ตอนที่ 27 หมอฝีมือดี (1)
อาการของจวินชิงแท้จริงแล้วไม่ได้ย่ำแย่เหมือนอย่างที่ทุกคนคิด สภาพเช่นนี้คงเป็นเพราะพิษได้แทรกเข้าไปในกระดูกแล้ว คุณสมบัติของเมล็ดบัวคือการชำระล้างไขกระดูกให้กลับมาเป็นเหมือนใหม่ ยามมันออกฤทธิ์ พิษที่ฝังอยู่ในตัวของท่านอาเล็กตลอดสิบปีจึงถูกขับออกมาทางรูขุมขนพร้อมกับเหงื่อไคลจนหมดสิ้น แต่เพราะกระบวนการของมันที่หลังจากไขกระดูกสลายพิษจะแล่นไปทั่วร่าง จึงทำให้ผู้คนเข้าใจผิดคิดไปเองว่าพิษร้ายได้จู่โจมไปถึงหัวใจของเขาแล้ว และสรุปผลการวินิจฉัยออกมาว่าจวินชิงเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว
เหอะ เจ้าพวกหมอเถื่อนไม่ได้เรื่องพวกนั้น ช่างฝีมืออ่อนด้อยเสียจริง!
จวินอู๋เสียจัดการให้จวินชิงนอนราบบนเตียง เพื่อให้กระบวนการขับพิษนี้เป็นไปอย่างง่ายดายยิ่งขึ้น นางหยิบถุงใส่เข็มที่เหน็บอยู่ตรงเอวขึ้นมา แล้วดึงเข็มเงินแหลมยาวออกมาอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็ฝังลงไปที่หลายจุดบนเส้นลมปราณหลักอย่างแม่นยำ เพื่อให้เลือดลมของเขาไหลเวียนได้สะดวกกว่าเก่า เป็นการกระตุ้นให้กระบวนการทั้งหมดเดินหน้าได้เร็วขึ้น ช่วยเร่งให้ความทรมานของจวินชิงสิ้นสุดลงเสียที
จวินอู๋เสียหมกมุ่นอยู่แต่กับการลงมือรักษา จนเผลอแสดงทักษะการฝังเข็มที่เชี่ยวชาญออกมา หญิงสาวราวกับลืมสรรพสิ่งที่อยู่รอบตัวไปจนหมด ดวงตาและหัวใจนางยามนี้มีเพียงการช่วยเหลือคนเท่านั้น!
กระทั่งตอนที่นางหยิบเข็มเงินออกมา ยังไม่ทันสังเกตเห็นเลยว่าชายที่ยืนอยู่ด้านข้างเวลานี้เริ่มอดรนทนไม่ไหวแล้ว เขาก้าวเท้าขึ้นไปหมายจะหยุดนางไว้ แต่ก็ถูกจวินเสี่ยนที่มีสีหน้าตื่นตระหนกไม่แพ้กันยกมือขึ้นห้ามเอาไว้ก่อน
ทั้งสองคนยืนอยู่ข้างเตียง มองดูจวินอู๋เสียฝังเข็มอย่างชํานาญก็ประหวั่นพรั่นพรึงในอก พวกเขาเห็นจวินอู๋เสียมาตั้งแต่นางยังเป็นเพียงเด็กน้อยตัวเล็กๆ พวกเขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าทักษะการแพทย์ของนางจะดีเยี่ยมถึงเพียงนี้
“เตรียมเตาถ่านมาไว้ในห้องนี้สักสิบเตา แล้วก็ปิดประตูกับหน้าต่างให้หมดด้วย” จวินอู๋เสียงสั่งการอย่างเยือกเย็น
“ท่านคิดจะทำสิ่งใดกันแน่ เขาเป็นอาแท้ๆ ของท่านนะ ท่านมองไม่เห็นหรือว่าเขาใกล้จะไม่ไหวแล้ว” ชายผู้นั้นเก็บความรู้สึกไม่พอใจไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาแผดเสียงตะโกนลั่น
บัดซบเถอะ! จวินชิงอ่อนแรงถึงเพียงนี้ เหงื่อแทบจะไหลท่วมผ้าปูเตียงอยู่แล้ว นางยังสั่งให้คนยกเตาถ่านเข้ามาในห้องอีก!
จวินอู๋เสียเหลือบมองชายผู้นั้นด้วยสายตาเย็นชา พูดกับเขาไปอย่างเฉยเมยว่า “ข้าไม่อยากเสวนาเรื่องไร้สาระกับคนโง่”
พูดจบนางก็อุ้มแมวดำแล้วเดินจากไป ไม่สนใจสักนิดว่าสีหน้าของชายผู้นั้นจะมืดครึ้มน่าเกลียดเพียงใด
การขับพิษในร่างกายของจวินชิงนั้นไม่มีสิ่งใดผิดปกติ ทว่าร่างกายเขาค่อนข้างอ่อนแอมาก เนื่องจากการที่ร่างกายส่วนล่างไม่ได้ถูกใช้งานมานานกว่าสิบปี ดังนั้นอวัยวะภายในของเขาจึงอาจเกิดปัญหาได้ง่าย นอกจากนี้แม้ว่าไขกระดูกของเขาจะถูกชะล้างจนเหมือนใหม่แล้ว แต่นางก็ยังต้องช่วยซ่อมแซมระบบร่างกายของเขาให้กลับมาเหมือนแต่ก่อน อย่างไรก็ตามสิ่งที่นางต้องเร่งลงมือในขณะนี้คือช่วยให้จวินชิงขจัดพิษที่ยังตกค้างอยู่ออกไปให้หมด โดยใช้เวลาสั้นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
จวินอู๋เสียเร่งฝีเท้า มุ่งไปยังห้องปรุงยาส่วนตัวเพื่อปรุงยาสมุนไพรที่สามารถทำให้อวัยวะภายในปรับสมดุลได้เร็วยิ่งขึ้น
ภายในห้องนอนของจวินชิง ชายที่เพิ่งถูกจวินอู๋เสียตอกหน้ากลับมาโกรธจนใบหน้าเขียวคล้ำ จวินเสี่ยนที่ยืนอยู่ด้านข้างรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เผยท่าทางหนักอกหนักใจออกไป
จวินเสี่ยนมองจวินชิงที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียง หลังจากขบคิดชั่วขณะหนึ่ง สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจและสั่งการลงไปว่า “จัดเตรียมเตาถ่านสิบเตา! ปิดประตูหน้าต่างทุกบานให้มิดชิด!”
“หลินอ๋อง! ท่านจะยอมทำตามคุณหนูใหญ่ทำมั่วๆ ไม่ได้นะขอรับ!” เขามองจวินเสี่ยนด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ
จวินเสี่ยนถอนหายใจ “เจ้าเองก็ได้ยินแล้วนี่ว่าหมอพวกนั้นลงความเห็นว่าอย่างไรบ้าง จวินชิงไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ไม่ว่าวิธีของอู๋เสียจะพิสดารเพียงใด ข้าก็จะลองทำ จวินชิงเป็นลูกชายที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของข้าแล้ว แม้ว่าโอกาสจะมีแค่หนึ่งในหมื่น ข้าก็จะขอลองดูสักตั้ง”
เพราะถูกบังคับให้จนมุมแล้ว เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ
ไม่อาจไม่กล่าวว่าฝีมือการฝังเข็มของจวินอู๋เสียเมื่อสักครู่ทำเอาเขาประหลาดใจมาก ท่ามกลางความสิ้นหวังที่เกาะกุมไปทั้งหัวใจ เขายินดีฝากความหวังสุดท้ายไว้ในมือหลานสาวผู้นี้
“คุณหนูเพิ่งจะเริ่มเรียนวิชาแพทย์มานานเท่าไหร่เชียว เชื่อถือได้หรือขอรับ ข้าได้ยินมาว่าศิษย์เอกของเจ้าสำนักชิงอวิ๋นพักอยู่ในวังตอนนี้ หากฝ่าบาทไม่ยินยอมจริง ต่อให้ข้าต้องลักพาตัวนางมาข้าก็จะทำ” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด
จวินเสี่ยนส่ายหน้า “พิษในร่างของจวินชิง ขนาดท่านเจ้าสำนักชิงอวิ๋นผู้เป็นอาจารย์นางยังขับออกไปไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับไป๋อวิ๋นเซียนเล่า ต่อให้เจ้าไปลักพาตัวนางมาก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี”
………….
ตอนที่ 28 หมอฝีมือดี (2)
ชายหนุ่มยืนพิงอยู่ข้างเตียงเงียบๆ กัดฟันด้วยจิตใจว้าวุ่น
ต่อมาไม่นาน เตาถ่านทั้งสิบก็ถูกยกเข้ามาในห้อง อุณหภูมิในห้องที่ถูกปิดตายสูงขึ้นจนแทบเผาคนให้มอดไหม้ จนจวินเสี่ยนกับชายผู้นั้นต้องปลดปล่อยพลังออกมาคลุมร่างกายไว้บางๆ
ร่างของจวินชิงที่นอนอยู่บนเตียงเหงื่อไหลซกราวกับเพิ่งไปกระโดดน้ำมา เหงื่อสีดำที่ถูกขับออกผ่านรูขุมขนซึมเข้าไปในอาภรณ์ที่เปียกชุ่มจนรัดตัวและไหลต่อลงไปยังผ้าคลุมเตียงด้านล่างก่อนจะหยดลงพื้น ความร้อนของเตาถ่านทั้งสิบในห้องทำให้เหงื่อระเหยกลายเป็นไอน้ำไปอย่างรวดเร็วและกระจายไปทั่วห้อง
เสียงขานดังขึ้นครั้งหนึ่ง จวินอู๋เสียก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถือถ้วยยาไว้ในมือ โดยมีแมวดำที่แสนฉลาดเฉลียวเดินตามหลังมาติดๆ
จวินอู๋เสียไม่สนใจปฏิกิริยาของคนในห้องที่เหลือแม้แต่น้อย เดินตรงไปที่เตียงทันที
ทันใดนั้นชายคนเดิมก็ปรี่เข้ามาจับมือจวินอู๋เสียไว้แน่น
“เขาเป็นอาของท่านนะ” ชายผู้นั้นจับจ้องจวินอู๋เสียไม่วางตา เขาไม่ได้บอกจวินเสี่ยนว่าจวินชิงได้รับพิษหลังจากกินเมล็ดบัวที่จวินอู๋เสียนำมาให้
จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ยอมเชื่อว่าจวินอู๋เสียจะวางยาพิษทำร้ายจวินชิงจริงๆ แต่ว่าการกระทำของจวินอู๋เสียก็ทำให้เขาเกิดความสงสัย
“ปล่อย!” จวินอู๋เสียขมวดคิ้วมุ่น สะบัดมือเขาทิ้งอย่างไม่ชอบใจ นางเกลียดการที่มีคนมารบกวนและถามซอกแซกเวลากำลังทำการรักษาเป็นที่สุด
ชายผู้นั้นเม้มปากลงแน่น ถอยไปยืนอยู่ข้างๆ และมองจวินอู๋เสียกรอกยาใส่ปากจวินชิงอย่างเงียบๆ
หลังจากดื่มยาเสร็จ จวินชิงไม่มีปฏิกิริยายาตอบสนองใด เพียงแต่นอนอยู่บนเตียงนิ่งๆ
เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า อุณหภูมิร้อนแรงภายในห้องนั้นสำหรับคนที่ไม่ได้ฝึกพลังวิญญาณอย่างจวินอู๋เสียนับว่าเป็นการทรมานอย่างยิ่ง เหงื่อไหลออกมาตามผิวหนังของนางไม่หยุด จนเสื้อผ้าบางๆ บัดนี้ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อไคล นางจับชีพจรให้จวินชิงอย่างระมัดระวัง หลังจากตรวจความเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก็พยักหน้าแล้วถอนตัวออกมา
แมวดำกระโดดขึ้นมาบนเตียง มองร่างที่กำลังหลับใหลของจวินซิงแล้วเงยหน้าขึ้นพูดกับจวินอู๋เสียว่า
เหมียว! ชีพจรคงที่แล้ว
จวินอู๋เสียพยักหน้ารับน้อยๆ
ผ่านไปอีกราวหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดเหงื่อที่ไหลออกมาของจวินชิงก็ไม่เป็นสีดำอีก
จวินอู๋เสียลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างและสั่งให้พวกบ่าวรับใช้ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกยกเตาถ่านในห้องออกไป
“เตรียมน้ำอุ่นเข้ามา ข้าจะให้ท่านอ๋องน้อยอาบน้ำ” จวินอู๋เสียออกคำสั่ง
บ่าวที่อยู่นอกห้องต่างมองนางด้วยสีหน้างุนงง นี่คุณหนูน้อยของพวกเขาตั้งใจจะทำสิ่งใดอีกเล่า
อาการของท่านอ๋องน้อยนั้นแย่มาก ไม่ว่าจะเป็นหมอเลื่องชื่อเพียงใดในเมืองหลวง หรือแม้กระทั่งหมอหลวงที่ถูกส่งตัวมาจากในวัง ก็ยังลงความเห็นไปในทิศทางเดียวกันว่าจวินชิงใกล้ตายแล้ว คุณหนูดิ้นรนเช่นนี้เพื่อสิ่งใดกันแน่
บ่าวรับใช้มองจวินเสี่ยนที่ยืนอยู่ข้างในห้องอย่างลังเล แต่เมื่อเห็นว่าจวินเสี่ยนผงกศีรษะรับ พวกเขาจึงเร่งฝีเท้าไปจัดการตามที่จวินอู๋เสียสั่ง
“เจ้า ไปเอาหม้อต้มยาที่ข้าตั้งไว้บนโต๊ะในห้องปรุงยามาเทใส่น้ำอุ่นนี่ จากนั้นก็ให้ท่านอาเล็กแช่สักประมาณสามชั่วยาม” จวินอู๋เสียสั่งชายรูปร่างล่ำสันที่ยืนอยู่ข้างๆ
จวินเสี่ยนไม่ได้ยื่นมือเข้าไปยุ่งเลยตลอดกระบวนการรักษา เขามองดูจวินอู๋เสียสั่งการทุกอย่างอย่างมีระเบียบแบบแผน นัยน์ตาที่แฝงความเหนื่อยล้าก็เปล่งประกายเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
ไม่ว่าวิธีการของอู๋เสียจะได้ผลหรือไม่ อย่างน้อยๆ วันนี้นางก็ได้พิสูจน์ให้เขาเห็นแล้วว่านางได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นติดต่อกันเป็นเวลานานทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกหงุดหงิด เสื้อผ้าของนางติดคราบสกปรกที่ขับออกมาจากร่างของจวินชิง มันมีกลิ่นเหม็นชวนอ้วก
เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย นางก็ไม่รั้งอยู่ในห้องอีกต่อไป แต่รีบแจ้นกลับไปอาบน้ำที่ห้องของตัวเอง นางเกลียดกลิ่นเหม็นน่าขยะแขยงพวกนี้เสียจริง!
…………..