บทที่30 ของขวัญเยอะแยะ
ถึงแม้เจียงหยุนเอ๋อจะเป็นคนที่ความรู้สึกช้า แต่ก็รู้ว่าส้งหวั่นหวั่นไม่ได้มาดี เธอเลยไม่คิดมากก็เลือกที่จะไปจากที่นี่
ออกมาจากร้านกาแฟ เจียงหยุนเอ๋อก็เตรียมตัวกลับบ้าน ในใจก็คิดแต่เรื่องที่ส้งหวั่นหวั่นได้คุยกับเธอวันนี้ มองดูแล้ว ส้งหวั่นหวั่นเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายง่าย ครั้งนี้ทำไม่สำเร็จ คิดว่าครั้งหน้าต้องมาหาตัวเองอีกแน่นอน
เจียงหยุนเอ๋อถอนหายใจอย่างแผ่วเบา รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด ทั้งที่กับลี่จุนถิงก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ทำไมยังมีเรื่องแปลกประหลาดพวกนี้มาข้องเกี่ยวกับตัวเองอีก
เดินเข้าไปแถวชุมชนที่พัก ตลอดทางเจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว้าวุ่นใจ เพราะฉะนั้นก็ไม่ได้สังเกตข้างทางมีรถหรูคันหนึ่ง
ออกจากลิฟต์ เจียงหยุนเอ๋อก้มหัวเอากุญแจในกระเป๋าออกมา เงยหัวขึ้นมาก็ตกตะลึง
ลี่จุนถิงยืนอยู่หน้าประตูบ้านเธอ?
“คุณ……คุณมาทำไมเหรอ?” เจียงหยุนเอ๋อถามด้วยความตกใจ
ลี่จุนถิงขมวดคิ้ว มองหน้าเจียงหยุนเอ๋อทีหนึ่งแล้วถาม “เธอไปไหนมา?”
“ฉัน……” เจียงหยุนเอ๋อคิด แล้วตอบ “ส่งถวนจื่อไปโรงเรียนมา”
นี่ก็ไม่ถือว่าโกหกมั้ง? เจียงหยุนเอ๋อคิดเงียบเงียบอยู่ในใจ
ลี่จุนถิงในมือถือถุงใหญ่ ข้างในเป็นเสื้อผ้าเครื่องประดับที่เจียงหยุนเอ๋อเอาไปคืน เขาไม่มองหน้าก็นำเอาถุงนั้นโยนใส่ตัวเจียงหยุนเอ๋อ
แล้วพูด “ของพวกนี้เธอเคยใช้แล้ว ไม่มีใครเอาแล้ว เธอเก็บไว้เองดีกว่า”
“แต่ว่า……”เจียงหยุนเอ๋อมองของนั้นอย่างลังเล แต่ก็ยังอยากคืนกลับไป “ของพวกนี้มันมีค่าเกินไป”
“ถ้าเธอไม่เอาก็โยนทิ้ง เพราะว่าฉันเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร” ลี่จุนถิงพูดอย่างไม่มีความรู้สึกอะไร
ดูแล้ว เจียงหยุนเอ๋อมองดูของอีกครั้ง ก็จำใจรับไว้
ลี่จุนถิงยังไม่ไป เธอก็ไม่อาจทิ้งลี่จุนถิงเขาไว้ตรงนี้แล้วกลับห้อง สองคนยืนตรงนั้นโดยไม่พูดอะไรตั้งนาน เจียงหยุนเอ๋อก็เลยเอ่ยปากถาม “เอ่อ……คุณชายลี่ยังมีธุระอะไรอีกไหม?”
“ครั้งนี้ครอบครัวสมิทธ์กลับไปแล้ว ภรรยาของสมิทธ์ยังได้ส่งของบางอย่างมาให้เธอ” ลี่จุนถิงมองหน้าเจียงหยุนเอ๋อแล้วพูด
ขณะนั้น ประตูลิฟต์เปิดออก ผู้ช่วยและบอดี้การ์ดสองคนของลี่จุนถิงได้เดินออกมา บอดี้การ์ดแบกของคนละกล่องใหญ่ วางตรงหน้าเจียงหยุนเอ๋อ
“นี่ อันนี้เป็นของที่ภรรยาของสมิทธ์ส่งมาให้เธอ” ลี่จุนถิงยืนพูดอยู่ข้างๆ
เจียงหยุนเอ๋อก้มตัวเปิดกล่อง มองเห็นเครื่องประดับและเสื้อผ้าเต็มไปหมด ชั่วขณะได้ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น
นับตั้งแต่วันที่เลิกรากับตระกูลเจียง เธอก็ไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นและจับต้องของมีค่าอย่างนี้อีก ……แต่ว่า ……
ขณะนี้ ผู้ช่วยก็ได้ควักกุญแจออกมา ยื่นให้ลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงแกว่งกุญแจไปมา จ้องมองใกล้ๆ แล้วพูดเบาๆ “ไม่เลว เป็นรถเบนซ์”
เขาก็ได้โยนกุญแจให้เจียงหยุนเอ๋อ แล้วอธิบาย “อันนี้เป็นของที่สมิทธ์มอบให้”
ต้องเผชิญของขวัญมากมายตรงหน้า ยืนนิ่งเหมือนไก่ปลอม ไม่รู้ควรทำปฏิกิริยายังไง ช่างหรูหราเกินไป!
เจียงหยุนเอ๋อขยับปากหลายครั้ง แล้วค่อยๆยืดตัวขึ้นพูดกับลี่จุนถิง “ของพวกนี้… …”
นางอยากพูดว่าของพวกนี้มีค่าเกินไป นางพูดไม่ได้ ลี่จุนถิงเดาถูกว่าเธอจะปฏิเสธที่จะรับ แล้วรีบแย่งพูดขึ้นมาก่อนว่า “แน่นอน เธอก็สามารถเลือกไม่เอาก็ได้ แต่ฉันไม่สามารถเอาของพวกนี้คืนกลับไปได้ ก็ได้แต่โยนลงทะเล”
หยุนเอ๋อได้ยืนฟังอย่างนิ่งนิ่ง ไม่ออกเสียง ในใจคิด คนรวยก็ไม่ค่อยเห็นคุณค่าของอะไร ของแพงและมีค่าขนาดนี้นึกจะทิ้งก็ทิ้ง แต่กับเธอแล้ว… … มันช่างมีคุณค่ามหาศาล
แต่คิดแล้วก็ใช่ สำหรับลี่จุนถิงแล้ว ไม่มีอะไรที่เขาไม่มี ของพวกนี้มันก็ไม่มีคุณค่าอะไรในสายตาเขา
“อืม… …” เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเหมือนมีอะไรติดคอ มองดูกล่องใหญ่สองกล่องนั้นแล้วพูด “แต่ว่า… …ของพวกนี้ เพราะเห็นแก่หน้าคุณเขาถึงให้ฉันมั้ง?”
ลี่จุนถิงเอียงหัวไปอีกทาง เหมือนว่าเรื่องทั้งหมดมันไม่เกี่ยวกับตัวเอง “นี่ไม่เกี่ยวกับผมนะ เป็นครอบครัวของสมิทธ์ให้เอง อีกอย่าง ยังมีของอีก”
ลี่จุนถิงได้บัดมือให้ผู้ช่วย ต้องการให้เขาไปเอา ผู้ช่วยรีบหมุนตัวลงตึก
เจียงหยุนเอ๋อยืนอยู่ที่เดิม ในใจยิ่งกังวล
ของพวกนี้ก็มีค่าเกินไปแล้ว ยังจะมีอะไรอีก?
ไม่นาน ผู้ช่วยได้นำอัลบั้มรูปเล่มหนึ่งกับกล่องมา เขาได้ยื่นอัลบั้มรูปให้เจียงหยุนเอ๋อ เจียงหยุนเอ๋อรับมาดู แล้วได้ยินลี่จุนถิงอธิบายว่า “อันนี้เป็นของขวัญที่เอลิซ่ามอบให้ถวนจื่อ”
เจียงหยุนเอ๋อเปิดแฟ้มออก มองเห็นข้างในเป็นการบันทึกรูปถ่ายชีวิตประจำวันของครอบครัวสมิทธ์ แล้วในกล่องก็เต็มไปด้วยของเล่นเมืองนอก
เจียงหยุนเอ๋ออดไม่ได้ที่จะเอามือปิดปากแล้วยิ้ม
ลี่จุนถิงมองท่าทางของเจียงหยุนเอ๋อ มองเห็นเธอยิ้มออกมา ตัวเองก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา
สักครู่ ลี่จุนถิงก็นึกอะไรขึ้นมาอย่าง แล้วพูด “อีกอย่าง สมิทธ์บอกว่าจะเชิญคุณทานข้าวมื้อหนึ่ง ผมได้จองโต๊ะเรียบร้อยแล้ว คุณเปลี่ยนชุดใหม่แล้วไปกับผมเลย”
“อ่า? ทานข้าว?” เจียงหยุนเอ๋อได้เจอเรื่องราวเยอะแยะจนหัวสมองเบลอไปหมด คิดว่าในเมื่อตัวเองรับของขวัญเขาไว้เยอะขนาดนี้ ก็ไม่สมควรติดหนี้บุญคุณเขาอีก รีบตอบปฏิเสธ “ไม่ต้องแล้ว… …ฉันไม่ไปดีกว่า”
ลี่จุนถิงเหล่ตาเล็กน้อย ในสายตาเขาแฝงไปด้วยความเจ้าเลห์“ไม่ยอมเปลี่ยน? ผมไม่ถือนะที่จะเปลี่ยนให้คุณ”
สบสายตากับลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าเรื่องอย่างนี้เขาทำได้อยู่แล้ว แล้วก็ยอมอ่อนข้อลงมา “ดีดีดี ฉันไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี่”
มองเห็น เจียงหยุนเอ๋อเปิดประตูห้อง ลี่จุนถิงได้พูดกับบอดี้การ์ดว่า “เอากล่องสองกล่องนี้ขนเข้าไปไว้”
เจียงหยุนเอ๋อกลับถึงห้องตัวเอง เอาเสื้อตัวหนึ่งที่เธอชอบที่สุดออกมาจากกล่อง จากนั้นก็ส่องดูตรงกระจกตั้งนาน มั่นใจไม่มีปัญหาอะไรก็ได้ออกจากห้อง
ลี่จุนถิงรอเธออยู่ข้างนอก วินาทีที่เดินออกไป ลี่จุนถิงรู้สึกประหลาดใจ
เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จุนถิงครั้งหนึ่ง ลี่จุนถิงก็รีบหลบสายตา
เขาคิดไม่ถึงว่าเจียงหยุนเอ๋อจะใส่ชุดนี้ … …เสื้อผ้าในกล่องทั้งหมดภรรยาของสมิทธ์เป็นคนมอบให้ มีแต่ชุดนี้ที่เขาเป็นคนแอบใส่เข้าไป
“ไป” ลี่จุนถิงเดินไปข้างหน้าก่อน
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้ารับ แล้วรีบตามออกไป