ทุกคนก็มองไปตามที่มาของเสียง เห็นเพียงเย่เฉินเดินมาพร้อมกับถังซื่อไห่ และก้าวใหญ่เดินมา
ตระกูลย่อยของตระกูลเย่เหล่านี้จำเย่เฉินได้ และมีคนด่าทอในทันทีว่า: “แม่งเอ๊ยเย่เฉิน! แกหมายความว่ายังไงกันแน่? ร่วมมือกับคนอื่นมาโกงคนในตระกูลตัวเองเหรอ?”
“บัดซบ! คาดไม่ถึงจริงๆว่า แกในฐานะลูกชายของเย่ฉางอิง จะเป็นคนรับใช้ของคนอื่น!”
“เย่เฉิน! แกแม่งเป็นคนตระกูลเย่หรือเปล่า! ขนาดคนในตระกูลของตัวเองก็โกง แกแม่งเป็นตัวอะไร!”
มิน่าล่ะสมาชิกในตระกูลย่อยตระกูลเย่ไม่โกรธเหรอ
เดิมที พวกเขาอยากจะแก้ปัญหาในสองสามงวด แบบนั้น ดอกเบี้ยก็ไม่มากเท่าไหร่
แต่เย่เฉินเอ่ยปากก็แนะนำให้ว่านพั่วจวินเริ่มที่หกสิบงวด นี่ฆ่าคนให้ตายชัดๆ
อัตราดอกเบี้ยสำหรับหนึ่งงวดคือหกส่วนหนึ่งพัน นั่นก็คือสามสิบหกเปอร์เซ็นต์!
คำนวณตามวิธีคืนเงินต้นน้อยมากเท่าไหร่ หกสิบงวดนี้คิดแปลงลงมา อัตราดอกเบี้ยที่แท้จริงจะเกินหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์!
ดังนั้น พวกเขาก็ย่อมไม่มีท่าทีที่ดีต่อเย่เฉินเป็นธรรมดา
ในเวลานี้ สมาชิกตระกูลย่อยของตระกูลเย่ ก็ถือว่าเย่เฉินเป็นคนทรยศของตระกูลเย่ ประกอบว่าพวกเขาคุกเข่าอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เช้าตรู่ และเย่เฉินในฐานะลูกชายหลานชายของตระกูลเย่ เดินวางมาดอวดดีมา ยังแล่นเนื้อจากบนตัวของพวกเขาอย่างไร้ยางอาย ดังนั้นพวกเขาก็ย่อมไม่มีท่าทีที่ดีเป็นธรรมดา
เมื่อว่านพั่วจวินเห็นว่าคนพวกนี้กล้าด่าเย่เฉิน ทันใดนั้นก็โกรธมากจะเรียกพลทหารสำนักว่านหลงตบปาก
ในเวลานี้เย่เฉินกลับส่ายหน้าให้เขาเล็กน้อย และพูดอย่างราบเรียบว่า: “ประมุขว่านไม่ต้องใส่ใจกับคำพูดหยาบคายของคนต่ำทรามเหล่านี้ ให้พวกเขาเซ็นข้อตกลงสำหรับหกสิบงวดก่อนค่อยว่ากัน”
ว่านพั่วจวินรู้ว่าเย่เฉินอยากจะร่วมเล่นละครด้วย ดังนั้นจึงพยักหน้าอย่างร่วมมือและพูดว่า: “นายพูดถูก ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็จะสั่งให้คนไปเตรียมสัญญา!”
เย่เฉินรีบพูดว่า: “ประมุขว่านไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนั้น ตอนนี้สัญญาอิเล็กทรอนิกส์เพียงแค่มีการยอมเซ็นชื่อทางอิเล็กทรอนิกส์ มีผลทางกฎหมายเช่นเดียวกับสัญญาฉบับกระดาษ พอดีว่าผมรู้จักกับทนายความที่ดีคนหนึ่งที่กลับมาจากสหรัฐอเมริกา ผมให้เขาทำสัญญาต้นฉบับมาฉบับหนึ่งดีกว่า ถึงเวลานั้นเพียงแค่กรอกข้อมูลของฝ่ายAและฝ่ายB เซ็นชื่ออิเล็กทรอนิกส์ก็จะมีผล ประหยัดเวลาประหยัดแรงด้วย ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมอีกด้วย!”
เมื่อสมาชิกสาขาตระกูลย่อยของตระกูลเย่ได้ยินคำพูดนี้ แต่ละคนก็โกรธจัด
เย่เทียนเสี่ยวอดไม่ได้ที่จะด่าอย่างโกรธเคือง: “เย่เฉิน! แก……ไอ้เดรัจฉานอย่างแก! ตั้งใจช่วยคนนอกมาโกงคนกันเอง แกไร้มโนธรรมจริงๆ โหดร้ายเถื่อนยิ่งกว่าสัตว์!”
เย่เฉินแสยะยิ้ม: “ใครเป็นคนกันเองกับแก? แกคู่ควรเหรอ?”
เย่เทียนเสี่ยวกัดฟันพูด: “พวกเราก็ล้วนเป็นลูกหลานของตระกูลเย่! ไม่ใช่ใครคนกันเองแล้วเป็นอะไร?”
สมาชิกตระกูลย่อยของตระกูลเย่คนอื่นก็เต็มไปด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม บางคนด่าเย่เฉินหน้าด้าน และบางคนก็ด่าว่าเย่เฉินสมคบคนเลวทำเรื่องชั่วร้าย สรุป ในเวลานี้พวกสมาชิกตระกูลย่อยของตระกูลเย่นี้ก็เกลียดเขาอย่างบ้าคลั่ง
เย่เฉินไม่สนใจคำด่าเหล่านี้แม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นยังถามกลับด้วยใบหน้าที่ไม่แยแส: “แกเอาแต่พูดว่าฉันทรยศคนกันเอง ในเมื่อพวกแกเป็นคนกันเอง งั้นคืนก่อนพวกแกหนีทำไม?”
คำพูดเดียวของเย่เฉิน ถามจนผู้คนเจ็ดร้อยกว่าคนที่อยู่ที่นี่ ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
เย่เฉินถามกลับว่า: “ในเมื่อเป็นคนกันเอง ทำไมตระกูลเย่มีปัญหา พวกแกแต่ละคนไม่คำนึงถึงงานไหว้บรรพบุรุษ ไม่คำนึงถึงไมตรีจิตความรักใคร่ตระกูลเดียวกันกับตระกูลเย่ ถึงขนาดไม่คำนึงถึงว่ามีคนจะแย่งชิงสุสานบรรพบุรุษตระกูลเย่ไป คืนเดียวเจ็ดร้อยกว่าคนก็หนีไปทั้งหมด? ฉันแม่งปล่อยหมูออกไปเจ็ดร้อยกว่าตัวที่เย่นจิง พวกมันก็ไม่สามารถวิ่งออกจากเย่นจิงได้ในชั่วข้ามคืน!”
“ในทางกลับกันพวกไร้ยางอายอย่างพวกแก แต่ละหนีได้เร็วกว่าหมาอีก! ทั้งหมดก็วิ่งออกจากเย่นจิงในชั่วข้ามคืน ในนั้นยังมีคนหนีได้เร็วที่สุด ถึงขนาดแม่งนั่งเครื่องบินออกจากหัวเซี่ยในชั่วค่ำคืน!”
“ฉันถามพวกแกหน่อยว่า ตอนที่พวกแกหนีไปตอนกลางคืน ทำไมไม่คิดว่าพวกเราเป็นคนกันเอง???”