46 เราเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้กับหัวหน้า
-มุมมองซาซากิ อายะ-
“มันเป็นไง? เธอคิดว่าเธอใช้ซ่อนได้มั้ย, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกิ-คุงถาม
ฉันอยู่ท่ามกลางการฝึกสกิลซ่อน
“ใช่, ชั้นว่าชั้นได้แล้วนะบางที แต่มันยากอ่ะ” (อายะ)
พวกเราอยู่ที่ชั้นกลางของลาเบรินทอส
บนพื้นที่ที่อยู่หลังน้ำตกยักษ์
มันเป็นที่โปรดของฉัน, แต่หลังๆมามันเป็นที่น่าเศร้าที่ทำให้ฉันนึกถึงครอบครัว
อย่างไรก็ตาม, มันไม่ทำให้ฉันเศร้ามากแล้วตอนนี้
“…”
เมื่อฉันมองไปข้างฉัน, ฉันเห็นทากัตซูกิ-คุงกางแขนไปบนฟ้า, และพูดอะไรบางอย่างด้วยเสียงที่ต่ำ
“นายทำอะไรน่ะ?” (อายะ)
“ชั้นคุยกับสปิริตรอบๆที่นี่น่ะ บอกพวกเขาว่าให้สนิทกันไว้” (มาโกโตะ)
“อืม, เมื่อนายสนิทกับสปิริต, เวทมนตร์สปิริตของนายจะแข็งแกร่งขึ้น, ใช่มั้ย?” (อายะ)
“ใช่, เป็นเวทมนตร์ที่ค่อนข้างแปลกล่ะ, เห็นมั้ย” (มาโกโตะ)
“นายคิดว่านายสามารถสนิทกับสปิริตได้มั้ย?” (อายะ)
“ชั้นว่าได้ สปิริตของลาเบรินทอสค่อนข้างให้ความร่วมมือน่ะ พวกเขาคุยด้วยง่าย” (มาโกโตะ)
“อย่างนั้นเหรอ” (อายะ)
ฉันมองไม่เห็นสิ่งที่เรียกว่าสปิริต, ดังนั้นมันจึงไม่เข้ากับฉันเท่าไหร่นัก
แต่ทากัตซูกิ-คุงดูเหมือนว่าจะสนุก
ฉันจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่, แต่ในอดีตฉันคิดว่าเขาจะมีความสุขถ้าเขามาที่โลกนี้, และนั่นคือที่เกิดขึ้นจริงๆ
ระหว่าที่ฉันเหม่อมองเขา, ฉันฝึกสกิลของฉันต่อ
“ชชู่! ซา-ซัง, มันมีฮาร์พี” (มาโกโตะ)
“!”
ความตึงเครียดวิ่งขึ้นมา
หัวใจที่เต้นแรงเริ่มเย็นลง
เมื่อชั้นมองไปที่ส่วนของห้องโถงของถ้ำจากช่องว่างของน้ำตก, ฉันเห็นฮาร์พีหลายตัวบินวนไปรอบๆ
พวกมันน่าจะค้นหาเหยื่ออยู่
*กรอด!*…ฉันรู้สึกได้ถึงฟันที่เคี้ยวกัน
ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะส่งพวกแกมากมายไปลงนรก!
บางทีเขาอาจจะสังเกตเห็นความรู้สึกฉัน, ทากัตซูกิ-คุงพูดกับฉันอย่างใจเย็น
“ซา-ซัง, พวกนั้นโผล่แถวนั้นตลอดเหรอ?” (มาโกโตะ)
“…ใช่, เท่าทีชั้นรู้, พวกมันมาจากรูใหญ่ที่แสงเข้ามา” (อายะ)
“งั้น, มันจะดีที่สุดถ้าคิดว่ารังของพวกมันก็อยู่รอบๆแถวนั้น” (มาโกโตะ)
“แต่เราไปที่นั่นไม่ได้เพราะเราบินไม่ได้…” (อายะ)
ฉันก็คิดว่ารังพวกมันอยู่ใกล้กับเพดานของบริเวณทะเลสาบใต้ดินนี่
มันไม่มีทางจะไปที่ตรงนั้น
“มาคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นทีหลังกับทุกคนดีกว่า…ดูเหมือนว่าพวกนั้นได้บินไปที่อื่นแล้ว” (มาโกโตะ)
อย่างที่ทากัตซูกิ-คุงพูด, ฮาร์พีได้หายไปลึกลงไปในบริเวณใต้ดินนี้
“มันน่าจะโอเคแล้วตอนนี้” (มาโกโตะ)
“ใช่” (อายะ)
พวกเรากลับไปสู่สิ่งที่เราทำ
พวกเราส่วนใหญ่จะเงียบเพื่อไม่ให้มอนสเตอร์เจอเรา
แต่เทียบกับความเหงาที่ฉันอยู่คนเดียวในถ้ำนี้, นี่มันทำให้ฉันสงบใจลง
(ยังไงก็เถอะ…) (อายะ)
ถ้าฉันถูกถามว่าทุกอย่างสงบดีไหม, ฉันคงตอบไม่ได้อย่างมั่นใจ…
มันมีบางอย่างที่กวนใจฉัน
(เวลาที่เราจะอยู่กันลำพังส่วนใหญ่น่าจะหายาก) (อายะ)
ฉันควรถามนี่ให้เป็นธรรมชาติที่สุดที่ฉันทำได้
ฉันพูดกับเขาในน้ำเสียงที่ว่าเริ่มคุยกันธรรมดา
“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, มีความสัมพันธ์กับลูซี่แบบไหนเหรอ?” (อายะ)
อ๊ะ, ที่ฉันถามอาจจะตรงไปหน่อย
ฉันสงสัยว่าเข้าจะคิดว่าแปลกประหลาดไหม
แต่มันกวนใจฉัน
เอลฟ์สาวผมแดงที่สวยงาม
เธอทำให้ฉันประทับใจเล็กน้อย, แต่เมื่อฉันพูดกับเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกสดชื่น
และด้วยเหตุผลบางอย่าง, เธอแต่งตัวบางๆ
ถึงจุดที่ว่าแม้แต่สาวอย่างฉันก็ใจเต้นผิดจังหวะ
“ความสัมพันธ์แบบไหนเหรอ, ที่ถาม? ชั้นบอกเธอไปแล้ว, ไม่ใช่เหรอ? พวกพ้องที่ชั้นสร้างปาร์ตี้ด้วยประมาณครึ่งปีที่แล้ว” (มาโกโตะ)
“ปาร์ตี้ที่มีกันแค่สองคน, ใช่มั้ย?” (อายะ)
“ในเวลาที่เราอยู่ด้วยกันกับฟูจิ-ยัง, หรือไปด้วยกันกับนักผจญภัยคนอื่น เรามีสมาชิกเปลี่ยนไปบ้างบางครั้ง, แต่ส่วนใหญ่ชั้นลุยเดี่ยวนะ” (มาโกโตะ)
“นายผจญภัยคนเดียว?” (อายะ)
“ทั้งหมดเพราะมันสบายใจมากกว่า ชั้นเป็นเซียนในการล่าก็อบลิน, ชั้นจะให้เธอรู้ไว้”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง, เขาได้ทำสีหน้าภูมิใจ
มันเป็นหน้าเดียวที่เขาทับกับตอนที่เขาเล่นเกมในเวลาว่างของการทัศนศึกษา
(เขาไม่เปลี่ยนไป) (อายะ)
“แต่ตอนนี้มีซา-ซัง, มันจะเป็นปาร์ตี้ 3” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (อายะ)
“หืม? เธอไม่อยากเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ไม่! แน่นอนชั้นโอเคด้วย!” (อายะ)
นั่นทำฉันตกใจ
ฉันกำลังคิดว่าจะขอให้เขานำฉันเข้าไปในปาร์ตี้ในท้ายที่สุด
เข้าใจแล้ว, ฉันเป็นส่วนหนึ่งของปาร์ตี้ไปแล้ว!
“อ้า, แต่ชั้นยังไม่ได้ปรึกษากับลูซี่เลย” (มาโกโตะ)
“…”
“แต่ชั้นแน่ใจว่ามันจะไม่เป็น” (มาโกโตะ)
เขาเรียกลูซี่โดยไม่ใส่คำให้เกียรติ
เท่าที่ฉันรู้, ทากัตซูกิ-คุงไม่มีเพื่อนผู้หญิงที่เขาจะเรียกโดยไม่ใส่คำให้เกียรติ
เมื่อคิดอย่างนั้น, เขาได้ใกล้ชิดกับลูซี่-ซัง
(แค่นั่น, มันดูเหมือนว่าเรียกคนด้วยชื่อคือเรื่องปรกติในโลกนี้…) (อายะ)
ทั้งหมดนี่เพราะลูซี่-ซังจู่ๆก็เรียกฉันว่า ‘อายะ’ ด้วย
(มันจะดีกว่ามั้ยถ้าชั้นเริ่มเรียกเขาว่า ‘มาโกโตะ’, ด้วย? แต่มันจะแปลกที่อยู่ๆเปลี่ยนวิธีการเรียกเขา…เออ่อ…) (อายะ)
ขณะที่ยังรู้สึกคลุมเครือ, เราฝึกและสำรวจของวันนั้นต่อ
◇◇
-มุมมองลูซี่-
“งันมา, มาเริ่มฝึกควบคุมไฟของเธอกัน” (มาโกโตะ)
หลังจากที่กินอาหารเย็นเสร็จ, ฉันได้เริ่มฝึกที่ชานเมืองของเมืองนักผจญภัยกับมาโกโตะ
ฉันอยู่ด้วยกันกับฟูจิยัง-ซังและนีน่าวันหนึ่ง
เราไปที่สมาคมนักผจญภัยและพ่อค้าเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับราชินีของฮาร์พี, แต่ผลที่ออกมานั้นไม่ดี
ทุกคนกระซิบกันเรื่องมังกรต้องห้ามหรือคณะอัศวินแห่งแสงและฮีโร่แห่งแสง
“เห็นได้ชัดว่า, ใน 2-3 วัน, คณะอัศวินแห่งแสงจะออกไปปราบมังกรต้องห้าม” (ลูซี่)
“โฮ่ห์, งั้นหลังจากการปราบสำเร็จ, มอนสเตอร์ในลาเบรินทอสอาจจะสงบลงก็ได้” (มาโกโตะ)
“นั่นคือที่พวกเค้าพูด, นักผจญภัยและพ่อค้าได้เสียใจในความจริงที่ว่ามังกรได้ปรากฏที่ชั้นบน, การสำรวจลดลง, และมันมีผลต่อธุรกิจ” (ลูซี่)
“ยังไงซะ, น่าจะเป็นอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
เมื่อพูดนี่เสร็จ, มาโกโตะใช้เวทมนตร์น้ำของเขาเพื่อสร้างมังกรตัวเล็กและบินมันไปมา
แม้ว่ามันจะเป็นลูกบอลน้ำแค่ไม่กี่วันก่อน…
ศิลปะของเขารายละเอียดเยอะมากขึ้น
“กระสุนหินกี่ลูกที่นำออกมาได้พร้อมกันในครั้งเดียวน่ะ, ลูซี่?”
“แค่ 3…” (ลูซี่)
“โออ้, สวย มันเพิ่มนี่” (มาโกโตะ)
มาโกโตะพูดนี่ระหว่างที่มีมังกรขนาด-จิ๋ว 9 ตัวบินรอบๆตัวเขา
ฉันรู้สึกเหมือนว่าเขาเล่นตลกใส่ฉัน
“นายทำได้ยังไงที่มีการควบคุมโดยละเอียดขนาดนั้นน่ะ?” (ลูซี่)
“เมื่อผ่าน 120 ในความเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำ, เธอจะทำแบบนี้ได้” (มาโกโตะ)
“…โอเค” (ลูซี่)
ฉันมันโง่เองที่ไปถาม
มันไม่ได้ใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงได้เลย
อะไรคือความเชี่ยวชาญ: 120?
ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ไฟของฉันคือ 15 และความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ดินคือ 11
แค่ว่า, เวทมนตร์ดินมันใช้งานง่ายกว่าต้องขอบคุณไม่ได้
หรือพูดให้ถูก, มันต้องขอบคุณไม้เท้าเวทมนตร์ที่เทพเจ้ายักษ์ได้ปรับปรุงมัน
การฝึกที่เราทำอยู่ตอนนี้คือการฝึกเพื่อเพิ่มจำนวนอุกกาบาตตกที่ฉันเรียกได้
จำนวนของฮาร์พีที่เป็นศัตรูในครั้งนี้มีจำนวนเยอะ
‘เราต้องการกำจัดมันให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ในการเคลื่อนไหวแรก’ คือความเห็นของมาโกโตะ
(ราชินีฮาร์พี…เป้าหมายของการแก้แค้นเพื่อพวกลาเมีย, ครอบคัวของซาซากิ อายะ) (ลูซี่)
การผจญภัยในครั้งนี้เริ่มต้นมาจากสาวลาเมียที่เราเพิ่งเจอ
สาวที่เกิดใหม่มาเป็นลาเมีย
คนรู้จักของมาโกโตะ
(เธอเป็นคนรู้จักแบบไหน?) (ลูซี่)
ฉันได้ยินมาว่า ‘เธอเป็นเพื่อนของชั้นที่เรียนในโรงเรียนเดียวกันกับพวกเรา’
พูดว่า ‘แต่เธอเป็นสาวที่อ่อนน้อมมาก่อนหน้านี้แฮ๊ะ’ ระหว่างที่เขาหัวเราะ, อายะได้ ‘นายหมายความว่ายังไง’, และตีหัวของมาโกโตะ
พวกเขาเข้ากันได้ดี
ไม่ใช่แค่นั้น, พวกเขาใกล้ชิดกัน
(พวกเค้าสำรวจลาเบรินทอสตามลำพังวันนี้…มากกว่านั้น, เขาได้บอกว่าเค้าชวนเธอมาเข้าปาร์ตี้) (ลูซี่)
ชวนซาซากิ อายะเข้าปาร์ตี้
ฉันไม่มีปัญหากับเรื่องนั้น
เธอเป็นเพื่อนของมาโกโตะและฟูจิยัง-ซัง
พวกเขาคือคนต่างโลกและเธอไม่มีคนรู้จักคนอื่นอีก
มากกว่านั้น, เธอเกิดใหม่เป็นมอนสเตอร์, ดังนั้นเราไม่สามารถทำเป็นคนที่ไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเธอได้
มันเป็นธรรมดาที่จะช่วยเธอ
แต่ที่กวนใจฉันคือ…
(อายะน่าจะชอบมาโกโตะ…) (ลูซี่)
เธอรักเขามาก่อนหน้านี้นานแล้วเหรอ?
หรือเธอตกหลุมรักเขาในโลกนี้หลังจากที่ได้พบกันใหม่?
ฉันไม่รู้
“ว่าแต่, ลูซี่, พรุ่งนี้พาซา-ซังดูรอบๆเมืองได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“เอ๋? คย๊า!” (ลูซี่)
โดนโยนหัวข้อเข้ามาใส่กระทันหัน, ฉันจบที่ทำกระสุนหินที่ฉันควบคุมอยู่หล่น
หินที่ถูกเผาด้วยไฟ ไหม้พื้น
“โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ช-ใช่ ว่าแต่, ชั้นคนเดียวเหรอ? เธอจะทำอะไรล่ะ, มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“ชั้นจะสื่อสารกับสปิริตในลาเบรินทอสอีกครั้งน่ะ” (มาโกโตะ)
“นายโอเคคนเดียวเหรอ?” (ลูซี่)
“ชั้นได้ทำ [แผนที่] ของงทางหนีทั้งหมดแล้ว, ดังนั้นชั้นโอเคคนเดียว ชั้นอยากให้เธอสอนซา-ซังว่าซื้อของยังไง และใช้เงินยังไง” (มาโกโตะ)
“ได้…” (ลูซี่)
ลำพังกับอายะ, หือห์
หลังจากเสร็จการฝึก…เราจบวันด้วยความรู้สึกคลุมเครือในใจฉัน
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน