเยือกเย็นพร้อมพูดว่า : “ยอมแพ้ในเวลานี้ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรแล้ว พละกำลังที่มากมายเมื่อกี้ของแกล่ะ？ไม่ใช่พูดว่าฉันคนที่ไม่รู้อะไรย่อมไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้นเหรอ ？ไม่ใช่พูดว่าอยากจะทำให้ฉันได้สัมผัสถึงความรู้สึกที่ถูกกินสมองไปหมดเกลี้ยงเหรอ？ทำไมตอนนี้มายอมแพ้แล้วล่ะ？แน่จริงก็เข้ามาสิ！”
ซวนเฟิงเหนียนมีความคิดที่อยากตายแล้ว
“แน่จริงก็เข้าไป？กูก็โจมตีเข้าไปแล้วไง ตอนนี้ถูกแกเหยียบจนขี้ทะลักออกมาแล้ว หากตอนนี้แกออกแรงอีกนิดหน่อย หนอนกู่ดวงชะตาของกูถูกแกบดตายแน่！”
แต่ว่า เขากล้าต่อปากต่อคำกับเย่เฉินซะที่ไหนกันล่ะ ทำได้เพียงยกมือขึ้นมา ตบเข้าไปที่หน้าของตัวเอง ขณะเดียวกันก็พูดอย่างสำลักว่า : “เป็นเพราะฉันมีตาหามีแววไม่ เป็นเพราะฉันไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเอง！คุณชายเย่คุณเป็นผู้ใหญ่มีพละกำลังมากมาย ครั้งนี้ให้อภัยฉันเถอะนะ ฉันจะรีบกลับอังกฤษทันที ทั้งชีวิตนี้จะไม่กลับมายังหัวเซี่ยอีกแล้ว！ ”
เย่เฉินส่ายหน้า พูดอย่างเยือกเย็นว่า : “หัวเซี่ยใช่ว่าแกอยากมาก็มา อยากไปก็ไป แกอยู่ที่เมืองนอกทำเรื่องเลวๆกับผู้อื่นอย่างไรฉันไม่สนใจ แต่แกฆ่าผู้บริสุทธิ์ในจินหลิงตามอำเภอใจ ฉันไม่มีทางให้อภัยแกแน่นอน！”
ซวนเฟิงเหนียนโพล่งพูดออกมาว่า : “คุณชายเย่ ฉันฆ่าคนในจินหลิงแค่คนเดียวเท่านั้นเอง คนนั้นก็เป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เขาเฟิ่งหวง ไม่ได้มีค่า คุณเห็นแก่คนที่หลงผิดรู้จักกลับใจอย่างฉันเถอะนะ ให้อภัยฉันสักครั้ง หากสักวันหนึ่งในอนาคตคุณชายเย่ต้องการ ข้าน้อยยอมที่จะพลีชีพเพื่อคุณชายเย่ ไม่ปฏิเสธไม่ว่าจะเป็นกรณีใดๆ”
เย่เฉินถามเขาด้วยสีหน้าท่าทางที่โหดเหี้ยมว่า : “เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ใช่คนเหรอ？ชีวิตของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ใช่ชีวิตงั้นเหรอ？ฆ่าคนอื่นก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตเป็นหลักการที่ถูกต้องอย่างไม่สงสัย ไม่ว่าคนที่แกฆ่าจะเป็นใครก็ตาม！”
ซวนเฟิงเหนียนเห็นเย่เฉินมีสีหน้าท่าทางที่ยืนหยัดอย่างมาก ก็ยิ่งเข้าใจดีว่า เรื่องของวันนี้เกรงว่าไม่น่าจะจบลงด้วยดีแล้ว
ในใจของเขาวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็ว : “ตรงหน้า คนแซ่เย่คนนี้ตัดสินใจจะเอาชีวิตของฉันอย่างแน่วแน่ อาศัยการขอร้องอ้อนวอนอย่างขื่นขม ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนให้เขาเมตตาได้ ดูเหมือนว่า ทำได้เพียงสู้สุดความสามารถ ใช้กลยุทธ์อันสุดท้ายสู้ให้ถึงที่สุดแล้ว！”
คิดมาถึงตรงนี้ สีหน้าท่าทางของซวนเฟิงเหนียนก็เปลี่ยนเป็นชั่วร้ายขึ้นมาทันที เขามองไปยังเย่เฉิน พูดอย่างเยือกเย็นว่า : “แกและฉันต่างก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป หากนับขึ้นมาจริงๆ เราก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ฝึกตนด้วยกัน แน่นอนว่าก็ไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกับคนธรรมดาเหล่านั้นได้ อย่างที่ว่ากันว่าทำอะไรก็ต้องเหลือทางหนีที่ไล่ไว้ให้ตัวเองบ้าง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เจอกันครั้งหน้าแล้วรู้สึกเก้ๆกังๆ ถ้าหากในใจของแกคิดอยากจะให้ฉันตาย งั้นคนอย่างซวนเฟิงเหนียนก็ไม่ใช่คนที่จะมารังแกกันได้ง่ายๆ！”
เย่เฉินเขย่งเท้าบนลำตัวหนอนกู่ดวงชะตานั่นของเขา แล้วก็ใช้แรงเหยียบย่ำๆนิดหน่อย พูดออกมาอย่างดูถูกว่า : “ถ้าหากแกยังมีความสามารถอะไรอีก ก็เอาออกมาใช้ให้หมด”
ซวนเฟิงเหนียนขบเคี้ยวเขี้ยวฟันด้วยความเกลียดชัง พูดอย่างเยือกเย็นว่า : “นี่แกหาเรื่องใส่ตัวเองนะ！”