บทที่４ตอนที่６
「……ทำไมกันล่ะ?」
「ทำไมงั้นเหรอ？ ยังตัดใจเรื่องลิซ่าไม่ได้อีกเหรอไง」
เคนทำหน้าบิดเบี้ยวราวกับบอกว่าลิซ่าเป็นของเขาแล้ว
「เออใช่แล้วไง ลิซ่าน่ะเป็นนักเรียนสุดโดดเด่นและใครๆก็ต่างเฝ้ามอง การที่มีแกคอยถ่วงแข้งถ่วงขานี่ก็ไม่ต่างกับทำให้เธอหยุดก้าวหน้า เพราะงั้นการเขี่ยแกทิ้งที่เป็นส่วนเกินของเธอไปมันก็ดีสำหรับตัวเธอแล้วไม่ใช่รึไงกัน?」
ร่างกายของโนโซมุสั่นสะท้านเพราะคำพูดอันแสนทำร้ายจิตใจนั่น
จิตใจและร่างกายต่างแข็งทื่อไปหมดเพราะความจริงที่ว่าเพื่อนสนิทของเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมต้องเผชิญกับเหตุการณ์ต่างๆนาๆมากมาย และดูเหมือนเขาจะไม่ได้สำนึกผิดแม้แต่น้อย
「ก็ดีที่แกสังเกตเห็นจนได้ จะได้เลิกเล่นละครตบตานี่เสียที」
เคนพูดเช่นนั้นพร้อมกับดึงดาบยาวออกมาและร่ายเวทย์เสริมพลังกายให้กับตัวเอง
「ข้าก็คิดว่าเธอคงจะตัดใจจากแกได้แล้ว แต่สภาพที่ข้าเห็นเมื่อวานมันไม่ใช่เลยสักนิดเธอยังมีใจให้แกอยู่ เพราะงั้นกำจัดแกที่เป็นส่วนเกินไปซะก็สิ้นเรื่อง」
เมื่อเขาพูดเช่นนั้นเคนก็พุ่งเข้าหาพร้อมกับฟันดาบยาวมาที่เขาทันที
「หนอยยยยยยยยยยยย！！」
โนโซมุดึงดาบออกมาจากเอวและเข้าปะทะกับเคนทันที อย่างไรก็ตามโนโซมุที่ตอบสนองช้าไปก้าวก็ต้องกระเด็นถอยหลังไป
เคนรีบตามโนโซมุมาทันทีและฟันดาบยาวมาอย่างกับพายุคลั่ง
ความสามารถของแรงค์ A นั่นเป็นที่แน่นอน
ไม่มีการใช้พลังโดยเปล่าประโยชน์ พลังที่ไหลพล่านนั่นกำลังถาโถมเข้ามา
ดาบของเขานั้นมีพลังโจมตีรุนแรงเปรียบได้ดั่งกระแสน้ำไหลเชี่ยวท่ามกลางลำธารที่นิ่งสงบ
การเคลื่อนไหวตอบสนองของโนโวมุนั้นช้ากว่าที่เคย ทำให้เขาตัวกระเด็น
ไม่มีความโอนอ่อนเหมือนกับตอนที่ฝึกด้วยการใช้ดาบสำหรับฝึก
ตอนนี้โนโซมุไม่มีสมาธิในการต่อสู้เลย
ความสมดุลระหว่างสติและร่างกายนั้นหายไป มีเพียงประสบการณ์จริงที่ร่างกายได้รับเป็นแรงขับเคลื่อนอยู่เท่านั้น
「ฮ่าฮ่าฮ่า！ เป็นอะไรไปละโนโซมุ！ คิดว่าหน้าตาแบบแกเหมาะที่ควรจะได้สาวงามแบบนั้นไปกินเหรอวะ? ตลกวะ！！」
ยังไงก็ตามมันก็เป็นยังงั้นได้ไม่นาน
เคนเยาะเย้ยโนโซมุด้วยท่าทางน่ารังเกียจและเริ่มร่ายเวทย์
โนโซมุพยายามขัดการร่ายเวทย์ของเคน แต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีสมาธิจึงโดนเคนเล่นงานอย่างง่ายดาย จนเผลอเปิดช่องว่างละเคนก็ร่ายเวทย์เสร็จพอดี
มวลน้ำขนาดเล็กถูกก่อขึ้นภายในมือของเคน โนโซมุรู้สึกกังวลกับมวลน้ำขนาดเล็กตรงหน้าจนขนลุก
“น้ำพุทยาน”
เวทย์ที่เปิดการโจมตีด้วยน้ำด้วยการบีบอัดจนแน่นและทิ่มแทงศัตรู
ดูเหมือนว่ามวลน้ำมันขนาดเท่ากำปั้น แต่เป็นเวทย์ที่รุนแรงอย่างมาก
เวทย์นี่จะแปรเปลี่ยนไปตามพลังเวทย์ที่บีบอัดเข้าไป ถ้าบีบอัดจนมากก็สามารถแทงทะลุได้แม้กระทั่งแผ่นเหล็ก
มวลน้ำที่เคนสร้างขึ้นเป็นแบบหลังและหากโดนมันตรงๆก็ทะลุร่างเหมือนกระดาษ
เคนปล่อยมวลน้ำนั่นออกมาโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย น้ำที่ถูกบีบอัดพุ่งเข้าหาโนโซมุ
โนโซมุพยายามเอี้ยวตัวหลบมวลน้ำนั่น แต่เคนก็ดักไว้แล้ว
「อั่ก！！」
กระแสน้ำที่ปล่อยไปข้างหน้ากระจายออกมันปิดกั้นมุมมองของโนโซมุ
「ฮะ！！」
ดาบยาวฟันทะลุกระแสน้ำที่ฟุ้งกระจายและเข้าหาโนโซมุ
ดาบนั่นถูกเร่งความเร็วขึ้นและเหวี่ยงตรงเข้าโนโซมุในคราวเดียว
อย่างไรก็ตามโนโซมุกันมันไว้ได้
แทนที่จะกันตรงๆและเบี่ยงวิถีของดาบแทน
ในขณะเดียวกันก็ใช้มือข้างหนึ่งเพื่อวางติดกันพื้นเพื่อประคองร่างเอาไว้ และใช้เท้าอีกข้างเพื่อต้านแรงเสียดทาน
ผมใช้ประโยชน์จากแรงนั่นในการหมุนตัวขึ้นและตะวัดดาบเข้าหาเคน
อย่างไรก็ตามโนโซมุรีบหยุดดาบทันทีเมื่อเห็นร่างๆหนึ่ง
「เอะ！ลิซ่า！？」
สิ่งที่เข้ามาในดวงตาคือใบหน้าของเพื่อนสมัยเด็กที่เขาชอบ
ทันใดนั้นใบหน้านั่นก็เปลี่ยนกลับมาเป็นเคนอีกครั้ง
ด้วยเหตุนั้นเลยทำให้พลาดอย่างแรง
ดาบยาวของเคนตวัดขึ้นและพยายามฟันโนโซมุ
โนโซมุรีบยกดาบขึ้นมากันอย่างเร่งรีบ แต่ไม่สามารถป้องกันได้และดาบยาวนั่นก็ฟันเข้าที่ไหล่ของโนโซมุ
「อั่กกกกกกกก！！！」
โนโซมุกลิ้งไปบนพื้นพร้อมกับดาบของเขา
เคนเห็นก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มอันน่ารังเกียจ
สายตาของเคนที่มีรอยยิ้มชวนน่าขนลุก ซ้อนทับกับใบหน้าของลิซ่า
「ย๊ากกกกห์！」
อย่างไรก็ตามไม่ว่าภาพตรงหน้าจะเป็นอะไรก็ตามแต่โนโซมุก็รู้สึกบาดเจ็บที่ไหล่แสดงว่านี่คือความจริงไม่ใช่ภาพหลอน
และความเจ็บปวดหลังจากที่โดนดาบนั่นกดลงมาเรื่อยๆมันยิ่งทำให้สติของโนโซมุกลับคืนมาและพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน
อย่างน้อยนั่นก็ไม่ใช่เวทมนตร์ เวทมนตร์มันจะต้องมีการเปิดใช้งาน แต่สิ่งที่โนโซมุสัมผัสได้คือ “การแทงทะลุ”มาตรงๆ
นอกจากนี้หากใช้คิก็ต้องสัมผัสได้
ความเป็นไปได้ที่เหลืออยู่……。
「อย่าบอกนะว่า…………นั่นคือความสามารถของนาย？」
「ใช่แล้ว ความสามารถของข้า“หน้ากากน้ำสะท้อนใจ”ก็ตรงตามที่เห็นละนะ」
“หน้ากากน้ำสะท้อนใจ(水鏡の心仮面)”
ความสามารถที่จะใช้น้ำเปลี่ยนรูปลักษณ์ของบุคคลที่ใช้งานความสามารถกลายเป็นเหมือนดั่งกระจกเงาบุคลิกของผู้คน
มันเป็นความสามารถสุดหายากที่สามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ได้อย่างสมบูรณ์ซึ่งแตกต่าง จากยันต์ปลอมแปลงเป็นอย่างมาก และมันเป็นความสามารถที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์
เคนสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นใครก็ได้ด้วยความสามารถนี้
「เพราะงั้นลิซ่าก็เลยเชื่อเรื่องของผมโดยสนิทใจ……」
「เออ ต้องขอบคุณความสามารถนี้เลยล่ะ」
แล้วเคนก็บอกเล่าความจริงทุกอย่าง
“หน้ากากน้ำสะท้อนใจ”เขาใช้มันเปลี่ยนเป็นโนโซมุและทำการแสดงให้ลิซ่าเห็นว่าตัวผมกำลังอยู่กับหญิงอื่น นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอเริ่มเชื่อในข่าวลือนั่น
ตอนแรกเธอก็บอกว่า “ไม่ใช่แบบนั้นแน่ๆ” แต่เธอก็ได้เห็นฉากพลอดรักของเคน(โนโซมุ)กับหญิงอื่นจนเธอเชื่อว่านั่นคือความจริง
และเคนก็แสดงแบบนั้นให้เห็นอีกต่อหลายครั้งจนลิซ่าปลักใจเชื่อและเข้ามาหาผมเพื่อบอกเลิก
โดยปกติแล้วการนอกใจไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับทางโรงเรียนหรอก แต่ว่าเธอเป็นที่จับตามองก็เลยกลายเป็นข่าวลือหนาหู
บางครั้งตัวตนของผู้หญิงที่มาแสดงละครคู่กับเคนเป็นใครก็ไม่แน่ชัด แม้แต่ตอนแรกคนรอบข้างก็มีข้อสงสัย แต่หลังจากลิซ่าเข้าไปบอกเลิกและตบหน้าโนโซมุทุกคนก็ปลักใจเชื่อตามๆกันไปหมด
ลิซ่าเองก็ไม่รู้เกี่ยวกับความสามารถนี้เลยแม้แต่น้อย เคนค่อยๆพัฒนา “หน้ากากน้ำสะท้อนใจ” เรื่อยมาและจนกระทั่งโนโซมุจับได้ ก็มีแค่โนโซมุที่รู้เรื่องความสามารถในตอนนี้เพราะเขาคิดจะกำจัดโนโซมุทิ้งอยู่แล้ว
การกระทำของเคนมันไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด
ใบหน้าของเขากลับภาคภูมิใจและกล้าพูดเรื่องเลวทรามได้อย่างภาคภูมินั่น มันแสดงให้เห็นถึงความหึงหวงและต้องการแย่งชิงอย่างชัดเจน
「โนโซมุ ตลอดมาน่ะข้าไม่เคยเปลี่ยนมุมมองที่มองแกหรอกนะ ตลอดมาข้าเฝ้าดูแกมาตลอด แต่หลังจากเห็นความต่ำตมของแกแล้ว แกมันไม่สมควรที่จะอยู่ข้างๆลิซ่าเลยสักนิด！！」
ในขณะนั้นเองเคนก็เริ่มเข้าใกล้โนโซมุอย่างช้าๆตัวเขาที่อดกลั้นมาตลอดและเปิดเผยจิตใจด้านมืดของตัวเอง
「นอกจากนี้ข้าเป็นคนแรกที่ได้พบกับเธอ ดังนั้นข้าก็ควรจะได้เธอมาเป็นของข้า！！」
「ย๊ากกห์อั่ก！！」
เคนเตะเข้าไปที่ท้องของโนโซมุเมื่อพูดเช่นนั้น โนโซมุได้แต่บิดตัวไปด้วยความเจ็บปวด
แน่นอนว่าเคนเป็นคนแรกที่ได้พบกับลิซ่า
โนโซมุก็พบกับเคนหลังจากที่เขารู้จักเธอได้ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็เริ่มคุยกับลิซ่า
เคนที่ชอบลิซ่าอยู่แล้วก็ทำได้แค่มองอยู่ห่างๆในตอนนั้น
「แต่ว่าไม่มีโอกาสสำหรับแกอีกต่อไปแล้ว ข่าวลือมันไปไกลเกินกว่าจะแก้ไขได้ ลาก่อน โนโซมุ ตอนนี้ข้าต้องไปหาเธอแล้ว เชิญแกคลานอยู่ตรงนี้ไปเหอะ」
พูดเช่นนั้นเคนก็หันหลังกลับเข้าเมือง โนโซมุไม่สามารถขยับตัวได้
นี่มันกรณีที่เลวร้ายสุดๆไปเลย อย่างที่คิด ไม่อยากจะเชื่อเรื่องตรงหน้าเลย หัวใจของผมตอนนี้มันแข็งยากเกินจะละลาย
โนโซมุพึมพำอยู่ในใจราวกับตุ๊กตาล้มลุกว่า “โกหกใช่ไหม ไม่จริงสินะ” และยังคงปฏิเสธต่อไป แต่ไหล่ของเขาที่เจ็บปวดนั่นก็เป็นตัวบอกว่านี่คือความจริง
ในที่สุดความมืดของค่ำคืนก็เข้ามาปกคลุมพื้นที่และห่อหุ้มตัวของโนโซมุอย่างสมบูรณ์
◇◆◇
เมื่อเคนกลับมาที่เมือง เขาก็เจอเธอที่กลางสวนสาธารณะ ใบหน้าของเขาที่เอาชนะศัตรูหัวใจได้มันเต็มเปี่ยมด้วยรอยยิ้มกว่าที่เคย
（เยสเข้！ ทำได้แล้วโว้ย！！ ด้วยสิ่งนี้เธอคงจะไม่กลับไปหามันอีกแน่！！）
หัวใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความสุขและดูเหมือนว่าจะกระโดดโลดเต้นได้ตลอดเวลา
แต่ก่อนต้องมาจับตาดูมันอยู่ตลอดแต่ตอนนี้ไม่จำเป็น
การปรากฏตัวของหมอนั่นและทำให้เธอตกหลุมรักตัวเอง มันเเป็นเรื่องที่อภัยไม่ได้ในที่สุดก็สามารถกำจัดศัตรูหัวใจออกไปได้สักทีย้อนกลับไปถึงวันวานเก่าๆ
ตอนนี้คือช่วงเวลาของข้าหาใช่ของมันไม่ ตัวมันไม่เหลือที่พึ่งใดอีกแล้ว ข้าเอาชนะมันได้อย่างหมดจด
◇◆◇
「…………เคนเป็นอะไรไปงั้นเหรอ？」
「เปล่าหรอก ไม่มีอะไร」
ลิซ่าที่เดินอยู่ข้างๆเคนถามเคนด้วยความกังวล แต่เขาก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
รอยยิ้มนั่นมันกำลังเยียวยาจิตใจของฉัน
รอยยิ้มที่ดูหลอกลวงมานานหลายปี แต่ตอนนี้มันดูต่างออกไปราวกับ “เอาชนะหมอนั่นได้แล้ว” มันเป็นรอยยิ้มที่แตกต่างออกมา
「……เพราะงั้น（…………เกิดอะไรขึ้นกันแน่？）」
ลิซ่ารู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยกับรอยยิ้มของเคน แต่เธอคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรก็เลยเดินไปด้วยท่าทางมีความสุข
◇◆◇
ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันบนถนนสายหลัก ลิซ่าที่เป็นสาวสวยผมสีแดงจนผู้คนที่เดินผ่านไปมาต้องเหลียวมอง
แค่คิดว่าได้ผูกขาดร่างกายอันแสนทรงเสน่ห์นี่ไว้ตัวคนเดียว ก็เหมือนกับเอาชนะเจ้านั่นได้แล้ว ตัวข้าในตอนนี้เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด
ในสมัยก่อนก็เคยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
เล่นด้วยกันบ่อยๆ
แม้ว่าจะชอบผู้หญิงคนเดียวกันแต่ตอนเด็กก็ไม่เข้าใจความรู้สึกเช่นความรัก
ช่วงเวลาที่ลิซ่าทำตัวเหมือนทอมบอยและเล่นสนุกกับหมอนั่น และหมอนั่นก็ทะเลาะกับนายพลกากิด้วย
อย่างไรก็ตามลิซ่านั่นจัดการนายพลกากิให้ส่วนเคนและโนโซมุก็เฝ้าดูสถานการณ์
ลิซ่านั้นไม่ได้เหนือนายพลกากิเลยแม้แต่น้อย แต่ทั้งสองก็แสดงการต่อสู้อันน่าทึ่งให้เห็น
บางครั้งพวกเราก็เล่นกันหนักเกินไปจนผู้ใหญ่โกรธเอา แต่ก็รู้สึกชอบที่ได้อยู่ด้วยกันสามคน
อย่างไรก็ตามความรู้สึกอันแน่วแน่ของโนโซมุที่แสดงให้เห็นต่อลิซ่ามันเป็นอุปสรรคสำหรับเคน
โนโซมุเริ่มคบกับลิซ่า มันทำให้ข้าเกลียดพวกเขามากจนข้าหึงสุดๆ
อย่างไรก็ตามลิซ่าเองก็ต้องการมันข้าทำอะไรไม่ได้ๆแต่มองทั้งสองที่มีความสุขร่วมกัน
แต่ว่าทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหลังได้เข้าสถาบันโซลมินาติ
ความสามารถของโนโซมุมันตกต่ำ แต่ตัวข้ากลับดีขึ้นเรื่อยๆ “พันธนาการ”ของมันทำให้มันลงไปถึงจุดต่ำสุด
และเมื่อความสามารถของข้าปรากฏขึ้นในที่สุดก็ได้เวลาชำระแค้น
“คนที่ควรได้อยู่กับลิซ่าเป็นข้า ไม่ใช่แกโนโซมุ”
เมื่อคิดเช่นนั้นก็ไม่สามารถอดกลั้นตัวเองได้อีกต่อไป
เขากำจัดโนโซมุทิ้งและรับลิซ่ามาเป็นคู่ครองและเล่นละครแสดงให้มันอิจฉายิ่งกว่าเดิม
เขาทำตามแผนเรื่อยมา แต่แผนก็ต้องมาหยุดลง ณ วันนี้
（ด้วยสิ่งนี้！ ทุกๆอย่างก็จบลง！！ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！！！）
เขาหัวเราะออกมาด้วยความสุข อย่างไรก็ตามตัวเขาที่คลั่งไคล้ไปกับความรักมากเกินไปไม่ได้สังเกตเห็น ว่าตัวเขาไม่สามารถไปแทนโนโซมุได้เลย
◇◆◇
ในป่าที่ปกคลุมไปด้วยความมืดมีเงาร่างหนึ่งที่กำลังเดินเข้าไปยังส่วนลึกของป่าในขณะที่สัตว์อสูรส่วนใหญ่ต่างกำลังอดกลั้นและเฝ้ารอไม่เคลื่อนไหว แสงจันทร์สอดส่องทอดผ่านระหว่างต้นไม้
ตัวเขา โนโซมุ เบลาตี้ ก็เข้าป่ามาก่อนที่จะรู้สึกตัวเสียอีก
เมื่อต่องเผชิญหน้ากับความจริงของเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด เขาเดินเข้าป่าไปด้วยความผิดหวังด้วยท่าทางอันโซเซ
ไม่รู้เหตุใดการก้าวย่างของเขากลับมุ่งหน้าไปที่กระท่อมของชิโนะโดยไม่รู้ตัว
◇◆◇
「เฮอะ เฮอะ นี่มันอะไรกัน?……」
ตอนนี้ตัวผมก็ตระหนักได้ว่ากำลังจะไปที่ไหน เสียงอันแผ่วเบาแล่นออกจากปากของผม ผมกำลังมุ่งหน้าไปสถานที่ๆอาจารย์เคยอาศัยอยู่ ไม่ได้มุ่งหน้าไปหาไอริส
（……ตัวผมเนี่ยมันช่วยอะไรไม่ได้จริงๆเลยสินะ……）
“หนี”โนโซมุได้เอาแต่หัวเราะเยาะตัวเองที่ทำได้แค่นั้น “ตัวผมกำลังหนีไปยังที่ๆใช้ความทรงจำร่วมกับอาจารย์ ผมกำลังเหยียบย่ำมันอีกครั้ง” เขาคิดเกี่ยวกับตัวเองที่กำลังจะตาย
“ตัวเจ้าก็เหมือนนกอินทรีย์ โดนจงอยและกรงเล็บหักมาไม่รู้แล้วกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง”
คำพูดชวนให้คิดของชิโนะย้อนเข้ามาในหัวของผม เมื่อคิดย้อนไปแล้วเธอคงรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าใครที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้
「…………อาจารย์ พวกเรานี่คล้ายกันเกินไปรึเปล่าครับ……」
ถูกหักหลังโดยเพื่อนมนุษย์ที่เชื่อใจและกัน ถูกขโมยคนรัก ทั้งชิโนะและโนโซมุผู้หนีความจริง
เธอหนีมาจากประเทศอันไกลโพ้นและโนโซมุก็หันหลังให้กับความเป็นจริงที่อยู่ตรงหน้าและเชื่อในสิ่งที่ตัวเองอยากจะเชื่อเท่านั้น
วิธีการนั้นแตกต่างกัน แต่ว่าก็ยังคง “หนี”เหมือนเดิม
โนโซมุคิดว่าเขาหนีความจริงกลัวที่เผชิญหน้ากับลิซ่า แต่นั่นยังมีอีกหลายสิ่ง ที่โนโซมุนั้นไม่ได้รู้ตัว
◇◆◇
（จะเป็นยังไงก็ช่างมันสิ…………）
หัวใจของโนโซมุที่เปรียบเสมือนขั้วน้ำแข็ง เขาสลัดทุกอย่างทิ้งไปทั้งหมดและขอไม่คิดอะไรอีกต่อไปแล้วทั้งเรื่องของลิซ่าหรืออนาคตก็ตามที
ความกลัวที่มีต่อเทียแมทที่กลืนกินตัวเอง ความอัดอั้นทั้งหมดที่เก็บมาจนถึงตอนนี้
หัวใจของเขาว่างเปล่าโดยสมบูรณ์ ถูกควบคุมไปตามอารมณ์เหล่านั้นเพื่อทำลายความตึงเครียดที่มีทั้งหมดออกไป
◇◆◇
（อาจารย์ครับ ท่านเป็นคนบอกเองสินะครับว่าไม่ควรละสายตาจากสิ่งที่หนีอยู่……）
คำพูดสุดท้ายที่ชิโนะทิ้งท้ายเอาไว้ผุดขึ้นมาในหัว
“แม้ว่าเจ้าจะหนีไปมากแค่ไหน แต่อย่าได้ละทิ้งความเป็นจริงที่ว่าเจ้ากำลังหนีจากความเป็นจริงเหล่านี้อยู่”
เมื่อมองย้อนกลับไปแล้วตัวเธอน่าจะรู้ทุกอย่างและทิ้งคำพูดนี้เอาไว้เพื่อให้เป็นข้อคิด
ถ้าโนโซมุเริ่มยอมรับความจริงเขาก็จะรู้ในไม่ช้าว่าคือเคน และเคนเองก็มีข้อได้เปรียบซึ่งใช้ประโยชน์จากจิตใจอันแสนบอบช้ำของเขาเป็นตัวเล่นงานเขาอีก
ชิโนะไม่ต้องการให้โนโซมุตีตัวออกห่างจากเรื่องนั้น
นั่นคือเหตุผลที่ว่าคำพูดนั่นเป็นเหมือนคำเตือนครั้งสุดท้ายก่อนเธอจะสิ้นลม
อย่างไรก็ตามคำพูดของชิโนะนั้นยากเกินเข้าใจสำหรับโนโซมุที่เครียดมากในตอนนั้น
เขาเอนหลังพิงต้นไม้พร้อมกับนั่งลงบนพื้น
โนโซมุกอดเข่าและก้มหน้า
（…………ไม่อยากจะคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว……）
โนโซมุละทิ้งความคิดทั้งหมด จิตใจและร่างกายของเขาทนไม่ไหวอีกต่อไปเขาปล่อยตัวเองไปกับความมืดมิด
◇◆◇
ไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้ว โนโซมุเงยหน้าขึ้นพร้อมกับได้ยินเสียงบางอย่าง
มีบางอย่างจากส่วนลึกของป่ากำลังเข้ามาใกล้ ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสอง
โนโซมุค่อยๆลุกขึ้นยืนและจ้องมองไปเช่นนั้นก็พบกับแแววตาคู่หนึ่งลอยอยู่ท่ามกลางความมืดมิด
สัตว์สี่ขาที่ปกคลุมไปด้วยขนสีดำปรากฏตัวขึ้นทีละตัวๆ จำนวนประมาณ 15 ตัว
สัตว์อสูรนี่โนโซมุรู้จักกันดี นั่นคือฝูงหมาป่า พวกมันเข้ามาและล้อมโนโซมุไว้
「อะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…………」
โนโซมุหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา
มีบางอย่างสีดำเสียดแทงเข้าไปในจิตใจของโนโซมุราวกับย้อมโนโซมุด้วยความมืดมิด มันกลืนกินจิตวิญญาณของโนโซมุที่แห้งเหือดไปในพริบตาและกระตุ้นจิตใจให้กลับมาลุกโชนอีกครั้ง
เปลวไฟแห่งจิตวิญญาณเริ่มลุกไหม้ ที่ครั้งหนึ่งโดนเพื่อนสนิทที่สุดหักหลัง เปลวไฟที่กำลังลุกโหมกระหน่ำเริ่มย้อมจิตใจของเขาด้วยความโกลาหล มันปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเก็บมาจนถึงตอนนี้
โนโซมุจ้องมองไปที่สัตว์อสูรหมาป่าแววตาของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ดวงตาที่มีเปลวไฟลุกโชนท่ามกลางอกและปากที่ตะโกนก้อง
“ถ้าไม่ฆ่าก็จะถูกฆ่า สุดท้ายก็ต้องฆ่ากันอยู่ดี”โนโซมุหันไปมองพวกมันด้วยความคิดเช่นนั้น
（เออ……………ขอแค่ตอนนี้！ขอให้ตัวผมได้อาละวาด จะฆ่าทุกอย่างไม่ให้เหลือเลย！！！）
จิตใจอันแสนวุ่นวายแม้แต่ตัวเขาเองในตอนนี้ก็ไม่เข้าใจมัน
ความเกลียดชัง ความโกรธ หรือ ความเศร้า?
ตอนนี้ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารู้สึกแบบไหนอยู่กันแน่ แต่แน่นอนตอนนี้ตัวผมขับเคลื่อนไปด้วยความรู้สึกอันแสนคลุมเครือ