45 สกิลของ ซาซากิ อายะ นั้นแข็งแกร่ง
“ผู้เล่นเกมแอคชั่น?” (มาโกโตะ)
“มันคล้ายกับชื่อของสกิลนายเลย, มาโกโตะ” (ลูซี่)
“ชื่อของสกิลนาย-ท่านด้วย” (นีน่า)
“มาดูนี่ มาดูมันในรายละเอียดหน่อยดีกว่า” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังดูโซลบุคของซา-ซัง
“สามารถใช้ท่าพื้นฐาน [พุ่ง], [ชาร์จโจมตี], [กระโดดกลางอากาศ]… ท่าน-ซาซากิ, ทำได้มั้ย?” (ฟูจิวาระ)
“อืม, มันมีเวลาที่การวิ่งของชั้นเร็วขึ้นกระทันหัน, งั้นนั่นสกิลหรอ, หือห์” (อายะ)
“พุ่งเพิ่มความเร็วจากปรกติ 3 เท่า?!” (มาโกโตะ)
“ด้วยสแตทของท่าน-ซาซากิ, 3 เท่าค่อนข้างเป็นสกิลที่แข็งแกร่งเลย” (นีน่า)
นั่นสวย
ต่างจากของผม, ของเธอฟังดูง่ายและใช้งานง่าย
“ซา-ซัง, เธอค่อนข้างได้แจ็คพอตแล้วนั่น” (มาโกโตะ)
“หืม, อย่างนั้นเหรอ…” (อายะ)
เธอทำหน้าเหมือนเธอไม่ค่อยรู้สึกมัน
“ไม่, สกิลที่บ้าที่สุดคือนี่-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)
ชีวิตที่เหลือ: 4/5 ※ ใช้งานเมื่อเลเวลมากกว่า 30
“นี่มัน…” (มาโกโตะ)
ชีวิตที่เหลือ, มันต้องหมายความว่าชีวิตที่ยังเหลือที่สามารถดูในเกมเกมแอคชั่นได้?
นั่นหมายความว่า…นี่มันสกิลโกง!
“ท่าน-ซาซากิ, ตอนนี้เรารู้สาเหตุที่เธอรอดจากหัวหน้าของฮาร์พีแล้ว” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังพูดระหว่างถอนหายใจ
“เอ๋? สกิลนี่อะไร?” (ลูซี่)
“นาย-ท่าน, โปรดอธิบายด้วย” (นีน่า)
“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, มันหมายความว่ายังไง?” (อายะ)
“ไม่, ซา-ซัง, อย่างน้อยเธอก็น่าจะรู้!” (มาโกโตะ)
ถ้าคุณเป็นผู้เล่นเกม, คุณจะเข้าใจ
“ชีวิตที่เหลือคือคำที่เราใช้ในโลกของเรา มันหมายความว่าเธอจะทำใหม่ได้ตามจำนวนครั้งที่มันบอกนั่น-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)
“ทำใหม่?” (ลูซี่)
ลูซี่ยังไม่เข้าใจมัน
“ด้วยชีวิตที่เหลือ: 5, มันต้องหมายความว่าเธอสามารถฟื้นคืนชีพได้ทั้งหมด 5 ครั้ง” (มาโกโตะ)
“ออ้า, นั่นทำไมมันถึงตกไป 4” (อายะ)
ดูเหมือนซา-ซังจะเข้าใจแล้วตอนนี้
แต่ลูซี่และนีน่า-ซังยังช็อกอยู่
“ฟ-ฟื้นคืนชีพ?” (ลูซี่)
“พูดอีกอย่าง, มันมีผลแบบเดียวกับเวทมนตร์ระดับนักบุญแห่งแสง: [ชุบชีวิต]?” (นีน่า)
“ยังไงซะ…ประมาณนั้น” (มาโกโตะ)
“”เฮฮฮฮฮฮฮ๋?!””
มันดูเหมือนในที่สุดลูซี่และนี่น่า-ซังก็เข้าใจ
“เธอต้องใช้เงินหลายแสนจี ถ้าเธอจะขอชุบชีวิตจากโบสถ์…” (ลูซี่)
“สามารถชุบชีวิตตัวเองได้มันอยู่ในระดับสมบัติศักดิ์สิทธิ์…” (นีน่า)
สกิลของเพื่อนร่วมชั้นเรานั้นโกง
“ตอนนี้เราเข้าใจพลังเหมือน-โกงและสกิลของซา-ซังแล้ว, มาพักกันเถอะ ชั้นถึงขีดจำกัดของความง่วงแล้ว” (มาโกโตะ)
“ใช่, ชั้นก็มึนๆ” (ลูซี่)
“ใช่ มาพักก่อนที่จะสร้างแผนดีกว่า” (ฟูจิวาระ)
ลูซี่และผมหลับเหมือนตาย
◇◇
“ถ้างั้น, มาสร้างแผนเพื่อจัดการราชินีฮาร์พีกัน” (มาโกโตะ)
“ได้!” (อายะ)
ซา-ซังได้เลือดสูบฉีด
ที่เหลือได้ปรบมือ
“ก่อนอื่น, มาแบ่งข้อมูลกันก่อน ระหว่างที่ท่าน-ทักกิและท่าน-ลูซี่หลับอยู่, เราไปทีสมาคมนักผจญภัยเพื่อนายงานว่าพวกนายได้กลับมาแล้ว” (ฟูจิวาระ)
“อ๊ะ, ชั้นลืมรายงานไป” (มาโกโตะ)
นั่นฟูจิ-ยังสำหรับคุณแหละ
ความคิดเห็นใจผู้อื่นของเขาได้ถูกขัดเกลามาแล้ว
“ระหว่างที่เราทำนั่น, เราได้รวบรวมข้อมูลของนักผจญภัยที่น่ารังเกียจที่ได้ตามนายที่ลาเบรินทอส” (นีน่า)
“มันดูเหมือนว่าพวกมันยังไม่กลับมาเลย” (ฟูจิวาระ)
“นั่นหมายความว่า…” (มาโกโตะ)
พวกเขาหนีจากมังกรไม่ได้เหรอ?
“พวกมันเป็นคนไม่ดี, เห็นได้ชัดเลยนั่น!” (ลูซี่)
“มันเจ็บหัวใจนิดหน่อย, แต่มันหมายความว่านายไม่ต้องห่วงว่าจะถูกพวกมันโจมตีอีกในอนาคต, ดังนั้นนั่นน่าจะทำให้ใจสงบหน่อย” (มาโกโตะ)
ผมขอบคุณฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง
“ต่อไปคือท่าน-ซาซากิ” (ฟูจิวาระ)
“ชั้นเรอะ?” (อายะ)
ซา-ซังยังมีพลังงานเหลือแม้ตอนออกมาจากลาเบรินทอส, ดังนั้นเธอจึงได้ไปเลือกซื้อเสื้อผ้ากับนีน่า-ซัง
ตอนนี้เธอใส่ชุดวันพีช
“นี่คือบัตรนักผจญภัย-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)
“เอ๋? นายสามารถได้นั่นมาแม้แต่จะอยู่นอกสมาคมนักผจญภัยเรอะ?” (มาโกโตะ)
มันไม่มีทางที่นั่นจะเป็นไปได้
บัตรนักผจญภัยไม่สามารถออกที่ไหนได้นอกจากสมาคมนักผจญภัย, และที่อื่นที่ไม่ใช่สมาคมนักผจญภัยจะผิดกฎหมาย
แต่เราพูดถึงฟูจิ-ยังอยู่ที่นี่
เข้าต้องมีเส้นสายด้านหลังแน่
รอยยิ้มเจ้าเลห์ของฟูจิ-ยังเป็นข้อพิสูจน์เรื่องนี้
“อืม, ชื่อคือซาซากิ อายะ, และเผ่าคือกึ่ง-มนุษย์?” (อายะ)
“ถ้าเราทำตามปรกติ, ความจริงที่ว่าเธอเป็นมอนสเตอร์จะถูกเปิดเผยทั้งหมดไง” (ฟูจิวาระ)
“ออ้า, นั่นจริงด้วย” (ลูซี่)
ลูซี่พยักหน้า
“มันไม่ดีหรอถ้ารู้ว่าเธอคือมอนสเตอร์?” (มาโกโตะ)
“ท่าน-ทากัตซูกิ…” (นีน่า)
นีน่า-ซังมองผมด้วยสีหน้าตะลึง
“มอนสเตอร์และปีศาจไม่สามารถออกบัตรนักผจญภัยได้ เพราะทั้งหมดนี่พวกเข้าเป็นเป้าหมายในการปราบในโลกของมนุษย์” (นีน่า)
“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)
หืม?
งันแล้วลูซี่ล่ะ?
เมื่อผมมองไปที่ลูซี่, เราสบตากัน
และจากนั้นเธอได้หลบตาผม
(ถ้าชั้นจำไม่ผิด, ลูซี่เคยบอกว่าเธอเป็นครึ่งเอลฟ์และปีศาจ) (มาโกโตะ)
บัตรนักผจญภัยของเธอบอกแต่ว่าเอลฟ์
เธอต้องใช้ทางข้างหลังแน่
“งั้น, ชั้นก็แค่ต้องซ่อนความจริงที่ว่าชั้นเป็นลาเมีย, ใช่มั้ย?” (อายะ)
“ใช่ ผิวของเธอออกฟ้า, ท่าน-ซาซากิ, ดังนั้นมันจะโอเคถ้าตอบไปว่าเธอเป็นกึ่งปลาถ้าถูกถามว่าเผ่าอะไร มันแทบไม่มีเลยยกเว้นจะอยู่ที่พื้นที่ภาคใต้, ดังนั้นมันไม่ต้องเป็นห่วง” (นีน่า)
อย่างที่คาดไว้กับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง
พวกเขาคิดเยอะเกี่ยวกับมันและทำการเคลื่อนไหวล่วงหน้า
“งั้น, หัวข้อหลัก” (ฟูจิวาระ)
ฟูจิ-ยังแบโปสเตอร์จับฮาร์พีและกระดาษอื่นๆ
“จุดอ่อนของฮาร์พีคือเวทมนตร์ไฟ?” (อายะ)
“ยังไงซะ, ทั้งหมดนี่เพราะขนของพวกมันไหม้ง่าย เราหวังพึ่งเธอนะ, ลูซี่” (มาโกโตะ)
“ได้, ปล่อยชั้นเอง!” (ลูซี่)
ลูซี่ควงแขนเธอ
เวทมนตร์ไฟมีประโยชน์กับมอนสเตอร์จริงๆ
“มันมีฮาร์พีมากเท่าไหร่?” (นีน่า)
“ครอบครัวของลาเมียมีประมาน 100, งั้นมันน่าจะใกล้เคียงกัน” (อายะ)
ซา-ซังตอบคำถามของนีน่า-ซัง
“มันจะดีกว่าถ้าหลีกเลี่ยงการสู้กับมอนสเตอร์จำนวนเท่านั้นนะ” (ฟูจิวาระ)
“เราจัดการมันทั้งหมดทีเดียวตอนมันรวมกลุ่มกันไม่ได้เรอะ?” (อายะ)
“ด้วยเวทมนตร์ไฟของท่าน-ลูซี่, ถ้ามันไปได้สวย…” (นีน่า)
“มันจะดีกว่าถ้าไม่พึ่งเวทมนตร์ที่ไร้-การควบคุม ของลูซี่” (มาโกโตะ)
“อะ?! มาโกโตะ!” (ลูซี่)
ลูซี่จับแขนผมและเขย่ามัน
“เฮ้, เวทมนตร์น้ำของนายก็น่าทึ่งด้วย, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
ซา-ซังที่อยู่อีกข้างได้ตบไหล่ผม
อีกอย่าง, ผมอยู่ระหว่าลูซี่และซา-ซังในที่นั่ง
“เวทมนตร์น้ำไม่เหมาะกับการโจมตี เวทมนตร์มังกรน้ำที่ชั้นใช้ตอนที่เราถูกล้อมโดยมอนสเตอร์ แค่เป่ามอนสเตอร์กระเด็นไป มันไม่ได้จัดการพวกมัน แต่มันมีบางตัวที่จมนะ” (มาโกโตะ)
“เวทมนตร์น้ำ: มังกรน้ำ?! นั่นไม่ใช่เวทมนตร์ระดับเหนือกว่าเรอะ?!” (นีน่า)
นีน่า-ซังส่งเสียงตกใจ
“ชั้นขอให้สปิริตให้ช่วยชั้นให้ใช้มันได้น่ะ มันไม่เหมือนว่าชั้นใช้มันได้เอง” (มาโกโตะ)
“ถึงอย่างนั้น, นั่นน่าประทับใจนะ” (ฟูจิวาระ)
“ใช่, ทากัตซูกิ-คุงนั้นน่าทึ่ง” (อายะ)
ซา-ซังพูดนี่ระหว่างที่ติดกับผม
“ชั้นจะเป็นคนโจมตี ปัญหาคือหัวหน้าฮาร์พีจะอยู่ที่ไหน” (ลูซี่)
แม้แต่ลูซี่ก็จับแขนผมและใกล้ชิดกับผม
อุณหภูมิร่างกายของลูซี่นั้นสูงดังนั้นมันจึงร้อน
“ชั้นคิดว่าพวกมันต้องมีรังอยู่ที่ไหนซักที่เหมือนพวกลาเมีย” (อายะ)
ซา-ซังได้เข้ามาใกล้แล้วใกล้อีก
ผมไม่รู้คุณสมบัติของลาเมีย, แต่ผิวของเธอเย็น
มันตรงกันข้ามกับลูซี่อย่างสิ้นเชิน
หรือเหมือนกับ, ติดอยู่ระหว่างสองคนนี้แคบมากมากกว่า…
คับแคบ
“หืมม, เราพยายามถามรอบๆสมาคมนักผจญภัย, แต่มันไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับรังของฮาร์พีเลย” (นีน่า)
“มันไม่มีทางเลือกนอกจากหามันด้วยตัวเราเอง, หือห์…” (มาโกโตะ)
“งั้น, มาแบ่งเป็นสองกลุ่มกันวันนี้ ซา-ซังกับชั้นจะสำรวจลาเบรินทอส ฟูจิ-ยัง, ชั้นขอโทษ, แต่นายไปพร้อมกับลูซี่ได้มั้ย? ลูซี่, ชั้นหวังพึ่งเธอให้ถามรอบๆสมาคมนักผจญภัยกับนีน่า-ซังและฟูจิ-ยังนะ” (มาโกโตะ)
“เอ๋?! ทำไมล่ะ? ชั้นก็จะไปที่ลาเบรินทอสด้วย” (ลูซี่)
ลูซี่คัดค้าน
“ท่าน-ลูซี่, ลาเบรินทอสตอนนี้อยู่ในสภาวะที่ว่ามันไม่แปลกที่จะเจอมังกรที่ไหนก็ได้ การสำรวจจะอันตราย” (นีน่า)
“เอ่อ, นั่นจริง…แต่ถ้าอย่างนั้น, มาโกโตะจะตกอยู่ในอันตรายด้วย!” (ลูซี่)
“ตราบใดที่ชั้นยังมีน้ำอยู่รอบๆ, ชั้นสามารถหนีได้ แล้วชั้นได้เจอกับสปิริตน้ำทุกวันเพื่อใช้เวทมนตร์สปิริต” (มาโกโตะ)
“อย่างนั้นเหรอ, นั่นฟังดูยุ่งยากนะ” (ฟูจิวาระ)
“ต้องขอบคุณนั่น, ชั้นใช้เวทมนตร์ระดับเหนือกว่าได้” (มาโกโตะ)
“ชั้นแค่ต้องนำทางทากัตซูกิ-คุงในดันเจี้ยน, ใช่มั้ย?”, ซา-ซังพูด
“ใช่, และระหว่างนั้น, มาฝึกสกิลของเธอกัน มันจะดีที่สุดถ้าเธอจะเรียนรู้ซ่อน” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว, ทากัตซูกิ-คุง, นายดู้เหมือนนายกำลังสนุก” (อายะ)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
จริงอ่ะ?
แต่มันจริงที่ว่าในสถานการณ์ที่เตรียมการก่อนจะจัดการกับหัวหน้ามันเป็นครั้งแรกและน่าตื่นเต้น
“ขอโทษที, ซา-ซัง ชั้นจะตั้งใจเกี่ยวกับมันมากกว่านี้” (มาโกโตะ)
“ไม่, ชั้นหมดหนทางตอนอยู่คนเดียว มันดีที่มีทุกคนช่วยชั้น” (อายะ)
พูดสิ่งนี้, สีหน้าของซา-ซังอ่อนลงเมื่อเทียบกับเมื่อวาน
“เฮ้, มาโกโตะ อย่าทำอะไรแปลกๆเพราะอยู่กันสองต่อสองล่ะ, โอเคมั้ย?” (ลูซี่)
“หมายความว่าไงแปลกๆ…” (มาโกโตะ)
ลูซี่หยิกแก้มของผมและผมปัดมันออกเบาๆด้วยมือของผม
“นายฝึกกับชั้นตอนกลางคืน” (ลูซี่)
“แน่นอน ทั้งหมดนี่เพราะเวทมนตร์ไฟเป็นแกนกลางของแผนครั้งนี้ด้วย” (มาโกโตะ)
“ใช่!” (ลูซี่)
งั้นตอนนี้, มันได้ถูกตัดสินใจไปแล้วส่วนใหญ่
“งั้น, เริ่มลุยกัน” (มาโกโตะ)
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน