ในวันจันทร์
ผมตื่นเช้ากว่าปกติและไปโรงเรียนขณะที่ยังมีเวลาเหลือเฟือ
เมื่อผมเข้ามาในห้องก็พบว่าตอนนี้มีคนอยู่แค่คนเดียวก็คือซาเองุสะซัง เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้เป็นที่เรียบร้อยแล้วและกำลังอ่านหนังสือบางอย่างแต่เช้า
ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ได้เห็นเธอในเวลาเช้าตรู่แบบนี้ เพราะผมจำได้ว่าซาเองุสะซังมักจะมาถึงในนาทีสุดท้ายอยู่เป็นประจำ
“อรุณสวัสดิ์ครับซาเองุสะซัง”
แม้ว่าเธอจะเคยเป็นไอดอลที่ตอนนี้กลายเป็นเพื่อนร่วมห้องของผม
การที่ผมจะเดินผ่านไปเฉยๆคงจะรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ผมจึงกล่าวทักทายเธอเหมือนคนอื่นๆ
เนื่องจากผมเห็นหน้าเธอที่ร้านสะดวกซื้อเป็นประจำ ผมจึงคุ้นเคยกับเธออยู่พอสมควร
“เอ๊ะ? อ๊ะ อรุณสวัสดิ์อิจิโจคุง!”
เธอตกใจการทักทายของผมจนทำหนังสือตกลงไปบนพื้นเลยทีเดียว
ผมกำลังจะเอาหยิบมันให้ แต่ว่าเธอหยิบมันไปก่อนด้วยความเร็วที่เหนือกว่าและเก็บมันใส่กระเป๋า
อะไรฟะ? นี่เธอไม่อยากให้เราเห็นหนังสือนั่นงั้นเหรอ?
ซาเองุสะหัวเราะออกมาเหมือนเด็กเกเรที่ถูกแม่จับได้
ช่างเถอะ ผมแน่ใจว่าทุกคนต้องมีความลับกันสักอย่างสองอย่างที่ไม่อย่างให้ใครมารับรู้ ผมจึงไม่ได้สนใจท่าทีของเธอ
อย่างตอนที่ผมกำลังข้ามถนนในตอนเช้าผมยังพูดกับตัวเองอยู่เลยว่า “ด้วยสิ่งนี้จะทำให้ฉันเป็นที่นิยมและทุกคนจะหลงรักฉัน!” เอาเป็นว่าผมไม่เคยพูดก็แล้วกัน—
ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าอดีตไอดอลอย่างซาเองุสะซังกำลังอ่านหนังสือแบบไหนที่ถึงกับให้ผมดูไม่ได้ แต่ผมเดาว่าคงเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอล่ะนะ
ถ้าคนสวยอย่างซาเองุสะซังยังไม่มีโชคเรื่องความรักล่ะก็ คนที่คบกับเธอคงเป็นคนที่ดังมากๆหรือไม่ก็เป็นซุปเปอร์ฮีโร่แล้วแหละ
ขณะที่ผมกำลังคิดเกัยวกับเรื่องนี้ ซาเองุสะซังก็กลอกตามามองทางผมด้วยยท่าทางเขินอายและปิดหน้าเธอด้วยหนังสือเรียนในมือ ก่อนจะเหลือบตามามองผมอีกครั้ง
นั่นคือสิ่งที่เธอทำตลอดช่วงเช้านี้
“เห้! อรุณสวัสดิ์ทาคุยะ!”
“โอ้! อรุณสวัสดิ์ทาคายูกิ!”
ทาคายูกิมาถึงห้องหลังจากเสร็จกิจกรรมชมรมในช่วงเช้า
ผมไม่รู้จริงๆว่าหมอนี่ซ้อมบาสตอนเช้าๆแบบนี้ได้ยังไง
ผมของทาคายูกิยังคงชุ่มไปด้วยเหงื่อและมันดูดีมากๆ แม้ผมจะเป็นผู้ชายก็ตาม
ถ้าผมเป็นผู้หญิง คงตกหลุมรักเขาแน่ๆ!
“เห้ เพื่อนฉันมีข่าวดีด้วยล่ะ!”
“หืม? อะไรดีงั้นเหรอ?”
แล้วทาคายูกิก็ควานหาบางอย่างในกระเป๋าและเอาตั๋วออกมาสองใบ ซึ่งเขาดูจะภูมิในกับพวกมันมากๆ
“ทาคุยะสุดสัปดาห์นี้นายว่างมั้ย?”
“ว่างอยู่ ถามทำไมเหรอ?”
“ดูสิ ดูสิ นี่ตั๋วคอนเสิร์ตของ DDG ในวันเสาร์นี้! ไปด้วยกันเถอะ!”
“จริงจังปะเนี่ย? ยอดเยี่ยมไปเลย! ฉันจะได้เห็นยุยจังแสดงสดงั้นเหรอเนี่ย”
“ใช่เลยพวก! พ่อฉันได้ตั๋วมาโดยบังเอิญน่ะ!”
ผมรู้สึกตื่นเต้นแล้วก็มีความสุข จนกระทั่งผมได้ยินเสียงดังขึ้นด้านข้าง
เอี๊ยด!!!!
พวกเราสองคนมองไปด้านข้างอย่างตกใจ ดูเหมือนว่าจะเป็นเสียงตอนที่ซาเองุสะซังลุกขึ้นยืนด้วยความเร็งสูง
ซาเองุสะซังที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ข้างๆพวกเรานั้นไม่ขยับตัว และใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวังราวกับโลกทั้งใบกำลังจะสูญสลาย
“เห้ ซาเองุสะซัง เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”
ทาคายูกิกล่าวถามอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวๆ
แต่แล้วซาเองุสะซังที่ยืนช็อคอยู่ก็กล่าวตอบอย่างแผ่วเผา “ขอโทษที” และเดินออกไปจากห้องด้วยความรวดเร็ว
“นั่นมันอะไรกันน่ะ?”
“แล้วฉันจะไปรู้มั้ย?”
ทาคายูกิกับผมทำได้เพียงมองเธอเดินจากไปโดยไม่รู้ว่าเธอทำไปเพื่ออะไร
ก่อนที่คาบโฮมรูมจะเริ่ม ซาเองุสะซังก็ได้กลับเข้ามาในห้อง
เธอกล่าวทักทายทุกคนตามปกติ
เมื่อครู่นี้ซาเองุสะทำตัวลึกลับสุดๆ แต่ผมก็โล่งใจที่ดูเหมือนมันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“ฉันไม่ยอมแพ้ยุยจังหรอกนะ…..”
ขณะที่คาบโฮมรูมเริ่มขึ้น ผมก็ได้ยินเสียงของซาเองุสะซังกล่าวพึมพำอย่างแผ่วเบา
เมื่อผมลองหันไปมองเธอ ก็พบว่าซาเองุสะซังกำลังทำหน้าราวกับตัดสินใจบางอย่างได้
ผมจึงคิดกับตัวเองว่า
ซาเองุสะซังที่ปกติทำตัวน่าสงสัยอยู่แล้ว คราวนี้ทำตัวแปลกยิ่งกว่าเดิมอีก