และสิ่งที่ทำให้เขาซาบซึ้งจนน้ำตาเอ่อ ก็คือเย่เฉินยอมที่จะนำเม็ดยาที่มูลค่าถึงพันล้านให้ลู่เห้าเทียนโดยไม่ลังเล
ลู่เห้าเทียนคนที่เคยรับคำสั่งจากตน ให้นำโลงศพร้อยกว่าไปไล่ฆ่าทั้งเรือนตระกูลเย่!
นี่ต้องเป็นคนจิตใจกว้างแค่ไหนเชียว?!
ในสายตาของว่านพั่วจวินรวมถึงทหารสำนักว่านหลง นักปราชญ์ที่คนโบราณว่าไว้ เกรงว่าคงเป็นเช่นนี้เอง!
ในเวลานี้ลู่เห้าเทียนซึ้งใจยิ่งกว่าใคร คำนับศีรษะอย่างแรง พร้อมเอ่ยน้ำเสียงสะอื้นว่า: “ขอบพระคุณในบุญคุณของคุณเย่มาก…ขอบคุณในบุญคุณของคุณเย่…”
สำหรับเย่เฉิน นับตั้งแต่ที่เขากลั่นยาเสริมชี่ปราณออกมาได้ ปราณทิพย์เล็กน้อยก็ไม่ถือว่าเป็นสิ่งน่าทึ่งอันใดแล้ว เขาต้องทำเพียงยื่นมือออกมา แล้วเคลื่อนย้ายปราณทิพย์ส่วนน้อยในร่างกายของตน ก็รักษาลู่เห้าเทียนให้หายดีได้อย่างง่ายดายแล้ว
ทว่าเขากลับเลือกที่จะใช้ยาอายุวัฒนะ
เนื่องจาก ในสายตาคนอื่นเรื่องเพียงเล็กน้อย เป็นดัชนีที่ไม่สามารถวัดได้ตลอดไป
ฝ่ายตรงข้ามจะเพิกเฉยต่อบุญคุณครั้งนี้ได้ง่ายเกินไปกับเรื่องที่ตนทำ
ดังนั้น ในเมื่อต้องการซื้อใจคน เช่นนั้นก็จำเป็นต้องนำเรื่องบุญคุณเข้ามาเกี่ยวข้อง
ยาอายุวัฒนะเพียงครึ่งเม็ด สำหรับตนแล้ว เป็นเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง
ทว่าอีกไม่นาน ยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดจะต้องชิงสถิติราคาดีลการประมูลได้มากกว่าหมื่นล้านแน่นอน
ดังนั้น ต่อให้ตอนนี้ทหารของสำนักว่านหลงจะไม่เข้าใจถึงคุณค่าของมัน ทว่ารอเมื่องานประมูลผ่านไป พวกเขาจะต้องสัมผัสได้ถึงคุณค่าของยาอายุวัฒนะที่แท้จริงแน่นอน
มีเพียงเท่านี้ จึงจะสามารถทำให้พวกเขาทราบ ว่าบุญคุณนี้ของตนยิ่งใหญ่แค่ไหน!
ในเวลานี้ เย่เฉินมองทุกคน เอ่ยด้วยสีหน้าอันเคร่งขรึม: “ขอแค่ทุกคนทุ่มเทแรงกายแรงใจให้ฉันทั้งหมด ฉันก็จะเห็นพวกนายเป็นเพื่อน เป็นคนสนิทคนสำคัญ ยาอายุวัฒนะแค่พันล้านจะนับว่ายิ่งใหญ่อะไร? หากใช้กับพวกนาย ฉันยินยอม”
จากนั้น เขาก็หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เอ่ยขึ้นอีกว่า: “ฉันรู้ว่าสำนักว่านหลงของพวกนายจะต้องครอบครองวิชากำลังภายในแห่งโลกยุทธ์ที่เยี่ยมยอดอยู่ด้วยเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นความสามารถโดยรวมของพวกนายก็คงไม่มีทางมีมากขนาดนี้ แต่ว่า จากความสามารถของประมุขพวกนายก็มองออกว่า วิชากำลังภายในแห่งโลกยุทธ์ที่พวกนายฝึกปฏิบัติอยู่นั้น ไม่ได้ดีที่สุดในขอบเขตของศิลปะการต่อสู้ ไม่งั้นมันก็คงไม่อยู่แต่ในแดนสว่างตลอด ยกระดับขึ้นกว่านี้ไม่ได้แบบนี้”
“รอเมื่อผ่านไประยะหนึ่ง มีเวลาว่างแล้ว ฉันจะมอบวิชากำลังภายในที่ดีที่สมบูรณ์แบบกว่าให้กับประมุขพวกนาย ถึงตอนนั้นวิชาบำเพ็ญเพียรที่พวกนายครอบครอง ก็จะยกระดับสู่ระดับที่สูงกว่านี้ จากนั้นความสามารถโดยรวมของสำนักว่านหลง ก็จะสูงขึ้นมาอีกขั้นได้แล้ว”
ว่านพั่วจวินได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกตกตะลึงในใจยิ่ง
แม้จะบอกว่าเขาคือนักบู๊แปดดาวแล้ว ทว่าหากมองในด้านของศิลปะการต่อสู้แล้ว ก็เป็นเพียงระดับที่ยังไม่จบการศึกษาระดับประถมเท่านั้น
แดนมืด แดนมิติรวมถึงแดนปรมาจารย์ในขั้นต่อไปนั้น ก็เท่ากับเป็นม.ต้น ม.ปลายและมหาวิทยาลัยเท่านั้น
ในฐานะเด็กประถมในเขตศิลปะการต่อสู้ ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแต่ไหนแต่ไรมาของเขา นอกจากแก้แค้นให้พ่อแม่ตน ก็คือสามารถบรรลุแดนสว่าง เข้าสู่แดนมืดได้
เพียงแต่ว่า ความปรารถนานี้ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้นที่ยังไม่บรรลุ แม้แต่อาจารย์ผู้สืบทอดวิชาให้เขาก็ยังบรรลุไม่ได้
อาจารย์ของเขา ก่อนที่จะไปท่องรอบโลก เคยบอกว่านพั่วจวินอย่างตรงไปตรงมา
สำหรับเขาแล้ว การที่สามารถเข้าสู่แดนมืดได้ก็คือความฝันอันสูงสุดทั้งชีวิตนี้
กระทั่งต่อให้เช้าได้สัมผัสสัจธรรม คืนนั้นแม้ตายก็ยินดี เขาไม่ลังเลแม้แต่น้อย
ทั้งหมดนี้ ก็เพื่อให้ได้เข้าสู่ดินแดนสูงขึ้นอันเป็นความปรารถนาอย่างยิ่งถวิลหาแม้ในยามที่ฝัน万破นับแต่นั้นมา ว่านพั่วจวินก็ยึดแดนมืดเป็นเป้าหมายสุดท้ายของเส้นทางศิลปะการต่อสู้ตน
และจากมุมมองของเขา ความสามารถของเย่เฉิน เกรงว่าไม่เพียงแต่อยู่เหนือกว่าแดนสว่าง กระทั่งมากกว่าแดนมืดหรือแดนปรมาจารย์ก็เป็นได้
ดังนั้น ขณะที่เย่เฉินกล่าวว่าวิชากำลังภายในที่พวกเขาฝึกฝนนั้นไม่ได้สูงที่สุด และตนก็ยกระดับขึ้นสูงกว่านี้ไม่ได้มาโดยตลอด ก็เกิดความรู้สึกอับอายขายขี้หน้าขึ้นมาทันที
ทว่าคำพูดสุดท้ายที่เย่เฉินกล่าว ก็ยิ่งทำให้ภายในใจของเขาเร่าร้อนขึ้นมาอย่างที่สุด
เขาคิดไม่ถึง ว่าเย่เฉินจะยอมให้วิชากำลังภายในที่ดียิ่งกว่าแก่สำนักว่านหลงเพื่อช่วยให้ยกระดับความสามารถขึ้น เช่นนั้นก็หมายความว่าในอนาคตตนมีโอกาสที่จะสามารถเข้าสู่แดนมืดได้?!