ตอนนี้ผมกำลังเดินฮัมเพลงในเมืองอย่างมีความสุข ไม่สิผมพึ่งได้จักรพรรดินีมาแล้วในฐานะอาจารย์ ในเกมนั้นจะมีเด็กชายจากหมู่บ้านธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ได้รับโอกาสเป็นศิษย์ของจักรพรรดินีธนู
ผมว่าตัวเองมีพรสวรรค์ในด้านธนูนะ ผมไม่ได้กังวลอะไรมากเท่าไหร่หรอกเพราะว่าในเกมจักรพรรดินีธนูเคยพูดไว้ครั้งหนึ่งว่า
<น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้พบเธอก่อนหน้านี้ พรสวรรค์ด้านธนูของเธอนั้นเหนือกว่าฉันซะอีก>
ดังนั้นผมจึงไม่ต้องกังวลว่าตัวเองจะไม่มีพรสวรรค์ด้านธนู แถมยังมีเหตุผลอื่นอีกด้วยที่ผมเลือกธนู
ตอนนี้ผมกำลังเดินผ่านย่านที่ผู้ไม่ค่อยได้รับความนิยมจากชาวเมืองซักเท่าไหร่
“นายน้อยคะ ถ้านายน้อยหิวแล้ว พวกเราไปร้านดังใกล้ๆ กันก็ได้นะคะ”
มีอาพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อไม่ให้ผมเข้าไปในร้านอาหารท้องถิ่นอย่างสุดหัวใจ แต่ผมก็ยืนกรานที่จะทำตามความตั้งใจของตัวเอง
“ไม่ต้องห่วงครับมีอา ผมแค่อยากลิ้มรสอาหารของสามัญชนบ้างเท่านั้นเอง”
ผมเดินไปตามทางจนถึงร้านอาหารร้านหนึ่ง พอไปถึงหน้าร้านผมก็ตรวจสอบดูร้านนิดหน่อย
‘อืม เหมือนในเกมเลยแฮะ’
ร้านที่ผมยืนอยู่ข้างหน้านั้นเป็นเพียงร้านอาหารร้านเล็กๆ ที่มีเพียงชั้นเดียว โดยมีป้ายของชื่อร้านแขวนอยู่ด้านบนของหน้าอาคาร ชื่อร้านก็คือ ร้านอาหารริชาร์ด
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปข้างใน สิ่งแรกที่ผมเห็นคือกลุ่มผู้ชายหลายคนกำลังกินอาหารกันราวกับนี่เป็นมื้อสุดท้ายของชีวิตพวกเขา
ผู้ชายเหล่านั้นมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันนั่นก็คือท่าทางอิ่มเอมใจอย่างแท้จริงในขณะที่กินอาหาร ผมเดินเข้าไปข้างในเพื่อมองหาที่นั่งและจ้องมองเข้าไปในห้องครัว
ผมเห็นชายชราคนหนึ่งกำลังเคลื่อนไหวอย่างเมามันอยู่ในห้องครัว โดยที่ชายชราคนนั้นกำลังสวมชุดเชฟอยู่ ด้วยผมสีขาวและรอยเหี่ยวย่นจึงทำให้เขาดูแก่ แต่ร่างกายของเขากลับกำลังเคลื่อนไหวอย่างมีพลังในขณะที่กำลังจัดการกับส่วนผสมต่างๆ อยู่
ผมใช้ฟังก์ชั่นอ่านกับเขาในทันที
[ ชื่อ : ริชาร์ด เกล
เพศ : ชาย
อายุ : 105 ปี
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์
ความสามารถพิเศษ : 7/10
พลัง : ต้นกำเนิดระดับ 10
ฉายา : นักรบคลั่งแห่งสนามรบ, นักวิจารณ์อาหาร, นักกินที่กำลังออกเดินทาง, เชฟผู้มีรสนิยม…ฯลฯ
ความสัมพันธ์ : 0%
คำอธิบาย : เขาเดินทางไปทั่วโลกเพื่อเผยแพร่รสชาติอาหารของเขา
ชอบทานอาหารแปลกใหม่ ]
‘นั่นคือเขาในชีวิตจริงสินะ’
ริชาร์ด เกล จอมพลังที่เน้นการต่อสู้ระยะประชิด เขาเป็นมากกว่าคนรักอาหารและรักการทำอาหาร เขาเดินทางไปทั่วโลกเพื่อเผยแพร่การทำอาหารและชิมอาหารใหม่ๆ
ในขณะที่เขามีอายุ 105 ปีและดูเหมือนคนแก่แล้ว แต่เอเลนอร์ที่มีอายุ 145 ปีกลับยังดูเหมือนคนที่พึ่งอายุ 20 ปี นั่นบอกได้ถึงความแตกต่างระหว่างระดับต้นกำเนิดและจักพรรดิได้อย่างดีเลย
เหตุผลที่ผมมาที่นี่ก็เพื่อให้เขาสอนผมทำอาหาร
ผมอยากทำอาหารเก่งรึเปล่าหน่ะเหรอ??
ไม่มีทาง!!
มันจะมีภารกิจลับอยู่ภารกิจหนึ่ง ที่เมื่อคุณพบกับริชาร์ดและเรียนรู้การทำอาหารจากเขาแล้วเขาพึงพอใจ เขาอาจจะให้บางสิ่งที่ “บังเอิญ” อาจกลายเป็นสมบัติสำหรับคุณก็ได้
ผมเพียงแค่ใช้ฟังก์ชั่นข้อมูลเพื่อดูตำแหน่งปัจจุบันของเป้าหมายของผมและบังเอิญพบว่าตอนนี้ร้านของริชาร์ดนั้นมาอยู่ในเขตของผมโดยบังเอิญก็เท่านั้นเอง
หลังจากสั่งอาหารเสร็จแล้ว เราก็รออาหารมาเสิร์ฟ มีอาและพวกทหารดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่พวกเราเข้าร้านอาหารมา นั่นเพราะร้านนี้ดูเหมือนจะไม่ถูกสุขลักษณะสักเท่าไหร่
หลังจากผ่านไป 10 นาที อาหารของเราก็มาเสิร์ฟ มันเป็นอาหารง่ายๆ พวกขนมปังและซุป ผมตักซุปขึ้นมาก่อนที่จะค่อยๆ ชิมมัน
ตู้ม! ดวงตาของผมเบิกกว้างจากรสชาติซุปที่ระเบิดในปาก ผมต้องระวังอย่างมากเพื่อที่จะไม่กลืนลิ้นของตัวเอง
‘อร่อย มันอร่อยมาก บางทีผมควรเรียนรู้การทำอาหารของเขาอย่างจริงจังมากกว่านี้!’
เมื่อพวกมีอาเห็นนายน้อยของพวกเธอกินอาหารอย่างมีความสุขแล้ว พวกเธอก็รวบรวมความกล้าเล็กน้อยก่อนจะชิมมันดู
“อัศจรรย์!”
“นี่มันอะไรกัน? ทำไมถึงอร่อยได้ขนาดนี้!”
“อาหารนี่ดีกว่าที่พ่อครัวในคฤหาสน์ของเราทำซะอีก”
ไม่นานเมดสาวและเหล่าทหารก็ถูกพิชิตลงด้วยอาหารของริชาร์ด
หลังจากมื้อกลางวันแสนอร่อยจบลง ผมก็ลุกขึ้นเพื่อเดินไปที่ห้องครัว
“คุณปู่เป็นคนทำอาหารพวกนี้เหรอครับ?”
ผมยืนอยู่ตรงหน้าริชาร์ดด้วยแววตาชื่นชม การกระทำของผมดึงดูดความสนใจจากคนเพียงไม่กี่คน
ริชาร์ดหันมามองผมด้วยสายตาที่มองต่ำลงมา เนื่องจากขนาดตัวที่เล็กของผม
“ใช่แล้วข้าเป็นคนทำเอง ทำไมเจ้าถึงอยากรู้จักข้าหล่ะเจ้าหนู?”
“คือว่า…คุณปู่ช่วยสอนผมทำอาหารหน่อยได้ไหมครับ?”
“นายน้อยทำอะไรกันหน่ะคะ? จะไปขอให้คนแปลกหน้ามาสอนไม่ได้นะคะ”
มีอาเข้ามากระซิบข้างๆ หูผม
“ไม่ต้องห่วงครับมีอา ผมแค่อยากให้เขาสอนทำอาหารเพราะอาหารของเขาอร่อยกว่าอาหารที่เชฟในคฤหาสน์ของเราทำซะอีกนะครับ”
ขณะที่ผมและมีอากำลังคุยกันริชาร์ดก็พูดขึ้นมา
“เจ้าหนู…ทำไมถึงอยากเรียนทำอาหารหล่ะ?”
“เพราะผมอยากทำอาหารอร่อยๆ ให้แม่กินครับ!”
“เพื่อแม่ของเจ้าเรอะ?” ริชาร์ดเลิกคิ้ว
ผมพยักหน้าและพูดต่อ
“ตอนนี้แม่ผมทำงานหนักและเหนื่อยมาก ผมเลยอยากทำอาหารอร่อยๆ ให้แม่ครับ”
“ไร้เดียงสา” นั้นแหละคือสิ่งที่อธิบายถึงตัวผมในตอนนี้
“นายน้อยคะ…” มีอาน้ำตาไหลขณะมองมาที่ผม ราวกับว่าไม่มีอะไรน่ารักไปกว่าผมอีกแล้ว
“เจ้าหนู…เจ้าไม่คิดว่าการทำอาหารและการเป็นเชฟมันไม่ดีเรอะ?”
ผมส่ายหน้า
“ไม่ว่าอะไรที่ทำให้ครอบครัวมีความสุขและสร้างร้อยยิ้มให้พวกเขาได้ก็เป็นสิ่งที่ดีสำหรับผมทั้งหมดครับ”
คำตอบของผมทำให้เขาอึ้งไปเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นเขาก็หัวเราออกมาดังลั่น
“ฮ่า..ฮ่า…ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าาาาา”
“ดี ดี ข้าชอบคำตอบของเจา แน่ใจนะว่าอยากให้ข้าสอนเจ้าทำอาหาร?”
ผมยิ้มอย่างมีความสุขกับคำตอบนั้น
“เจ้าควรมาที่นี่ตอน 8 โมงเช้าทุกวัน ถ้าเจ้าอยากจะเรียนรู้”
ผมพยักหน้ารับคำตอบของเขาและกลับบ้านไปอย่างมีความสุขโดยไม่ได้กังวัลอะไร
โดยไม่ได้รู้เลยว่ากงล้อแห่งโชคชะตาเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต