จอร์จเห็นว่าโอลิเวียเองก็พูดออกไปอย่างนี้แล้ว ก็รีบแสดงท่าทีพูดว่า “คุณเย่ครับ ผมเองก็คิดอย่างนี้ครับ คุณต้องการจะทำยังไงถึงจะพอใจครับ ทำยังไงถึงจะยินดีจัดการเป็นการส่วนตัว คุณเสนอราคามาได้เลยครับ！เพียงแค่พวกเรามีปัญญาให้ได้ พวกเราก็จะทำตามอย่างแน่นอนครับ！”
พูดแล้วเขาก็ชี้ไปที่วิลเลียมกับโอลิเวีย สะอื้นพูดว่า “คุณดูสิครับ เด็กสองคนนี้ล้วนยังอ่อนเยาว์กันทั้งนั้น อีกอย่างอีกไม่นานโอลิเวียก็ต้องขึ้นเป็นราชินีแห่งยุโรปเหนือแล้ว ถึงตอนนั้นถ้าหากแฉเรื่องนี้ออกไปละก็ ชีวิตของเด็กทั้งสองคนนี้ก็จบเห่กันหมดแล้วนะครับ！”
เย่เฉินจับคางเงียบไปสักพัก พูดยิ้มๆว่า “นายพูดถูก พวกเขาสองคนยังอ่อนวัยอยู่จริงๆ ถ้าจะทำลายอนาคตของพวกเขาจริงๆ ในใจฉันเองก็ลำบากใจเช่นกัน”
พูดแล้วเย่เฉินก็ถอนหายใจทีหนึ่ง พูดว่า “เฮ้อ！เห็นแก่ที่พวกนายจริงใจกันมากขนาดนี้ เรื่องนี้ฉันเลือกวิธีจัดการเป็นการส่วนตัวก็ได้ แต่ก็ต้องดูท่าทีการจัดการปัญหาของพวกนายทั้งสองครอบครัวแล้วละนะ”
คำพูดนี้ของเย่เฉินพูดออกไป ทั้งสองครอบครัวก็เข้าใจความหมายของคำพูดเขาในทันที
ในเมื่อดูท่าทีการกระทำ งั้นก็ต้องเอาความจริงใจออกมาให้เห็น
ฉะนั้น จอร์จพ่อของวิลเลียม รีบเอ่ยปากพูดว่า “คุณเย่สบายใจได้ครับ เพียงแค่คุณยินดีให้ความเมตตา ผมก็จะทำการโอนจ่ายเงินสองพันล้านยูโรนี้ให้กับคุณทันทีครับ！”
ในขณะที่พูดคำพูดนี้อยู่ ในใจของจอร์จก็กำลังกระอักเลือด
ตระกูลของพวกเขาทรัพย์สินทั้งหมดก็มีเพียงหมื่นล้านเท่านั้น เดิมทียังตอบรับราชวงศ์ยุโรปเหนืออีกด้วยว่าหลังจากที่ทั้งสองคนแต่งงานกันแล้วจะทำการลงทุนเงินก้อนใหญ่ให้แก่ธุรกิจของราชวงศ์ยุโรปเหนือ
ตอนนี้ วิลเลียมยังก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้นอีก เงินสองพันล้านยูโรนี้ เยอะเกินกว่าจำนวนเงินสำรองของตระกูลพวกเขามากแล้ว
จอร์จทำได้เพียงนำเอาเงินที่เตรียมจะลงทุนให้ราชวงศ์หลังแต่งงานแล้วออกมาชดเชยให้กับเย่เฉินก่อน
เย่เฉินได้ยินคำพูดนี้ อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ ถามเขาว่า “ลูกชายของนายติดหนี้ฉันสองพันล้านอยู่แล้ว มีหลักฐานตัวอักษรนี่ไง นายในฐานะพ่อ ช่วยเขาคืนหนี้ก้อนนี้ก็เป็นเรื่องปกติ แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงยังหน้าด้านขอให้ฉันเมตตาอีก?”
จอร์จคิดไม่ถึงว่าเงินสองพันล้านยูโรจะไม่สามารถทำให้เย่เฉินพอใจได้ จึงทำได้เพียงหน้าด้านถามไปว่า “คุณ…คุณเย่ครับ…คุณต้องการจะให้ทำยังไงถึงจะพอใจครับ?”
เย่เฉินพูดนิ่งๆว่า “ถ้าหากนายอยากให้ฉันเมตตา งั้นนอกจากสองพันล้านนี้แล้ว ไม่ว่ายังไงนายก็ยังต้องเอาความจริงใจออกมาเห็นกันหน่อยถึงจะพอว่าได้”
น้ำเสียงประหม่าของจอร์จถึงกับสั่นระริก ถามเสียงเบาว่า “คุณ…คุณเย่ครับ….คุณอยากจะได้เท่าไหร่กันครับ?”
เย่เฉินพูดนิ่งๆ “ฉันเองก็ไม่ขอเยอะ นอกจากหนี้สินสองพันล้านยูโรนี้แล้ว ให้เอาออกมาอีกสามพันล้านยูโรเพื่อเป็นเงินชดเชยค่าทำขวัญ ห้าพันล้านก็ค่อยน่าฟังขึ้นหน่อย”
จอร์จแทบจะหน้ามืด พูดว่า “คุณเย่ครับ…ห้า…ห้าพันล้านยูโร…มัน…มันจะเยอะเกินไปหน่อยหรือเปล่าครับ….”
เย่เฉินถามกลับ “เยอะหรอ?”
จอร์จแทบจะเสียสติ สะอื้นพูดว่า “คุณเย่ครับ…..ห้าพันล้านยูโรมันมากเกินไปจริงๆครับ….พวกเรา….พวกเราจะหาเงินมากขนาดนี้มาจากไหนครับ…”
เย่เฉินมองไปที่โอลิเวีย พูดนิ่งๆว่า “โอลิเวีย ในเมื่อเรื่องนี้เธอเองก็เข้าร่วมด้วย งั้นห้าพันล้านยูโรนี้ ก็ให้พวกเธอสองบ้านช่วยกันจ่ายแล้วกัน！ส่วนบ้านไหนจ่ายเท่าไหร่ พวกเธอไปตกลงอัตราส่วนกันเอง！หลังจากนี้ครึ่งชั่วโมง ฉันต้องการเห็นเงินห้าพันล้านยูโรโอนเข้าบัญชีของฉัน！”
โอลิเวียฟังจนอึ้ไปแล้ว พูดว่า “เย่เฉิน…เรื่องนี้บ้านของวิลเลียมยินดีจะจ่ายเงินแล้ว ทำไมถึงได้ให้ราชวงศ์ของเราจ่ายเงินด้วยละ….เรื่องเดียว นายไม่สามารถจะได้เงินสองเท่าหรอกมั้ง?”
เย่เฉินพยักหน้า พูดยิ้มๆว่า “โอลิเวีย เธอพูดถูกแล้วจริงๆ เรื่องนี้ ฉันต้องการจะได้เงินสองเท่า！”