—สามเดือนต่อมา ชูริเนะถูกพบอีกครั้งที่『อาณาจักรินเวิร์ค』ทิศตะวันออกของอาณาจักร『เมืองอาร์เซนต้า』
ผู้คนมากมายที่เดินไปมาต่างจับจ้องไปที่ชูริเนะ การแต่งกายที่ฉูดฉาดและผมสีดำของเธอถือเป็นสิ่งที่หาได้ยากในแถบนี้
ถึงอย่างนั้นชูริเนะก็ยังขมวดคิ้วและถอนหายใจกับตนเองโดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง
「 …เอายังไงดีละ ฉันควรจะไปที่เมืองหลวงหรือ『ออกจาก』ประเทศนี้ไปดี? 」
สิ่งที่ชูริเนะกำลังมองอยู่ก็คือตารางเวลาของ『รถไฟมนตรา』ที่กำลังจะไปในทิศที่ตรงข้ามโดยสิ้นเชิง
ขบวนนึงมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง ส่วนอีกขบวนมุ่งหน้าออกจากประเทศ
สำหรับชูริเนะที่ไม่ได้มีเป้าหมายจะเป็นที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น
แต่ว่าตอนนี้ชูริเนะกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาร้ายแรงอยู่
「 ดูท่าคงต้องไปหาเงินที่เมืองหลวงก่อนสินะ… 」
สำหรับพื้นที่ชนบทแล้ว การหารายได้จากการฆ่าพวกสัตว์อสูรถือเป็นเรื่องปกติ
แต่ว่าสำหรับพื้นที่พัฒนาแล้วนั่นต่างออกไป— แทบจะหางานไม่ได้ด้วยซ้ำ หากไม่ได้สังกัดองค์กรใดองค์กรนึง
สำหรับชูริเนะที่กำลังเที่ยวอยู่ เธอไม่มีแผนที่จะเข้าร่วมองค์กรใดๆ และต่อให้อยากปัญหาก็คือเธอเด็กเกินไป ถึงจะแอบคิดว่าถ้าโชว์ฆ่าสัตว์อสูรสักตัวก็คงยอมให้เข้าร่วมแล้วก็ตาม
แต่ช่างเรื่องนั้นไปก่อน หากเธออยากจะเดินทางต่อเงินก็ถือเป็นอุปสรรคท่าเลี่ยงไม่ได้
「 ตอนนี้ควรจะ… 」
ชูริเนะดึงดาบออกจากเอวก่อนจะตั้งมันบนพื้นและปล่อยออกเพื่อให้มันบอก— ว่าเธอควรจะไปที่ไหน
เท่านี้ก็ตั้งสินใจแล้ว เธอจะไม่ไปที่เมืองหลวง
ตอนที่เธอหลงทางเด็กสาวจะเดินไปในทิศที่ดาบชี้เสมอ นั้นคือวิธีเดินทางของเธอตลอดสามเดือน
คราวนี้เองชูริเนะก็ทำเล่นนั้นและมั่งหน้าไปยังรถไฟมนตรา
รถไฟขบวนนี้มีกำหนดการไปในพื้นที่ห่างไกล จำนวนผู้โดยสารจึงค่อนข้างน้อยและดังที่คาด ชูริเนะกลายเป็นเป้าสายตาอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็ไม่สนใจก่อนจะหาที่ว่างเพื่อนั่ง
「 ….. 」
「 ….. 」
ตอนนั้นเองที่เธอได้สบตากับเด็กสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
เสื้อผ้าที่แค่มองก็รู้ว่าเป็นคนมีตระกูล ทั้งรูปร่าง หน้าตาและผมสีบลอนด์ที่สวยงาม เธอต้องเป็นขุนนางแน่นอน
หญิงสาวอีกคนที่แต่งกายด้วยชุดสีขาวดำที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของเด็กสาวคงจะเป็นสาวรับใช้
ปกติแล้วชูริเนะมักจะเลี่ยงการสบตากับคนอื่น แต่เพราะบรรยากาศที่แตกต่างออกไปของเด็กสาวก็อดไม่ได้ที่เธอจะจ้องมอง
「 มีอะไรหรอคะ? 」
「 เป็นเสื้อผ้าที่ดูหายากจังนะ 」
「 อ่ะ นี้น่ะหรอ? ฉันเห็นมันในตะวันออกบ่อยๆน่ะค่ะ แต่สำหรับที่นี้คงจะหายากสินะคะ 」
「 พึ่งจะเคยเห็นเลยล่ะ ไม่เลวเลยนี่นา 」
「 จริงหรอคะ? แต่สำหรับฉันเสื้อผ้าของคุณดูแปลกตากว่าอีกนะคะ 」
「 ฉันพยายามเลือกชุดที่ธรรมดาที่สุดเท่าที่ทำได้แล้วนะ แต่ดูท่าคงจะไม่เป็นงั้นสินะ? 」
「 ฉันไม่ใช่คนแถวนี้น่ะ 」
「 เห๋— 」
「 คุณหนูคะ 」
เด็กสาวยังคงพยายามสนทนาต่อ แต่เมื่อหญิงสาวอีกคนพูดขึ้นเธอก็เงียบทันที แม้ว่าดํจากหน้าแล้วเธอจะแอบไม่พอใจก็ตาม
หญิงสาวคนนึงมองมาที่ชูริเนะป่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย เด็กสาวถูกเธอคนนั้นเรียกว่า 『คุณหนู』ด้วย ดูเหมือนเด็กสาวจะเป็นมีชาติตระกูลจริงๆ
( ถ้าเป็นเรื่องจริง ฉันก็ควรจะวางแผนปกป้องเธอคนนั้นดู )
เธออดไม่ได้ที่จะคิดเช่นนั้น ไม่ใช่ว่าเพราะเธอเคยเป็นผู้คุ้มกันหรอก
การเดินทางอย่างไม่มีจุดหมายก็ไม่เลว แต่เมื่อเจอกับปัญหาทางการเงินชูริเนะก็ถูกบังคับให้ตื่นมาพบความเป็นจริง การเดินทางไปมาในประเทศที่ไม่รู้จักนั้นลำบากเกินไปสำหรับเด็กสาวอายุ 15
เธอละสายตาจากเด็กสาวก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง
เมื่อคนกลุ่มสุดท้ายขึ้นขบวน รถไฟก็เริ่มเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ
( อยากเที่ยวเมืองหลวงจังเลยน่า แต่ไม่มีเงินเนี่ยสิ…. )
ขณะที่ถอนหายใจเบาๆ ชูริเนะก็คิดถึงอนาคต
ในชนบทเธออาจจะพอหางานกำจัดพวกสัตว์อสูนได้อยู่บ้าง แต่เธอรู้ว่าไม่อาจใช้ชีวิตแบบนั้นได้ตลอด
แล้วเธอควรจะทำยังไงดีล่ะ ในที่สุดเธอก็เริ่มพิจารณาเรื่องงานประจำ
「 คุณหนูคะ แผนต่อจากนี้— 」
เด็กสาวกับผู้หญิงคนนั้นเริ่มพูดคุยกันด้วยเสียงเบาๆ
ชูริเนะไม่รู้ว่าพวกเธอมีแผนอะไรในพื้นที่ห่างไกลความเจริญแบบนั้น หรือไม่พวกเธอก็อาจจะวางแผนออกจากประเทศ แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องใส่ใจ แต่ว่า
( หืม…? )
ชูริเนะเป็นคนแรกที่สังเกตุเห็น
คนสามคนที่แอบตามเธอมาจากด้านหลัง
ลบกลิ่นอายของตัวเอง แม้แต่เสียงฝีเท้าก็ไม่ได้ยิน นี้มันผิดปกติเกินไป