ตอนที่ 11 ผมกลายเป็นเด็กผู้หญิงด้วยสิ่งที่เหมือนน้ำพุแห่งความปรารถนา
“น้ำพุอธิษฐาน……ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับสถานที่แบบนั้นมาก่อนเลยค่ะ……”
ทีมกู้ภัยซัง ――สาวผมหางม้าที่ชื่อ คุชิมะซังพูดขึ้น
“งั้นเหอรครับ ตั้งแต่ตอนนั้นมา ผมเองก็มองหาโพสต์บนกระดานข่าวต่าง ๆ อยู่เหมือนกัน แต่ว่าก็ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนั้น”
ฟุคายะซัง……บอกให้เรียกว่ารุรุงั้นเหรอ……ความนุ่มของเสื้อสเวตเตอร์ถักที่ยืมมาจากรุรุซัง ผมถูกห่อหุ้มด้วยกลิ่นของรุรุซังขณะที่กำลังพูดอยู่
น้ำพุอธิษฐาน
เป็นเอเรียลึกลับที่ผมเข้าใจผิดไปเอง
สถานที่ที่ทำให้ผมกลายเป็นเด็กสาวโลลิผมบลอนด์เมื่อปีก่อน
“……เน๊ เอมิจังไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ ใช่ไหม? ให้ตีหัวอีกสักรอบไหม?”
“ไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ รุรุ ฉันคิดว่าตัวเองสูญเสียตัวตนไป”
คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รุรุ เธอตัวสูง หน้าอกใหญ่มากจนผมต้องเงยหน้ามอง ให้ความรู้สึกของบุคคลที่มีความสามารถ……ใครกัน?
ไม่สิ นี่คือมิคาสุกิ เอมิซังที่ควรจะเป็นสินะ……ผมค้นหาเรื่องของเธอบนเน็ต แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเป็นคนเดียวกันกับเฮ็นไตซังเมื่อกี้……
แต่ว่าดูท่าจะเจ็บน่าดู
แม้ว่าจะมีเลเวลที่สูง แต่คุณก็ยังสามารถได้รับบาดเจ็บได้ง่าย ๆ หากลดการป้องกันลง
ผมแน่ใจว่าเธอกำลังไตร่ตรองเรื่องนี้ในแบบของเธอเอง
“มะ ม๊า ชีวิตของฟุคายะซังตกอยู่ในอันตราย……เอาเป็นว่าเอาไว้ก่อน……เอ๋”
“นั่นสินะครับ เพราะผมเองก็ไม่ได้ติดต่อกับคนรู้จักมาสักพักล้ว”
“ฮารุตัน…… ！ ฉันจะเป็นคนปกป้องเอง…… ！！”
เฮ็นไตซังมองกลับมาที่ผมพร้อมกางแขนออกกว้าง ผมสามารถเข้าใจได้จากสามัญสำนึก
“กะแล้วว่าน่าจะต้องตีหัวอีกสักทีเน๊ะ? เอมิจัง”
“กุฟู๊ววววววว”
「หน้าอกของเธอใหญ่มาก ผมก็ไม่รู้สึกรังเกียจที่จะถูกกอด แล้วก็คงรู้สึกดีล่ะมั้ง」ผมคิดอย่างงั้น แต่เธอก็ปลิวเป็นเส้นตรงไปก่อน
อุว๊า น่าจะเจ็บ……แต่ได้โปรดหยุดเรียก「ฮารุตัน」ที……ถ้าเป็น「ฮารุจัง」ผมยังพอทนไหว……
――นับตั้งแต่ที่กลายเป็นร่างนี้ โดยพื้นฐานแล้วกิจวัตรประจำวันของผมคือการสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงชั้นในนอนกลิ้งอยู่ภายในบ้านเท่านั้น
เพราะซักผ้าน้อยลง เหงื่อน้อยลง และมีอาหารตาให้เพลิดเพลิน
แต่อย่างที่คาดไว้ เฮ็นไตซังมองมาที่ผมด้วยความคิดที่เป็นอันตราย และทีมกู้ภัยซังก็บอกผมว่า 「การแต่งตัวที่เย้ายวนใจเช่นนี้สามารถนำไปสู่อาชญากรรมทางเพศได้
คุณไม่ควรสวมเสื้อชั้นในและกางเกงเฉพาะเมื่อมีแขกมาเท่านั้น……ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ทางนี้เองก็เป็นคนที่รีบเข้ามาเนื่องจากสถานการณ์ฉุกเฉิน…….. 」เธอพูดด้วยใบหน้าสงบนิ่งเหมือนไม่เหลือทางเลือกอื่นให้นอกจากต้องแต่งตัวเหมือนพร้อมออกไปข้างนอก
แต่ว่าแต่ว่า เมื่อผมพูดไปว่า「อะ เดิมทีผมเป็นผู้ชาย แถมร่างกายนี้ก็ไม่มีหน้าอกด้วย ดังนั้นผมจึงไม่ได้สั่งซื้อบราหรืออะไรพวกนั้นเลย」เฮ็นไตซังที่เรียกว่ามิคาสุกิซังได้ยินก็ล้มลงพร้อมเลือกำเดาไหล ทีมกู้ภัยซังเริ่มพูดอย่างน่ากลัวว่า 「ดูเหมือนเราอาจต้องเริ่มให้การศึกษาของโรงเรียน……ตั้งชั้นประถมตอนปลายใหม่อีกครั้งแล้วนะคะ…… 」ส่วนฟุคายะซังก็เอาแต่จ้องมองมาที่ผมจนเริ่มทำให้ผมอึดอัด
ไม่เห็นเป็นไรเลย อยู่แค่ในบ้านเอง…….ก็ไม่ใช่ว่าผมจะเปลือยกายหรืออะไรสักหน่อย…….
ไม่ได้?
ไม่ได้เลยเหรอ?
นั่นเป็นเหตุผลที่ผมรีบเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมกลายเป็นเด็กผู้หญิงแทน
อนึ่ง ผมตัวเล็กมาก เลยถูกบอกประมาณว่าการสวมเสื้อสายเดี่ยวซับในแทนบราก็ถือว่าใช้ได้
ในเรื่องนั้น ผมซื้อมาตามคำแนะนำของพนักงานร้านขายเสื้อผ้า ที่ว่าควรปกป้องเต้านมเอาไว้
ผมยังไม่ถึงวัยที่จะเจ็บเต้านมด้วยซ้ำ ดังนั้นจึงแทบไม่ได้เปลี่ยนเลย
“แล้ว ประมาณ 1 ปีที่แล้ว ผมก็ไปเจอที่นั่น……ยังไงดี มันตั้งอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยที่ไม่มีมอนเตอร์ปรากฎตัว ผมเลยลองขอพรที่นั่น และผิดหวังเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“อะ ไม่ได้เกิดขึ้นในทันทีสินะคะ”
“มีสถานที่แบบนั้นด้วย ――……เห้”
“แล้ว ผมก็เลยกลับบ้านด้วยความผิดหวังและเข้านอนทันที แต่แล้ววันรุ่งขึ้นผมก็กลายมาเป็นแบบนี้”
“……ทำไมคุณถึงไม่รายงานเรื่องนี้ทันทีกันค่ะ โซยะซัง！？”
ทีมกู้ภัยซังที่จริงจังแกว่งผมหางม้าไปมาได้เปลี่ยนหัวข้อหลักที่เจาะลึก
“ก็ไม่แบบว่า……เรื่องแบบนั้น มันยุ่งยากไม่ใช่เหรอ?”
“ยุ่งยาก！？ นี่เป็นเรื่องใหญ่มากเลยไม่ใช่เหรอคะ！？”
“ใช่แล้ว ให้อธิบายสถานการณ์ตั้งแต่ 1 แบบนี้ ทีหลัง”
ผมหยิกมิคาสุกิซังที่แอบขยับขาเหมือนหนอนผีเสื้อขณะที่นั่งตัวตรงเข้ามาใกล้มากขึ้นจนส่งเสียง「อาฟุ๊นนนน！」ก่อนผลักเธอไปที่มุมห้อง
……โล่งอกไปทีที่เธอเป็นเด็กผู้หญิง
ถ้าเป็นผู้ชายคงแจ้งความล่ะมั้ง?
“……ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์แบบนี้ เธอจะเชื่อผมไหมล่ะ? ผู้ชายที่เป็นเด็กผู้หญิงแบบนี้ ทั้งหน้าทั้งอะไร ๆ ก็แตกต่างจากเดิมจริงไหม? ข้อมูลส่วนบุคคลก็ใช้กันไม่ได้ด้วย?”
“……เรื่องนั้น……ค่อนข้างมั่นใจค่ะ……”
“พ่อแม่ผมยังไม่เชื่อกันเลย『ผมถูกบอกว่า ผมร่างนี้ถูกผมร่างผู้ชายลักพาตัวมาแล้วบังคับให้พูดอย่างงั้นใช่ไหม』แล้วพวกเขาก็แค่สงสารผม เราคุยกันถึงเรื่องต่าง ๆ ในอดีตไปกี่ชั่วโมงกันนะ แล้วสุดท้าย……เหมือนมีหูไว้แค่ฟังล่ะ?”
“อึก ――……ถ้าเป็นฉันจะเชื่อค่ะ แต่ผู้ใหญ่ก็คงเป็นแบบนั้น……”
“ใช่ไหมล่ะ? ปกติแล้ว เด็กผู้หญิงที่หนีออกจากบ้านหรือถูกทารุณกรรมมักจะตรงไปที่หน่วยงานจริงไหม”
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงลำบากมาก
……ท้ายที่สุด จะเป็นยังไงหากพ่อแม่ที่ไม่เชื่อผม แต่ในทางกลับกันพวกเขากลับขอโทษอย่างจริงใจและพร้อมพูดว่า「พวกเราต้องขอโทษอย่างยิ่งที่ลูกชายโง่ ๆ ของพวกเราได้ทำเรื่องลักพาตัวเด็กสาวมาขังไว้」ผมคิดว่าผมคงไม่สามารถฟื้นจิตใจได้
ถึงผมมีเลเวลที่สูง แต่สุขภาพจิตก็เปราะบางมากเน๊ะ?
“ฉันเชื่อเธอน๊า ฮารุจ๊าง！！！”
“อะ เฮ็นไตซังไม่สนใจหรอกครับ”
“ถูกมองเหยียดและดุด่าโดยสาวน้อย รู้สึกดีที่สู๊ด！！”
“…………เอมิจัง……สายเกินไปแล้วสินะ……”
“โลลิค่อนเป็นโรคร้าย แม้แต่ผู้หญิงก็ยังเป็นได้……”
ผมได้ยินคำที่อันตรายอย่าง「สถานราชทัณฑ์」ทั้ง「กักกัน」แต่ก็ไม่สำคัญ ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับผม
“ไหน ๆ แล้ว ทีมกู้ภัยซัง นี่ คุณจะช่วยอธิบายให้สมาคมหรือหน่วยงานของรัฐแทนผมได้ไหม? ไม่อย่างงั้น ผมที่ไม่รู้สึกอยากทำ เพราะมันยุ่งยากคงไม่ทำแน่ แล้วก็จะใช้ชีวิตไปตามปกติต่อไป ถึงแม้จะต้องหนีไปจากที่นี่ก็ตาม”
“หนี……ฉันจะรับผิดชอบเองค่ะ ดังนั้นกรุณาอย่าหนีไปไหนนะคะ……”
“แล้ว ผมไม่ต้องไปก็ได้ไหม? คุยกันที่นี่ให้จบเลยได้หรือเปล่า?”
“คงไม่ได้……แหละค่ะ”
“เอ๋~”
ผมคิดว่าเธอจะพูดว่า「ได้เลยค่ะ」ออกมาทันทีซะอีก
“เพื่อยืนยันตัวตนของคุณ พวกเราจะต้องสัมภาษณ์คนรู้จักและสมาชิกในครอบครัวของโซยะซัง และตรวจร่างกายในปัจจุบันเพื่อยืนยันความทรงจำด้วย……แล้วยังต้องทำการตรวจสอบอย่างละเอียดเพื่อดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกไหม อย่างคำสาปจากดันเจี้ยน……อะ ก่อนอื่นเลย คุณจะต้องเข้ารับการรักษาแบบเดียวกันกับฟุคายะซังจากเหตุการณ์อุบัติเหตุในครั้งนี้ด้วยค่ะ”
“เอ๋~”
ดูเหมือนยุ่งยาก……รู้งี้ไม่ปล่อยให้เจอตัวก็ดี
“……ฉันจะเป็นคนช่วยเองค๊า ไม่เป็นไรแน่ค๊า！”
“ฟุคายะซัง?”
“กรุณาเรียกฉันว่ารุรุจัง！ ถ้าอย่างงั้นฉันจะร้องไห้แล้ว！”
“อะ อืม รุรุ?”
“รุรุจังค่ะ！”
ฟุคายะซัง แก้ไข รุรุพุ่งเข้ามากอดผมได้เร็วยิ่งกว่าเฮ็นไตซัง
……เอ๊ะ?
……ทั้งที่เป็นเด็กผู้หญิง……ไม่มี……?
อ้า อกกระดานซังอย่างงั้นสินะ
ผมเงยหน้าขึ้นจากความรู้สึกของกระดูกไหปลาร้าที่ไร้ไขมันอย่างคาดไม่ถึง
ขอโทษเน๊ ที่เผลอนึกว่าเป็นเด็กผู้ชายไปแว๊บหนึ่ง
โปรดยกโทษให้ผมด้วยเพราะตอนนี้ผมก็ไม่มีหน้าอกเหมือนกัน
“ฮารุจังมีปัญหาตั้งแต่ที่กลายเป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหมล่ะ！”
“ไม่มีล่ะมั้ง ผมเคยชินกับการใช้ห้องน้ำกับอาบน้ำหลังลองแค่รอบเดียว”
“คู๊ว…….ตะ แต่ว่าก็ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าน่ารัก ๆ …….หรือบราเลยใช่ไหมล่ะค๊า！”
“พูดแบบนั้น รุรุซังเองก็ไม่ได้ใส่เหมือนกันนี่?”
“ก็เพราะว่าฉันคือรุรุจังไงล่ะ！ ……..เอ๊ะ?”
“ไม่จริงสักหน่อย！ รุรุแค่ตัวเล็กเกินไปหน่อยเอง ดังนั้นเธอเลยต้องการแค่สปอร์ตบราหรือเสื้อสายเดี่ยวซับในก็พอแล้ว！ พูดอีกอย่างคือไม่มีความแตกต่างใหญ่ระหว่างฮารุในตอนนี้เลย”
“อย่าให้ข้อมูลเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงโดยไม่ได้รับอนุญาตนะ เอมิจัง！？ ฮารุจัง เป็นเด็กผู้ชายนะ！？”
ผมอยากให้เธอบอกว่าเป็นผู้ชายเฉย ๆ มากกว่า
“ไม่หรอก ก็แบบ…..ฉันเดาว่าแฟน ๆ ทุกคนคงรู้เรื่องนี้จากไลฟ์สดสมัยนู้นแล้วไหม……?”
“อุกุ…..ถึงอย่างงั้น……”
……น่าสงสารทั้งที่เป็นเด็กผู้หญิงของแท้
แต่ว่าถ้าผมพูดแบบนั้นไป ผมแน่ใจเลยว่าเธอจะต้องร้องไห้ออกมาจริง ๆ ดังนั้นผมจะเงียบไว้ดีที่สุด
“กะ ก่อนอื่นเลย！เพียงเพราะว่าไม่เดือดร้อนมาจนถึงตอนนี้ไม่ได้หมายความว่าจะนับจากนี้ไปจะไม่เดือดร้อนนะ！ ……อีกอย่าง เป็นความผิดของฉันเอง การไลฟ์สดหลังจากนี้จะต้องกลายเป็นเรื่องยุ่งยากขึ้นมาแน่นอนค๊า……แล้วก็แล้วก็ ด้วยรูปร่างหน้าที่โดดเด่นไม่ธรรมดาแบบนี้ ตอนที่เดินออกไปข้างนอกอาจโดนทักว่า『หรือว่าจะเป็นฮารุจัง？』 อาจจะกลายเป็นแบบนี้ก็ได้นะค๊า……”
“……นั่นก็ไม่เกินจริงไปหรอกนะคะ ดูเหมือนว่าจำนวนผู้ติดตามจะเพิ่มขึ้นจาก 10 คน เป็น……เอ๊ะโตะ 8 แสนคน? ดูเหมือนว่าจำนวนจะยังเพิ่มขึ้น……”
“ปะ แปดแสน……นั่นเป็นตัวเลขที่ฉันต้องใช้เวลาถึงหนึ่งปีกว่าจะได้มาเลย…….”
“เอ๊ะโตะ…..ขอโทษ?”
“มะ ไม่หรอก ไม่เป็นไร……ครั้งนี้เป็นความผิดของฉันโดยสิ้นเชิง นอกจากนี้ถ้าฮารุจังไม่ช่วยปกป้องฉันไว้ ฉันคงตายไปแล้ว……”
โดยปกติผมจะดูสมาร์ทโฟรวันละไม่กี่รอบ
ผมไม่ได้เล่นโซชาเกะ* ส่วนใหญ่จะใช้ดู SNS ถ้ามีเวลาว่างจริง ๆ ผมจะอ่านหนังสือมากกว่า
(เกมส์โซเชียล(มือถือ) Fate,Genshin, Princess Connect เรียกอีกอย่างว่ากาชาเกลือ)
เพราะแบบนั้นภายหลังการไลฟ์สด ดูเหมือนว่าจะมีการแจ้งเตือนจำนวนมากเข้ามา
นั่นคือ 800,000 คน
……ไม่รู้สึกอะไรเลยน๊า
“บางทีพอเวลาผ่านไปสักหน่อย เรื่องต่าง ๆ ก็อาจจะกลับมาเป็นปกติเอง”
“ฉันไม่คิดอย่างงั้นหรอกนะคะ? โซยะซัง……”
“ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก? ฮารุจัง”
“ฉันก็คิดว่าไม่มีทางเหมือนกัน！ เพราะว่าทั้งความสำเร็จทั้งรูปลักษณ์ที่งดงามของเธอ รุรุก็บอกว่าเธอดูเหมือน『โอฮิเมะซามะ』ด้วยในไลฟ์สดของรุรุเอง！ แล้วต่อให้เธอไม่โชว์หน้าหรือพูดอะไรอีกเลยต่อจากนี้ ฉันมั่นใจว่าผู้ติดตามจะต้องมีลำดับความสำคัญที่แตกต่างจากเมื่อก่อน และผู้ติดตามที่เป็นคนประเภทเดียวกับฉันก็จะแห่กันเข้ามาหาเพื่อเป็นแฟนคลับ เธอกลายเป็นสตรีมเมอร์ชื่อดัง นั่นเป็นเหตุผลที่ผู้คนจากธุรกิจแวดวงเดียวกันที่ต้องการเพิ่มยอดผู้ติดตามจะแห่ไปไลฟ์สดในที่เดียวกันนั่นอย่างแน่นอน！ ไม่ต้องสงสัยเลย！”
“ถ้าหากว่าโลลิค่อนเฮ็นไตซังยังพูดแบบนั้น ก็คงไม่ได้ผิดพลาดไปจากนั้นสินะ”
“อาฮูมมมม！”
ที่เหลือ นั่นเป็นวิธีที่ใช่พูดปกติในเวลาปกติหรือเปล่า?
ผมไม่สนใจหรอก แต่แค่พูดเฉย ๆ
“……ฮารุจัง……เอมิจังปกติคือจะได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นผู้ปกครองของฉันเลยล่ะ? พูดกันว่าเธอเป็นเทพธิดาแห่งมารดาผู้ใจดีเลยล่ะ? เป็นท่าทางที่ยอดเลย……”
“จริงเหรอ? นั่นน่ะ? ไม่อยากจะเชื่อเลย”
“โดนโลลิผมบลอนด์เรียกว่า『นั่น』เพียงเท่านี้！！”
“เมื่อพูดถึงมิคาสุกิ เอมิซัง เธอเป็นคนที่มีความกระตือรือร้นมาตั้งแต่ก่อนเจอฟุคายะซัง ทั้งความสามารถและคาริสม่าถูกจัดอยู่ในระดับท็อปแรงค์เสมอ เธอได้รับความนิยมเพราะความมีน้ำใจในการดูแลรุ่นน้อง……”
คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนี้ ผมมองไปที่มิคาสุกิ เอมิซังซึ่งกำลังมองกลับมาที่ผมอย่างกับจะกลืนกินระหว่างที่ผมกำลังติดกระดุมเสื้อสเวตเตอร์ถัก และสวมกางเกงขายาวทับกางเกงในเพื่อไม่ให้มองเห็นส่วนนูนเรียบเนียน
“……คนแบบนี้เหรอ?”
“อ้า โดนเหยียดด้วยดวงตาสีฟ้าบนแก้มป่องอ่อนนุ่มนั่น มีความสู๊ขที่สุดเลย！”
“……คน ๆ นี้ชนะโหวตความนิยมครั้งที่แล้ว……”
“เอมิจัง……เพราะฉันจะเป็นคนเดียวที่ไม่ทอดทิ้งเธอเน๊ะ…….”
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 11
งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง
ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）
“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”
“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”
หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ
https://ncode.syosetu.com/n1479ik/11/
แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต