ตอนที่ 60 เดิมพัน
หลินหนานชะงักอยู่ในท่ากำลังโก้งโค้งกลางอากาศครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังกลับไปมองทางต้นเสียง และพบว่าพ่อบ้านฉู่กำลังยืนถือกะละมังใส่น้ำไว้ในมือ พร้อมกับจ้องมองมาทางเขาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว
และดูเหมือนว่า หากหลินหนานขยับตัวอีกแม้เพียงแค่เล็กน้อย พ่อบ้านฉู่คงต้องวิ่งเข้ามาทำร้ายเขาอย่างแน่นอน!
“ลุงฉู่.. อย่างเพิ่งตกใจไป! ผมไม่ได้คิดร้าย แล้วก็ไม่ใช่คนร้ายด้วย!” หลินหนานรีบอธิบายพร้อมกับยิ้มแห้ง
“แต่ผมคิดว่าใช่!”
ลุงฉู่รีบเดินจ้ำเข้าไปในห้องนอนของเย่เข่อเอ๋ออย่างรวดเร็ว และวางกะละมังใส่น้ำลงกับพื้นทันที เวลานี้พ่อบ้านฉู่ดูไม่ต่างจากพ่อเสือที่กำลังปกป้องลูกของมันเลยแม้แต่น้อย!
เฮ้อ.. ตาแก่นี่ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรยากเหลือเกิน!
“เอาล่ะๆ ผมจะบอกความจริงให้ลุงรู้ก็ได้ น้องเมียของผมถูกคนวางยามา ถ้าผมไม่รีบช่วยขับพิษในร่างกายของเธอออกโดยเร็ว รับรองได้ว่าผลที่ตามมาจะเลวร้ายมากอย่างแน่นอน!” หลินหนานอธิบายให้พ่อบ้านฉู่ฟังด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
พ่อบ้านฉู่หรี่ตามองหลินหนาน และเห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของหลินหนานเลยแม้แต่น้อย!
“แล้วใครเป็นคนวางยาคุณหนูสอง?” ลุงฉู่เอ่ยถามเสียงเนิบ
“ถังจินซ่ง คุณชายแห่งตระกูลถัง แล้วก็ไอ้อ้วนคุณชายตระกูลหยาง..” หลินหนานตอบกลับไปตามความจริง
“งั้นเหรอ?!!”
พ่อบ้านฉู่ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าไม่เชื่อ พร้อมกับอธิบายอย่างยืดยาว “คุณลูกเขย.. ผมขอบอกตามตรง ผมไม่รู้จักหวังชางหยาง คุณชายตระกูลหวังอะไรนั่นมากนัก แต่ตระกูลถังนั้น ใครๆก็รู้ว่าเป็นตระกูลที่ค่อนข้างเข้มงวด และผู้เฒ่าถังหยวนซานซึ่งเป็นหัวหน้าตระกูลถัง ก็เป็นตัวอย่างในเรื่องของลูกผู้ชายได้ดีมากคนหนึ่ง คุณบอกว่าเป็นฝีมือของถังจินซ่ง ผมคงยากที่เชื่อได้!”
“ห๊ะ?!! นี่ลุงเชื่อถังจินซ่งมากกว่าผมงั้นเหรอ?” หลินหนานถึงกับร้องถามออกไปด้วยความตกตะลึง
“หากเปรียบเทียบกันแล้ว ผมคงเลือกที่จะเชื่อคุณชายตระกูลถังมากกว่า!” พ่อบ้านฉู่ตอบยิ้มๆ
หลินหนานถึงกับเดือดดาลอย่างที่สุด..
ตาแก่คร่ำครึ!!!
ไม่เพียงไม่เชื่อฉัน แต่กลับเอาฉันไปเปรียบเทียบกับไอ้สวะชั่วช้านั่นด้วย!
นี่ฉันชั่วช้าขนาดนั้นเชียวเหรอ?
“ลุงฉู่.. ลุงไม่ควรตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก เช่นเดียวกับที่ลุงเองไม่ก็ไม่สามารถหยั่งรู้ความลึกของน้ำในทะเลได้! อย่าได้ถูกรูปลักษณ์ของถังจินซ่งหลอกเอา ผมว่าลุงควร…”
แต่ยังไม่ทันที่หลินหนานจะพูดจบประโยค พ่อบ้านฉู่ก็สวนขึ้นมาเสียก่อน..
“คุณลูกเขย.. ผมอยู่มาจนอายุป่านนี้แล้ว พบเห็นผู้คนมาก็มาก ขอบอกตามตรงว่า ผมกินเกลือมามากกว่าคุณกินข้าวเสียอีก!”
หลินหนานเบ้ปากพร้อมกับประชดกลับไปทันที “ดูท่าลุงคงจะเคยอยู่โรงงานผลิตเกลือมาก่อนสินะ?”
“เมื่อครู่คุณพูดว่าอะไรนะ?!!” พ่อบ้านฉู่ถามย้ำ
“ไม่มีอะไร.. เอาเป็นว่าตอนนี้เรื่องสำคัญคือต้องรีบรักษาคุณหนูสองก่อน ขืนปล่อยไว้นานกว่านี้ ยาจะแล่นเข้าสู่สมอง ถึงตอนนั้นหายนะต้องตามมาแน่!” หลินหนานอธิบายถึงผลรุนแรงที่จะเกิดขึ้น
“ไม่ได้! ผมไม่ให้คุณแตะเนื้อต้องตัวคุณหนูสองแน่ ผมจะปกป้องเธอเอง!”
พ่อบ้านฉู่เข้าไปยืนขวางหน้าเตียงนอนไว้ และไม่ยอมให้หลินหนานเข้าไปใกล้ได้อีกแม้แต่ก้าวเดียว
“ลุงฉู่! นี่ลุงโกรธแค้นอะไรผมนักหนา ถึงได้คอยขวางผมไปซะทุกเรื่องแบบนี้!” หลินหนานร้องตอบกลับไปอย่างอารมณ์เสีย
“แน่นอน! ถึงแม้ผมจะแก่ชรา แต่ก็ไม่ได้หูหนวกตาบอด คุณไม่ได้รักคุณหนูใหญ่ แต่กลับยอมให้คุณผู้ชายจับแต่งงานแบบนี้ แสดงว่าคุณเองก็ต้องมีแผนการอะไรบางอย่างในใจ!” พ่อบ้านฉู่เปิดใจบอกหลินหนานไปตามตรง
“แล้วเรื่องของผมกับเย่ชิงเฉิง มันไปเกี่ยวอะไรกับลุง?” หลินหนานถามเสียงเย็น
“ผมทำงานในตระกูลเย่มานานนับสิบๆปี ตั้งแต่หนุ่มจนแก่ และเป็นเสมือนสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลเย่ คุณหนูทั้งสองคนล้วนเติบโตอยู่ในสายตาของผมมาตลอด..” พ่อบ้านฉู่ตอบหลินหนานด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ
“แล้วยังไง? เรื่องการแต่งงานครั้งนี้ก็เป็นความต้องการของคุณพ่อตา ทำไมคุณถึงไม่ไปห้ามเขาเล่า?” หลินหนานตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
พ่อบ้านฉู่ถึงกับชะงัก และรีบตอบกลับไปว่า “หากไม่ใช่เพราะช่วงนั้นผมกับภรรยากลับไปเยี่ยมญาติที่จิงหลิงแล้วล่ะก็ คุณผู้ชายจะไม่มีทางจัดงานแต่งได้สำเร็จแน่!”
“อ่อ.. ที่แท้ลุงก็อยู่ข้างแม่ยายผมนี่เองสินะ?!” หลินหนานหรี่ตาในขณะที่เอ่ยปากถาม
“ผมไม่ได้อยู่ข้างใคร.. แต่ภรรยาของผมเลี้ยงดูคุณหนูทั้งสองคนมาตั้งแต่เด็ก ผมรักพวกเธอทั้งสองเหมือนกับลูกสาวของตัวเอง!” ลุงฉู่อธิบาย
“เอาล่ะ ผมเข้าใจแล้ว!”
หลินหนานพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าเข้าใจ และไม่นึกประหลาดใจอีกแล้วว่า เหตุใดพ่อบ้านฉู่จึงทำตัวเป็นปรปักษ์กับเขาอยู่ตลอดเวลา ที่แท้พ่อบ้านฉู่ก็อยู่ข้างคุณแม่ยายของเขานั่นเอง
และในเมื่อเป็นเช่นนี้ พฤติกรรมต่างๆที่พ่อบ้านฉู่แสดงออกต่อเขาก่อนหน้านี้ ก็ได้รับคำอธิบายอย่างกระจ่างเสียที
พ่อบ้านฉู่เห็นหลินหนานที่มีนิสัยเช่นนี้ ก็ยิ่งเย็นชากับเขา และคิดว่าถึงเวลาแล้วที่หลินหนานจะหยุดสร้างความยากลำบากให้คุณหนูใหญ่เสียที
“ลุงฉู่.. พวกเรามาพนันกันดีมั๊ย?” จู่ๆ หลินหนานก็เปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นมา
“พนันเรื่องอะไร?” พ่อบ้านฉู่ถามกลับด้วยสีหน้างุนงง
“ก็พนันว่า.. ภายในสามเดือนนี้ผมจะทำให้คุณหนูใหญ่ของลุงรักผมให้ได้ และจะทำให้เธอรักจนไม่สามารถตัดใจจากผมได้น่ะสิ!” หลินหนานเอ่ยบอกยิ้มๆ
พ่อบ้านฉู่แสยะยิ้มพร้อมตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว!”
“ก็แล้วถ้าเป็นไปได้ล่ะ?!” หลินหนานหัวเราะ
“ฟังนะ.. ผมขอย้ำว่าเป็นไปไม่ได้! คุณหนูใหญ่ไม่มีทางรักคุณแน่!” พ่อบ้านฉู่เน้นย้ำด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ
“นี่ลุง.. อย่าด่วนสรุปเร็วนัก! บอกมาก่อนว่ากล้าพนันกับผมมั๊ย?” หลินหนานรบเร้าต่อ
“ในเมื่อเห็นชัดว่าคุณต้องเป็นฝ่ายแพ้พนันอยู่แล้ว ไม่มีเหตุผลที่ผมจะไม่ตกลงล่ะ?” พ่อบ้านฉู่ตอบรับคำท้าทันที
เยี่ยม!!
ในที่สุดเหยื่อก็กินเบ็ด!
พ่อบ้านฉู่ปรายตามองหลินหนานพร้อกกับถามต่อว่า “จะเดิมพันด้วยอะไร? ถ้าสิ่งที่ใช้เดิมพันไม่สมเหตุสมผล ผมก็ขอปฏิเสธ..”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง! รับรองว่าข้อเสนอของผมเป็นสิ่งที่ลุงต้องปฏิเสธไม่ลงแน่!” หลินหนานตอบกลับด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ
“ถ้าผมเป็นฝ่ายแพ้ หลังจากสามเดือน ผมจะออกจากบ้านตระกูลเย่ และยกเลิกสัญญาทั้งหมดทันที!”
หลินหนานจ้องมองพ่อบ้านฉู่พร้อมกับพูดต่อว่า “แต่ถ้าลุงแพ้.. ลุงต้องวิ่งแก้ผ้ารอบหมู่บ้าน พร้อมกับร้องตะโกนว่า.. ผมผิดไปแล้ว!”
“อะไรนะ?!” พ่อบ้านฉู่ร้องถามเสียงหลง
ให้ฉันแก้ผ้าวิ่งรอบหมู่บ้านต่อหน้าผู้คนนี่นะ?!!
ทุเรศสิ้นดี!
พ่อบ้านฉู่ถึงกับหน้าซีดเผือด เมื่อคิดว่าช่างเป็นการกระทำที่น่าอายมากเพียงใด!
“ทำไม?!! หรือว่าไม่กล้า..”
หลินหนานยิ้มเย้ยพร้อมกับพูดต่อทันที “สงสัยว่าลุงจะยังจงรักภักดีต่อตระกูลเย่ไม่มากพอสินะ? เอ.. หรือไม่ก็กลัวว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายแพ้!!”
พ่อบ้านฉู่ถึงกับตาเป็นประกายขึ้นมาทันที เพราะถ้าเขาเป็นฝ่ายชนะเล่า?!!
อีกอย่าง.. โอกาสที่เขาจะเป็นฝ่ายแพ้นั้น ไม่ต่างจากการรอให้พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตก หรือไม่ก็สายน้ำไหลย้อน ซึ่งไม่มีโอกาสที่จะเกิดขึ้นได้เลย!
ฉะนั้นแล้ว โอกาสที่เขาจะแพ้นั้นมีเพียงแค่หนึ่งในล้านเท่านั้น!
เขาจะต้องเป็นฝ่ายชนะพนันอย่างแน่นอน!
“ตกลง ผมรับคำท้า! แต่ต้องเขียนสัญญาออกมาเป็นลายลักษณ์อักษร แล้วพวกเราสองคนก็เซ็นต์ตกลงร่วมกัน” พ่อบ้านฉู่ตอบกลับ
“ด้วยความยินดี!” หลินหนานยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย
พ่อบ้านฉู่รีบหยิบปากกาและกระดาษออกมาทันที และลงมือร่างสัญญาการเดิมพันอย่างรวดเร็ว จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็ลงลายมือชื่อร่วมกันในสัญญาฉบับนั้น แล้วต่างฝ่ายต่างก็ถือไว้คนละฉบับ
พ่อบ้านฉู่พูดขึ้นด้วยสีหน้าพึงพอใจ “คุณลูกเขย.. หวังว่าถ้าออกจากบ้านตระกูลเย่แล้วไม่มีที่อยู่ ผมพอจะมีโลงศพเปล่าๆให้คุณอยู่ก่อน”
ดูจากสีหน้าท่าทางของพ่อบ้านฉู่แล้ว เขามั่นใจอย่างมากว่าหลินหนานจะต้องเป็นฝ่ายแพ้พนันในครั้งนี้
“ขอบคุณล่วงหน้าครับ..” หลินหนานตอบกลับยิ้มๆ
“ไม่เป็นไรๆ อย่างน้อยครั้งหนึ่งคุณก็เคยเป็นลูกเขยตระกูลเย่..” พ่อบ้านฉู่ยิ้มกว้างจนเห็นรอยตีนกาเต็มหน้า
เวลานี้ใบหน้าของพ่อบ้านฉู่ สดใสยิ้มแย้มไม่ต่างจากดอกเบญจมาศที่กำลังเบ่งบานอย่างเต็มที่!
หลินหนานกระแอมเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ.. คราวนี้ให้ผมขจัดพิษในร่างคุณหนูสองได้หรือยัง?”
“ไม่มีทาง!”
พ่อบ้านฉู่ทำท่าทางขึงขัง พร้อมกับร้องตะโกนบอกหลินหนานว่า “ฉันไม่ยอมให้คุณหนูสองถูกพรากความบริสุทธิ์ไปแน่ ถ้าคุณคิดจะทำอะไรแบบนั้น ก็ต้องข้ามศพผมไป…”
แต่ยังไม่ทันที่พ่อบ้านฉู่จะพูดจบประโยค ร่างของเขาก็อ่อนยวบ และทรุดลงไปกองกับพื้นทันที
“เฮ้อ.. คนอะไร! ยิ่งแก่ก็ยิ่งดื้อรั้นไม่ฟังอะไรเลย!”
หลินหนานส่ายหน้าไปมา แล้วจึงลากร่างของพ่อบ้านฉู่ไปไว้หน้าประตูห้องนอน จากนั้นจึงได้ทำการปิดประตูห้องและล็อคไว้ทันที
ในเมื่อไม่มีอุปสรรคชิ้นใหญ่อย่างพ่อบ้านฉู่แล้ว หลินหนานก็สามารถลงมือทำสิ่งที่สมควรทำได้อย่างสะดวกราบรื่น