บทที่ 23 เพียงตกปลาจากที่แห่งนี้ ก็ราวกับได้ครอบครองมัจฉาทั้งมวล
‘ข้าน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว…เอ็นมังกรที่เข้ากับคันเบ็ดนี้ได้ คงมีแต่เอ็นมังกรของมังกรบรรพกาลเท่านั้น…’
ลั่วสุ่ยเอ่ยอยู่ในใจ
อสูรร้ายบรรพกาลทั้งสิบนั้นมีชื่อเสียงโด่งดัง และอยู่ยงคงกระพันในสมัยโบราณ!
แม้จะเป็นถึงจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ แต่เขาก็ไม่กล้าเป็นศัตรูกับอสูรร้ายบรรพกาลทั้งสิบ ซ้ำยังจำต้องหลีกเลี่ยงพวกมันด้วย มิเช่นนั้น เขาคงได้พบกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน
และมังกรก็เป็นหนึ่งในบรรดาอสูรร้ายบรรพกาลทั้งสิบ นามของมันคือชิงหลง เป็นตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาอสูรร้ายบรรพกาลทั้งสิบ
แต่เมื่อเทียบกับมังกรบรรพกาลแล้ว ชิงหลงถือได้ว่าเป็นเพียงมดตัวเล็ก ๆ เท่านั้น…
อายุรูปลักษณ์ของจู๋หลงนั้นไม่อาจคำนวณได้ มันเป็นตัวตนที่เก่าแก่เกินไป เพราะมันคือบรรพบุรุษของมังกรทั้งหมด และตั้งแต่นั้นมาเผ่ามังกรพันธุ์ต่าง ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น
บันทึกส่วนใหญ่เกี่ยวกับจู๋หลงเป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น
ในข่าวลือเหล่านี้เขียนไว้ว่าจู๋หลงอยู่ยงคงกระพัน และจักรพรรดิก็เป็นเพียงอาหารในปากของมันเท่านั้น บรรพบุรุษท่านนี้สามารถทำลายดวงดาวนับพันด้วยการพ่นลมหายใจเพียงครั้งเดียว และสามารถทำลายระนาบขอบเขตยอดฝีมือนับไม่ถ้วนด้วยการแกว่งหางเฉย ๆ เท่านั้น!
หลังจากตำนานของเซียนปรากฏขึ้นในยุคต่อมา ก็มีข่าวลือว่าคัมภีร์โบราณในหลาย ๆ ที่ได้เพิ่มเรื่องราวเกี่ยวกับเซียนเข้าไป
จึงมีข่าวลือว่าจู๋หลงเป็นเซียน และน่ากลัวยิ่งกว่าแดนเซียน ซ้ำยังอยู่ขอบเขตเซียนด้วย!
แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถตรวจสอบได้
ท้ายที่สุด ชนคนรุ่นหลังจากนั้นก็ไม่เคยเห็นแม้แต่เซียน และเซียนก็ไม่เคยปรากฏตัวบนโลก
ด้วยเหตุนี้ มังกรบรรพกาลท่านนั้นก็ไม่ต้องเอ่ยถึงแล้ว
ทว่าเพียงเท่านี้ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า จู๋หลงนั้นน่าสะพรึงกลัวและทรงพลังถึงเพียงใด!
มิฉะนั้น คงจะไม่มีตำนานว่าจู๋หลงเป็นผู้สร้างแดนเซียน!
“กลิ่นอายบรรพกาล… มิใช่ว่าบรรพบุรุษของมังกรทั้งมวลคือ มังกรบรรพกาล จู๋หลงหรอกหรือ!”
ในฐานะอสูรร้าย ลั่วสุ่ยคุ้นเคยกับกลิ่นอายของบรรพบุรุษท่านนี้มาก นางสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของบรรพบุรุษบนเส้นเอ็นมังกร ด้วยเหตุนี้ นางจึงตัดสินว่านี่คือเอ็นมังกรของมังกรบรรพกาล!
“ใช้พฤกษาสวรรค์สร้างเป็นคันเบ็ด และใช้เอ็นมังกรของมังกรบรรพกาลเป็นสายตกปลา นี่ฝีมือผู้ใดกัน!”
อันที่จริง มันเป็นไปไม่ได้เลย!
พฤกษาสวรรค์คือสะพานเชื่อมต่อกับดินแดนเซียน ส่วนจู๋หลงเป็นบรรพบุรุษของมังกรที่อยู่ยงคงกระพัน ผู้ใดจะเอาพฤกษาสวรรค์มาเป็นคันเบ็ดและเส้นเอ็นมังกรของจู๋หลงมาเป็นสายตกปลาได้?
ต้องน่ากลัวและทรงพลังเพียงใด!
ลั่วสุ่ยเงยหน้ามองหลี่จิ่วเต้า …หรือจะเป็นฝีมือของผู้อาวุโส?
“ไม่สิ! หากเป็นฝีมือของผู้อาวุโส แล้วผู้อาวุโสเป็นตัวตนแบบใดกันแน่!”
การดำรงอยู่ของเขาเหนือเกินกว่าที่จินตนาการของนางจะนึกถึงได้แล้ว!
มันเป็นเรื่องยากจะเชื่อได้ว่ามีตัวตนระดับนี้อยู่ข้างตัวนาง!
จ๋อม!
เสียงของตกลงน้ำดังขึ้นมาแผ่วเบา เกิดเป็นระลอกคลื่นเล็กน้อย เป็นหลี่จิ่วเต้าโยนเบ็ดพร้อมกับเหยื่อที่ผูกไว้ลงไปในแม่น้ำ
จากนั้นเขาก็นั่งอยู่บนก้อนหิน รอให้ปลากินเหยื่อ
“ตะขอทำจากวัสดุอันใด ข้ายังไม่มีเวลาได้ดูมันเลย!”
ลั่วสุ่ยมัวแต่มองไปที่คันเบ็ดและสายตกปลา ทำให้นึกขึ้นมาได้ว่าต้องดูตะขอเบ็ดด้วย ทว่าหลี่จิ่วเต้ากลับโยนมันลงไปในแม่น้ำเสียแล้ว
“ข้า…!”
แมวขาวนิ่งอึ้งไปโดยพลัน เดิมทีนางต้องการจะใช้สัมผัสวิญญาณตามลงไปในแม่น้ำ เพื่อค้นหาว่าตะขอเกี่ยวปลาทำมาจากอะไร ทว่าในตอนนั้นเอง สัมผัสวิญญาณของนางกลับได้พานพบฉากอันน่ามหัศจรรย์ใจยิ่ง!
“แค่นั่งอยู่ที่นี่ ก็ตกปลาจากทุกโลกได้แล้วหรือ!?”
ภายในแม่น้ำ มิติแห่งความว่างเปล่าพลันบิดเบี้ยว และด้านหนึ่งของโลกใบใหญ่อีกใบก็ปรากฏขึ้นมา ก่อตัวเป็นกระแสน้ำวน สัมผัสวิญญาณของนางมองเห็นปลาจำนวนนับไม่ถ้วนจากโลกอีกใบ รีบกระโดดข้ามฝั่งมาและพยายามจะกินเหยื่อของผู้อาวุโส!
ในโลกของอนธการ นางเห็นหมึกตัวหนึ่งกระโดดขึ้นมา และด้วยการโบกหางเพียงเล็กน้อย มันก็กระแทกฉลามตัวใหญ่ที่กระโดดออกจากอีกโลกหนึ่งให้ถอยกลับไป
นางยังเห็นอีกว่า ในโลกอสนีบาตอันยิ่งใหญ่มีปลาตัวขนาดมหึมาที่ทั้งร่างปกคลุมไปด้วยสีทองพร้อมสายฟ้าฟาดทั่วร่าง ทุบปลาไฟที่กระโดดออกมาจากโลกแห่งไฟเป็นชิ้น ๆ!
ในบรรดาอาณาจักรอันยิ่งใหญ่นับไม่ถ้วน มีอาณาจักร ‘ทั้งเก้า’ ที่พิเศษที่สุด และแต่ละอาณาจักรก็ปลดปล่อยกลิ่นอายบรรพโกลาหลที่น่าอัศจรรย์ออกมา กระทั่งมัจฉาที่กระโดดออกมาจากอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ทั้งเก้านั้นยังน่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด!
ปลาจากอาณาจักรอื่นที่เคยดุร้ายมาก่อนนั้น ไม่มีค่าควรแก่การกล่าวถึงในหมู่ปลาของอาณาจักรทั้งเก้านี้!
ฝูงปลาของเก้าอาณาจักรใหญ่อ้าปากกลืนกินปลาดุร้ายเหล่านั้นของอาณาจักรอื่น!
“อาณาจักรเก้าตอนบน!”
นางรู้สึกจริง ๆ ว่าตนเองไม่สามารถอยู่เคียงข้างหลี่จิ่วเต้าได้อีกต่อไปแล้ว เพราะนางกลัวจริง ๆ ว่าสักวันหนึ่งนางจะต้องกลัวเขาจนตกตาย!
ในฟ้าอันกว้างใหญ่นี้มีถึงหมื่นโลก แบ่งออกเป็นสามชั้นคือ ชั้นบน ชั้นกลาง และชั้นล่าง
อาณาจักรตอนบนนั้นอยู่เหนืออาณาจักรทั้งหมด ซึ่งมีอยู่ทั้งหมดเก้าอาณาจักร ดำรงอยู่มายาวนานและเก่าแก่ที่สุด
แน่นอนว่าอาณาจักรทั้งเก้านั้นยิ่งใหญ่และอยู่เหนือกว่าอาณาจักรทั้งหมด!
‘ตกปลาของเก้าอาณาจักรจากที่นี่…ใครจะเชื่อ ใครเล่าจะกล้าเชื่อ!?’
ลั่วสุ่ยอดที่จะเอ่ยในใจไม่ได้
อาณาจักรที่พวกเขาอยู่เป็นของอาณาจักรล่าง เมื่อต้องเทียบกับเก้าอาณาจักรบน มันก็ไม่ควรค่าที่จะกล่าวถึงเลย!
คนแข็งแกร่งจากอาณาจักรเก้าตอนบนสามารถกวาดล้างอาณาจักรระดับต่ำเช่นนี้ได้อย่างง่ายดาย
นางไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าหลี่จิ่วเต้าจะน่ากลัวถึงเพียงนี้ นั่งอยู่ในอาณาจักรที่ต่ำกว่า แต่กลับสามารถตกปลาจากเก้าอาณาจักรได้!
ที่สำคัญปลาในอาณาจักรเก้าตอนบนก็ปรี่เข้ามาแย่งชิงเหยื่อด้วย!
‘สวรรค์ นี่ข้าได้พบกับผู้ทรงพลังเช่นใดกัน!’
ลั่วสุ่ยคำรามในใจ
หลังจากนางได้พบกับหลี่จิ่วเต้า ความรู้ความเข้าใจของนางก็แตกสลายไปทีละนิด เพราะหลี่จิ่วเต้านั้นสูงส่งอย่างเหลือเชื่อ เกินสามัญสำนึกคิดของนางไปไกลแล้ว!
“หือ? ปลากินเหยื่อแล้ว!”
หลี่จิ่วเต้ายิ้มเล็กน้อย คว้าคันเบ็ดและยกคันเบ็ดขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะนำปลาตัวใหญ่ออกมา
เกล็ดของปลาตัวใหญ่เปล่งประกายแวววาว สะท้อนแสงหลากสีราวกับว่ามันถูกคลุมด้วยเสื้อคลุมหลากสี ดูสวยงามยิ่งนัก
“เผ่ามัจฉาสัตมายาของอาณาจักรอวี้ซวี หนึ่งในเก้าอาณาจักรตอนบน!”
หัวใจของลั่วสุ่ยเต้นแรง นางจำที่มาของปลาตัวใหญ่นี้ได้
อาณาจักรทั้งเก้าล้วนเชื่อมต่อกัน ย้อนกลับไปในครานั้น มียอดฝีมือในสมัยโบราณได้ไปเยือนอาณาจักรอื่น และทิ้งบันทึกเกี่ยวกับอาณาจักรอื่นเอาไว้
อาณาจักรเก้าตอนบนนั้นนับว่าน่าตื่นตาตื่นใจ และดำรงอยู่มาอย่างยาวนาน ในบรรดาบันทึกที่ทิ้งไว้โดยผู้ทรงพลังในสมัยโบราณ ล้วนแล้วแต่มีเกี่ยวกับอาณาจักรเก้าตอนบนมากที่สุด
เผ่ามัจฉาสัตมายา เป็นเผ่าที่โดดเด่นในอาณาจักรอวี้ซวี ครอบครองทะเลเหนือทั้งหมดในอาณาจักรอวี้ซวี และยังเป็นที่เคารพนับถือของเผ่าภายในทะเลทั้งหมดด้วย!
ทราบกันอยู่แล้วว่า อาณาจักรเก้าตอนบนนั้นทรงพลังและน่าสะพรึงกลัว นอกจากจะมีเผ่าพันธุ์นับไม่ถ้วนในนั้นแล้ว แต่ละเผ่าก็ดุร้ายเป็นอย่างมากด้วย
เผ่าพันธุ์ที่สามารถกลายเป็นเจ้าเหนือหัวในอาณาจักรเก้าตอนบนได้ ไม่ต้องคิดก็ยังทราบได้เลยว่ามันน่ากลัวถึงเพียงใด!
“เหตุใดถึงจับได้แต่ปลาแปลกประหลาดอยู่เรื่อยเลยนะ ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นปลาอะไร…”
หลี่จิ่วเต้าเอ่ยอย่างอับจนหนทาง
เขาไม่เคยจับได้ปลาธรรมดาเลยเมื่อตกปลา พวกมันล้วนเป็นปลาหายากในโลกที่เขาไม่รู้จัก
พอเป็นแบบนี้ เขาย่อมไม่กล้ากินปลาที่เขาไม่รู้จัก เนื่องจากกลัวว่าจะมีปัญหาด้านการกินอีก เขาจึงปล่อยปลาเหล่านี้ไปเสมอ
ครั้งนี้หลี่จิ่วเต้าก็วางแผนที่จะทำเช่นเดียวกัน ดึงคันเบ็ดขึ้นมาเตรียมปล่อยปลาประหลาด
“เอ๊ะ แต่แมวกินปลานี่ ไม่เคยได้ยินว่าแมวตัวไหนไม่กินปลามาก่อน เช่นนั้นเอาให้เสี่ยวไป๋กินก็แล้วกัน”
ชายหนุ่มยิ้ม เพราะจำได้ว่าครั้งนี้เขามาที่นี่เพื่อตกปลาให้เสี่ยวไป๋ อีกอย่างเขาก็กินปลาแปลก ๆ ไม่ได้ แต่เสี่ยวไป๋กินได้
“เอาเลย เสี่ยวไป๋ ปลานี้เจ้ากินได้เลยะ”
เขาหยิบปลาแปลก ๆ ออกจากเบ็ด ก่อนจะวางไว้ตรงหน้าแมวสีขาวตัวเล็ก
ลั่วสุ่ยตกตะลึง ประเดี๋ยวก่อน นี่คือปลาจากอาณาจักรเก้าตอนบน ผู้อาวุโสยังจะถามนางอีกหรือว่าต้องการกินปลาตัวนี้ไหม?
หากกินมันแล้ว ข้าจะไม่ถูกตามล่าจากเผ่ามัจฉาสัตมายาแห่งอาณาจักรเก้าตอนบนใช่หรือไม่?
‘กลัวอันใด! นายท่านให้ข้ากินมันนี่! หากมีปัญหาอะไร เจ้านายย่อมช่วยข้าแน่นอน!’
นางยิ้มอยู่ในใจ ก่อนจะหันมาสนใจเรื่องรสชาติของปลาแห่งอาณาจักรเก้าตอนบน